Stjarnan - 01.02.1936, Síða 5

STJARNAN
13
Enn í dag talar Guð til barna sinna
Þegar eg var á tjaldbúðarsamkomum í
Virginia sumari'Ö 1918, þá mætti eg manni, sem
hafði snúið sér til Guðs snemma á því ári.
Hann hafði verið veikur af tæringu og þjáðist
af blóðspýtingi. Hæknirinn sagði honum að
hann gæti lifað aðeins stuttan tíma. Hann bað
trúbræður vora að biðja fyrir sér samkvæmt
Guðs orði í Jakob 5. kapítula. Þetta var gjört
og nú, á tjaldbúðarsamkomunum var heilsa
hans miklu betri. Vér sameinuðum oss aftur í
bæn fyrir honum og nokkrum tíma seinna frétti
eg að hann hefði þyngst um 12 pund.
Stuttu eftir að hann snéri sér til Guðs, fór
hann út til að selja bækur, -og hin undraverða
frásögn, sem hér fer á eftir sýnir hvernig Guð
hefir leitt hann:
“Eg var að selja “Yfirstandandi tími í ljósi
spádómanna,” eftir W. A. Spicer. Einn morg-
un þegar eg var að búa mig á stað fékk eg
hugboð um að eg skyldi taka með mér eintak
sem eg hafði af "Biblíuljósinu.” Þrisvar hikaði
eg við að gjöra þetta, því mér fanst eg hefði
enga ástæðu til þess; eg hafði enga pöntun
fyrir þeirri bók, hafði engum sýnt hana, og var
ekki úti til að selja hana. En hugboð mitt var
svo ákveðið, að eg lét bókina þó í tösku mína.
“Eg þurfti að skifta um lest á leiðinni þang-
að sem eg ætlaði, og rétt í því eg sté út úr vagn-
inum, kom til mín lítil stúlka, hér um bil níu
ára að aldri, hún fékk mér umslag og innan i
því var miði með þessum orðum á: “Þetta er
fyrir Biblíuljósið,” ef það kostar meira skal eg
borga það þegar þú kemur hingað.” Nafn var
ritað undir og 2 dalir voru innan í miðanum, og
það var einmitt verð bókarinnar. Eg hafði
aldrei séð þessa litlu stúlku fyrri, og vissi ekki
hver hún var né hvaðan hún kom, og af því eg
varð að flýta mér opnaði eg tösku mína, rétti
telpunni bókina og hélt leiðar minnar.”
Oss þótti þetta undraverk saga og skildum
ekki hvernig í þessu lá. Eftir tj aldbúðarsam-
komurnar fór þessi bókasölumaður þangað sem
hann hafði afhent bókina og leitaði uppi nafnið
sem stóð á bréfmiðanum. Hann fann konuna,
hún var trúuð og samvizkusöm kona og hafði
beðið Guð að gefa sér skýrari skilning á Biblí_
unni. Hún fékk hugboð um að hún skyldi
senda litlu stúlkuna sína með miðann og tvo
dali, hún mundi finna mann, sem hefði Biblíu-
Ijósið, og það mundi veita henni skýrari skiln-
ing á Biblíunni. Eitla stúlkan fór, án þess að
vita hverjum hún átti að mæta, en hún mætti
einmitt manninum, sem hafði bókina.
Þessi saga virðist eins undraverð, eins og
sagan í Nýja Testamentinu um Filippus og
ráðsmann drotningarinnar í Etiópíu. Drottinn
getur talað til þjóna sinna nú, engu síður en á
dögum postulanna. W. W~. Eastman.
*
Hverja leiðina velur þú ?
Maður nokkur, sem var í heimsókn á Skot-
landi hafði gengið í gegn um forlagshús og
prentsmiðju þeirra Chambers bræðra í Edin-
borg. Rétt í því hann gekk út var hann ávarp-'
aður af tötralega búnum beiningamanni, sem
bað um öhmisu. Þegar hann tók við smápen-
ing þeim, sem honum var réttur, hló hann og
sagði: “Og þessi reisulega bygging tilheyrir
Willie Chambers. ha, ha, getur nokkur trúað
því að eg kom frá Peebles með honum. Við
vorum tveir drengir saman, og leigðum lijá
ekkjunni í West Port.”
“Og hvers vegna skilduð þið ?” spurði ó-
kunni maðurinn.
“Herra minn, það var af því að Willie fór
að vinna þar sem hann fékk aðeins 4 skildinga
á viku fyrir 15 klukkutíma vinnu á dag. Eg
gat ekki sætt mig við slíka stöðu, svo hann fór
sína leið og eg mína. Og liér er hann og hér
er eg.”
Vesalings drukni beiningamaðurinn, hann
er ekki sá fyrsti og heldur ekki sá síðasti, sem
komist hefir í fátækt og niðurlæging af því
hann var ekki fús til að vinna að lítilfjörlegu
verki á afskektum stað og fyrir litlu kaupi,
þegar ekkert betra fékst.
Willie Chambers hafði dugnað og áhuga
til þess að komast áframi. Hann var fús til að
vinna hvað sem var, fyrir hvern sem var, hvað
lítið sem borgað var, ef það einungis var heið-
arleg vinna. Hann notaði hvert tækifæri sem
bauðst og hafði hamigjuna með sér. Nú standa