Morgunblaðið - 29.03.2018, Page 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 29. MARS 2018
Ástkær eiginmaður minn,
MAGNÚS SIGURÐSSON
frá Úlfsstöðum,
andaðist laugardaginn 24. mars.
Útförin fer fram frá Egilsstaðakirkju
miðvikudaginn 4. apríl klukkan 14.
Jarðsett verður í Vallaneskirkjugarði.
Sigríður Ólafsdóttir
Okkar ástkæri eiginmaður, faðir,
tengdafaðir, tengdasonur og afi,
PÁLMI RAGNARSSON
frá Garðakoti II,
lést á sjúkrahúsinu á Akureyri fimmtudaginn
22. mars. Útförin fer fram frá Hóladómkirkju
laugardaginn 7. apríl klukkan 14.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkað en þeim sem vilja
minnast hans er bent á Utanfararsjóð Krabbameinsfélags
Skagafjarðar eða Utanfararsjóð sjúkra í Skagafirði sem hægt er
að greiða í hjá Blóma- og gjafabúð Sauðárkróks, s. 455-5544.
Ása Sigurrós Jakobsdóttir
Jakob Smári Pálmason Katharina Sommermeier
Magnea Jóna Pálmadóttir Halldór Bjartmar Halldórsson
Oddný Ragna Pálmadóttir Ingi Guðmundsson
Sigríður Ingibjörg Pálmad.
Svana Ásgrímsdóttir
og barnabörn
Elsku mamma okkar, tengdamamma,
amma og langamma,
ANNA SIGURLÍNA
STEINGRÍMSDÓTTIR,
Álftamýri 52, Reykjavík,
lést á Hrafnistu mánudaginn 26. mars.
Útförin verður auglýst síðar.
Guðrún S. Guðmundsdóttir Valdimar Gíslason
Magnús Örn Guðmundsson Sigrún Hjörleifsdóttir
Grettir Ingi Guðmundsson Hrönn Harðardóttir
Óðinn Ari Guðmundsson Iðunn Lárusdóttir
Halldór Þór Guðmundsson Sigrún Þóranna Friðgeirsdóttir
Rebekka R. Guðmundsdóttir Kristján Róbert Walsh
barnabörn og barnabarnabörn
Elsku faðir okkar, tengdafaðir, afi, langafi
og langalangafi,
SVEINN ÓLAFSSON
frá Þingeyri,
fyrrverandi vélstjóri
í Áburðarverksmiðju ríkisins,
lést á Hrafnistu í Reykjavík mánudaginn
26. mars.
Ingigerður Sveinsdóttir Magnús Wang
Jón Rúnar Sveinsson Valgerður Árnadóttir
barnabörn, barnabarnabörn
og barnabarnabarnabörn
Elskulegur eiginmaður minn og besti vinur,
faðir okkar, tengdafaðir og afi,
GUÐLEIFUR MAGNÚSSON
bókbindari,
Klettakór 1A,
Kópavogi,
lést á líknardeild Landspítalans í Kópavogi
mánudaginn 19. mars.
Útför hans fór fram frá Bænhúsinu við Fossvogskirkju
föstudaginn 23. mars. Athöfnin fór fram í kyrrþey að ósk hins
látna. Jarðað var í Gufuneskirkjugarði á svæði G.
Þökkum hlýhug og auðsýnda samúð.
Ásta Erlingsdóttir
Magnús Guðleifsson Guðbjörg Guðmundsdóttir
Erlingur Guðleifsson Björk Hauksdóttir
Björgvin Guðleifsson Sólveig Helga Gunnarsdóttir
og barnabörnin
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma,
langamma, systir og vinur,
EDDA BALDURSDÓTTIR
íþróttakennari,
Neðstaleiti 2, Reykjavík,
lést á Kanaríeyjum föstudaginn 2. mars.
