Morgunblaðið - 08.06.2018, Page 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 8. JÚNÍ 2018
✝ Bragi Einars-son fæddist á
Siglufirði 9. ágúst
1935. Hann lést á
dvalar- og hjúkr-
unarheimilinu
Grund 30. maí
2018.
Foreldrar hans
voru Einar Magn-
ússon smiður, f. 7.
september 1904, d.
20. febrúar 1993,
og Sigrún Jónasdóttir hús-
freyja, f. 17. júní 1907, d. 11.
nóvember 1991. Foreldrar
Braga skildu þegar hann var
ungur. Alsystkini Braga eru
Hrefna Einarsdóttir, f. 9. ágúst
1926, d. 5. júlí 2013, Hulda Ein-
arsdóttir, f. 7. ágúst 1928, d. 8.
júlí 1987, María Einarsdóttir, f.
13. apríl 1930, Tómas Ein-
arsson, f. 12. september 1932,
d. 15. september 2017, og Hug-
rún Einarsdóttir, f. 10. apríl
1941.
Daníelsson og eiga þau tvær
dætur, Söru og Stellu, en fyrir
átti Soffía dótturina Dagmar
með Atla Arasyni. Sigrún, f. 29.
september 1957, maki Knútur
Grétar Hauksson, þau eiga þrjú
börn, Baldur, Hildi og Karenu.
Helga, f. 1. nóvember 1959, var
Helga lengi í sambúð með Óðni
Agnarssyni, þau eiga tvö börn,
Braga og Ylfu. Kjartan Broddi,
f. 16. ágúst 1963, maki Ása
Björk Stefánsdóttir, Kjartan á
þrjár dætur, Karítas, móðir
hennar er Anna María
McCrann, Sigrún, móðir henn-
ar er Elsa Durhuus. og Tinna
og er móðir hennar Áslaug
Björt Guðmundardóttir. Ása á
þrjá drengi, Skarphéðin Án,
Stefán Bjart og Eyvind Ágúst
Runólfssyni. Brynhildur, f. 26.
júní 1973, maki Ingólfur Krist-
jánsson, eiga þau þrjú börn,
Oddnýju, Braga og Kristján.
Barnabarnabörnin eru orðin
10.
Útför Braga fer fram frá
Fella- og Hólakirkju í dag, 8.
júní 2018, og hefst athöfnin
klukkan 15.
Bragi ólst upp á
Siglufirði, gekk
þar í barna- og
unglingaskóla en
fór snemma á sjó
og varð ungur
bátsmaður. Bragi
kynntist ungur
Svanhildi Kjart-
ansdóttir, f. 3.
ágúst 1934, d. 31.
mars 2013. Gengu
þau í hjónaband
haustið 1955 en árið 1957 fluttu
hjónin á höfuðborgarsvæðið og
settust fyrst að í Kópavogi, þá
Háaleitisbraut og byggðu sér
síðan raðhús í Yrsufelli í Breið-
holti og bjuggu þar frá 1972.
Bragi hóf störf hjá álverinu í
Straumsvík fljótlega eftir að
það tók til starfa og vann þar
restina af sinni starfsævi,
lengst af sem verkstjóri.
Börn Braga og Svanhildar
eru fimm, elst er Soffía, f. 24.
apríl 1955, maki Sigurður Jón
Bragi Einarsson faðir minn
er látinn á 83. aldursári. Það er
óhætt að segja að þar hafi farið
frekar skapstór maður sem átti
erfiða æsku, alinn upp af ein-
stæðri móður með sex börn.
Eins og stundum vill verða
höfðu þessi uppvaxtarár mót-
andi áhrif á lífsviðhorf og gerði
það að verkum að pólitísk af-
staða lá til vinstri. Þessi afstaða
með lítilmagnanum kom í ljós
þegar hann var búinn að fá sér
aðeins í tána. Þá mátti heyra
dimma og hrjúfa rödd fara með
vísu eftir Bólu-Hjálmar:
Það er dauði og djöfuls nauð
er dyggðum snauðir fantar
safna auð með augun rauð
en aðra brauðið vantar.
