Stjarnan - 01.12.1936, Blaðsíða 7

En vér megum samt sem áður játa að ]?a8
eru alt of margir sem ekki virÖast hafa nokkra
alvarlega hugsun. Þeir gjöra spaug aÖ öllu.
Skemtanir, hlátur og gletni fylla andrúmsloft
þeirra, eins og lífið hefði enga alvöru að geyma.
í stað þess að temja sér lotningu, semi ávalt
göfgar lyndiseinkunn manna, þá eyða þeir tíma
sínum í glaum og gletni. Þannig er dýrmætum
tíma sóað, og þeir sem það gjöra staðfesta orð
spámannsins: “Þér gangið með hey og alið
hálm. Gætið yðar fyrir þeiiro, sem segja ljótar
sögur, nota ósæmileg orð, bera slúður og eru
málgefnir án þess tal þeirra sé nokkrum til
uppbyggingar. Sneiddu hjá slíkumi mönnum.
Eg hefi þekt nokkra þeirra, og þegar það var
of seint heyrt þá segja: “Eg hefi breytt
heimskulega.”
Nú skulum vér athuga hinn ágjarna. Hann
hefir engan tíma til að eyða í iðjuleysi eða
skemtanir. Hann vinnur seint og snemima.
Fyrir hann hefir lífið aðeins einn tilgang, það
er að safna fé. Ef hann fer ekki á leikhúsið,
spilahúsið eða í danssalinn, þá er það ekki af
því að hann hafi neitt á móti slíkum hluturn,
heldur af því það mundi kosta hann peninga.
Hann fer snemma á fætur og háttar seint, ekki
af því að hann telji eftir sér hvíldina, heldur
af því að hann vill reyna að safna meira fé.
Hann fer sjaldan eða aldrei í kirkju, ekki af
því hann sé neitt á móti trúarbrögðunum, held-
ur er hugur hans svo upptekinn við verzlun og
vinnu að hann getur ekki hugsað um annað.
Hann neitar því ekki að Guð sé til, og að dóms-
dagur og eilífð sé fyrir höndum, en vegna á-
hugans fyrir að græða fé, þá hefir hann ekki
tíma til að hugsa um slíka hluti.
Ef hann aðeins vildi gefa sér tíma til um-
hugsunar, meðan hann ennþá hefir vit og skyn,
áður en hann deyr eins og skepna, og hugsa
um hvað verður af auðsafni hans eftir nokkra
mánuði eða nokkur ár.
Ágirnd vex með eyri hverjum, þar til mað-
urinn verður blátt áfram auðsjúkur, svo það
veldur honum sársauka að láta úti skilding.
Þennan kvilla þarf að lækna í æsku, annars
mun ágirndin svelgja upp hverja göfuga hugs-
un sálarinnar.
Það er vel þess vert að miinnast aðvörunar
Jakobs postula, svo menn ekki safni silfri og
gulli til að ryðga og það svo að lokum eyði-
leggi eigandann, sem hefir safnað fé á síðustu
dögum, og þegar hann svo verður að yfirgefa
alt saman þá neyðist hann til að segjia: “Eg
hefi breytt heimskulega.”
Nú skulum vér snúa oss að vantrúarmann-
inum. Margur maður sem hvorki er hægt að
ásaka fyrir iðjuleysi, skemtanafýsn, ágirnd né
óreglulegt líferni, hlýtur að játa sjálfan sig
heimskingja að lokum, af því ihann hefir hafn-
að eða vanrækt Guðs frelsandi náð. Það er
hægt að vera siðferðisgóður án þess að vera
trúaður. Það er hægt að lifa óaðfinnanlega,
að imianna dómi, en standa dæmdur frammi fyr-
ir Guði. Þegar dyr eilífðarinnar opnast og vér
stöndum augliti til auglitis víð dómara alls
holds, þá þurfum vér að hafa eitthvað betra
heldur en vitnisburð manna um gott siðferði,
til að geta staðist. “Enginn getur séð Guðs
ríki, nema hann endurfæðist.” Það er dregin
lína, oft ósýnileg vorum augum, en skýr fyrir
Guði, sem skiftir mönnum í tvo flokka. Guð
hefir sett ákveðin skilyrði sem menn verða að
raæta. Hin áríðandi spurning, sem þú verður
sjálfur að svara er þessi: Hverjum megin
stendur þú? Ert þú endurfæddur?
Þetta er áríðandi málefni, sem þú þarft al-
varlega að taka til greina. Ef þú slær því á
frest, þá minka með hverjum degi líkindin til
þess að þú munir nokkurn tíma taka það alvar-
lega, og þá bíður þín hin dimma, dapra stund,
er þú vaknar upp af deyfðar dvalanum og sér
að baki þér eyðilagt líf, fyrir framan þig dóra-
arann á hinu mikla hvíta hásæti, þá æpir þú:
“Eg hefi breytt heimskulega.”
Látum oss vakna og athuga ábyrgð vora,
og tækifæri þau, er vér höfum. Trúið mér,
leyndardómur verulegrar hamingju er innifal-
inn i sannri guðrækni. Sannkristinn maður á
dýrðlegan arf í vændum. Jafnvel í þessu lífi
borgar það sig að fylgja vegi sannleikans og
réttlætisins. Látum áhrif vor ávalt styðja hið
rétta, sanna, göfuga og góða.
E. Lloyd.
Afturhvarf skipáljórans
Prestur nokkur segir svo frá: “Fyrir mörg-
um árum síðan þegar eg prédikaði í stórri
borg tók eg einu sinni fyrir texta þetta vers:
“Án trúar er ómögulegt að þóknast honum, því
sá sem gengur fram fyrir Guð verður að trúa
því að hann sé til, og að hann lætur þeim um-
bunað er hans leita.” Eftir ræðuna stóð upp
gömul kona, eg held hún hljóti að hafa verið
sjötug, og spurði: “Trúir þú því, sem þú
hefir prédikað í dag?” Eg kvað já við því.
“Það gleður mig að þú trúir því. Eg hefi