Morgunblaðið - 05.09.2018, Síða 23

MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 5. SEPTEMBER 2018
hann mataði mig á upplýsingum
sem til þurfti svo ég gæti forritað.
Hörður var nákvæmur og mikill
íslenskumaður og lagði mikla
áherslu á að allt sem frá sér færi
væri rétt og vel yfirfarið. Þetta
var í árdaga tölvuvæðingarinnar
og á þeim tíma voru ekki allir ís-
lensku stafirnir á tölvuprenturun-
um. Hörður vildi alltaf fá vátrygg-
ingaskírteinin sem hann hafði
útbúið inn til sín áður en þau voru
send út. Þar las hann þau yfir og
leiðrétti útprentunina, setti
kommur yfir sérhljóðana þar sem
við átti og strik í d ef þar átti að
vera ð. Að lokum skrifaði hann
undir hvert skírteini áður en það
var sett í póst. Síðar þegar prent-
ararnir urðu betri og kunnu ís-
lensku hélt hann samt þeim sið að
fá skírteinin til sín til undirskrift-
ar.
Eins og áður sagði var Hörður
nákvæmur og vildi hafa allt í röð
og reglu. Ég held að við sem yngri
vorum og unnum með honum höf-
um fengið það allra besta í vega-
nesti, mörg heilræði sem hafa
nýst okkur vel á lífsleiðinni. Mér
er í hug hlýja og þakklæti, sér-
staklega fyrir allar þær stundir
sem við sátum saman á skrifstofu
hans og ræddum meðal annars
um íslenskuna, pólitíkina og fleira
og ekki skemmdi að hlusta á
svona eina og eina grobbsögu frá
íþróttaferlinum.
Blessuð sé minning Harðar
Felixsonar.
Guðmundur Örn Gunnarsson.
„Ingimar, heyrðu.“ Hversu oft
hljómuðu ekki þessu tvö orð í kall-
tækinu á skrifstofu minni í Trygg-
ingamiðstöðinni. Ég kynntist
Herði þegar ég hóf störf hjá TM í
júlí 1977. Hann sagði mér að Gísli
Ólafsson, þá forstjóri TM, hefði
ráðið mig og ég ætti að vinna hjá
sér. Það hljómaði svona eins og
hann hefði ekkert að þessu komið
og vissi lítið hvað ég ætti að gera.
Fljótlega kom þó í ljós að einhver
voru verkefnin og árin urðu 30 hjá
TM.
Hörður varð strax aðalleiðbein-
andi minn og fyrirmynd í góðum
vinnubrögðum og háttum. Það
verður á engan hallað þó að ég
segi að hann átti stærstan þátt í
því að mér gekk vel hjá TM. Hörð-
ur var stór maður, á velli og í
hjarta. Hann var vinur allra.
Hann gerði kröfur en ekki ósann-
gjarnar. Honum var snyrti-
mennska í blóð borin. Hann lagði
eitt sinn bréf á gólfið og athugaði
hversu margir gengu framhjá án
þess að taka það upp. Hjá honum
voru engin verk of lítil. Hann inn-
rætti mér þann hugsunarhátt. Að
honum hef ég búið alla tíð.
Herði var mikið í mun að við
værum við á skrifstofunni. Við
fengum stundum að heyra það ef
við vorum ekki í sætinu. „Ég kom
hérna í gær og þú varst auðvitað
ekki í sætinu þínu.“ Ég var reynd-
ar í fríi þennan dag, en það skiptir
ekki máli. Menn skyldu vera við
og tilbúnir að sinna viðskiptavin-
unum.
Eitt sinn kom ég til Harðar
með erindi vegna manns sem
skuldaði iðgjöld. Hann leit á seð-
ilinn og svo kom löng saga um
manninn og fleira fólk sem honum
tengdist. Síðan horfði hann á mig
og sagði: „Felldu þetta bara nið-
ur.“
Fyrir 25 árum færði Hörður
mér fimm lítra fötu af saltaðri síld
sem honum hafði áskotnast. Ekki
hafði ég hugmynd um hvað ég ætti
að gera við síldina, enda borðaði ég
ekki síld. Hörður sagði mér að hafa
samband við Kollu, hún kynni alls
konar uppskriftir að síldarréttum.
