Morgunblaðið - 11.05.2018, Qupperneq 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 11. MAÍ 2018
✝ Halldór Gunn-ar Pálsson
fæddist í Hnífsdal
5. nóvember 1921.
Hann lést á Hrafn-
istu í Hafnarfirði
18. apríl 2018. For-
eldrar hans voru
hjónin Guðrún
Guðríður Guðleifs-
dóttir, f. 4. júlí
1895, d. 3. mars
1923, og Páll Páls-
son, útvegsbóndi í Hnífsdal, f.
10. júlí 1883, d. 26. mars 1975.
Seinni kona Páls og stjúpmóðir
Halldórs var Kristín Jónsdóttir,
f. 17. mars 1881, d. 20. október
1935.
Eldri systkini hans voru: Páll,
Jóakim, Helga, Leifur og Krist-
ján. Þau er öll látin.
Halldór kvæntist Ingu Ingi-
marsdóttur, f. 12. júní 1924, d.
26. október 1981, 4. janúar 1949.
Foreldrar hennar voru hjónin
Sigríður Guðmundsdóttir og
Ingimar Finnbjörnsson, útgerð-
armaður í Hnífsdal.
Inga átti fyrir eina dóttur;
Sigríður tvö stjúpbörn, börn
Rikharðs Bess sem var sam-
býlismaður hennar fimm síðustu
árin. 4) Guðrún Guðríður, f. 7.
júlí 1958, gift Stefáni Jónssyni,
f. 20. júlí 1957. Þau eiga tvö
börn og eitt barnabarn. 5) Dag-
mar, f. 12. febrúar 1961. Hún á
þrjá syni og eitt barnabarn.
Halldór var í sambúð með
Birnu Sigurðardóttur, f. 5. mars
1923, frá árinu 1988. Þau
bjuggu í Hafnarfirði allan sinn
búskap og síðustu fimm ár á
Hrafnistu í Hafnarfirði.
Halldór fór ungur til náms í
matreiðslu og nam þá iðn á Hót-
el Skjaldbreið í Reykjavík. Hann
starfaði við matreiðslu um
skeið, meðal annars í Reykholti í
Borgarfirði og á Straumnesfjalli
þegar verið var að byggja upp
ratsjárstöð og var hann mat-
reiðslumaður fyrir íslenska
verktaka. Starfsvettvangur
Halldórs var þó aðallega tengd-
ur fiskvinnslu. Hann var yfir-
verkstjóri hjá Hraðfrystihúsinu
í Hnífsdal frá árinu 1958 til árs-
ins 1982 að hann flutti suður til
Reykjavíkur og starfaði í eftir-
litsdeild Sölumiðstöðvar hrað-
frystihúsanna þar til að hann
hætti störfum sökum aldurs.
Útför Halldórs fer fram frá
Víðistaðakirkju í dag, 11 maí
2018, kl. 13.
Kristínu, f. 11. jan-
úar 1942, d. 26.
mars 2006. Faðir
hennar var Krist-
ján, bróðir Hall-
dórs, en hann gekk
henni í föður stað.
Kristín var gift
Kristni Friðbjörns-
syni, f. 22. júní
1936, d. 22. apríl
1991. Þau eiga
þrjár dætur, níu
barnabörn og tvö barna-
barnabörn.
Saman áttu Halldór og Inga
fimm börn. 1) Ingimar, f. 1. apríl
1949, kvæntur Kristínu Karls-
dóttur, f. 10. maí 1952. Þau eiga
tvö börn og fjögur barnabörn. 2)
Páll, f. 17. september 1950,
kvæntur Jóhönnu Margréti Haf-
steinsdóttur, f. 9. júlí 1958. Þau
eiga fjögur börn og tvö barna-
börn. 3) Sigríður Elísabet, f. 3.
október 1954, d. 25. nóvember
2004: Hún var gift Gunnari
Finnssyni, f. 8. maí 1950, d. 9.
