Stjarnan - 01.03.1933, Qupperneq 7

stjarnan
39
í r,ni jt ri r^i jt' ■— — r~ r~ c~-r
8mr * ÍKlfeii Flóttinn frá Síberíu (.rian i nt s II 8
Vér hröSuðum nú ferðinn yfir snjó-
þaktar breiðurnar. Eg lærSi fáein orð í
Manchurisku af félaga mínum, og kom
mér það seinna að góðu haldi. Eftir
nokkurra stunda göngu urðum við að
fara yfir rússnesku járnbrautina skamt
frá hermannaskálanum. Verðirnir hafa
að líkindum haldið að við værum Man-
churians, svo þeir gáfu oss engan gaum,
en hundar þeirra fylgdu okkur langan
veg.
Þegar hundarnir sneru aftur, sáum við
framundan okkur altari, sem stóð við veg-
inn, og vissum af því að þorp mundi vera
í nánd. Á altarinu var skál með hrís-
grjónum í, þau voru ætluð öndum þeim,
sem menn hugðu að þar byggju, en það
voru fuglarnir, sem notuðu sér fæðuna.
Trúarbrögð Manchuríu-manna eru að
mestu í því fólgin að forðast illa anda,
eða sefa þá.
Við tókum okkur hvíld á veitingahúsi
í næsta þorpi, þeir sem fyrir voru áttu svo
annríkt með að reykja pípur sínar að
þeir gáfu oss engan gaum. Eg var þakk-
látur fyrir að vera látinn afskiftalaus.
Seinna um daginn komum við auga á
Shwang-chang-puo, það var kærkomin
sjón, því eg var farinn að eiga bágt með
að ganga, vöðvar mínir voru stiröir og
sárir.
Við urðum að fara kringum langan
vegg til að komast að borgar-
hliðinu. Okkur þótti vænt um að geta
gengið í skjóli við vegginn. í samanburði
við aðra bæi í Manchuríu, virtist þessi
vera gamall, en snotur og hreinlegur.
Rússnesk járnbraut lá skamt í burtu,
og áður langt leið sá eg Evrópiskan mann
á götunni, en hann veitti mér enga eftir-
tekt svo eg var óhræddur en litlu seinna
sá eg rússneskan hermann, það var nóg
aðvörun fyrir mig til að láta sem minst
á mér bera.
Við fórum inn í lítið matsöluhús, ó, hve
hlýindin þar voru velkomin. Eg var orð-
inn svo svangur að eg sinti engu hvað
gómurinn sagði um bragðið á matnum.
Mér var sagt í Harbin að við hefðum
innlendan prédikara í Shwang-chang-puo,
sem skildi dálítið í rússnesku. Eg hafði
utanáskrift hans, og vonaðist eftir að
hann gæti ráðlagt mér, hvernig best væri
að haga ferð minni. En hvernig gat eg
leitaö hann uppi í stórri borg, án þess að
leiða of mikla eftirtekt að sjálfum mér.
Eg réð það af að halda áfram ferðinni,
og fylgdarmaður minn kvaðst einnig vilja
það, en eg er sannfærður um að tilgang-
ur hans var einungis að vera mér til
hjálpar.
Við stefndum á suðurhlið bæjarins.
Þótt við gætum lítið talað saman þá brost-
um við hvor til annars til hughreystingar,
og eg sannarlega þurfti hughreystingar
með því eg var nærri uppgefinn.
Þegar við gengum fram hjá seinustu
húsaþyrpingunni, inni í þorpinu, greip
hann í handlegg mér og sagði með ákefð:
“Yesúa, Yesúa,” um leið og hann benti
á hlið með auglýsingu yfir. Við gengum
þar inn oð fundum nokkra innfædda
menn, sem tóku okkur kurteislega. Þar
var alt hreinlegt umhverfis. Þetta var
trúboðsstöð. Eormaður hennar þekti
þann, sem eg óskaði að finna og vísaði
okkur leið til heimilis hans. Eftir hálf-
tíma göngu komuni við þangað.
Miðaldra maður, vingjarnlegur í við-
móti, bauð okkur velkomna. Myndir,
sem mér höfðu verið gefnar í Harbin af
sumum starfsmönnum okkar í Kína, sann-
færðu þessi góðu hjón um, að eg væri
félagsbróðir þeirra, og þau sýndust vera