Ekki stóð á því. Útbúnir voru síld-
arréttir og Herði og nokkrum öðr-
um boðið í síldarmorgunverð. Þeir
eru nú orðnir 25 en Hörður hefur
ekki verið með okkur síðustu árin.
Heilsa hans leyfði það ekki. Ég
heimsótti Hörð í fyrra inn á Skjól.
Kolla var með mér, ég vissi ekki
hvers skyldi vænta. Það fór vel á
með okkur eins og ætíð. Við rifj-
uðum upp gamla tíma og ræddum
menn og málefni og ýmsa kynja-
kvisti frá liðinni tíð. Þegar við
kvöddumst greip hann um upp-
handlegginn á mér, eins og hann
var vanur að gera þegar mikið lá
við, og sagði: „Mikið ertu fínn í
tauinu, þú ert alltaf svo fínn í
tauinu.“ Þá var ég sannfærður um
að hann vissi hver ég væri, en lík-
lega var það ekki svo.
Með Herði er genginn sá mað-
ur sem var mér ein mesta fyrir-
mynd lífs míns. Við áttum afar
farsælt samband sem aldrei bar
skugga á. Ekki má gleyma öllum
sögunum af boltanum og öðru
sem hann var óspar á.
Heiðarleiki, vinnusemi, ná-
kvæmni, þjónustulund og snyrti-
mennska voru aðalsmerki Harð-
ar. Megi góður Guð blessa hann
um aldur og ævi og styrkja fjöl-
skyldu hans og ættingja aðra.
Ingimar Sigurðsson.
Í dag kveð ég góðan vin og
samherja, Hörð Felixson.
Hörður Fel var vel gerður til
líkama og sálar. Hann var hár
vexti, sterkbyggður, ljós yfirlitum
og jafnan brosmildur og glaðleg-
ur. Hann ólst upp í Vesturbænum
í Reykjavík og snemma kom í ljós
að hann var fremstur á meðal
jafninga í íþróttum. Hann kaus að
leggja áherslu á fótboltann og var
farinn að leika með meistaraflokki
KR 17 ára gamall. Hann var af-
reksmaður í sinni íþrótt. Var
landsliðsmaður og margfaldur Ís-
lands- og bikarmeistari.
Samstarf okkar hófst fyrir
röskum 60 árum þegar ég lék
minn fyrsta leik með meistara-
flokki KR. Þá var Hörður Fel einn
af okkar bestu og traustustu leik-
mönnum og var það þau tíu ár
sem við lékum saman. Sumarið
1958 var okkur báðum eftir-
minnilegt. Við réðum okkur í
byggingarvinnu, nánar tiltekið
urðum við járnabindingarmenn í
Sundlaug vesturbæjar. Við vorum
valdir til að leika okkar fyrsta
landsleik, vináttuleik á móti Ír-
landi. Daginn sem leikurinn fór
fram klukkan átta að kvöldi vildi
svo til að það var verið að steypa
veggi í sundlauginni. Við lands-
liðsmennirnir keyrðum því hjól-
börur fullar af steypu sem við
sturtuðum úr í mótin frá því
snemma morguns. Þetta var
hörkupúl og ekki góður undirbún-
ingur fyrir landsleik. Verkstjór-
inn okkar var áhugamaður um
fótbolta og var svo elskulegur að
gefa okkur frí klukkan fimm og
tilkynnti okkur að við fengum
samt greitt til klukkan sjö, sem
var hefðbundinn vinnutíma á
þessum árum. Við ræddum það
stundum okkar á milli vinirnir að
við hefðum staðið okkur það vel í
leiknum að við vorum valdir í alla
landsleiki Íslands þetta sumarið,
sem var í sannleika sagt bara
þessi eini. Eins vorum við sam-
mála um að járnabindingin í sund-
lauginni hefði tekist afburða vel,
enda hefur hún ekki lekið síðan.
