Stjarnan - 01.12.1919, Síða 25

STJARNAN.
121
Með skjálfandi rödd sagði hún: “Eg-
ætla að segja yður ástæðuna til þess,
en það er sorgarsaga, bæði að segja
hana og hlusta á. þér niunið eftir hon-
um Villijálmi okkar. ”
“Já“, svaraði eg, “eg man vel eftir
honum. ’ ’
“ Var hann ekki myndarlegur piltur ? ’
spurði hún meðan tárin stieymdu ofan
vangana.
“Jú”, sagði eg, “hann var einhver
hinn efnilegasti þeirra ungu manna,
sem eg hefi þekt.”
“Já”, hélt hún áfram, “hann var
gleði mín, og eg elskaði hann ef til vill
of mikið. þér vitið að við drukkum dag-
lega vín án þess að ímynda okkur að
það mundi gera nokkrum manni mein.
þér vitið lika, að heimilið okkar var oft
og tíðum nefnt “prestalieimilið”, því að
livergi nokkursstaðar voru prestarnir
eins velkomnir og lijá okkur. Á sunnu-
dögum létum við ætíð börnin borða með
okkur inni í borðstofunni til þess að
þau gætu liaft gott af samtalinu, og af
að við, við öll þesskonar tækifæri, buð-
um þeim prestum, sem vonr gestir okk-
ar, glas af víni gáfum við einnig
börnunum svo lítið glas með, .— en að-
eins á sunnudögum.
Vilhjálmur stækkaði og fór að vinna
í .stórri verzlun og eg var eins sæl og
nokkur móðir getur verið. Eg hafði alt
sem eg þurfti með og' engin sorg liafði
enn smeygt sér inn á heimili okkar.
Eftir dálítinn tíma fór eg að verða
kvíðafull. Eg fann oftar en einu sinni
vínlykt af Vilhjálmi þegar hann kys.ti
mig á kvöldin áður en hann fór að hátta
Eg talaði við hann um þetta. Samt sem
áður reyhdi hann að hugga mig með því
að hann hefði aðeins drukkið glas af
víni í góðum vinahóp; og eg hugleiddi
við sjálfa mig, að það væri ef til vill
ekki rétt af mér að hugsa þannig um
þennan góða dreng minn. Eg reyndi aö
rcka óttann á flótta, en tilraunir mínar
voru til einskis, því hræðslan varð sí
og æ meiri hjá mér. Augnaráð hans var
breytt til lýta, rödd hans var búin að
tapa skýrleika sínum og haann var orð-
inn svo hás, að eg skildi að hætta var á
förum. Eg vissi ekki hvað eg ætti nö
taka til bragðs. Eg þoröi ekki að tala
við bónda minn um þetta, því ef mér
hefði skjátlast, mundi hann hafa orðiö
reiövír við mig af því að eg .skyldi dirf-
ast aö hugsa þannig um hans eigin
dreng. Og ef eg hefði rétt fyrir mér, þá
myndi hann að líkindum hafa sett öTil-
lijálmi svo harðar reglur og skilyrði, að
það myndi hafa farið versnandi en ekki
batnandi. Svo eg lét það liafa sinn
gang, og þó bað eg, beið og vonaöi að
drengurinn minn hætti þessu En því var
nú miður, eg varð fyrir vonbrigðum.
Yilhjálmur fór að koma seint heim á
hverju kvöldi; en faðirinn varð,, eins og
eg hafði.búist við — mjög vondur út af
þessu og talaði hörðum orðum til hans.
Vilhjálmur var af náttúrunni stoltur og
svaraði föður sínum með hörðu og þetta
endurtók sig'.
Eitt kvöld kom Yilhjálmur drukkinn
heim. Eg reyndi að koma honum í rúm-
ið áður en faðir hans sæi hann, en það
mistókst. Faðirinn fór að úthúða hon-
um. En það batnaði ekki við það, þvert
á móti. Og svo var hann rekinn burt frá
heimilinu af sínum stranga föður.
Vilhjálmur fór í burtu og við sáum
hann ekki í marga mánuði. Maðurinn
minn bannaði okkur að nefna hann á
nafn, svo eg og systur hans gátum ekk-
ert annað gert en að biðja góðan Guð
fyrir hinum týnda syni okkar.
Eitt kvöldið eftir að dætur mínar
voru farnar að hátta meðan maðurinn