ágúst 2010. Þau eiga tvær dætur
og fimm barnabörn. Einnig átti
Elsku besti pabbi minn er fall-
inn frá. Eftir löng og náin sam-
skipti situr eftir mikil sorg en aft-
ur á móti ótal minningar um
blíðan, hjartahlýjan, jákvæðan,
duglegan og skemmtilegan
pabba. Pabba sem var mér og
mínum svo mikils virði. Pabbi
minn fæddist í Hnífsdal 5. nóv-
ember 1921. Hann var kornabarn
þegar móðir hans féll frá en var
svo lánsamur að eignast stjúp-
móður sem reyndist honum ákaf-
lega vel. Því miður naut hennar
ekki lengi við en hún lést vorið
sem hann fermdist. Fjölskylda
pabba var mjög samheldin og
mikill vinskapur á milli þeirra
systkina. Það var pabba mjög
mikilvægt að fjölskylda hans
stæði saman og hjálpaðist að í
gleði og í sorg. Þar fór hann
fremstur í flokki. „Það dýrmæt-
asta sem við eigum er hvert ann-
að,“ sagði hann gjarnan. Það
hafði mikið að segja í þeim áföll-
um sem hafa bankað upp á hjá
okkur í gegnum árin. Hann var
kletturinn okkar, fyrirmyndin
okkar. Enginn rækti betur sitt
fólk en pabbi minn. Hann var
vinamargur og laðaði fólk að sér
með ljúfri framkomu. Hvar sem
ég kom í gegnum árin og hitti fólk
sem þekkti pabba talaði það
ávallt mjög fallega um hann. Ég
hef alla tíð verið svo stolt af hon-
um og að vera dóttir hans. Eftir
að ég eignaðist mína fjölskyldu
þá var pabbi aldrei langt undan
sem betur fer. Hann aðstoðaði við
uppeldi barna minna og gaf mér
góð ráð. Ég man sérstaklega eftir
einni setningu sem hann sagði
gjarnan við mig sem móður og
kennara: „ef þú nærð því ekki
fram með góðu þá gengur það
ekki með hörkunni.“ Þannig man
ég hann alla mína æsku. Hann
hækkaði sjaldan róminn en leið-
beindi okkur á sinn einstaka hátt.
Það gerði hann þar til yfir lauk.
Hann hafði mikinn áhuga á öllu
sem fólkið hans tók sér fyrir
hendur og fylgdist vel með öllum.
Hann var vakinn og sofinn yfir
velferð okkar. Elsku pabbi minn
hefði orðið 97 ára í haust. Síðustu
30 árin hefur hann haft Birnu
sína sér við hlið. Ég er ákaflega
þakklát því samskiptin við pabba
öll mín ár hafa verið mér dýrmæt
og gefandi. Elsku pabbi minn:
„Takk fyrir allt og allt.“
Þín,
Guðrún.
Elskulegi pabbi minn er far-
inn. Kletturinn í lífi mínu. Ég sit
hér með tárin í augunum og veit
ekki hvernig ég á að skrifa minn-
ingargrein um hann en minning-
arnar lifa og ég á þær margar og
góðar um besta pabba sem ég gat
hugsað mér. Við bjuggum saman
í mörg ár eftir að mamma dó. Svo
fæddust drengirnir mínir og þær
voru margar sundferðirnar og
ísrúntarnir með honum og ömmu
Birnu. Pabbi hitti Birnu stjúpu
mína fyrir 30 árum og var það
mikil gæfa fyrir hann og áttu þau
mörg góð ár saman og lifir hún
hann. Við fórum víða saman og
þær voru margar ferðirnar norð-
ur í bústað til mín. Elsku pabbi
minn! Hvíl þú í friði. Það er mikil
sorg í hjarta mínu en þá er
dásamlegt að eiga svo margar
dýrmætar minningar eins og ég á
um þig. Kysstu mömmu og systur
mínar sem fóru allt of fljótt frá
okkur.
Þín dóttir,
Dagmar.