Hörður Fel var ekki mikið fyrir
að láta á sér bera. Hann sóttist
ekki eftir að vera fyrirliði eða for-
maður. Honum hentaði betur að
vinna á bak við tjöldin og það
gerði hann svo sannarlega fyrir
þau tvö samtök sem stóðu hjarta
hans næst, en það voru KR og
AA-samtökin.
Eftir að fótboltaferli okkar lauk
hittumst við reglulega í KR-heim-
ilinu. Unnum saman að fjölmörg-
um verkefnum fyrir gamla góða
KR, hittum vini og kunningja,
drukkum kaffi og ræddum málin.
Síðan þegar við komust á eft-
irlaunaaldurinn fórum við að leika
golf og fórum saman í margar
golfferðir bæði innanlands og ut-
an okkur til mikillar ánægju og
gleði. Meðal annars vorum við
saman á Spáni þegar Hörður Fel
sló draumahögg allra kylfinga og
fór holu í höggi.
Við hjónin þökkum Herði fyrir
langa og trausta vináttu og
ánægjulegar samverustundir. Við
sendum Kolbrúnu og fjölskyldu
hugheilar samúðarkveðjur. Minn-
ingin um góðan dreng lifir.
Sveinn Jónsson.
✝ AðalheiðurHelgadóttir
fæddist í Haukadal
í Dýrafirði 7. ágúst
1926. Hún lést á
elli- og hjúkrunar-
heimilinu Grund
23. ágúst 2018.
Foreldrar henn-
ar voru Steinunn
Petrónella Bents-
dóttir húsmóðir,
verkakona og
þvottahússtýra m.a., f. 28. sept-
ember 1903, d. 11. ágúst 1986,
og Helgi Pálsson, barnakennari
og verkstjóri, f. 1. nóvember
1900, d. 2. desember 1981. Þau
giftust ekki en Helgi kvæntist
Bergljótu Bjarnadóttur, f. 8. júlí
1910, d. 27. ágúst 1998. Þau áttu
saman börnin Andreu, f. 13.
nóvember 1927, d. 26. júlí 2003,
Bjarna Ólaf, f. 7. maí 1930, d. 9.
febrúar 1983, Svavar, f. 18. maí
1931, d. 26. október 1975, og
Guðmundu, f. 7. apríl 1933.
Steinunn Petrónella giftist Jón-
atan Kr. Jóhannessyni húsa-
smíðameistara, f. 27. mars 1897,
d. 16. desember 1971, og átti
með honum fjórar dætur: 1)
Stúlku, f. 28. mars 1935, sem dó
í frumbernsku, 2) Þóreyju, f. 13.
júní 1936, 3) Konkordíu, f. 17.
október 1937, d. 6. janúar 1957,
og 4) Ólafíu Sólveigu, f. 29.
mars 1940, d. 11. júlí 2013. Aðal-
Magnússon, f. 4. nóvember 1972
, sambýliskona hans er Sarah
Knappe, f. 15. júlí 1979. Þau
eiga Rakel Önnu, f. 8. maí 2005,
og Natan Oliver, f. 20. apríl
2010. Áður átti Jósef Trausti Al-
exander Birgi, f. 21. september
1994, og Hafstein Aron, f. 19.
júlí 1998. b) Sveinhildi Torfa-
dóttur, f. 2. febrúar 1977. Sam-
býlismaður hennar er Rudolfo
og eiga þau tvo syni Maximilian
og Sebastian og búa þau í Belg-
íu. c) Erlu Hjördísi Torfadóttur,
f. 22. maí 1983. 3) Díönu, f. 15.
desember 1958. Hún giftist
Helga Kjartanssyni (þau skildu).
