Stjarnan - 01.05.1922, Blaðsíða 10

74
STJARNAN
fjýri hins unga manns á ferðinni yfir
AtlantshafiiS náSi til Bradford. Skip-
iS, sem hann sigldi á, var tekiS af
frönsku ræningjaskipi, og hann var
sendur sem fangi til Bayonne á Frakk-
landi. Hér héldu þeir houm í sex vik-
ur. Sarnt sem áSur var hánn eftir ör-
stuttan tíma sloppinn úr fangelsinu og
honum leyft aS halda til hjá ameríkskri
fjölskyldu í bænum. Hann kom ekki
til Lundúnabbrgar fyr en 6. mai, og í
júní—eftir að vera búinn aS ljúka verki
sínu—sigldí ha.nn meS i'skipinu “Aug-
usta” til New York. Seint í ágústmán-
uði kom hanp heim á heimili foreldra
'sinna í Plymouth og seinna á heimili
Nancy á fljótsbakkanum í Bradford.
IHieimkoma Adoniram Judson varð
til þess, að annar fundur var haldinn
af hinum sömu mönnum, sem höföu
komið saman í kirkjunni í Bradford
fyrir ári síðan. 18. september komu
“kirkjufeðurnir”, sem nú einnig voru
orðnir meölimir og embættismenn hins
nýja krisfimböSsijélagls, saman í Wor-
cester í Massachusetts, Adoniram Jud-
son, léttur og ungæðislegur, en með
hvöss augun og sterka rödd, kom fram
og kunngjörði ákvörðun sína. Samein-
ing hinna tveggja kristniboðsfélaga var
ekki samþykt af leiðtogunum í Lund-
únaborg, en Lundúnaborgarfélagib var
fúst til að taka á móti hinum amerisku
kristniboSum og undir eins senda þá
til hins fjarlæga kristniboðssviðs. Og
vitaskuld—hér sýndi Adoniram Judson
hve viljafastur hann var—ef hið amer-
iska félag neitaði að senda hann, ætlaði
hann aS fara sem ikristni boði fyrir
brezka félagið. Samuel Nott kunn-
gjörði, að hann væri búinn aö ákveða
hiö sama.
Hin órjúfanlega ákvörðun hinna
ungu manna hafði hin æskilegu áhrif;
því stjórn hins ameriska kristniboðsfé-
lags kaus trúboða sina: Adoniram Jud-
son, Samuel Newell, Samuel Nott og
Gordon Hall. í annað sinn var sigur-
inn fenginn fyrir djörfung hinna ungu
kristniboða.
HaustiS leið og veturinn kom meðan
von og ótti komu og hvurfu á víxl hjá
Nancy og Harriet, Adoniram og Sam-
uel. Burtfararstundin nálgaðist. í
janúarmánuði kom þýðingarmikill boð-
skapur frá Samuel Newell og Gordon
Híall í Philadelphia. Eftir tvær vikur
mundi skipiö “Harmony” sigla þaöan
til Oálcutta og stjórnin leyfði kristni-
boðum að fara með. iÞað leit út fyrir
nýtt stríö milli Englands og Bandaríkj-
anna, og ef þau færu ekki undir eins,
gæti vel skeS að öllum höfnum yröi
lokað og ferö þeirra frestaö í margar
vikur.
Ættu þau að fara? Þaö var hiS á-
ríSandi spursmál, sem kom fram fyrir
hina nýju kristniboðsnefnd og heimtaði
að svarið ‘kærni fljótlega; það var lítil
þeningaupjphæð i íkassanum, ekki nóg
til að borga ferðakostnaSinn einu sinni.
Væri það sennilegt, að burtför kristni-
boða mundi vekja athygli manna að
svo mikflu leyti, r aö gjafir mundu
streyma inn í kassann? Ættu þau aö
voga öllu og treysta Guði? Lengi og
innilega báðu þeir til að öðlast fullvissu
um hvaS væri hiS rétta. Aö lokum kom
svarið, sem hljóðaði þannig: Kristni-
boðarnir eiga aö fara.
Á heimili Nancy Haseltine og Har-
riet Atwoods kom boS um, a8 báðar
stúlkurnar þurftu bráöum aS ganga í
hjónaband og kveðja, ef til vill fyrir
fult og alt, æskuheimilin.
Hinir næðandi vetrarvindar Ný-
Ehglandsríkj anna blésu eftir iMerri-
macdalnum og eftir hinum snæviþöktu
brautum í Bradford þegar margt fólk
kom saman í vesturstofuna á heimili
herra Haseltines 5. febrúar. ÞaS hvíldi
kyrö yfir þessum hóp og öllum gestum
vöknaði um augun. ' Harriet Atwodd
sat við bliS unnusta síns Samuel New-
ell. Hún var klökk og alvara hvíldi
fEramh. á bls. 78L