Nokkur minningarorð um
tengdaföður minn og vin, Dóra
Páls, eins og hann var jafnan kall-
aður. „Það þýðir ekkert að
skammast í ungu fólki sem manni
finnst ekki gera hlutina vel eða
rétt, maður verður að leiðbeina
því.“ Þessi orð Dóra birtust ljós-
lega í öllu sem hann gat haft áhrif
á. Hann var yngstur fjölskyldu-
meðlima og eftir móðurmissi að-
eins tveggja ára gamall var hann
alinn upp að fermingaraldri af
Kristínu fóstru sinni við eldhús-
störfin og annað er féll til á heim-
ilinu, en bræður hans fóru hefð-
bundna leið drengja þess tíma, til
sjós. Við þessar aðstæður mótað-
ist Dóri og varð óhefðbundinn á
þeirra tíma mælikvarða. Fór í
matreiðslunám, tileinkaði sér
snyrtimennsku og lærði að meta
blóm og handverk. Ásýnd Hrað-
frystihússins í Hnífsdal ber þess
vitni en þar starfaði Dóri sem yf-
irverkstjóri lungann af starfsævi
sinni. Meðan slorið lak um allar
koppagrundir víða annars staðar
hefði mátt halda að í Hnífsdal
væri rekin saumastofa með
myndlist á veggjum og stóla fyrir
alla. Þannig var Dóri nýjunga-
gjarn og gat verið bráðlátur í
þeim efnum. Til marks um það
horfðu Hnífsdælingar fyrst á
sjónvarp heima hjá Dóra og Ingu,
eins og þeir hefðu ekki séð nóg af
snjó í gegnum tíðina. Eftir andlát
Ingu tengdamóður minnar árið
1981 flutti Dóri suður og starfaði
sem gæðaeftirlitsmaður hjá Sölu-
miðstöð hraðfrystihúsanna og
gat miðlað af reynslu sinni um
land allt. Þegar Dóri var kominn
suður urðum við innanbúðar-
menn hvor hjá öðrum og nánir.
Við lok starfsævinnar snéri sól-
dýrkandinn og blómavinurinn sér
að suðrænni slóðum og dvaldi í
skemmri og lengri tíma á Mal-
lorca, stundaði þar gönguferðir
og borðaði hollt. Þar kynntist
hann Birnu Sigurðardóttur sam-
býliskonu sinni til 30 ára. Saman
urðu þau hinir mestu sundgarpar
og prófuðu nánast allar sundlaug-
ar á höfuðborgarsvæðinu. Heim-
ili þeirra á Laufvangi, Setbergi,
Hjallabraut og Hrafnistu var
jafnan samkomustaður ættingja
og vina, enda Dóri með eindæm-
um frændrækinn, fylgdist vel
með fólkinu sínu, var með afmæl-
isdaga allra ættingja á hreinu og
mundi eftir þeim. Það lýsir ef til
vill Dóra best að ekki er langt síð-
an hann bað mig að kaupa fyrir
sig rauðar gallabuxur því það
væri málið og bætti við „maður
þarf ekki að vera púkó þó að mað-
ur sé gamall“. Á þessum tíma-
mótum er mér þó efst í huga þak-
kæti til Dóra tengdaföður míns
fyrir ánægjulega samfylgd. Betri
ferðafélagi í lífinu er vandfund-
inn.
Stefán Jónsson.
Við minnumst Halldórs Páls-
sonar með virðingu og hlýhug.
Þegar hann lést var hann bú-
inn að vera sambýlismaður eftir-
lifandi móður okkar Birnu Sig-
urðardóttur í nær 28 ár.
Margar hlýjar og góðar minn-
ingar hlaðast upp um leið og
hugsað er til elsku Dóra.
Má þar fyrst nefna heimilið í
Furuberginu og síðar á Hjalla-
brautinni í Hafnarfirði sem voru
einstaklega falleg og hlýleg þar
sem allir voru alltaf velkomnir.
Allt var umlukið fallegum
blómum og myndarleik þar sem
vel var hugsað um allt.
Ilmandi matarilmur úr eldhús-
inu eða þau hjúin á leiðinni í sund
eða að koma úr sundi, en þangað
fóru þau nær daglega þar sem
þau áttu fullt af sundvinum.
Dóri var flottur kokkur og var
alltaf með fasta góða rétti sem
hann matbjó reglulega og bauð
mörgum í mat og fylgdu þá oft
skemmtilegar sögur af því þegar
hann var kokkur á radarstöðinni
á Straumnesfjalli.
