Stjarnan - 01.12.1936, Blaðsíða 3

STJARNAN
99
þurfti til að sigra freistingar, og til a8 full-
komna hugarfariÖ.
Hve dýrðlegt endurgjald þessi maður öðl-
aðist. Hann líktist skapara sínum meir og meir
eftir því sem tíminn leið og að lokum tók Guð
hann til sín. Hann var sá fyrsti maður, sem
fékk inngöngu í himininn. Eins og Enok verða
þeir að fá heilagt hugarfar, sem verða frelsaðir
og teknir upp til að mæta Jesú í skýjunum þeg-
ar hann kemur.
Líf Abrahams er annað dæmi upp á himn-
eska vináttu. Ekki einungis að Guð sendi engla
til hans, heldur kom hann sjálfur og talaði við
hann eins og vinur við vin. Trú vor hefir
veiklast svo mjög að slík reynsla sýnist ekki
möguleg fyrir oss. En ef vér tökum framför-
um á Guðs vegi, þá er hún einnig fyrir oss,
og ef vér þreytumst ekki munum vér vissulega
öðlast endurgjaldið.
Já, blessunarríkur er ávöxtur bænarinnar.
Varðveisla frá sýnilegri og ósýnilegri hættu,
kraftur að mæta freistingum óvinarins og sigra
þær og svo þau dýnmiætu einkaréttindi að stofna
eilífa vináttu við Guð. Og þetta alt stendur til
boða hverjum manni, sem tekur á móti Jesú,
sem frelsara sínum frá synd, hverjum sem fús-
lega hlýðir og þjónar Guði. Loforðið er fyrir
oss, sem Jesús gaf : “Ef að þér biðjið einhvers
i mínu nafni mun eg veita það.”
A. F. Swingle.
Heilrœðin hennar ömmu
Charles Peters var að fara í háskólann.
Hann hélt þegar á hattinum og töskunni í hendi
sinni imieðan hann kvaddi ömmu sína.
“Eg er rétt að fara af stað,” sagði hann
glaðlega, “ef þú hefir nokkuð að segja mér að
skilnaði, þá er timinn til þess nú.”
Gamla konan leit blíðlega á hinn þrekvaxna
dótturson sinn, lagði hendina á handlegg hans
og sagði: “Gjörðu 'ætíð skyldu þína, Charles,”
sagði hún, “og farðu ekki í felur með það.
Þannig getur þú hjálpað öðrum ungum mönn-
um til að gjöra einnig það sem rétt er.”
“Elsku amma mín,” var alt sem drengurinn
sagði um leið og hann kysti hrukkóttu kinnina
hennar.
Nú var mánuður síðan skólinn byrjaði.
Hópur af fyrsta árs nemendum var saman kom-
inn í herbergi Dan Georges, þeir sátu á rúminu,
borðinu, gólfinu og alstaðar. Fjórum vikum
áður voru þeir alveg ókunnugir hver öðrum, en
nú spjölluðu þeir saman eins og aldavinir. Þeg-
ar klukkan var orðin nærri hálf sjö stóð Charles
upp og bjóst til að fara.
“Hvað er að ? Þú ætlar þó ekki að fara frá
okkur,” spurði Dan.
“Eg verð að fara, eg er tímabundinn.”
“Gleymdu því,” sagði Bill Archer, “við get-
um ekki mist þig, það er svo skemtilegt að hafa
þig imieð.”
“Auðvitað,” svaraði Charles brosandi, “en
þið verðið að hughreysta hver annan í voninni
um að sjást aftur.” Hann var kominn miðja
leið fram í ganginn þegar hann hikaði við.
Augnabliki seinna opnaði hann dyrnar á her-
bergi Dans, rak inn höfuðið og sagði:
“Eg ætla ekki að láta ykkur kveljast af for-
vitni, eg er að fara á Biblíulesturinn hjá pró-
fessor Dean, eg skal ekki halda því leyndu
fyrir ykkur. Svo lokaði hann aftur hurðinni
og fór leiðar sinnar. Það var augnabliks þögn
í herberginu rétt eftir að Charles fór.
“Ef Peters er sunnudagaskólabarn, þá er
eg hræddur um að hann hafi ekki kornist á
réttan stað. Hann verður einkennilegur með-
limur í okkar félagsskap, því eg býst við að
enginn okkar sé neinn dýrðlingur.”
Nokkrum dögum seinna sagði Mat við fé-
laga sína: “Hvað haldið þið að Peters hafi
haft fyrir umræðuefni í kvöld?”
“Morgunguðsþjónustuna, hugsa eg,” svar-
aði Dan.
“Við töluðum um hvaða vitleysu uppátæki
það er að vera með þessa trúboðs peningasöfn-
un,” svaraði Mat, “en fer hann þá ekki að halda
ræðu um ágæti trúboðsins, sem væri það jafn
nauðsynlegt og leikfimi, og kvað það illa farið
að skólaskyldurnar tækju ekki þörf heiðingj-
anna með í reikninginn.”
“Hvílík fásinna,” sagði Bill. “Hvað skyldi
hann hafa meint með því?”
Charles var uppi í herbergi sínu og fann
mjög mikið til þess að hann hafði verið neydd-
ur til að segja það, sem félögumi hans geðjaðist
alls ekki að.
“Það er miklu hægra,” sagði hann við sjálf-
an sig, “að gjöra sjálfur það sem rétt er, heldur