Á unglingsárum stundaði
pabbi íþróttir af kappi, var
skíðamennskan í uppáhaldi.
Bæði svig og ganga en ekki
hvað síst skíðastökk. Aðeins 14
ára gamall fékk hann undan-
þágu til að stökkva á mótum er
voru ætluð fyrir 17-19 ára og
fullorðna. Stökk hann á einu
slíku móti það langt að hann
hefði verið með efstu mönnum í
fullorðinsflokki með 191,1 stig
en sigurvegari varð Jónas Þ.
Ásgeirsson með 199,2 stig (einn
af ólympíuförum Íslands í St.
Moritz 1948). Þá hafði pabbi
gaman af skák og bridge og er
mér alltaf minnisstætt þegar
hann kenndi mér að tefla. Fyrst
auðvitað mannganginn, svo
fékk ég drottninguna í forgjöf,
þá hrók og loks riddara. Eftir
það fengu allir menn að vera á
borði. Hann var sókndjarfur
spilari og lék óhefðbundna leiki
og skákirnar því oft stuttar en
skemmtilegar. Sem sjómaður
kunni pabbi alla hnúta og
reyndi hann að kenna mér
hvernig festa ætti með örugg-
um hætti spún eða flugu á línu
– þetta var þrautaganga. Hann
gafst ekki upp og get ég enn
gert þetta þó stundum þurfi
fleiri en eina tilraun til. Pabbi
fékk sinn Maríulax í Fljótaánni
fyrir norðan. Gleymi ég aldrei
þegar við afi Kjartan stóðum á
bakkanum, laxinn búinn að taka
og kominn langleiðina í land
þegar hann losnaði af flugunni
og skyndilega var pabbi búinn
að hoppa út í á, grípa laxinn og
henda honum upp á land.
Íþróttir hafa fylgt okkar fjöl-
skyldu lengi og sýndi pabbi
þessu áhuga, fyrst með okkur
börnunum, svo með barnabörn-
unum. Þá var hann duglegur að
mæta á leiki og einu sinni sem
oftar var handboltakappleikur í
Höllinni, hann kom aðeins of
seint og neitaði að borga inn,
sagðist eiga hálft liðið – það
hlyti að vera ígildi miðaverðs-
ins. Þá var hann mikill sólar-
dýrkandi. Mættur á stuttbuxum
og ber að ofan löngu áður en
öðru fólki fannst vorið vera
komið og löngu eftir að öðrum
fannst haustið ef ekki veturinn
mættur. Enda var hann brúnn
svo til allt árið og byrjaður að
slá grasið strax og fyrstu græð-
lingarnir létu sjá sig. Seinni ár
fór að draga af honum og eftir
að móðir okkar dó fyrir fimm
árum urðu kaflaskil enda hafði
hún verið honum allt og passað
upp á að halda uppi máltíðum
og sjá um hann að öðru leyti.
Það var því gæfa þegar hann
fékk hvíldarinnlögn á dvalar-
og hjúkrunarheimilinu Grund
fyrir tveimur og hálfu ári – þar
var hann í góðu yfirlæti hjá frá-
bæru starfsfólki þar til yfir
lauk. Takk fyrir allt og allt.
Kjartan Broddi Bragason.
„Stella, ég er að deyja,
Stella, ég er að deyja,“ þessi
hróp voru fyrstu kynni mín af
Braga fertugum og sannfærð-
um um að rykið í álverinu væri
að drepa hann, og hann fór ekki
dult með það sem honum
fannst. Þessum stórskrýtna og
óheflaða manni átti ég eftir að
kynnast vel og þykja afar vænt
um, þó að oft hafi hann reynt á
öll þolrifin í manni.
