Morgunblaðið - 09.01.2018, Síða 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 9. JANÚAR 2018
✝ Gunnar ValurÞorgeirsson
fæddist í Reykjavík
15. apríl 1918.
Hann lést á Hjúkr-
unarheimilinu
Mörk í Reykjavík
30. desember 2017.
Foreldrar hans
voru Þorgeir Jörg-
enson, stýrimaður,
f. 1. maí 1865 á
Hala í Ölfusi, d. 17.
október 1938, og Louise Sím-
onardóttir, húsmóðir, f. 31.
desember 1876 á Hesti í Álfta-
firði í Ögurhreppi, d. 20. desem-
ber 1966.
Systkini hans: Albert, f. 29.
júlí 1905, Anna María Leopold-
ina, f. 30. sept. 1907, Sigríður, f.
21. sept. 1909, Lúðvík Thorberg,
f. 2. nóv. 1910, Camilla, f. 4. júlí
1913, Laufey, f. 14. ágúst 1914,
Ólöf Kristín, f. 23. ágúst 1916,
og fósturbróðir, Kormákur, f. 6.
þeirra Hrund, Brynja Ása og
Guðmundur Þór. 3) Erna, f. 29.
nóv. 1955, m. Haukur Ólafsson,
f. 29. nóv. 1950, börn þeirra
Salka, Jökull. 4) Auður Björk, f.
3. nóv. 1962, maki Þórhallur K.
Jónsson, f. 15. apríl 1957, börn
þeirra eru Nína Louise, Viktor
og Sonja.
Gunnar Valur bjó alla sína tíð
í Reykjavík, gekk þar í skóla og
síðar til vinnu.
Pappírspokagerðin var fyrsti
vinnustaður hans og þar var
hann sem ökumaður meðan
hann vann sér inn fyrir vörubíl.
Síðan tók Bretavinnan við, bæði
við Reykjavíkurflugvöll og svo
völlinn á Kaldaðarnesi. Þegar
dró úr þeirri vinnu hóf hann
störf í nýrri áfengisverslun við
Snorrabraut. Síðar hóf hann af-
leysingastarf hjá Slökkviliði
Reykjavíkur sumarið 1945 og
starfaði þar sleitulaust til 70 ára
aldurs, í ríflega í 40 ár. Gunnar
Valur var brunavörður nr. 24.
Heiðursfélagi í Brunavarða-
félagi Reykjavíkur og varð elst-
ur félaga þar.
Útför Gunnars Vals fer fram
frá Áskirkju í dag, 9. janúar
2018, klukkan 13.
september 1924.
Gunnar Valur
kvæntist 20. júní
1942 Guðmundu
Erlendsdóttur
hattasaumakonu, d.
11. sept. 2011. Hún
var dóttir hjónanna
Erlendar Pálma-
sonar, stýrimanns
og síðar útgerðar-
manns, f. í Nesi í
Norðfirði, f. 17.
des. 1895, d. 22. feb. 1966, og
Hrefnu Ólafsdóttur, verslunar-
manns og húsmóður, f. Reykjum
á Skeiðum 5. sept. 1894, d. 14.
sept. 1980.
Börn Gunnars Vals og Guð-
mundu eru 1) Hrefna Guðrún, f.
2. okt. 1941, m. Jónas S. Ást-
ráðsson, f. 24. nóv. 1940, börn
þeirra Gunnar Valur, Marín
Björk, Jónas Hrafn. 2) Louisa, f.
3. mars 1947, m. Birgir Þór
Jónsson, f. 23. júlí 1947. Börn
Vegferð Gunnars Vals
Þorgeirssonar, heiðursfélaga
Brunavarðafélags Reykjavíkur,
lauk 30. desember 2017 á
Hvíldarheimilinu Mörk.
Hann kvaddi í návist dætra
sinna, sem höfðu verið óþreyt-
andi við daglegar heimsóknir
frá fyrsta degi. Eiginkonu sína
Guðmundu Erlendsdóttur hafði
Valur misst árið 2011 en saman
höfðu þau verið alla tíð og miss-
ir hans því erfiður. Dætur
þeirra voru fjórar, Hrefna var
elst, svo Louisa þá Edda og
loks Auður. Valur bjó heima í
nokkur ár eftir lát Dídíar að
Kleppsvegi 118.
