Stjarnan - 01.03.1924, Qupperneq 8

40
STJARNAN
v,
TAKN TIMANNA
Dagurinn er í nánd.
Vér lifum á hinu undraveröasta tíma-
bili í sögu mannkynsins. Þessi öld var
fyrirsögð af engli Guðs fyrir hér um bil
2500 árum, þegar hann sagöi viö Daní-
el spámann í Babýlon: “Margir munn
hlaupa fram og til baka, og þekkingin
mun vaxa” (Dan. 12: 4—Ensk. þýöj.
Aldreti í sögu mannkynsins voru svo
margir aö færa sig staö úr staö, eins og
núna. Aldrei hefir þekkingin náö svo
viðsvegar um heiminn, eins og á þessum
tímum. Gufa og rafmagn gjöra það
auðvelt að ferðast. Prentlistin, sem ekl;i
var þekt á dögum Daníels, hefir fært
jafnvel hinum fátækustu í hendur mikla
fjársjóði þekkingar í svo stórum stíl, að
hvorki fornaldar né miðalda spekingar
hefðu getað ímyndað1 sér annað eins.
Tólf miklir biblíuspádómar.
Tólf eöa fleiri spádómskeðjur í bib-
líunni benda meö óskeikulleika á þenn-
an tíma, sem vér lifum á, og sýna fram
á, að þes$i tími er hinn undraverðasti
síðan uþphaf þessa heims. Og um hina
síðustu daga komst frelsarinn sjálfur,
sem var hinn mesti allra spámanna,
þannig að orði:
“Og tákn munu verða á sólu, tungli og
stjörnum og á jörðinni angist meðal
þjóðanna i ráðaleysi við dunur hafs og
brimgný; og menn munu gefa upp önd-
ina af ótta og kvíða fyrir því, er koma
mun yfir hei'msbygðina, því að kraftur
himnanna munu bifast. Og þá munu
menn sjá manns-soninn koma í skýi með
mætti og mikilli dýrð” (T,úk. 21: 25-27).
í Matt. 24: 29, 30, er sumum þessara
viðburða enn frekar lýst: “En þegar
eftir þrenging þessara daga, mun sólin
sortna og tunglið eigi gefa skin sitt, og
stjörnurnar munu hrapa af himni og
kraftar himnanna munu bifast. Og þá
mun tákn manns-sonarins sjást á himn-
inum; og þá munu allar kynkvíslir jarð-
arinnar kveina, og þær munu sjá manns-
soni komandi á skýjum himins með
mætti og mikilli dýrð.”
Sólin formyrkvuð.
Á hinum markverða dimma degi, 19.
maí 1780, rættust þessi orð bókstaflega.
Meðan vitringar þessa heims brosa að
einfeldni þeirra, sem sjá viðvörun í þess-
um náttúrufyrirbrigðum við yfirvofandi
eyðileggingu, viðurkendu þeir, sem vott-
ar voru að þessum viðburðum, þá, sem
tákn upp á hinn komandi dóm. Mann-
kynssagan lýsir hinu hræðilega myrkri
þessa dags með eftirfarandi orðum:
“Að þetta myrkur orsakaðist ekki af
sólmyrkva, er auðséð af hinum mismun-
andi stöðum himinhnattanna á þeim
tíma; því að tunglið var meira en hund-
ráð og fi'mtíu gráður frá sólinni allan
þann dag” f“Our First Centrury”, R.
M. tDevens, bls. 95).
“Hinn dimmi dagur, 19. maí 1780, —
var þannig nefndur, vegna hins undra-
verða myrkurs, sem á þeim degi náði
yfir alt Nýja England ....... Myrkrið
byrjaði klukkan tíu fyrir hádegi og hélt
áfram þangað til um miðnætti.” —
öNoah Websters Dictiönary, útgáfan frá
1869).
Blœja dregin fyrir tunglið og stjörn-
urnar.
Þegar spámaðurinn Jóel boðaði hinn