Stjarnan - 01.04.1920, Síða 11

STJARNAN
59
Guðhrædda ambáttin
pegar eg fyrir nokkru ferðaðist um
hérað meðfram Mississsippi fijótinu,
bar það við að eg hitti gamla, fátæka
svertingjakonu, sem hafði verið í þræl-
dóm áður en borgarastríðið í Ameríku
hófst. Hin hieina og einfalda guð-
hræðsla hennar og hispurslausa trú
r,arin mér til rifja, og' eg bað hana að
segja mér, hvernig hún hefði orðið
kristin á jafn erfiðum tímum og á dö,g-
um þrælaríkisins. Eg vil hér birta frá-
sögu hennar svo nákvæmlega sem unt
er , með hennar eigin or’ðum, svo ein-
faldleiki þeirra geti haldið sér sem bezt,
“Yið veslings þrælamir kunnum ekki
,að lesa, en það voru lög sem bönnuðu
að kenna okkur það. Við höfðum aldrei
séð biblíuna, aldrei heyrt neinn lesa í
henni. En Guð gleymdi okkur ekki.
Við kunnum ekki að biðja, en eg var
vön a!ðl ig.auga út einsömul og krjúpa
niður á milli maísstönglanna í gróðra-
stöðinni og biðja Guð, eins og eg gat
bezt’, að lijálpa veslings syndara eins og
mér. Kæmu nokkrir ,að mér þarna, var
eg barin; en eg skeytti því ekki, nei, eg
hlaut að biðja, hvað mikið sem þedr
annars börðu mig.
“Að nokkrum tíma liðnum hóst stríð
ið', pg þá var okkur öllum gefið frelri.
Eg byrjaði að leita eftir Guði. Eg kunni
ekki enn þá að lesa, en eg kunni að
biðja. Einu sinni bað eg alla nóttina,
að Guð vildi hjálpa mér; og meðan eg
bað, varð mér það augljóst — það var
enginn draumur; heytði eg raust, sem
talaði til mín þessum orðum: “Ekki
með valdi né krafti, heldur fyrir anda
minn! segir drottinn hersveitanna.”
pe,ssi orð hliómuðu aftur og aftur fyrir
eyrum mínum, hvaðan frá veit eg‘ ekki.
Eg hafði aldrci lesið þau í biblíunni, eg
,gat ekki lesið eitt einásta orð, og eng-
inn hafði nokkru sinni lesið þau fyrir
mig. Löngu seinna lærði eg að lesa
þessi orð í hinni helgu bók. Eg
varð öldungis forviða, en þó fullviss-
aðist eg um, að það var Drottinn, ,sem
talaði þau til mín.
“En eg hafði ekki ennþá fengið frið.
Eg fór til margra kirkna til að leita
Drottins. Eg heyrði margar prédikan-
ir, en efni þeirra var ekki um það, sem
eg þráði. pað virtist, sem eg groti ekki
haldið! út lengur og yrði að fá hjálp.
''ig hygg, að eg myndi hafa mist vitið,
ef hjáipin hefði ekki verið í nánd. Eg
gat reyndar hlýtt á prédikanir, en eg
óskaði, að einhver vildi koma til mín,
og veita mér fræðslu í sjálfri biblíunni,
kenna mér að lesa og rannsaka hana.
“Eina nótt dreymdi mig að eg sá
’ ó’ahiis nokkurt, og framhjá því rann
fagurt fljót, með hreinu tæru vatni.