Hann var ekki nýgræðingur
við eldavélina og hafði gaman af
að tilreiða lambakjötið á sinn
hátt. Gunnar Val sá ég fyrsta
sinn árið 1956 er ég átti erindi
við dóttur hans Hrefnu. Ekki
vil ég segja að þunglega hafi
verið tekið á móti mér en þessi
hái maður í fullum einkennis-
skrúða nýkominn af vakt hló
ekki við stráklingi. Móðir
Hrefnu, Guðmunda (Dídí) Er-
lendsdóttir, leysti hnútinn á
sinn ljúfa hátt og síðari komur
voru léttari. Fljótlega var
strákur tekinn í sátt.
Valur var vel lesinn og haf-
sjór af þekkingu óspar á sögur
úr ýmsum áttum. Valur reykti
pípu, átti 40+ stykki og gætti
þeirra vel. Frábært var að
fylgjast með töktunum sem
fylgdu þegar pípan var kynnt
og hægri fótur kominn yfir
vinstra hné og ristin hreyfðist í
takt við söguefnið. Lillehammer
var uppáhalds pípugerðin og
Edgeworth tóbakið. Frá fyrri
árum þegar hann var bílstjóri
hjá Pappírspokagerðinni og
margt var brallað.
Þá var ekki ónýtt að fræðast
um Bretavinnuna, en Valur rak
sinn eigin vörubíl og ók möl í
flugvöllinn að Kaldaðarnesi.
Síðan tóku við störf hjá Áfeng-
isversluninni en fljótlega komst
hann í draumastarfið sem
brunavörður.
Gaman er að geta þess að 15.
apríl 2016 komu þeir Ari
Hauksson, formaður Bruna-
varðafélags Reykjavíkur, og
Jónas Árnason varaformaður að
Mörk til að heiðra sinn aldna
félaga. Valur varð 98 ára þann
dag og hafði verið í félaginu í 70
ár. Sá sem skrifar þessar línur
veit ekki til þess að aðrir vinnu-
staðir sinni sínum öldnu fé-
lögum jafn vel og og þeir hjá
Slökkviliðinu. Kaffi og kruðerí
einu sinni í mánuði og þá gefa
þeir sem enn eru starfandi
þeim öldnu innsýn í hvað er að
gerast og hvers sé að vænta.
Það bregst varla að þeir sem
ekki eru í útkalli mæta með
okkur í kaffið hverju sinni,
sagði Valur oft . Slökkviliðið
var unun Vals og stolt, menn
áttu allt undir félaga sínum og
óhræddir við að taka áhættu í
eldi ef aðstæður kölluðu.
Brunavörður er ekki einn þegar
á reynir.
Hugurinn reikar til fyrri tíð-
ar óteljandi ánægjustunda,
meðal annars í sumarhúsinu í
Grímsnesið, en Valur og Dídí
áttu þar margar ánægjustundir
með okkur og lögðu mörg ráð í
reynslubankann. Þar undum við
saman ófáar stundir við vanga-
veltur um ræktun, kaffidrykkju
og sagnastundir af ýmsum toga.
Jónas S. Ástráðsson.
Í dag kveðjum við yndislega
afa Val, sem náði þeim merka
áfanga að verða 99 ára og þrátt
fyrir háan aldur var hann skýr.
Hann var slökkviliðsmaður að
starfi og það fannst okkur syst-
kinum vera merkilegt.
Afi Valur og amma Dídí voru
einkar samrýnd hjón og gerðu
margt saman með fjölskyldunni
sinni. Við vorum svo heppin að
á sumrin fóru þau með okkur í
sumarbústaðarferðir og þá var
margt brallað, bíltúrar um
sveitirnar, göngu- og skoðunar-
ferðir um nágrennið með kíkinn
hans afa. Alltaf gaukaði hann
að okkur brjóstsykursmolum og
fleira góðgæti sem hann hafði í
bílnum sínum.
Afi Valur var sóldýrkandi og
naut þess mikið að sóla sig á
góðviðrisdögum. Stríðni var
aldrei langt undan og ef maður
var að skæla yfir einhverju rétti
hann okkur brúnan bréfpoka og
sagði okkur að skæla í hann.
Við hættum auðvitað um leið.
Þegar hann drakk kaffibollann
sinn hreyfði hann litla fingur
stríðnislega.