Börn þeirra: a) Bent, f. 23. júní
1979, fyrrverandi maki var
Erna Óladóttir. Þau eiga Óla
Jökul, f. 30. apríl 2008, og Hilmi
Snæ, f. 27. desember 2011. b)
Frey, 4. júlí 1982. c) Aðalheiði,
f. 18. desember 1983. Eigin-
maður hennar er Bragi Þor-
steinsson. Þau eiga Díönu, f. 21.
júní 2010, og Ólöfu Míu, f. 26.
nóvember 2014. d) Snædísi f. 1.
janúar 1990. Sambýlismaður
hennar er Guðumundur Haukur
Guðmundsson, f. 22. janúar
1990, og eiga þau Erik, f. 5.
febrúar 2018. Núverandi eig-
inmaður Díönu er Úlfur Egg-
ertsson, f. 18. desember 1966.
Þau eiga Andra Þór, f. 8. maí
2000.
Aðalheiður var húsmóðir,
vann á barnaheimili, veitinga-
húsum, sá um bakstur í spila-
klúbbi, en vann lengst við ræst-
ingar hjá Veðurstofu Íslands.
Útför hennar fór fram frá
kapellu Fossvogkirkju 30. ágúst
2018, í kyrrþey.
heiður giftist Jósef
Sigurðssyni 27.
október 1945 og
eignuðust þau: 1)
Hörpu, f. 16. febr-
úar 1946, maki
Vigfús Amin, f. 23.
júní 1941. Synir
þeirra eru: a) Rún-
ar, f. 8. október
1968, maki Ragn-
hildur Hanna
Finnbogadóttir, f.
30. júlí 1972. Börn þeirra eru: a)
Petra Ruth, f. 9. júlí 1993, b)
Thelma Rún, f. 9. júlí 1993, og
c) Gunnar Róbert, f. 21. febrúar
1997. b) Jósef, f. 17. september
1974, fyrrverandi maki er Líney
Elíasdóttir, f. 9. nóvember 1971.
Börn þeirra eru: Elías Ævar, f.
14. nóvember 1995, og Kolbrún
Ýr, f. 25. júlí 1997. Sambýlis-
kona Jósefs er Ingunn Arnars-
dóttir, f. 7. janúar 1976. Börn
þeirra eru Harpa Lind, f. 31.
maí 2012, og Dagur Þór, f. 29.
júlí 2014. c) fóstursonur er Jón
Niral, f. 5. desember 1972,
kvæntur Stefaníu Ó. Amin Hall-
dórsdóttur, f. 3. júní 1976. Dótt-
ir þeirra er Sóldís Lakshmi, f.
17. desember 2003. 2) Ingi-
björgu Erlu, f. 16. desember
1951, d. 10. desember 2012, eft-
irlifandi maki er Torfi Karl Ant-
onsson, f. 27. október 1951.
Ingibjörg átti: a) Jósef Trausta
Amma fæddist í Haukadal í
Dýrafirði. Hún flutti þaðan ung
með móður sinni og bjó á nokkr-
um stöðum á landinu. Hún ólst
upp ásamt móður sinni, stjúpa
og hálfsystrum sem hún hugsaði
mikið um. Ævi hennar var ekki
alltaf dans á rósum og missti
hún meðal annars tvær systur
sínar þegar þær voru ungar.
Einnig barðist hún 12 ára gömul
við brjósthimnubólgu sem hún
var lengi að jafna sig af. Amma
átti góða fjölskyldu og meðal
annars ömmu og afa móðurmeg-
in sem unnu henni mjög. Eftir
að hún kynntist afa bjuggu þau í
Miðstræti 10 en byggðu sér síð-
ar heimili í Blesugróf. Þau fluttu
síðar í Breiðholt. Amma og afi
eignuðust þrjár dætur. Amma
var húsmóðir af bestu gerð og
sinnti börnum og síðar barna-
börnum sínum af mikilli um-
hyggjusemi. Hún elskaði sól og
sumar og fóru þau hjónin reglu-
lega til sólarlanda.