Hann hafði mjög græna fingur
eins og sagt er og var sífellt að
rækta hinar ýmsu plöntur og
minntist hann oft á það að ef hann
væri ungur í dag þá færi hann í
Garðyrkjuskólann.
Dóri var eftirminnilegur mað-
ur og hafði hann til að bera sterka
jákvæða útgeislun og átti því auð-
velt með að kynnast nýju fólki.
Honum þótti gaman að skemmta
sér og hafa fólk í kringum sig og
var oft glatt á hjalla á heimillinu.
Hann var séntilmenni fram í
fingurgóma, skipti nær aldrei
skapi, og hafði yndi af að líta vel
út og var alltaf flottur í tauinu.
Hann var forvitinn að eðlisfari og
hafði áhuga fyrir fólki og gat tal-
að við alla og talaði eins við alla,
einnig var hann stálminnugur t.d
mundi hann nær alla afmælis-
daga.
Síðustu ár var honum erfið þar
sem skrokkurinn var alls ekki í
takt við andann og viljann, en
hann hélt áfram að bera mikla
umhyggju fyrir móður okkar,
hvort hana vantaði nú ekki vatn á
náttborðið eða hvort ekki væri
búið að kveikja á hitapokanum
hennar. Og svo gleymdi hann
ekki að gefa henni koss eða
klappa henni á kinnina þegar
tækifæri gafst.
Elsku Dóri, hvíldu í friði og
takk fyrir allt.
Jóhanna M. Tryggvadóttir,
Tryggvi Tryggvason, Björg
Thorlacius, Erlingur
Tryggvason, Svanbjörn
Tryggvason og fjölskylda.
Hann afi okkar var einstakur
maður. Hann var góður í gegn og
sýndi alltaf hvað honum þótti
vænt um fólkið sitt. Þegar við
hugsum til baka koma upp mörg
dásamleg minningarbrot um
hann.
Hann var alltaf svo duglegur
og jákvæður og féll aldrei verk úr
hendi, hvort sem það var að heim-
sækja fólkið sitt, mála dúka og
myndir eða búa til matarstell úr
gleri fyrir hálfa ættina. Eitt
skiptið þegar við systkinin kom-
um í heimsókn til afa sat hann í
stólnum sínum og var að læra að
prjóna, þá 94 ára gamall. Hjá afa
var nefnilega aldrei of seint að
læra eitthvað nýtt og skemmti-
legt.
Þegar ég (Inga Dóra) var í
söngnámi var afi Dóri aðdáandi
númer eitt. Hann mætti á alla
tónleika mína við skólann og sat
þar á fremsta bekk og voru nem-
endur og kennarar farnir að
þekkja hann vel. Á einum tónleik-
um var afi eitthvað seinn í sæti
eftir hlé og var gestum tilkynnt af
söngkennaranum að tónleikarnir
myndu hefjast um leið og afi
hennar Ingu Dóru kæmi í salinn,
það yrði sko ekki byrjað án hans.
Afi Dóri var mikill sundmaður
og synti daglega eftir að hann var
kominn á eftirlaun. Hann hringdi
oft um helgar og bauð okkur í
sundferð í Suðurbæjarlaugina og
má segja að margir hafi tekið sín
fyrstu sundtök með afa Dóra.
Hann var einnig einstaklega
gjafmildur og hvíslaði oft til okk-
ar: „Sæktu veskið mitt í efstu
skúffuna,“ og laumaði til okkar
seðli þegar enginn sá til. Hann
hefði viljað gefa okkur heiminn
og sagði reglulega við okkur: „Ef
ég ætti milljón myndi ég gefa þér
hana,“ og erum við handviss um
að hann hefði staðið við það.
Elsku afi Dóri, mikið verður
tómlegt án þín og það sem við eig-
um eftir að sakna þín. Við elskum
þig út í geim og til baka.
Inga Dóra og Jón.
Föðurbróðir minn, Halldór
Pálsson, Dóri Páls, eins og hann
var ávallt kallaður er nú fallinn
frá síðastur þeirra systkina úr
Pálshúsi í Heimabæ í Hnífsdal.
