Stjarnan - 01.10.1933, Page 11

STJARNAN
155
Fi amh.
Næsta morgun, á þakklætishátíÖinni
var kirkjan alveg full af fólki. Ýmiskon-
ar orðasveimur hafði borist út svo marg-
ir komu af forvitni.
“Presturinn var máttlaus í fótunum.”
“Hann fer víst ekki að reyna að prédika.”
“Hann gæti ekki flutt þakklætisræðu und-
ir hans kringumstæðum.” “Hvers vegna
er konan hans ekki heima til að hjúkra
honum?” “AÖ biðja hann að halda
þakklætisræðu, þegar hann hefir miklu
minna til að þakka fyrir heldur en nokk-
ur annar. Það er óhugsandi.” “Þaö kem-
ur einhver annar í staðinn hans, takið þið
eftir.” Þannig ræddi fólkið saman fram
og aftur.
Allir teygðu úr sér til að sjá hver ínn
kæmi, þegar litlu dyrnar upp að ræðu-
pallinum opnuðust. Þarna var þá litli
rauðhærði presturinn í dyrunum. Hann
gekk við tvær hækjur og Baker djákni
hélt undir handlegg hans.
Presturinn hvíslaði að djúknanum:
“Hjálpaðu mér beint upp í ræðustólinn
eg gæti ef til vill ekki staöið upp aftur, ef
eg settist niður.”
Með erfiðleikum komst hann upp í
ræðustólinn og greip i hann til að styðja
sig, þakklátur fyrir hve sterkur hann var
í handleggjunum.
Dauðaþögn varð í kirkjunni. Allir voru
hryggir á svip, þeir fundu til svo djúprar
meðaumkvunar með prestinum. Alt í
einu hóf presturinn sönginn, að vísu með
veikari rödd en venjulega, en trú og hug-
rekki lýsti sér í honum engu að síður.
“Vegsamið Guð, sem gefur allar góðar
gjafir.” Áheyrendurnir stóöu upp og tóku
undir sönginn með óvenjulegum krafti og
fjöri. En Walter Summers saknaði ein-
hvers. Alt í einu tók hann eftir því að
Macey fjölskyldan var þar ekki. Það
hrygði hann.
“Eg reiði mig alt af á Karl Macey,”
hugsaði hann. “Það er styrkur fyrir mig
þegar hann er viðstaddur, þau geta komið
ennþá.”
Hann flutti þögula bæn í nokkur
augnablik og auglýsti síðan textann:
“Guði séu þakkir, sem gefur oss sigur-
inn.”
Rétt í þessu opnuðust kirkjudyrnar.
Það eru líklega Maceys. En hver kemur
inn? Sú, sem hann hafði sízt búist við:
Konan hans, Hetty Summers. Hann var
nærri dottinn, því hann vildi ekki láta
hana sjá hækjurnar, og reyndi svo í flýti
að koma þeim inn undir jakkann sinn
og draga neðri endana að sér, svo þeir
sæjust ekki bak við ræðustólinn.
En hann sá á svip hennar að hún hlaut
að hafa séð hækjurnar, hún virtist svo
frá sér numin og óttaslegin. Augu þeirra
mættust eftir að hún hafði kastað sér nið-
ur í stól, og þótt þau væru sitt í hverjum
enda salsins, og fjöldi fólks á milli þeirra
þá skildu þau hvort annað. Augnatillit
hans sagði: “Eg þarf þín með, Hetty,”
og hennar augu svöruðu: “Eg er hér til
reiðu að hjálpa þér.” Honum sýndist eins
og það geislaði af ljósa hárinu hennar,
þar sem hún sat í skugganum undir vegg-
svölunum. Gleðibros lék um varir hans
og andlit hennar varð einnig uppljómað
af gleði.
Með nýju fjöri og nýjum innblæstri
auglýsti hann texta sinn aftur: 1 ‘Guði séu
þakkir, sem gefur oss sigurinn.”
“Það er sigurinn fyrir þig og mig,
hverjir sem vér erum ef vér aðeins fylgj-
um Jesú. Vér þurfum ekki að bíða til
að vita hvort vér munum sigra, því hann
hefir lofað oss sigri, og hann er fær um