Stjarnan - 01.03.1933, Blaðsíða 5

STJARNAN
37
minsta kosti, voru ekki sekir um þaÖ, sem
þú hefir nefnt.”
RæöumaÖur hristi höfuöið og sagÖi:
“Því miður voru þessir menn engin und-
antekning. Ekki nóg með það að Plato
mælti með ofdrykkju á hátíðum Baccus-
ar, heldur hvatti hann og Aristotele einn-
ig til þess að veikluð börn væru ekki alin
upp. Plato, Cicero, Epictetus og fleiri
frægir heimspekingar hvöttu menn til að
halda við tilbeiðslu forfeðranna. Dio-
genes og Socrates lifðu í grófum löstum.
Cato hrósar ungum mönnum fyrir að
heimsækja vændishús að jafnaði. Plato
hvatti til ólifnaðar og áleit að hermenn
ættu ekki að vera hindraðir frá að full-
nægja fýsnum sínum. Slíkar kenningar
voru studdar og verndaðar af ríkinu.
Hinn nafnkunni löggjafi, Sólon, bannaði
einungis þrælum ólifnað. Spekingarnir
Zeno, Cato og Seneca frömdu allir sjálfs-
morð.
“Margt af kenningum og lifnaðarhátt-
um þessara heiðnu heimspekinga er svo
svívirðilegt og viðurstyggilegt að það er
ekki í letur færandi.”
“En þeir kendu líka margt fallegt,”
sagði hr. Einarsson.
“Eg kannast við það,” svaraði Djarf-
ur. “Þetta er einmitt það sem eg vildi
benda á, að þessir menn voru , hinir
fremstu á tímabili heiðninnar, og það sem
þessir helstu og bestu menn kendu var svo
lélegt, aS mannkynið var illa og nauðug-
lega á sig komið.
“En vantrúarmenn kannast við, eins og
eg skal sanna síðar, að Jesús án allrar
heimsmentunar, skaraði svo langt fram
úr öllum heimspekingum, að þeir allir til
samans komust ekkert nærri til saman-
burðar.
Nú greip Einarsson fram í aftur: “í
síðasta fyrirlestri þínum gafst þú nokk-
urn veginn sönnun fyrir því, að spádóm-
ar Gamla Testamentisins væru uppfyltir
á Kristi, en það sannar ekki að hann sé
stofnandi kristindómsins.”
“Vera má að svo sé, en nú skulum vér
rannsaka stofnun kristindómsins," svar-
aði Djarfur.” “Að kristindómurinn er
til, og að hann á einhvern hátt komst á,
það efar enginn.
“Hér er aðeins um tvent að gjöra.
annaðhvort var kristindómurinn stofnað-
ur af svikurum, eða hann var stofnaður
af Kristi sjálfum.
“Útbreiðsla þessarar nýju trúar var
mestu hættu undirorpin frá því fyrsta.
Kristna trúin var gagnstæð hinum gömlu
trúarreglum Gyðinga, og gagnstæð í-
myndunum þeirra, sem framtíðar huggun
og von þeirra hvildi á.
“Þeir héldu að Messías mundi leysa þá
undan oki Rómverja. Hugsunin ein um
að þetta gæti brugðist, gjörði þá upp-
væga. Allar kenningar kristindómsins
voru þeim nýjar og andstæðar. Að láta
Guðr ríki útbreiðast til heiðingjanna var
fjarri hugmynd þeirra, og hlaut að vekja
mótspyrnu fremur en laða þá að hinni
nýju trú.
“Hér við bættist að kristnir menn sök-
uðu Gyðinga um grimd og morð, er þeir
ofurseldu Krist til lífláts. Þetta gjörði
starfið til útbreiðslu kristninnar ennþá
erfiðara og hættulegra. Kristnir menn
urðu að mæta mótspyrnu og hleypidóm-
um þeirra, sem höfðu valdið að baki sér.
Eærisveinarnir reyndu að kenna fólki,
sem þeir fyrst höfðu valdið vonbrigðum
og síðan vakið reiði þess. Það var í sann-
leika einkennileg aðferð til að innleiða ný
trúarbrögð.
“Þetta var nú aðeins byrjun erfiðleik-
anna. Kristindómurinn réðst á hið stjórn-
andi vald, Róm, og öll önnur trúarbrögð,
sem þá voru uppi, urðu óvinir hans.
Hann afneitaði allri heiðinni goðafræði,
og tilveru allra þeirra guða, sem heið-
ingjar dýrkuðu. Hann slakaði til í engu.
Kristindómurinn krafðist þess að eyði-
lögð yrðu öll ölturu, mvndastyttur, goð og
goðahof, alt, sem tilheyrði heiðinni til-
beiðslu.
“Kristindómurinn var ekki ein trúar-
brögðin til i viðbót við þau iooo sem áður