Bálför hefur þegar farið fram á Kanaríeyjum að ósk hinnar látnu
og verður jarðsungið frá Garðakirkju mánudaginn 9. apríl
klukkan 11.
Baldur Hans Úlfarsson Heiðrún Jensdóttir
Anna Klara Hreinsdóttir Bragi Bjarnason
Hreinn Hreinsson Olga Másdóttir
Orri Hreinsson Þóra Björk Þórhallsdóttir
Klara Baldursdóttir Björk Baldursdóttir
Brynjólfur Ingólfsson
barnabörn og barnabarnabörn
Gummi var öð-
lingur. Sannkallað-
ur öðlingur. Hann
var örlátur, skemmtilegur, ljúf-
ur og góður. Ég kynntist honum
fyrst sem nemandi í Austurbæj-
arskóla þegar hann var umsjón-
arkennari minn í 8. bekk. Við
vorum gjörsamlega bilaður
bekkur. Fyrri umsjónarkennara
okkar í 7. bekk fórum við svo
illa með að hann hætti að kenna
og fór að æfa færeyska þjóð-
dansa, sá seinni hvarf bara ein-
hvern veginn. Gummi tók svo
við okkur og á örugglega stóran
þátt í hvað úr okkur rættist, og
ég er stoltur af að hafa verið í 8.
GS, ég á enn fótboltatreyjuna
sem við létum gera á okkur,
bekkjarliðið, merkt 8. GS yfir
hjartastað.
Gummi spilaði ekki oft fót-
bolta sjálfur en hafði mikinn
áhuga á fótbolta og svo atvik-
aðist, eftir að námi mínu í Aust-
urbæjarskóla lauk, að við vorum
nokkrir sem fórum reglulega
saman á landsleiki í fótbolta.
Þetta voru góðar stundir, fleyg-
urinn var látinn ganga og menn
voru reifir og hvöttu sitt ís-
lenska landslið, hvernig sem
leikur gekk og sama hvort á
vellinum voru þrjú hundruð eða
þrjú þúsund manns. Eftir að ég
skreið yfir tvítugt fækkaði til
muna þeim skiptum sem við
hittumst en alltaf jafn gaman
þegar það gerðist, að spjalla, um
fótbolta, einhver mál sem þá
voru á döfinni eða bara ein-
hverja vitleysu.
Gummi réð mig svo sem
kennara að Austurbæjarskóla
haustið 2002 og ég kenndi þar í
13 ár, ég sem hafði aldrei unnið
lengur en eitt ár á sama stað í
sama starfi, svona frábært var
það að vinna fyrir Gumma, og
auðvitað með öllu því eðal fólki
sem hann hafði kringum sig.
Aldrei fann ég þó fyrir því að ég
væri einhver undirmaður
Gumma, frekar að hann væri að
vinna fyrir mig. Hann var svolít-
ið svoleiðis, vildi allt fyrir alla
gera – sem er ekki hægt, og
kom stundum í bakið á honum
frá þeim sem ekki kunnu gott að
meta eða ekki virtu viljann fyrir
verkið. Líka það að hann horfði
heldur á hið besta í fólki, vildi
færa allt til besta vegar, og öll
erum við jú gallagripir og þurf-
um á mönnum eins og Gumma
að halda til að gera tilveruna
betri. Hann var líka skjöldur
fyrir okkur kennara, lenti oft
milli steins og sleggju þegar
hann stóð með okkur gegn ein-
hverri vitleysunni frá ráðamönn-
um í Reykjavík – ég veit það því
ég var stundum steinninn.
Hvað um það, Gummi var
einstakur ferðafélagi og mikil
ánægja að hafa fengið að ferðast
með honum; um Ísland, í útlönd-
um, gegnum kafla lífsins, því
Guðmundur Rúnar
Sighvatsson
✝ GuðmundurRúnar Sig-
hvatsson fæddist
12. október 1951.
Hann lést 19. mars
2018.
