Morgunblaðið - 25.09.2018, Blaðsíða 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 25. SEPTEMBER 2018
✝ Gunnar MárJóhannsson
fæddist í Reykja-
vík 5. október
1958. Hann lést á
líknardeild Land-
spítalans í Kópa-
vogi 14. september
2018.
Foreldrar hans
voru Ingibjörg
Ingigerður Helga-
dóttir, f. 27.5.
1919, d. 31.7. 2006, og Jóhann
Stefán Guðmundsson, f. 26.1.
1921, d. 31.7. 2000. Gunnar átti
þrjár systur, þær Vilborgu, f.
14.5. 1945, maki Guðmundur
Sigurðsson, Þorgerði, f. 20.8.
1948, og Herdísi, f. 31.1. 1955,
maki Einar M. Nikulásson.
Gunnar kvæntist 5. septem-
ber 1982 Helgu J. Steindórs-
dóttur, f. 12.1. 1959. Foreldrar
1987, sonur hennar er Aron
Óli, f. 2008. Gunnar var fæddur
og uppalinn í smáíbúðahverfinu
í Reykjavík. Hann lauk
grunnskólagöngu sinni 14 ára
og þaðan lá leið hans í Ármúla-
skóla þar sem hann kynntist
eiginkonu sinni, Helgu J. Stein-
dórsdóttur.
Gunnar byrjaði að vinna sem
sendill hjá Þjóðviljanum 14 ára
gamall. 15 ára fór hann í bygg-
ingarvinnu við sumarbústaða-
byggð í Borgarfirði. Þegar
hann kom í bæinn var hann að
vinna hjá Hafskipi og Pósti og
síma. Sumarið 1979 fékk hann
vinnu við sumarafleysingar hjá
Strætó og fastráðningu um
haustið þar sem hann vann til
dauðadags. Meðfram vinnu
sinni hjá Strætó vann hann hjá
Vöku.
Þau Gunnar Már og Helga
hófu búskap sinn í Reykjavík
þar sem þau bjuggu til ársins
2011 er þau fluttu í Kópavog.
Útför Gunnars verður gerð
frá Seljakirkju í dag, 25.
september 2018, og hefst at-
höfnin klukkan 13.
hennar voru Stein-
dór Úlfarsson, f.
15.10. 1929, d. 8.1.
2009, og Sigríður
Jóna Jónsdóttir, f.
27.7. 1928, d. 1.5.
2017, systkini
hennar eru Odd-
fríður, f. 28.10.
1951, maki Þór-
arinn Jón Magn-
ússon, og Úlfar, f.
3.7. 1956, maki
Jóna Ósk Pétursdóttir.
Gunnar og Helga eignuðust
tvö börn, þau eru: 1) Sigríður
Jóna, f. 16.10. 1979, sambýlis-
maður Þorsteinn Emilsson, f.
1978, dóttir hans er Sigríður
Björg, f. 2004, og saman eiga
þau Sóldísi Ebbu, f. 2012, og
Gunnar Örn, f. 2016. 2) Óskar
Ingi, f. 3.8. 1986, sambýliskona
Thelma Ósk Ólafsdóttir, f.
5. október 1958 fæddist lítill
púki sem síðar varð faðir minn og
besti vinur.
Hláturinn og brosið blíða ein-
kenndu hann fram á hans hinsta
dag þar sem við gerðum grín að
lækninum sem færði honum frétt-
irnar að lítið væri eftir og grenj-
uðum úr hlátri í síðasta sinn.
Svarti húmorinn sem fór misvel í
fólk og ég fékk í arf mun lifa og
verða partur af minningu hans.
Vinnusemi og gjafmildi ein-
kenndu allt hans líf ásamt því að
vera annálaður barnakall, hann
mátti ekkert aumt sjá og ef börn
áttu bágt átti hann bágt. Þegar ég
var lítil brölluðum við margt sam-
an en upp úr standa saumaklúbba-
kvöldin hjá mömmu en þá stál-
umst við pabbi í snyrtidótið
hennar og máluðum hvort annað
með misgóðum árangri.
Á unglingsárunum áttum við
ófá samtöl um allt milli himins og
jarðar, mér er þó minnisstæðast
þegar hann sagði alltaf við mig að
gleyma aldrei hvernig það var að
vera ungur því hann þoldi ekki
þegar ungmenni voru gagnrýnd
fyrir hluti sem fullorðna fólkið
hefði sjálft orðið uppvíst að á sín-
um yngri árum, hann kenndi mér
líka mikilvægi þess að hlusta og
hafa þessi orð fylgt mér í gegnum
lífið og hjálpað mér í lífi og starfi.