Afi Valur keyrði ömmu út um
allan bæ og nýtti hann tímann
meðan hún verslaði til að sjæna
bílinn sinn, en hann var alltaf
með bón- og tvistpoka í bílnum.
Jólaboðin á jóladag þegar öll
stórfjölskyldan kom saman hjá
afa og ömmu eru mjög minn-
isstæð.
Þótt afi Valur stæði vaktina
hjá slökkviliðinu var byrjað á
heitu súkkulaði og jólakökum
og síðan var sest við langborð
öll saman og jólakvöldsins not-
ið.
Skemmtileg jólaböll á
Slökkviliðsstöðinni voru líka
fastur liður með afa. Á seinni
árum þótti afa Val mjög vænt
um það þegar hann var heiðr-
aður af Brunavarðafélagi
Reykjavíkur.
Afi Valur hafði mjög gaman
af því að rifja upp og segja okk-
ur sögur af sér og sínum og
skemmtum við okkur við að
hlusta.
Við þökkum fyrir allar dýr-
mætu minningarnar og stund-
irnar sem við áttum með afa.
Takk fyrir samfylgdina,
elsku afi Valur.
Þín barnabörn
Hrund, Brynja Ása og
Guðmundur Þór.
Afi var æði, klár, hávaxinn,
virðulegur, litríkur og sterkur
persónuleiki sem mótaði okkur
systkinin að mörgu leyti. Afi
var slökkviliðsmaður í áratugi
og var afskaplega stoltur af því
starfi. Hann var elsti núlifandi
brunavörður landsins um
margra ára skeið og fékk við-
urkenningu þegar hann hafði
verið 70 ár í félaginu, það var
honum stór stund. Okkur systk-
inum fannst hann alltaf lang-
flottasti slökkviliðsmaðurinn og
það var hollt að alast upp við þá
virðingu sem hann bar fyrir
sínu starfi og var okkur góð
fyrirmynd um vinnusiðferði.
Sá elsti okkar fékk nafnið
hans og var í sérstöku uppá-
haldi af öllum barnabörnunum
fyrir vikið og það var auðvelt að
skynja þau sérstöku tengsl sem
voru þeirra á milli, en afi fór
þannig með það að það var
sjálfsagt að hann héldi mest
upp á nafna sinn. Við hin
græddum á því að vera hvatvís
og uppátækjasöm því það
fannst afa skemmtilegt per-
sónueinkenni. Hann lagði okkur
lífsreglurnar af og til varðandi
alls konar og flestar greyptust
þær í hugann og ennþá rifjum
við þær upp reglulega. Hann
leiðbeindi bræðrum mínum t.d.
um hvernig ætti að koma fram
við konur og þar var virðing
efst á blaði. Hann sagði okkur
iðulega sögur frá Njálsgötunni
þar sem hann ólst upp. Ég í
hvatvísi minni fyrir tveimur ár-
um skottaðist á Njálsgötuna og
eitt leiddi af öðru og ég fékk að
fara inn í húsið og taka myndir
bæði inni og úti, þá var afi
ánægður með hvatvísina. Við afi
áttum margar algjörlega ómet-
anlegar stundir með iPadinn að
skoða myndir af Njálsgötunni
og hann sagði alls konar sögur í
tengslum við myndirnar, hvað
hafði verið hvar og hvernig.
Honum fannst við systkinin
pínu „cool“ að aka öll um á mót-
orhjólum en jafnframt pínu
klikkuð líka og hann lá ekkert á
þeim skoðunum, enda hefði það
ekki verið honum líkt. Þegar við
systkinin renndum til hans á
hjólunum fannst honum gaman.
Það eru fallegar minningar sem
við eigum um hann og margar
sögur sem verða sagðar um
ókomna tíð af þessum merki-
lega manni honum afa. Það er
því fullt tilefni til að fagna lífs-
hlaupi hans á þessum tíma,
minnast hans með yl í hjarta og
bros á vör og þakka fyrir þau
forréttindi að hafa fengið að
njóta hans í svona mörg ár.
Gunnar Valur
Marín Björk
Jónas Hrafn.
Látinn er á nítugasta og ní-
unda aldursári tengdafaðir
minn Gunnar Valur Þorgeirs-
son, fyrrum varðstjóri í
Slökkviliði Reykjavíkur. Gunn-
ar Valur var ætíð kallaður
Valur og undir því nafni kynn-
ist ég honum þó að dætur hans
fjórar séu Gunnarsdætur. Valur
var sannur öðlingur og minn-
ingin um hann mun ylja okkur
sem eftir lifum. Frá honum og
eiginkonu hans, Guðmundu Er-
lendsdóttur (Dídí), sem lést
2011, er kominn stór ættbogi.