Útför Guð-
mundar fór fram
28. mars 2018.
það var ferðalagið,
ekki lokaáfang-
astaður, sem skipti
máli, ekki hvernig
maður ferðaðist eða
hvert, heldur hvað
maður gerði og
lærði á leiðinni.
Hvað maður gaf af
sér. Og Gummi gaf
af sér, með góðu
skapi, góðum húm-
or og einfaldlega
með því að vera sá sem hann
var.
Gunnhildur; þú ert perla sem
Gummi fann á sínu ferðalagi og
ég veit að hann fylgir þér áfram,
eins og hann verður ávallt í
huga allra þeirra sem þekktu
hann og unnu honum. Ég votta
börnum hans og barnabörnum
mína dýpstu samúð og öllum
þeim sem þetta lesa en segi að
lokum: Við skulum hugga okkur
við að hafa fengið að verða sam-
ferða manni eins og Gumma.
Einar Þór Karlsson.
Það var í ágúst 1999 sem ég
hitti Guðmund Sighvatsson
fyrst. Ég hafði verið ráðin deild-
arstjóri við Austurbæjarskóla
en þar átti ég eftir að starfa
með honum í sjö góð ár.
Guðmundur var stjórnandi í
víðum skilningi, heimspekingur
og góðhjartaður mannvinur.
Hann náði djúpt og á sterkan
hátt til fólks á öllum aldri, óháð
stétt, kynferði og þjóðerni. Mér
eru minnisstæðir stjórnenda-
fundirnir sem ég átti í morguns-
árið með fjórum köllum í nokk-
ur ár. Þá var dyrunum yfirleitt
lokað áður en erill dagsins hófst.
Þetta voru auðvitað vinnustund-
ir en fullar af fyndnum sögum
er verða ekki sagðar hér. Á
sagnasviðinu var Guðmundur
meistari. Hann fangaði andar-
takið og sagði skemmtilega frá.
Ef hann heyrði góða sögu átti
hann líka til að fella tár og
hlæja með öllum líkamanum
sem gat verið mjög smitandi.
Það var hægt að fletta upp í
Guðmundi um alla sögulega
hluti skólans, því hann var ein-
staklega minnugur, sérstaklega
ef atvikin voru kúnstug. Það var
hins vegar ekki hans sterka hlið
að dreifa verkum enda ætlaði
hann alltaf að gera allt sjálfur.
Oft og tíðum skammaði ég hann
fyrir að hafa ekki látið mig vita
af ýmsum uppákomum. Ég sé
hann fyrir mér glottandi við of-
hlaðna gamla skrifborðið sitt
veiða alveg í miðju bunkans:
„Þú meinar þetta bréf, Stína
mín.“ Seinna átti ég sjálf eftir
að ná alveg ótrúlegri tækni við
að finna gögn hjá honum en
okkar samstarf ásamt Héðni,
Jasoni og Möggu var alltaf sér-
lega gott.
Það var gaman á þessum ár-
um í Austurbæjarskóla og minn-
ist ég þessa tíma með hlýju og
gleði. Félagslífið var gott og
gaman í vinnunni. Saman ásamt
öðrum skipulögðum við Guð-
mundur fundi, samkomur,
starfsdaga, ferðalög og utan-
landsferðir. Skólinn fór á þess-
um árum til Spánar, Frakk-
lands, Tékklands og Belgíu að
ógleymdum haustferðunum að
fjallabaki og víðar. Við Steinar
eigum góðar minningar frá
þessum ferðum.
Guðmundur var góður ferða-
félagi og nú er komið að leið-
arlokum. Ég hitti hann ekki alls
fyrir löngu á gangi, ég held að
hann hafi vitað hvert stefndi þó
að það hafi gerst snögglega.
Hann blikkaði mig og sagði:
„Það er langt í að þú kveðjir,
Stína mín, en ætli það styttist
ekki með mig.“
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama.
