Stjarnan - 01.06.1947, Blaðsíða 4

52
STJARNAN
með hinni mestu athygli á það, þegar hann
útlistaði fyrir þeim köllun Krists.
Hefði Kristur strax látið lærisveinana
þekkja sig, þá hefðu þeir þegar verið á-
nægðir. Þeir hefðu orðið svo óumræðilega
glaðir, að þeir hefðu ekki óskað neins meira.
En það var nauðsynlegt fyrir þá að vita
og skilja hvernig líf Krists og starf var sagt
fyrir í táknmyndum og spádómum gamla
testamentisins. Á því urðu þeir að byggja
trú sína.
Kristur gerði ekki neitt tákn til þess að
fullvissa þá um þetta; en fyrst og fremst
útlistaði hann fyrir þeim ritningarnar. Þeir
höfðu skoðað dauða hans, sem þann við-
burð, er kollvarpaði öllum vonum þeirra.
Nú sýndi hann þeim, eftir spádómum ritn-
inganna, að þessi viðburður væri einmitt
grundvöllur trúar þeirra.
f þessu samtali við lærisveinana, sýndi
Kristur, hve mikilsverðir vitnisburðir
gamla testamentisins eru, viðvíkjandi köll-
un Krists.
Nú á dögum eru þeir margir, sem vilja
ekki hafa neitt með gamla testamentið að
gjöra og halda því fram, að það hafi ekki
lengur neitt gildi. En þetta er ekki kenn-
ing Krists. Hann virti það svo mikils, að
hann sagði: “Ef þeir hlýða ekki Móse og
spámönnunum, munu þeir heldur ekki láíta
sannfærast, þótt einhver rísi upp frá dauð-
um.” (Lúk. 16, 31).
Seint um kvöldið, komu lærisveinarnir
heim til sín. Jesús lét sem hann ætlaði
lengra að fara. En þeir gátu ekki hugsað til
þess að eiga að skilja við þenna förunaut,
er hafði glatt og hughreyst þá svo mikið.
Þeir báðu hann því og sögðu: “Vertu
hjá oss, því að kvölda tekur og liðið er á
daginn.” (Lúk. 24, 28, 29).
Hinn fátæklegi kvöldverður, var skjótt
tilbúinn og Jesús tók sér sæti við enda
borðsins eins og hann var vanur. Það var
venjulega siður að húsráðandinn bæði guð
að blessa máltíðina; en Jesús lagði hendur
yfir brauðið og blessai það. Þá_opnuðust
augu lærisveinanna.
Hvernig hann blessaði brauðið, hljóm-
urinn af þessari rödd, er var þeim svo
einkar kær, og naglaförin í höndum hans,
vitnaði alt saman um, að hann væri þeirra
elskaði meistari.
Eitt augnablik sátu þeir höggdofa;.svo
stóðu þeir upp og ætluðu að falla til fóta
Jesú, en þá hvarf hann þeim skyndilega.
Af gleðinni gleymdu þeir alveg hungri
sínu og þreytu. Þeir stóðu upp frá borð-
um, án þess að neyta nokkurs af matnum
og flýttu sér til Jerúsalem til þess að segja
öðrum frá gleðiboðskapnum, um hinn upp-
risna frelsara.
“En þegar þeir voru að tala um þetta,
stóð hann sjálfur meðal þeirra og segir
við þá:
“Friður sé með yður!” (Lúk. 24. 36).
Þeir urðu fyrst hræddir, en þegar hann
hafði sýnt þeim naglaförin í höndum sín-
um og fótum og hafði etið fyrir augum
þeirra trúðu þeir og létu huggast. 1 stað-
inn fyrir vantrúna og sorgina ríkti nú gleði
og trú í hjörtum þeirra, og með tilfinning-
úm, sem ekki er hægt að lýsa könnuðust
þeir við hann sem þeirra upprisna frelsara.
Tómas var ekki viðstaddur í þetta sinn.
Hann vildi ekki trúa frásögninni um upp-
risuna.
Að viku liðinni komu lærisveinarnir aft-
ur saman, og þá var Tómas einnig viðstadd-
ur. Jesús birtist þeim þá og sýndi þeim
aftur merkin á höndum sínum og fótum.
Tómas sannfærðist strax og ságði: “Drott-
inn minn og guð minn!” (Jóh. 20, 28).
Jesús útlistaði nú aftur fyrir þeim þá
ritningarstaði, er hljóðuðu um hann. Því
næst sagði hann þeim, að afturhvarf og
fyrirgefning syndanna ætti að verða pré-
dikuð í hans nafni, fyrir öllum lýðum og
byrjunin ætti að vera í Jerúsalem.
Fyrir himnaför jína sagði hann við þá:
“En þér munuð öðlast kraft, er heilagur
andi kemur yfir yður, og þér munuð verða
vottar mínir bæði í Jerúsalem og í allri
Júdeu og Samaríu og ti-1 yztu endimarka
jarðarinnar.” “Og sjá, eg er með yður alla
daga alt til enda veraldarinnar.” (Postulas.
1,8; Matt. 28,20).
Þið hafið verið mínir vottar, sagði hann,
verið vottar að hinu sjálfsafneitunarfulla
lífi mínu til frelsunar heiminum. Þið hafið
séð að eg tek á móti öllum þeim. er til mín
koma ogjáta syndir sínar. Allir sem vilja,
geta friðþægst við guð og öðlast eilíft líf.
Nú eftirlæt eg yður, sem mínum læri-
sveinum, þenna náðarboðskap. Hann skal
tilkynnast öllum þjóðum, kynkvíslum og
tungumálum.
Farið til yztu endimarka jarðarinnar,
og eg mun ávalt vera með yður. Vinnið í