Amma vildi aldrei láta hafa
mikið fyrir sér en henni var allt-
af kalt og því var það staðalbún-
aður þegar amma kom í heim-
sókn að vera með tilbúna bæði
inniskó og hlýja peysu. Ef mað-
ur hringdi í hana náði maður
ekki alltaf að koma erindi sínu
að því hún vildi alls ekki vera að
trufla mann of lengi og kvaddi
því fljótt. Það mátti þó aldrei
kveðja með því að segja „ókei
bæ“ því það er víst ekki ís-
lenska, „allt í lagi bless“ skyldi
það vera. Það eru margar minn-
ingar sem hellast yfir mann á
kveðjustundu, dillandi hlátur,
ömmuróló, jólakakan sem alltaf
var á boðstólum, Nonni og
Manni, ömmubrauð, óskeikull
ömmufaðmur og svo mætti lengi
telja. Það sem stendur þó upp
úr þegar maður hugsar til baka
er tilfinningin sem minningarn-
ar veita sem er einhvers konar
öryggistilfinning í bland við
gleði.
Síðustu æviárin hvarf amma
og hennar yndislegi persónu-
leiki smátt og smátt þegar
alzheimer-sjúkdómurinn fór að
taka yfirhöndina. Ansi oft sköp-
uðust grátbrosleg augnablik
sem mikið var hlegið að en um
leið var ákveðið sorgarferli haf-
ið. Undir það síðasta var lítið
orðið eftir nema hrörlegt hulst-
ur sem fylgdi fyrirframskipu-
lagðri dagskrá á hjúkrunar-
heimili án þess að hugur fylgdi
með. Amma var búin að eiga
góða og langa ævi og fer nú á
vit ævintýranna á einhvern sól-
ríkan og hlýjan stað með afa.
Minning hennar lifir í hjörtum
okkar.
Aðalheiður Helgadóttir.
Elskuleg móðir mín hefur nú
kvatt þennan heim eftir ára-
langa baráttu við Alzheimer-
sjúkdóminn. Síðustu árin gat
hún ekki sinnt hugðarefnum
sínum eins og að sauma, prjóna,
hekla eða gera aðra handavinnu,
sem hún hafði svo gaman af.
Þegar ég var að alast upp saum-
aði hún marga fallega kjóla á
okkur systur og einnig ferming-
arkápuna mína. Hún tók upp
snið úr erlendum blöðum og
breytti þeim oft eftir sínu höfði.
Hún hefði eflaust getað titlað
sig saumakonu en gerði það
aldrei. Hún hafði gaman af að
vera í fallegum fötum. Hún
kenndi mér nýtni og sparsemi.
Mamma var mikil jafnréttinda-
kona og vildi aldrei gera upp á
milli fólks.
Mamma hlaut ekki mikla
menntun; stutta barnaskóla-
göngu og var í kvöldskóla
KFUM og K og kynntist þar
stúlkum sem urðu vinkonur
hennar næstu áratugina. Þessar
stúlkur og makar þeirra áttu
eftir að bralla ýmislegt saman.
Þegar hún var 15 ára réð hún
sig í vist til Óla Hjaltested
læknis og konu hans. Þar lærði
hún mikið í matreiðslu og undi
sér vel. Þessi kunnátta varð til
þess að mamma varð framúr-
skarandi húsmóðir og hafði
gaman af að elda og baka.
Mamma hafði ákaflega gam-
an af því að ferðast og fór til
ýmissa landa með föður okkar
systra, en Spánarferðir og ferð-
ir víðs vegar um Þýskaland voru
margar. En eftirminnilegasta
ferðin þeirra var þegar mamma
fór í fyrsta sinn til útlanda í
siglingu með Gullfossi til Dan-
merkur, Þýskalands og Skot-
lands með vinahjónum sínum í
næsta húsi.