Bragi átti að mörgu leyti erf-
iða æsku, fór snemma að vinna
til að hjálpa til við þungan
heimilisrekstur. Sem krakki
lagði hann stund á íþróttir og
vann mestu afrekin í skíða-
stökki. Enda er það íþrótt sem
er hröð, hættuleg og tekur
stutta stund. Nokkuð sem lýsti
honum alla tíð. En hann lagði
skíðunum ungur að aldri. Ein-
hverjum 30 árum síðar keypti
hann sér skíði öllum að óvörum
og vildi fara í Bláfjöllin. Hann
harðneitaði að fara í toglyftuna
vildi í stólalyftuna þó að hann
hefði aldrei séð slíka lyftu. En
hann ætlaði ekki að láta toga
sig upp einhverja litla brekku
þegar hann gat setið í stól upp
á topp. Þegar þangað var komið
stóð hann þögull í nokkurn tíma
og ég hélt að nú hefði hann
guggnað.
En þá snéri hann sér beint
niður, ýtti stöfunum í sífellu og
renndi sér niður allt Kóngsgilið
án þess að taka eina einustu
beygju.
Beint í stólinn og aftur beint
niður og nú út á bílaplan, setti
skíðin á toppinn og sagði:
„Komum heim, þetta er fínt.“
Við áttum eftir að skíða oft
saman og að lokum fékk ég
hann til að beygja inn á milli.
Og margar sögur eru til af hon-
um í brekkunum, því það er
ekki eins og hann hafi verið
kurteisasti skíðamaður Blá-
fjalla.
En Bragi átti til að vera
hrjúfur og óheflaður og eins og
segir í fyrsta versi kvæðis sem
dóttir mín orti til hans á 75 ára
afmælinu:
Þetta er sagan af honum afa.
Einn slíkan allir ættu að hafa.
Hann er traustur og tryggur
en stundum svolítið styggur.
Þetta lýsir honum vel. Hann
var alls ekki allra en undir
hrjúfu yfirborðinu var vænn
maður sem börnin skynjuðu
vel.
Ég vann hjá honum eitt sum-
ar í Straumsvíkinni og maður
fann að hann var mikils metinn
af flestum á svæðinu þó svo að
sumir hafi verið hálfhræddir við
hann. Enda gat hann skammað.
Einu sinni hundskammaði hann
mig fyrir að koma of seint í
mat. Ekki vegna þess að honum
var umhugað að ég fengi mat,
heldur vegna þess að það vant-
aði fjórða mann í bridge.
Bragi hafði gaman af því að
fylgjast með barnabörnum sín-
um stunda íþróttir og mætti oft
á kappleiki enda barnabörnin
stundum í meirihluta leikmanna
á vellinum.
Mér fannst það því táknrænt
að hann yfirgaf þennan heim á
sömu mínútu og dóttir mín hóf
landsleik í handbolta. Hann
hefur ekki viljað missa af þeim
leik, frekar en öðrum.
En nú held ég að Stella hafi
loks hlustað á orðin sem hann
hrópaði fyrir rúmum 40 árum.
Hún hefur eflaust tekið vel á
móti honum því þó að stundum
hafi verið stormasamt hjá þeim
hjónum duldist engum ástin og
væntumþykjan þeirra á milli.
Ég kveð því ástkæran
tengdaföður með ekkert nema
þakklæti í huga og votta öllum
ættingjum samúð en um leið
samgleðst ég gamla manninum
að vera kominn aftur til Stellu.
Knútur G. Hauksson.
Í dag kveðjum við yndislega
afa minn. Hann var hreinn og
beinn í samskiptum en á sama
tíma var hann dulur maður sem
bar tilfinningar sínar ekki á
torg. Afi var alltaf góður við
okkur krakkana og ég minnist
sérstaklega allra stundanna
sem hann var með okkur í
garðinum í Yrsufellinu að
kenna okkur til verka og sýna
okkur kartöfluuppskeruna. Það
voru einnig ófáir kappleikirnir
sem hann afi kom á og fylgdist
með okkur barnabörnunum.
Á 75 ára afmæli hans sendi
ég honum lítið kvæði sem ég
hef uppfært og vil fara með nú
á þessum degi.
Þetta er sagan af honum afa,
einn slíkan allir ættu að hafa.