Hjónaband þeirra var einstak-
lega kærleiksríkt og tilgerðar-
laust enda þau búin að þekkjast
frá barnsaldri.
Ég minnist tengdaföður míns
með mikilli vinsemd og þakk-
læti, enda var Valur ljúfmenni
og gull af manni. Ánægju- og
fróðleiksstundirnar voru marg-
ar, hérlendis sem erlendis, og
sérstaklega minnist ég líflegra
frásagna hans af lífinu í
Reykjavík á fyrri hluta síðustu
aldar. Frekar en aðrir af hans
kynslóð naut hann ekki langrar
skólagöngu, en náttúrugreindur
var hann. Hressir, ungir menn
eru ætíð ævintýragjarnir og
samir við sig og skipta þá tíma-
skeið ekki máli. Hin unga
Reykjavík, kreppu- og stríðs-
áranna, stælti kraftinn í Vali og
eftir að hann hafði sinnt ýmsum
tilfallandi störfum varð Slökkvi-
lið Reykjavíkur aðalstarfsvett-
vangur hans.
Valur hóf störf 1945 og starf-
aði þar í ríflega 40 ár. Á seinni
árum minntist hann ætíð ár-
anna í slökkviliðinu með
ánægju, bæði að Tjarnargötu 12
og í Skógarhlíðinni, og rifjaði
upp hvernig hann og félagar
hans hefðu á langri starfsævi
tekist á við margan stórbrun-
ann í Reykjavík við erfiðar að-
stæður í misjöfnu veðri og oft
lúin og vanbúin tæki. Yfirmenn
Slökkviliðs höfuðborgarsvæðis-
ins eiga sérstakar þakkir skild-
ar fyrir þá einstöku umhyggju
sem þeir hafa sýnt brunavörð-
um á eftirlaunum. Ættingjar
þeirra hafa sannarlega tekið
eftir því og þar verður trauðla
betur gert.
Valur hélt andlegri reisn
sinni allt fram í andlátið og ellin
fór um hann fremur mildum
höndum. Áður en hann fluttist á
hjúkrunarheimilið Mörk bjó
hann árum saman einn og fórst
það að sjálfsögðu vel úr hendi
með aðstoð dætranna, Hrefnu,
Louisu, Ernu og Auðar. Hann
hafði þægilega nærveru þannig
að fyrirhafnarlaust var að vera
samvistum við hann. Alla tíð
fylgdist Valur með fréttum líð-
andi stundar og ekki er ofsög-
um sagt að hann hafi fylgst með
nær hverjum fréttatíma í Rík-
isútvarpinu. Í ætíð hressilegum
símtölum bæði til Bretlands og
Indlands fékk ég yfirlit um það
helsta sem gerst hafði í pólitík-
inni á Fróni og ef ládeyða var í
samfélaginu sagði hann mér
gamlar skemmti- og lygasögur
úr Reykjavík. Fróðleiksfús var
hann og ern alla tíð og á seinni
árum með sérstakan áhuga á
byggðasögu. Skipti þá engu
máli hvort um var að ræða sögu
Skuggahverfisins, afdala Skaga-
fjarðar eða leyndarmál Gríms-
nes- og Grafningshrepps. Á
seinni árum leitaði hugur hans
löngum til æskuáranna á Njáls-
götunni og hann var ætíð
reiðubúinn að fræða um upp-
vaxtarár sín og ævintýri í hinni
gömlu Reykjavík. Hann leit
jafnvel á það sem skyldu sína
að koma fróðleik um lífið og til-
veruna um miðbik síðustu aldar
á framfæri við þá sem yngri
voru. Fleiri en ég kunnu að
meta það.
Haukur Ólafsson.
Gunnar Valur Þorgeirsson
brunavörður er látinn í hárri
elli.
Valur, eins og hann var ætíð
kallaður, hóf störf hjá Slökkvi-
liði Reykjavíkur sumarið 1945,
fyrst sem sumarafleysingamað-
ur en var ráðinn brunavörður í
desember sama ár. Hann varð
innivarðstjóri árið 1969 og
sinnti því starfi í tæp tuttugu ár
þar til hann lét af störfum hjá
slökkviliðinu vegna aldurs.