Þau voru sex systkinin í Pálshúsi
börn Guðrúnar Guðleifsdóttur og
Páls Pálssonar, útvegsbónda í
Hnífsdal, þau Páll, Jóakim,
Helga, Leifur, Kristján og Hall-
dór.
Ætt þeirra á sér djúpar rætur í
Hnífsdal eða allt síðan Halldór
Pálsson hreppstjóri flutti í Hnífs-
dal frá Ytrihúsum í Arnardal árið
1814. Hann bjó í Heimabæ en
sum barna hans fluttu til Bolung-
arvíkur m.a. Páll hreppstjóri sem
flutti að Ósi og Margrét sem flutti
að Gili. Sonur Margrétar, Páll
Halldórsson útvegsbóndi, flutti
síðar í Búð í Hnífsdal og svo í
Heimabæ til Bjarna bróður síns.
Páll kvæntist Helgu Jóakims-
dóttur frá Syðri-Tungu á Tjör-
nesi í Þingeyjarsýslu, var Páll
mjög farsæll formaður og útgerð-
armaður og hlekktist skipum
hans aldrei á. Hefur fjölskylda
hans verið nefnd Pálsætt. Hann
reisti Pálshús árið 1897 í
Heimabæ sem stendur enn, eitt
reisulegasta húsið í Hnífsdal. Páll
Pálsson sonur þeirra, afi Páll, tók
við búi foreldra sinna og var þar
alla sína tíð sem útvegsbóndi og
mikill áhrifamaður í Hnífsdal og
einn stofnenda Hraðfrystihússins
í Hnífsdal hf. sem nú er Hrað-
frystihúsið Gunnvör hf. Mörg
skipa fyrirtækisins hafa borið
nafn hans og verið mikil happaf-
ley en nýr Páll Pálsson er nýkom-
inn frá Kína. Það var sonur Dóra
Páls, Páll Halldórsson skipstjóri,
sem sigldi „afa“ sínum af öryggi
til heimahafnar.
Guðrún kona Páls Pálssonar
lést aðeins 27 ára gömul þegar
Dóri var aðeins tveggja ára gam-
all. Það hefur verið mikill styrkur
fyrir hann að móðurforeldrar
hans voru á heimilinu, Guðbjörg
Jónsdóttir, Gugga amma og Guð-
leifur Ísleifsson frá Kjaransvík á
Hornströndum. Gugga amma
lést 101 árs gömul árið 1962.
Dóri frændi var góðmenni og
öðlingur og var bros hans og
hlýja það fyrsta sem tók á móti
mér þegar ég man eftir honum
fyrst árið 1949. Systkinin úr Páls-
húsi voru mjög samrýnd og mikill
samgangur þeirra á milli alla tíð.
Þau bjuggu öll í Hnífsdal nema
mín fjölskylda sem bjó á Ísafirði
og því voru margar ferðirnar út í
Hnífsdal til að hitta ættingjana
og var þá glatt á hjalla og oft tek-
ið lagið þar sem Dóri var for-
söngvarinn. Við börnin hlustuð-
um á með andakt. Dóri var mikill
gleðigjafi og var hann einn af for-
söngvurum fyrir álfabrennuna í
Hnífsdal í mörg ár.
Ekki verður svo minnst á Dóra
að Inga Ingimars eiginkona hans
sé ekki nefnd. Hún var ein af
þeim glæsilegu konum sem lifðu
allan sinn aldur í Hnífsdal og
settu mikinn svip á þorpið. Inga
lést fyrir aldur fram en hún var
dóttir Ingimars Finnbjörnsson-
ar, útgerðarmanns í Hnífsdal, af
Arnardalsætt og Sigríðar Guð-
mundsdóttur frá Fossum, mátt-
arstólpar bæði tvö í uppbygging-
unni í Hnífsdal.
Að leiðarlokum viljum við Sól-
ey þakka Dóra frænda fyrir góð-
ar samverustundir í gegnum tíð-
ina og vottum fjölskyldu hans,
frændfólkinu og Birnu okkar
dýpstu samúð.
Blessuð sé minning Halldórs
Pálssonar frá Hnífsdal.
Kristján Pálsson.
