Stjarnan - 01.03.1924, Blaðsíða 3

STJARNAN
35
SPURNINGA-KASSINN
Kœri Davífi! Pyrir nokkru var eg á
ferfi í stórborginni X og gekk um kveld-
tímai fram hjá kirkju, þar sem eg heyrfii
hrœfiileg læti inni. Eg nam stafiar fyrir
utan, til þess að hlusta á þetta. Mefian
eg stófi þar, sá e'g sumt fólk fara inn í
kirkjuna, svo eg afréð að fara inn líka, til
þess afi komast afi raun um, hvernig
þetta fólk dýrka Guð sinn. Þegar eg
kom inn, sá eg sjón, sem eg seint mun
gleyma. Uppi á þallinutn, öfiru mégin
vifi stólinn, lá presturinn á knjánum og
gjórfii bœn sína á þann hátt, afi hann
barfii saman höndum á vtxl yfir höffii
sér og nifiri vifi gólf, og ýmist heimtaði
hann af Guði efia skipaði honum að út-
liella anda sínum yfir fólkifi. Hrópafii
hann svo hátt, afi rödd hans líktist ljóns
öskri. Hinu megin vifi stólinn lá kven-
rnafiur, sem ýmist grét aða skellihló og
vifi og vifi bullafii á einhverju máli, sem
eg er sannfœrfiur um, afi ekki ejnu sinni
maðurinn í tunglinu mundi hafa skilið.
Kringum þau, bæfii á pallinum og gólf-
inu fyrir framan, velktust karlar og kon-
ur, ungar stúlkur og piltar, og jafnvel
börn, svo þafi var, til þess afi segja ekki
of mikifi, andstyggilegt afi sjá þessa
hegfiun þeirra.
Sumt af þessu fólki grét og veinaði og
sumt söng andlegar vísur og skellihló inn
á milli. Aftur var annafi, sem frofiu-
feldi og mefi köflum hjalafii á einhverju
máli, sem hvorki menn né dýr mundu
hafa skilifi. Sumt hrópafii “Hallelúja”
svo hátt, afi þctfi fór bæði t gegn um merg
og bein. Hingafi og þangafi um gólfifi
stófiu karlar og konur og héldu saman
höndum, hristust og titrufiu eins og
hrollur færi um þau, og bulluSu á máli,
sem znfi ofanjarfiarmenn skiljum ekki.
— Þú veizt, afi eg heffi farifi vífia um
heiminn og séð margt, en aldrei hafði eg
séfi neina Gufis dýrkun mefial hvítra
manna, sem líkari var djöfladansvnum
rncfial Svertingjannp, í Afríku og Indí-
ánanna í SuSur-Ameríku. Og meðan eg
stófi undrandi yfir öllu þessu, kom ung-
ur kvennmafiur til mín og spurfii, hvori
cg heffii enga löngun til afi skírast af
Heilögum Anda. Eg spurfii liana, hvort
hún héldi, afi Heilagur Andi væri orsök
í öllum þessum gauragangi og ólátum.
Hún játafii því. Eg spurfii hana, hvort
Guð virkilega vœri orðinn óejrðarguð.
Hún sagfii, afi þetta vœri engin óeirfi,
heldur vœri það bænarákall barna hans
og vitnisbur&ur þeirra um nœrveru hans.
Eg sagfiist ekki vera sérlega biblíufrófi-
ur, en vissi þó þafi, að Andi Gufis heffii
aldrei komifi yfir þjóna Guðs á þann
hátt í fornöld, svo þetta hlyti afi vera
einhver annar andi, sem hér væri vifi-
staddur.
Nú vil eg, kæri Davífi, afi þú, sem ert
kunnugur heilagri ritningu, segir mér
hvafi það þýSi afi fyllast efia skírast
Heilögum Anda, og hvað það þýði, að
tala tungum.
Spurningum þínum mun eg vissulega
reyna að svara samvizkusamlega. ÞaS
er hverjum manni áríðandi' að hafa
þekkingu og skilnmg á þessu, því undir
því er hi8 eilífa líf hans komiö. Heil-
agur Andi er sem sé “pantur arfleifðar
vorrar, pantur þess, að vér séum endur-
leystir Guöi til eignar, dýrð hans til veg-
semdar.” fEf. i: 14). Þess vegna