Valur hélt tryggð við liðið
alla tíð, var duglegur að heim-
sækja félagana og taka virkan
þátt í félagsstarfi eldri slökkvi-
liðsmanna á meðan heilsa hans
leyfði. Fyrir tæpum tveimur ár-
um, á 98 ára afmælisdegi Vals,
heiðruðu félagar hans í Bruna-
varðafélagi Reykjavíkur hann,
sem er gott dæmi um þann
mann sem Valur hafði að
geyma. Hann hafði þá verið fé-
lagi í Brunavarðafélaginu í um
70 ár.
Starf slökkviliðsmannsins
hefur margt í för með sér um-
fram önnur störf. Flestir sem
það velja gera það að ævistarfi
sínu vegna einlægs áhuga á
björgunarstörfum og velferð
samferðamanna sinna. Sterk
tengsl myndast milli starfs-
manna og má segja að í slökkvi-
liðinu eignist menn aðra fjöl-
skyldu.
Valur var einkar þægilegur
maður og jákvæður og vann sér
traust og vináttu félaga sinna
og virðingu þeirra sem fylgdu í
kjölfarið. Slökkvistörf voru
hans ær og kýr og honum var
annt um velsæld félaganna.
Löngu eftir að hann lét af
störfum sýndi hann störfum
liðsins mikinn og einlægan
áhuga og fylgdist með nýjung-
um og breytingum á tækni,
búnaði og aðstöðu liðsins.
Fyrir hönd slökkviliðsins
þakka ég Val góð kynni og
traust það sem hann hefur sýnt
okkur félögunum alla tíð. Ég
votta dætrum hans, mökum
þeirra og afkomendum öllum
mína dýpstu samúð.
Jón Viðar Matthíasson,
slökkviliðsstjóri Slökkviliðs
höfuðborgarsvæðisins.
Gunnar Valur
Þorgeirsson
Elskulegur eiginmaður minn, faðir,
tengdafaðir, afi og langafi,
ÞÓRÐUR SVEINSSON,
Oddabraut 18, Þorlákshöfn,
lést á Heilbrigðisstofnun Suðurlands á
Þorláksmessu.
Útförin fer fram frá Þorlákskirkju laugardaginn 13. janúar
klukkan 14.
Agnes Guðmundsdóttir
Sveinbjörg Þórðardóttir Valgeir Einarsson
Einar Valgeirsson Maria Criselda Bautidta
Þórður Valgeirsson Sóley Gunnarsdóttir
Agnes Valgeirsdóttir Gústaf Adolf Gústafsson
Siguróli Valgeirsson Íris H. Hafsteinsdóttir
og barnabarnabörn
Svanhildur Helgadóttir og börn
Móðir okkar,
SIGRÍÐUR THEODÓRA
SÆMUNDSDÓTTIR
húsfreyja í Skarði, Landsveit,
lést á hjúkrunarheimilinu Lundi, Hellu,
laugardaginn 6. janúar.
Útför hennar fer fram frá Skarðskirkju laugardaginn 13. janúar
klukkan 14.
Fyrir hönd fjölskyldunnar,
Kristinn Guðnason
Helga Fjóla Guðnadóttir
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar, dóttir,
systir, mágkona og tengdadóttir,
SIGRÍÐUR HRÓLFSDÓTTIR,
varð bráðkvödd í Frakklandi laugardaginn
6. janúar.
Útför hennar verður auglýst síðar.
Gunnar Sverrisson
Halldór Árni Gunnarsson Sverrir Geir Gunnarsson
Þórunn Hanna Gunnarsd. Halldóra Sveinbjörnsdóttir
Þóra Hrólfsdóttir Tómas Kristjánsson
Halldóra Hrólfsdóttir Pétur S. Waldorff
Sverrir Gunnarsson Sigríður H. Gunnarsdóttir
Lára Sverrisdóttir Jón Höskuldsson
og aðrir aðstandendur
BJÖRG HERMANNSDÓTTIR
handritalesari,
Álfheimum 40, Reykjavík,
frá Hrauni/Hánefsstöðum
í Seyðisfirði,
er látin.
Hjalti, Hermann, Lilja og Bergur Þórisbörn
og fjölskyldur