Það var á sjómannadaginn
1977 sem ég sá Dóra Páls í fyrsta
sinni í sjómannadagskaffi í Fé-
lagsheimilinu Hnífsdal og mér er
það enn minnisstætt þegar Dóri
gekk inn í salinn í brúna bleiser-
jakkanum með gylltu tölunum og
mér varð að orði: „Hvaða glæsi-
legi maður er þetta?“ Já, hann
Dóri Páls var alltaf glæsilegur og
ekki var innrætið síðra. Þarna
kynntist ég mínum besta vini og
ég hef oft nefnt hann minn uppá-
haldsvin. Sannur Hnífsdælingur í
einni stórri fjölskyldu eins og
Hnífsdælingar eru.
Dóri var lengi verkstjóri í
Hraðfrystihúsinu í Hnífsdal og
þar vann ég undir hans stjórn.
Hann var vel liðinn og farsæll í
starfi og góður yfirmaður sem ég
gat lært margt af. Mikil vinna var
í frystihúsinu á þessum tíma og
oft unnið á laugardögum líka. En
það var ekki slegið slöku við og
flestir mættu á ball í Félagsheim-
ilinu á laugardagskvöldum og þar
var dansað fram á rauða nótt
þrátt fyrir langan vinnudag. Við
Dóri stigum ófá danssporin á
þessum tíma og þetta var ómet-
anlegur tími í góðu samfélagi.
Það var mikill missir hjá Dóra
að missa Ingu sína eftir langvar-
andi veikindi. En við tóku breytt-
ir tímar og Dóri færði sig um set
og flutti í Hafnarfjörðinn og fór
að vinna hjá Sölumiðstöð Hrað-
frystihúsanna við eftirlit um land
allt. Við nutum góðs af því þar
sem hann kom oft til Vestmanna-
eyja og var hann tíður gestur hjá
okkur.
Svo kynnist hann Birnu sinni
og þau undu sér vel í Hafnarfirð-
inum með stórfjölskylduna sér
við hlið.
En nú er komið að kveðju-
stund og margt ber að þakka. All-
ar fallegu perlufestarnar og fal-
legu handmáluðu dúkana sem
hann gerði og gaf mér. Perlufest-
arnar hafa prýtt mig gegnum ár-
in og munu gera áfram og mun ég
bera þær áfram um hálsinn til
heiðurs vini mínum, Dóra Páls.
En umfram allt ber að þakka
langvarandi vináttu. Alltaf þegar
við töluðum saman spurði hann
um mig og mína og fátt var hon-
um óviðkomandi. Gat hlegið mik-
ið að vitleysunni sem ég sagði
honum og hláturinn ómar enn í
eyrum mér og þannig vil ég minn-
ast Dóra Páls, míns uppáhalds-
vinar. Alltaf kátur og hress og
hvers manns hugljúfi.
Kæra fjölskylda, ykkar missir
er mikill. Ég veit að hann er bú-
inn að hitta marga sem farnir eru
á undan honum. Við Hjölli vottum
ykkur öllum okkar innilegustu
samúð. Minningin um góðan
mann lifir sem við fengum að
njóta lengi. Hans verður sárt
saknað.
Hvíl í friði.
Ólöf Jóna Þórarinsdóttir.
Halldór Gunnar
Pálsson
Ástkær móðir okkar,
MAGDALENA THORODDSEN,
Aflagranda 40, Reykjavík,
andaðist á líknardeild Landspítalans 3. maí
síðastliðinn.
Útför hennar verður frá Háteigskirkju
mánudaginn 14. maí kl. 13.00.
Fyrir hönd aðstandenda,
Ólína Kjerúlf Þorvarðardóttir Halldóra J. Þorvarðardóttir
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir, amma og langamma,
SIGRÚN ÁRNADÓTTIR,
Sólvöllum 15, Selfossi,
lést á hjúkrunarheimilinu Ljósheimum
Selfossi fimmtudaginn 3. maí.
Útförin fer fram frá Selfosskirkju þriðjudaginn 15. maí klukkan
14.
Bárður K. Vigfússon
Brynja Ágústsdóttir
Gestur R. Bárðarson Erna Steina Guðmundsdóttir
Kristinn M. Bárðarson Gerða Arnardóttir
barnabörn og barnabarnabörn