Foreldrar mínir hófu búskap
í Miðstræti 10 í Reykjavík og
þar var alltaf mikill gestagang-
ur og einkum voru það ætt-
ingjar úr Dýrafirðinum og einn-
ig ættingjar pabba af Akranesi.
Þá var móðir mín heimavinn-
andi húsmóðir en seinna vann
hún á barnaheimili, sá um
bakstur fyrir spilaklúbb og
prjónaði lopapeysur en lengst
vann hún við ræstingar hjá Veð-
urstofu Íslands.
Mömmu fannst gaman að
ganga um götur miðbæjarins og
kíkja í búðir og fór oft að kíkja í
garðinn í Miðstræti löngu eftir
að við höfðum flutt inn að Ell-
iðaám. Þar höfðu foreldrar mín-
ir byggt lítið hús og komið upp
fallegum garði og undu sér vel.
Seinna voru þau svo meðal
frumbyggja Breiðholts. Mamma
ætlaði ekki að trúa því þegar
pabbi kom heim eitt sinn og
sagði að nú stæði til að byggja
heilt hverfi fyrir mörg þúsund
manns þarna upp frá.
Mamma var í Kvenfélagi
Breiðholts og tók þátt í alls kon-
ar handavinnu með konum í Bú-
staðasókn. Hún var iðin við að
passa barnabörnin sín.
Eftir að pabbi dó var mamma
dugleg að ferðast með strætó í
miðbæinn sinn dáða, því hún
hafði aldrei lært að keyra bíl og
þótti það miður. Þau hafði
dreymt um að kaupa sér íbúð
niðri í bæ á efri árum, en af því
varð ekki. Hún bjó um tíma í
þjónustuíbúð í Furugerði 1, en
þegar þá var komið sögu var
sjúkdómurinn farinn að gera
vart við sig og varð til þess að
hún fluttist á Elli- og dvalar-
heimilið Grund, þar sem fór vel
um hana.
Hún var alltaf ljúf og góð og
hafði gaman af að vera innan
um fólk og spjalla við það. Ég
saknaði þess óskaplega að geta
ekki lengur spjallað við hana
um heima og geima.
Blessuð sé minning hennar.
Harpa.
Aðalheiður
Helgadóttir
Frímann & hálfdán
Útfararþjónusta
Frímann
897 2468
Hálfdán
898 5765
Ólöf
898 3075
Sími: 565 9775
www.uth.is
uth@uth.is
Cadillac 2017
Ástkær móðir mín, tengdamóðir, amma
og langamma,
INGIBJÖRG GÍSLADÓTTIR,
áður til heimilis á Sunnubraut 2,
Keflavík,
sem lést miðvikudaginn 22. ágúst, verður
jarðsungin frá Keflavíkurkirkju föstudaginn
7. september klukkan 13.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir en þeim sem vilja
minnast hennar er bent á líknarstofnanir.
Þorsteinn Bjarnason Kristjana B. Héðinsdóttir
Bjarni Þorsteinsson Embla Uggadóttir
Ingibjörg Þorsteinsdóttir Sölvi Dúnn Snæbjörnsson
Heimir Bjarnason
Ástkær eiginkona mín, móðir, tengdamóðir,
amma og systir,
ÁSTHILDUR SALBERGSDÓTTIR,
Grænlandsleið 49,
lést á líknardeild Landspítalans sunnu-
daginn 2. september.
Jarðarförin auglýst síðar.
Blóm og kransar vinsamlega afþökkuð en þeim sem vilja
minnast hennar er bent á Minningarsjóð líknardeildar og
Heimahlynningar LSH.
Friðrik F. Söebech
Berglind Söebech
Þórarinn Söebech Stefanía Unnarsdóttir
Birta Kristín, Ásta Fanney og Friðrik Fannar
Vilhelmína Þórdís Salbergsdóttir