Hann var traustur og tryggur
en stundum svolítið styggur.
Sem ungur peyi var hann sendur á
sjó
svo í bænum fengist friður og ró.
En brátt bað hann hennar Stellu
þessarar svakalegu gellu.
Þau Siglufjörð kvöddu með tárum,
bærinn þar er ennþá í sárum.
Senn settust þau að í borginni
en gleymdu ei sveitadýrðinni.
Þeim hlotnaðist mikið barnalán
en sluppu alveg við myntkörfulán.
Þessi síungi ástsæli kvennabósi
leit út eins og ítalskur mafíósi.
Alla tíð var hann umvafinn fögrum
fljóðum,
heilum fimmtán gæðablóðum.
Fimm karlmenn reyna heiðri sínum
að halda
en þeir aldrei okkur stelpunum
munu granda.
Nú þín þolinmæði væri þrotin fyrir
þessu innslagi,
ég kveð þig með trega, elsku afi
Bragi.
Aftur sameinaður með Stellu þinni,
um ókomna tíð þið lifið í minningu
minni.
Elsku afi, ég var svo lánsöm
að eiga dýrmætar stundir með
þér fyrir örfáum dögum. Þar
sem ég er nú stödd handan við
hafið mun ég lyfta rauðvíns-
glasi þér til heiðurs með þakk-
læti í huga fyrir allar samveru-
stundirnar með ykkur ömmu
Stellu.
Hildur Knútsdóttir.
Bragi Einarsson
✝ ArnrúnAntonsdóttir
fæddist í Reykjavík
24. september 1958.
Hún lést á sjúkra-
húsi í Berlín 23. maí
2018.
Foreldrar Arn-
rúnar voru: Anton
Líndal Friðriksson,
f. 1. september
1924 á Ísafirði, d.
22. ágúst 2003, og
Jarþrúður Pétursdóttir, f. 27.
ágúst 1927 í Reykjavík, d. 16.
maí 1998.
Systur Arnrúnar: 1) Guðrún
Antonsdóttir, f. 19. apríl 1950,
maki: Gunnar Steinþórsson, f. 9.
Pétursdóttir, f. 20. júní 1921 á
Siglufirði, d. 5. janúar 2006.
Börn Arnrúnar og Ingva: 1)
Anton Líndal Ingvason, f. 23.
febrúar 1978, maki: Guðrún
Lilja Lýðsdóttir, f. 20. maí 1982.
Börn þeirra: Kamilla Rún, f. 1.
júní 2005, Friðrik Líndal, f. 31.
október 2011, og Róbert, f. 17.
júlí 2017. 2) Þórður Guðni Ingva-
son, f. 2. september 1979, maki:
Hrönn Brandsdóttir, f. 21. júlí
1984. Börn þeirra: Lilja Dögg
Jóhannsdóttir, fósturdóttir
Þórðar, f. 7. ágúst 2004, Viktor
Smári, f. 30. nóvember 2007,
Anna Pálína, f. 14. september
2014. 3) Svanlaug Ingvadóttir, f.
28. júní 1981, d. 22. september
2016. Dóttir: Karen Líf, f. 19.
desember 2007. Barnsfaðir
Svanlaugar: Brynjar Þór Ólafs-
son, f. 25. mars 1984.
Minningarathöfn um Arnrúnu
fer fram í Vídalínskirkju í dag,
8. júní 2018, klukkan 13.
apríl 1950. 2) Eyrún
Antonsdóttir, f. 24.
mars 1954, maki:
Guðjón Sverrir
Agnarsson, f. 3. jan-
úar 1954. 3) Bergr-
ún Antonsdóttir, f.
8. október 1956, d.
25. mars 1995. 4)
Uppeldissystir
þeirra er Dóróthea
Sturludóttir, f. 29.
ágúst 1942.
Þann 7. ágúst 1982 giftist
Arnrún Ingva Þór Sigfússyni.
Foreldrar Ingva Þórs voru: Sig-
fús Sigurðsson, f. 18. október
1910 á Mælifelli í Skagafirði, d.
