Þórr - 01.12.1910, Qupperneq 10

10
utan hliðið gat eg að líta fáklædda, litla stúlku, á
að gizka 12 ára gamla. Andlit hennar og hendur voru
helblá af kulda, og hún hjúfraði sig upp að hin-
um kalda steinvegg. Þegar eg gekk fram lijá henni,
rétti hún út höndina, leitaðist við að aftra mér að
halda áfram og sagði:
»Ef þér vilduð vera svo góður, herra minn!« —
en hér þagnaði hún, handlék kögrið á slitna sjalinu,
sem hún hafði á herðunum, og horfði í gaupnir sér.
»Hvers æskir þú, barnið mitt?«, spurði eg.
»Já, ef þér vilduð vera svo góður, að leyfa það,
þá er það mín innileg ósk að fá að koma inn í
fangelsið og finna hann — föður minn; því hann er
hér og eg hefi meðferðis dálitla gjöf handa lionum;
hún er ekki mikils virði, og þess vegna hélt eg, að
þér munduð eigi synja mér um þessa bæn mína,
hann heitir J. . . H. . . .«.
Þegar eg heyrði nafnið, kannaðist eg við, að
þetta var fangi, sem dæmdur hafði verið í æfilangt
fangelsi; hann var og alþektur að tilfinningarleysi og
vonzku, Eg sneri aftur á leið til fangelsisins og
litla telpan fylgdi mér svo hratt, sem helköldu fæt-
urnir liennar orkuðu. Eg gekk inn í herbergi mitt
og gerði fanganum orð að koma til mín. Hann kom
hæglátur og þvermóðskulegur, og vonleysið, sem er
einkennilegt öllum æfiföngum, mátti lesa á svip hans.
Barnið spratt upp á móti honum og tárin runnu
niður eftir bleikum kinnum þess. Hann hopaði aft-
ur á bak, svipdimmur og sýnilega óánægður. Varir
hans bærðust ekki til þess að segja eilt fagnaðarorð
við litla aumingjann töturlega, sem stóð og liorfði
beint framan í hann, og lukti eitthvað í hendi sér.
»Eg er komin til að þess að óska þér gleði-