En orðstír
deyr aldregi
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Blessuð sé minning Guð-
mundar Sighvatssonar.
Kristín Jóhannsdóttir.
Það er mikið lán og ekki
sjálfgefið að njóta vináttu
starfsfélaga og yfirmanna á
vinnustað. Þeirrar gæfu hef ég
fengið að njóta ríkulega. Það er
með djúpri hryggð að ég rita
minningarorð um fyrrum yfir-
mann, jafnaldra og kæran vin í
meira en tvo áratugi, Guðmund
Sighvatsson. Á löngum kennslu-
ferli hef ég notið þess að vinna
með fjölmörgu gáfuðu og færu
skólafólki, en það er á engan
hallað þegar ég segi að þar
standi hann upp úr.
Af mörgum góðum eðlisþátt-
um Guðmundar minnist ég lít-
illætis hans. Honum tókst að
stækka okkur samferðafólkið.
Mér finnst ég meiri manneskja
af því að hafa unnið með honum.
Þannig er góður stjórnandi og
það verður aðeins sá sem býr
yfir auðmýkt hins vitra.
Á síðasta starfsári sínu í
Austurbæjarskóla gekk Guð-
mundur í starf skólaliða að hluta
samhliða krefjandi skólastjóra-
starfi. Hvernig sem viðraði stóð
hann útivaktina, bæði í morg-
unfrímínútum og í hádegishléi,
þótt heilsan væri ekki góð.
Hann sinnti því af sömu alúð og
trúmennsku og starfi sínu sem
æðsti stjórnandi. Þegar það var
ámálgað við hann af samstarfs-
fólki að þetta væri alveg ótækt
vísaði hann því brosandi á bug
og sagðist njóta þess að kynnast
börnunum betur. Hann tók
þetta á sig þegar ekki fékkst
nægilegt starfsfólk. Þegar svo
hrafnahjón gerðu sér laup ofan
við útidyr í friðsælu páskaleyfi
lét Guðmundur aftengja skóla-
bjölluna og tók sér þá gömlu í
hönd. Hrafnamóður mátti ekki
styggja. Hún skyldi njóta frið-
helgi í Austurbæjarskóla.
Allt sem sneri að velferð
nemenda var honum hjartans
mál, einkum ef það gat lyft und-
ir þá sem minna máttu sín.
Þannig greip hann það tveim
höndum að opna Austurbæjar-
skóla upp á gátt fyrir nemend-
um af erlendum uppruna. Það
voru hans skjólstæðingar. Hann
var afar stoltur af því að skólinn
skyldi verða móðurskóli í fjöl-
menningu. Í því kristallaðist
mannúðarstefnan sem honum
var svo hugleikin.
Guðmundur hafði til að bera
leiftrandi gáfur, orðsnilld og svo
einstaka hlýju og útgeislun að
hann gat talað mann inn á nán-
ast hvað sem var. Það var ekki
fyrr en gengið var af hans fundi
að tvær grímur runnu stundum
á mann. En aldrei vildi maður
bregðast trausti hans, hvað sem
á gekk.
Guðmundur var örlátur á
sjálfan sig og gjafmildur á tíma
sinn svo af bar. Aldrei sást hann
skipta skapi þótt vinnudagar
væru langir og mikill erill. Allir
töldu sig eiga eitthvað í honum.
Nemendur leituðu til hans.
Hvert haust og hvert vor var
jafn mikil eftirvænting eftir að
heyra ræðuna hjá honum sem
ætíð var ávísun á góðan hlátur,
svo fyndinn var hann.
Minningarnar um Guðmund
verma og blása lífi í hugsjóna-
glæður sem bærast í brjósti.
Eitt af mörgu góðu við að eld-
ast er að mörkin milli anda og
efnis verða óljósari. Þú finnur
betur fyrir styrk þess góða sem
þegið hefur verið á langri leið.
