Stjarnan - 01.12.1947, Síða 1

STJARNAN
DESEMBER 1947
LUNDAR, MAN.
Yfirgnœfandi náð
“Þar sem syndin yfirgnæfði, yfirgnæfði
náðin enn meir”. — Róm. 5:20.
Náð er óverðskuldaður góðvilji. Vér get
um ekki keypt náð, áunnið oss hana né
verðskuldað. Vér getum aðeins meðtekið
hana frá kærleikshjarta skaparans.
Einu sinni þegar stríð stóð yfir milli
Frakka og Englendinga, kom hvalveiða-
skip eftir langa útivist og nálgaðist
strendur Englands. Sjómennirnir voru
vatnslausir og aðþrengdir af þorsta, en
eina höfnin sem þeir gátu náð í tíma til að
bjarga lífi sínu var við England, en þeir
óttuðust fyrir að verða teknir fastir og
settir í fangelsi, en skipið yrði tekið frá
þeim. Þegar þeir nálguðust land gáfu •þeir
merki um að þeir væru í nauð. Frá landi
var svarað að friður væri kominn á milli
landanna, en frönsku sjómennirnir héldu
þetta vera hrekkjabragð óvinanna til að
ná þeim á vald sitt. En þar sem þeir svo
að segja horfðust í augu við dauðann kusu
þeir heldur að verða teknir til fanga en að
deyja úr þorsta, svo þeir siglu inn í höfn-
ina og fundu þá, sér til mestu gleði að
fréttin var sönn. Friður hafði verið sam-
inn nokkru áður svo hvorki þeir né skipið
var í neinni hættu.
Heimurinn í dag er fullur af fólki, sem
er í dauðans hættu á sjóferð lífsins, þeir
horfast í augu við eilífan dauða af því þeir
hafa ekki “lífsins vatn”. Þeir reyna alt
hugsanlegt til að framleiða það sjálfir, eða
þá eitthvað annað í þess stað. Þeir drekka
óspart úr lindum mentunar, vísinda, auðs
og skemtana, en ekkert af þessu getur full
nægt þörfum mannshjartans. Þeir eru
hræddir að varpa akkeri sínu við Guðs
höfn og leita hjálpar hjá honum. Þeir
halda hann sé óvinur sinn, að hann hati
þá af því þeir hafa brotið boðorð hans. —
Þeir álíta hann harðstjóra.
En út yfir hið dimma, djúp hljómar boð
skapur Guðs til mannanna: “Friður hefir
verið saminn fyrir kross Krists. Komið
inn á höfnina þar sem er nóg fæða og lífs-
ins vatn fyrir hverja einustu sál”. En
menn trúa ekki friðarboðskapnum, þeir
snúa sér með ótta burt frá Guði og jafn-
vel efast um að hann sé til. Þeir reiða sig
á sínar eigin tilraunir til að frelsast, eða
þeir berast hugsunarlaust upp að ókunn-
um ströndum. Eftir því sem árin líða sjá
þeir skuggana lengjast og hrollur dauðans
skelfir þá. Sumir ráða þá af að lokum að
varpa sér fram fyrir Guð og reyna náð
hans, þá finna þeir að friður var saminn
fyrir löngu síðan milli Guðs og manna fyr-
ir verðskuldun Jesú Krists.
“Því svo eiskaði Guð heiminn, að hann
gaf sinn eingetinn Son, til þess að hver
sem á hann trúir, ekki glatist, heldur hafi
eilíft líf”.
Ó, hve undraverður er kærleiki Krists
til fallinna manna. Hann gaf líf sitt til að
frelsa þá, og eins og stendur í Róm. 5:10:
“Ef vér þegar vér vorum sættir við Guð
fyrir dauða sonar hans, munum vér miklu
fremur, þá vér erum í sátt teknir, fyrir
líf hans frelsaðir verða”.
Vér vorum ennþá óvinir hans þegar
hann dó fyrir okkur. Hann var krossfest-
ur fyrir vorar syndir. Vér vorum dauða-
sekir. Hann dó í vom stað. I. Kor. 15:3.
Náð hans er svo mikil að hann getur
frelsað til hins ýtrasta alla, sem koma til
Guðs fyrir hann. Syndum þeirra sekkur
hann í hafsins djúp. Náð hans er svo