Stjarnan - 01.12.1947, Blaðsíða 6

102
STJAiiNAN
/
Þáð kom honum á óvart
Kunningi minn keyrði bíl yfir langa bru
í röð á eftir mörgum öðrum bílum sem
allir keyrðu hægt. Hann hafði séð aug-
lýsingu við b'rúarendann, að ekki mætti
keyra framhjá, en hann var að flýta sér og
leiddist hve hægt þeir keyrðu sem á und-
an honum voru, og af því hann sá engan
bíl koma í áttina á móti sér, þá réð hann
af að fara framhjá þeim sem á undan hon-
um voru.
Þegar hann kom yfir brúna var lögreglu
þjónn þar sem bauð honum að staðnæm-
ast, ávítaði hann fyrir að óhlýðnast lögun-
um, og skrifaði stefnu fyrir hann að mæta
fyrir rétti.
“Sástu ekki auglýsinguna við hinn brú-
arendann?” spurði lögreglumaðurinn.
“Jú, ég sá hana og vissi þegar ég fór
framhjá, að ég átti ekki að gjöra það. Eg
vissi að það var ekki leyfilegt. En það var
eitt sem ég vissi ekki og kom ekki til hug-
ar”. —
“Hvað var það?” spurði hinn bláklæddi.
“Mér datt ekki í hug að ég mundi mæta
þér við þennan enda brúarinnar”.
Nei, hann hafði ekki tekið það með í
• reikninginn. Hann hélt hann gæti brotið
lögin og komist hjá hegningu, eins og svo
oft á sér stað. Hann bjóst ekki við að það
mundi komast upp. Margir hafa brotið
landslögin og sloppið óhegndir. Það kemur
þeim á óvart þegar þeir þurfa að mæta af-
leiðingunum.
Vér þurfum ekki að furða oss á, ef vér
mætum einhverjum við enda leiðarinnar,
sem heimtar af oss reikningskap fyrir
gjörðir vorar og hvers vegna vér höfum
Huggun
Fyrstu lærisveinar Krists voru. skelfdir af
því trú þeirra var svo veik. Sama má segja*
um fjölda manna og kvenna á vorum dög-
um. Lærisveinarnir voru hræddir, jafnvel
þegar bezti vinur þeirra sjjgð frammi fyrir
þeim og heilsaði þeim. Þeir voru hræddir
í nálægð hans sem elskaði þá. Þeir efuð-
ust um upprisu Krists, uppfyllingu lof-
orða hans og spádóma og þetta gjörði þá
brotið Guðs boðorð. Vér höfum lesið aug-
lýsinguna, tíu, stutt, einföld og auðskilin
boðorð. Guðs heilögu boðorð. Vér höfum
heyrt þau og lesið. Fjögur þeirra gefa
reglur um breytni vora gagnvart Guði, en
hin sex segja oss frá, hvernig vér eigum
að breyta við meðbræður vora.
Vér verðum að standa reikningskap við
enda leiðarinnar, ekkert efamál með það.
Ef vér brjótum nokkurt af þessum boð-
orðum vísvitandi, eða án þess að biðja Guð
um fyrirgéfningu, þá höfum vér enga af-
sökun. Sjaldan hefir það komið fyrir að
menn hafi dottið niður dauðir þegar þeir
óhlýðnuðust Guði, en Guð hefir sagt oss
að laun syndarinnar sé dauði, og syndin
er yfirtroðsla hans boðorða.
Syndarar munu ekki finnast í Guðsríki,
það er að segja, syndarar sem ekki hafa
fengið fyrirgefning synda sinna. Þeir, sem
koma til Jesú og gefa honum líf sitt fá
syndir sínar fyrirgefnar og öðlast kraft
hans til að sigra synd og freistingar, þeir
munu verða með honum í hans dýrðar-
ríki.
Nú getur einhver sagt að það frelsi engan
að halda lögmálið. Það er satt, en vísvit-
andi brot móti Guðs boðorðum útilokar
mann frá Guðs ríki.
Kunningja mínum kom það á óvart að
mæta lögregluþjóninum við brúarendann.
Vera rná að vér höfum brotið lögin og kom-
ist fram með það. En það verður öðru máli
að gegna á hinum mikla degi dómsins. Þar
hljótum vér að mæta löggjafanuni. Og vér
verðum að mæta lögunum, því eftir þeim
verða menn dæmdir. C. L. Paddock.
sorginni
svo órólega, en sem betur fór, hvarf brátt
efasemd þeirra og þeir glöddust óútmálan-
legum fögnuði. Lúk. 24:52.
Það er trúin á Guð og traustið til lof-
orða hans og spádóma, í fagnaðarerindinu,
sem veitir mönnum frið og gleði. Þetta
festist í huga mér nýlega, þegar ég hitti
vin sém hafði starfað að trúboði á Borneo
í 25 ár. Hún hafði komið með börn sín