Stjarnan - 01.06.1922, Qupperneq 2

82
STJARNAN
AÐ GLEÐJA SIG VIÐ VERK SITT
Vér lifum á eySslu og óhófs tímum.
Þaö eru þúsundir karla og kvenna, sem
enga gleði hafa af að vinna með hönd-
unum. Hvernig stendur á því að menn,
sem eru líkamlega hraustir, skuli ekki
elska vinnu ? UppeldiS hefir mikið að
segja í þeim efnum. Einhver hin mesta
synd, sem foreldrar geta drýgt, er sú,
að uppala fcörn án þess að kenna þeim
að vinna. Það er skylda foreldranna
að láta barnið fást við ýms létt innan
og utan húss störf þegar á unga aldri.
Það er háheilög skylda þeirra að kenna
börnunum að bera lotningu fyrir allri
heiðarlegri vinnu og virða manninn í
óbrotnu verkamannafötunum meira en
hinn óhóflega letingja; því þó að hann
sé auðugur að fé, þá er hann í raun og
veru ekkert annað en sníkjugestur í
mannfélaginu.
Einhver kemur með þá spurningu:
“Hvernig et eg uppelskað starfslöngun
hjá börnum mínum?’>
Fyrst og fremst með því að vera
sjálfur fyrirmynd. Þar næst að láta
börnin fara að hátta snemma á kveld-
in, til þess að þau geti vaknað með
fyrra mótið á morgnana eftir að hafa
fengið nægilegan isvefn. Það kemur
mjög sjaldan fyrir, að börn, sem sofa
þangað til klukkan er 9 og 10 fyrir há-
degi, hafi löngun til að starfa. Og svo
má aldrei láta börnin talca upp þann
ósið að borða milli máltíða. Börn, sem
það gjöra, verða aldrei kappsöm við
verk sitt, því stöðuglyndið og þolgæðið
vantar. En það sem fremur öllu öðru
er nauðsynlegt að framleiða í sálarlífi
barnsins, er hlýðni. Börn, sem læra að
hlýða foreldrum sínum og gjöra alt,
sem þeim er sagt að gjöra, og gjöra
það á réttum tíma, munu seinna meir í
lífinu gleðja sig við verk sitt.
Hinn mikli spekingur kemst þannig
að orði: “Þ ví sá eg, að ekkert er mann-
inum betra, en að hann gleðji sig við
verk sín, það er hans hlutdeild.’’ Hver
hefir meiri ánægju í lífinu en sá, sem
kann að gleðja sig við verk sitt? Sá,
sem við sólarlag getur skoðað dagsverk
sitt o gsagt: “í dag hefi eg unnið
dyggilega og komið miklu til leiðar,” er
hamingjusamari maður en sá, sem er
búinn að skemta sér allan daginn. Og
það er ekkert, sem getur veitt mann-
inum meiri ánægju, en að gjöra öðrum
gott, rétta þurfamanninum hjálparhönd
og hughreysta þá, sem láta hugfallast í
lifsbaráttunni og í stríðinu við heiminn,
holdið og Satan. Þeim, sem þetca
gjöra, er eftirfarandi fyrirheit gefið:
“Nei, þetta er sú fasta, sem mér lík-
ar, að þú leysir fjötra rangsleitninnar,
látir rakna bönd oksins, gefir frjálsa
hina kúguðu, og sundurbrjótir sérhvert
ok, deilir brauð þitt með hinum hungr-
aða, hýsir bágstadda, ofsótta menn. Ef
þú sér mann klæðlausan, og klæðir
hann, og firrist hann eigi, af því hann
sé maður eins og þú, þá skal hamingja
þín upp renna sem morgunroði, og
heill þín bráðlega fram spretta; þá
mun þitt réttlæti fara fyrir þér, og
dýrðin Drottins fylgja á eftir þér; þá
muntu ákalla Drottin, og hann mun
bænheyra: þú munt kalla, og hann mun
svara: “Sjá! hér em eg.” Ef þú held-
ur þér frá allskonar undirokun, spotti
og syndsamlegum orðum, ef þú réttir
hinum hungruðu bitann frá munni þín-
um, og seður svo þann, sem bágt á, þá
mun ljós upprenna fyrir þér í myrkr-
inu, og dimma verða þér sem hádegi
dags. Drottinn mun ávalt leiða þig, og
seðja þig og styrkja, þó þú sért staddur
á vatnslausum stöðum; þú munt verða
sern vökvaður aldingarður, og sem upp-
sprettulind. þar er aldrei bregst vatn.”
—Es. 58:6-11. D. G.