Slíkan fjársjóð skilur Guðmund-
ur eftir hjá okkur sem nú syrgj-
um hann. Far vel, kæri vinur,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Konu hans og ástvinum öðrum
sendi ég mínar dýpstu samúðar-
kveðjur.
Kristín Magnúsdóttir.
Allt frá fyrstu kynnum okkar
Guðmundar Sighvatssonar taldi
ég hann í hópi vina minna. Við
hann gat ég rætt um allt sem á
mér hvíldi, stórt og smátt. Það
var ekki að öllu leyti einfalt mál
að vera yfirlýstur samkyn-
hneigður kennari á Íslandi við
upphaf þessarar aldar. Viðhorf
samfélagsins voru önnur en nú.
Ég hóf kennslu í Austurbæj-
arskóla nýlega kominn út úr
skápnum, ögn týndur sjálfum
mér og oft í efa um hvernig
best væri að fóta sig í lífinu.
Þessi mál og önnur sem á mér
lágu, ungum manni, gat ég ætíð
rætt við Guðmund skólastjóra
því hér var á ferð merkilegur
mannvinur. Trúr sínum þing-
eysku rótum byggði hann upp
fjölmenningarlegan skóla þar
sem allir áttu skjól. Mennskan
var Guðmundi Sighvatssyni í
blóð borin.
Um kennsluna og málefni
henni tengd var auðvelt að
ræða við Guðmund og þá kemur
glíman við heimanámið upp í
hugann. Sitt sýndist hverjum í
þeim efnum, en hins vegar
fundum við Guðmundur í sam-
einingu upp á svari sem ég leyfi
mér að kalla snilldarlausn.
Lesturinn varð að vera til stað-
ar enda hluti af aldagömlum
hefðum. Hins vegar var annað
heimanám valkvætt þar sem
nemandinn og foreldrarnir leit-
uðu sjálf svara við því hvað
hentaði hverjum og einum. Hér
var tekið mið af þörfum hvers
einstaklings og það viðhorf
hafði Guðmundur alla tíð að
leiðarljósi. Óvenjulegt innsæi og
hugsjón mannúðar réð för á
vakt hans í Austurbæjarskóla
og fyrir þá eiginleika uppskar
hann fölskvalausa aðdáun í
skólasamfélaginu. Eftir að ég
hvarf frá kennslu í skóla hans
og til annarra starfa hittumst
við reglulega og ræddum hvað-
eina sem varðaði hugðarefni
beggja, meðal annars íslenska
skólasögu og þá ekki síst þátt
Hollvinafélags Austurbæjar-
skóla og mikilvægi þess á þeim
vettvangi sem hann hafði valist
til starfa.
Að leiðarlokum fylgja Guð-
mundi Sighvatssyni hlýjar
þakkir fyrir samfylgdina og þá
gjöf að hafa byggt mig upp sem
kennara.
Guðjón Ragnar Jónasson.
Ég hóf störf sem leiklistar-
kennari við Austurbæjarskóla
haustið 2005 undir dyggri
stjórn Guðmundar R. Sighvats-
sonar. Það má segja að þarna
hafi Guðmundur brotið blað í
sögu Austó með því að ráða
leiklistarkennara í fullt starf því
fram að því hafði leiklist ekki
verið kennd þar sem ein af föst-
um námsgreinum. Enn liðu sex
ár þar til leiklist fékk sinn stað í
námskrá sem ein af listgrein-
unum, sem gerðist 2011. Þarna
var Guðmundur sannarlega
frumkvöðull í því að jafna hlut
listgreinanna. Ári áður en ég
var ráðin hafði ég útskrifast frá
LHÍ með kennsluréttindi í leik-
list og vildi strax finna farveg
til að auka veg leiklistarinnar
innan skólakerfisins. Ég bjó í
næstu götu við Austó og fannst
upplagt að byrja þar. Við Guð-
mundur funduðum og ég kynnti
hugmyndir mínar um það