14. ágúst 1988, og Svanlaug
Elsku frænka.
Vona á hverjum morgni, að
þetta hafi verið slæmur draumur,
en því miður er þetta kaldur raun-
veruleiki, þú ert farin, elsku
Adda.
Ég er orðlaus, með sár í hjarta,
sorgmædd og reið. Þetta er svo
óréttlátt og ég verð aldrei tilbúin
til að kveðja þig.
Þú komst upp í hesthús til okk-
ar í apríl. Ekki datt mér í hug að
það yrði síðasta knúsið okkar. Lifi
á þeirri minningu núna.
Margar minningar koma upp í
hugann. Við höfum eytt mörgum
stundum saman í gegnum árin.
Flestar minningar eru frá Krókn-
um, þar sem ég bjó hjá ykkur
mörg sumur. Fyrst á Skagfirð-
ingabrautinni, þar var gaman að
vera. Við krakkarnir lékum okkur
mikið þar í garðinum. Þú fórst
með okkur í bíltúr í „gemsanum“,
stóra bílnum. Fórum nokkrar
ævintýraferðir á ruslahaugana og
um allar sveitir. Þú nenntir enda-
laust að gera eitthvað með okkur
og alltaf glöð.
Svo vann ég hjá ykkur á Blá-
felli. Við vorum oft að fíflast í við-
skiptavinum. Einn lagði þúsund-
kall á borðið, bað þig að „skipta
þessu í tvennt“, þú reifst seðilinn í
tvennt og lagðir á borðið. Hann
missti andlitið, en við hlógum. Svo
fékk hann tvo seðla og við dund-
uðum okkur við að líma hitt sam-
an. Þú kenndir mér að snúa öllum
seðlum „rétt“ í peningakassann,
ég geri þetta enn. Ég lærði að
vinna á Bláfelli og svo í sjoppunni
á Hagamel.
Dásamlegu gullkornin þín eru
mér ógleymanleg. Þú baðst okkur
stelpurnar að fara út í skúr á Blá-
felli og „telja og raða frönskunum
og taka glerin upp úr kistunni“,
sem átti auðvitað að vera öfugt.
Við sögðum bara já og hlógum. Þú
fórst svo alltaf í apótekið að kaupa
brauð. „Adda padda“ festist við
þig því þú varst mjög stríðinn og
skemmtilegur yfirmaður, sá besti.
Þessi tími er mér ómetanlegur
og er ég ykkur Ingva þakklát fyr-
ir að leyfa mér að vera hjá ykkur
og eignast þessar minningar.
Sauðárkrókur er mér mjög kær
eftir þennan tíma, alltaf gott að
koma þangað. Ég eignaðist
marga góða vini þar, sem ég á enn
í dag.
Við skemmtum okkur alltaf vel.
Ég leitaði til þín á mínum ung-
lingsárum og í raun alla tíð. Okkar
vinátta er mér mjög kær. Við vor-
um alltaf sammála og leystum eitt
og annað. Ég hef alltaf litið á þig
sem mína stóru systur og margir
sem komu á Bláfell héldu að við
værum systur. Það er erfitt að
sætta sig við að geta ekki hringt í
þig eða hitt þig og hlegið meira
með þér.
Fréttirnar af veikindum þínum
voru áfall en ég lifði í voninni.
Ég var tilbúin til að koma til
Berlínar þegar þú myndir vakna.
En æðri máttarvöld tóku í taum-
inn og höfðu betur í þetta skiptið.
Elsku Svana fær knús frá þér
fyrr en varir, við hin reynum að
lifa með þessari miklu sorg og ylja
okkur við minningarnar.
Dauðinn skilur eftir sig tóm, sem ekkert
getur fyllt.
Ástin skilur eftir minningar, sem ekkert
getur spillt.
Lífið verður svo tómlegt án þín,
elsku Adda mín, ég á eftir að
sakna þín svo mikið.
Ég bið þess að Ingvi, Toni,
Þórður og fjölskyldur þeirra og
elsku Karen Líf fái allan þann
styrk sem til er, um ókomna tíð.
Sendi þér knús, elsku frænka,
þar til næst.
Elska þig.
Þín,
Jarþrúður Guðnadóttir
(Jara).
Við hjónin kveðjum nú Öddu
með sárum trega, löngu fyrr en til
stóð. Þótt almættið hafi sýnilega
mikið þurft á henni að halda
finnst okkur fráfallið alltof
snemmbært.
Þegar ég, Kristín, var barn var
gaman að koma til Reykjavíkur,
einn þeirra staða sem við heim-
sóttum var Efstasundið, en þar
bjuggu Toni og Jara með dæturn-
ar. Allar svo dökkar yfirlitum,
framandi og fallegar. Mér fannst
ævintýri að eiga þær fyrir frænk-
ur, stelpurnar sem hétu allar rún.
Arnrún (sem ég hef eiginlega
aldrei kallað annað), var næst mér
í aldri. Alltaf róleg, alltaf kímin og
svo korraði í henni djúpur hlátur.
Á þeim tíma datt mér ekki í hug
að seinna ætti ég eftir að tengjast
þeim enn sterkari böndum í gegn
um Lilló og fjölskylduna hans.
Ég, Lilló, kynntist Öddu á ung-
lingsárum okkar, þegar mæður
okkar urðu bestu vinkonur og
fjölskyldur okkar tengdust djúp-
um vináttuböndum sem haldist
hafa óslitin síðan – og dýpkuðu við
þá sameiginlegu raun að missa
barn alltof snemma, við Sturlu
Þór og þau Svönu. Ljúfari per-
sóna og góðviljaðri sál er vand-
fundin; Adda var gullfalleg að inn-
an sem utan. Í æsku sjálfstæð og
mátulega villt, en á fullorðinsár-
um ábyrg, greiðvikin og fé-
lagslynd. Óhefðbundið uppeldi og
gifturík sambúð með Ingva lögðu
grunninn að þeirri einstöku
manneskju sem Adda var og mik-
ið lán að eiga þau hjónin að vinum.
Veiðiferðirnar í Straumana um
árabil með þeim og fleiri vinum og
ættingjum voru alltaf mikið til-
hlökkunarefni og hápunktur
hvers sumars. Og furðulegt sem
það er þá var það aldrei þungbært
að þurfa að fara með bíl á verk-
stæði; það var alltaf bót í máli að
hitta þau þá á Bílaspítalanum og
eiga þar saman skemmtilegar
spjallsyrpur. Við það urðu slitnir
bremsuborðar eða götóttir hljóð-
kútar hjóm eitt.
Elsku Ingvi, Þórður, Anton,
tengdadætur og barnabörn, þið
sjáið eftir frábærri konu sem hef-
ur allt sitt líf lagt sig fram um að
styðja við og vera til staðar. Megi
minning hennar lifa í verkum
ykkar og lífi.
Kristín og Friðrik Þór (Lilló).
Þegar ég hugsa til Öddu að
henni genginni finn ég hlýjuna
streyma. Adda var minn fyrsti yf-
irmaður og besti. Hún kenndi mér
að vinna með því að vinna með
mér. Starfsfólkið hennar vann
ekki fyrir hana heldur með henni.
Þrátt fyrir það og vegna þess bár-
um við mikla virðingu fyrir henni.
Adda var lífsglöð og hláturinn
hennar smitaði alla. Hún fékk
margar þrautir að leysa í lífinu og
bugaðst aldrei. Húmorinn og
hjartagæskan drifu hana áfram
og alla hennar samferðamenn.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Ég á þér svo margt að þakka,
elsku Adda mín, og fjölda minn-
inga sem ylja og kæta. Í ljóma
þeirra kveð ég þig og sé ykkur
mægður fyrir mér, gangandi
hönd í hönd í Sumarlandinu.
Elsku Ingvi og fjölskylda, ég
votta ykkur mína dýpstu samúð.
Anna Pála Gísladóttir.
Arnrún
Antonsdóttir