Ungmennið ég var ekki mikið fyr-
ir að taka til í herberginu mínu eða
bílnum og hafði ekki miklar
áhyggjur af skít eða drasli enda
hafði pabbi oft á orði að ég hlyti að
stoppa við ruslatunnur bæjarins
og tæma þær í bílinn hjá mér, þeg-
ar ég svo flutti að heiman var hann
alltaf jafn hissa á því að heimili
mitt var hreint og snyrtilegt.
Hann átti einkar auðvelt með að
sjá spaugilegu hliðarnar í alvar-
legum aðstæðum, þannig náði
hann að létta andrúmsloftið og ná
fram brosum á andlit viðstaddra,
enda kom ekkert annað til greina
en að hann yrði viðstaddur fæð-
ingu frumburðarins, sem hann
gerði með glöðu geði. Gunnar Örn,
litli afadrengurinn, átti einnig hug
hans og hjarta, hann var pínu
ponsa og oft veikur sem pabba
þótti afar erfitt, hann hreinlega
fann til með honum og kipptist til
ef nafni hans pípti, það voru ófáir
tímarnir sem hann passaði litla
manninn þrátt fyrir eigin veikindi
og orkuleysi, það var alltaf kreist
út orka fyrir litla pjakk.
Pabbi var „reddari“ og ég
minnist þess ekki að hann hafi ein-
hvern tímann sagt að eitthvað
væri ekki hægt, hann gekk í málin
og „reddaði“ því sem þurfti. Ófáa
bíla gerði hann við fyrir mig svo ég
tali ekki um hversu oft hann skipti
um ljósaperu, smurði ofan í mig
nesti fram á fullorðinsár, þreif
veggi, náði í mig á djammið og
skutlaðist með mig þangað sem ég
þurfti að fara.
Pabbi mun alltaf vera maðurinn
í lífi mínu, lærifaðir og gleðigjafi.
Hetja er fallin, höndin sár,
höfuðið klofið að strjúpa.
Gróa þar síðan baldursbrár,
berjalyng kroppar rjúpa.
Valkyrjur sækja vígamenn,
völlurinn ataður blóði.
Einherja mun þig Óðinn senn
útnefna, vinurinn góði.
Hafinn á loft og traust er tak,
tekinn án nokkurra refja.
Bergmálar víða vopnaskak,
við megum alls ekki tefja.
Sannað sig núna hefur hann,
hetja og örlagavaldur.
Kveðjum við þennan mæta mann,
maðurinn sá heitir Gunnar.
(Snæbjörn Ragnarsson)
Minningin um mætan mann
mun lifa í hug og hjarta um
ókomna tíð. Pabbi, ég elska þig.
Sigríður Jóna Gunnarsdóttir.
Afi var maðurinn sem alltaf var
hægt að treysta á að ætti ís,
nammi og fleira góðgæti í skúffum
og skápum þar sem hann var sami
nammigrísinn og við. Hann var
alltaf tilbúinn að leika og fíflast
með okkur. Hann fór með okkur
að gefa öndunum brauð, á róló og
hvað sem það var sem við vildum
gera.
Hann var líka alltaf til í spjall og
sprell og voru ófá skiptin sem
hann fékk okkur með sér í að
hrekkja ömmu. Síðast þegar við
yngstu hittum afa keyrði hann
okkur um alla íbúð á flottu göngu-
grindinni sinni við mikla gleði okk-
ar allra. Afi var maðurinn sem við
gátum öll treyst á, við gátum
spjallað, sprellað og haft gaman.
Við eigum eftir að sakna afa en við
munum varðveita minningu hans í
hjörtum okkar.
Við elskum þig, afi, upp í geim
og aftur heim.
Umhyggju og ástúð þína
okkur veittir hverja stund.
Ætíð gastu öðrum gefið
yl frá þinni hlýju lund.
Gáfur prýddu fagurt hjarta,
gleðin bjó í hreinni sál.
Í orði og verki að vera sannur
var þitt dýpsta hjartans mál.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Sigríður Björg, Aron Óli,
Sóldís Ebba og Gunnar Örn.
Gunnar Már Jóhannsson hefði
átt að vera að fagna sextugsaf-
mæli sínu í næstu viku. Hafði
hann hugleitt að bregða sér í
stutta utanlandsferð með henni
Helgu sinni af því tilefni. Þess í
stað er hann farinn í sína hinstu
ferð og kveðjum við þennan in-
dæla og trausta samferðamann
með miklum söknuði. Hann var
kallaður burtu alltof snemma.
Samband Helgu og Gunna
hófst á unglingsárum og byrjuðu
þau snemma að búa. Það var unun
að fylgjast með því hve samhent
þau voru í öllu því sem þau tóku
sér fyrir hendur og heimili þeirra
endurspeglaði þá natni sem þau
hafa lagt í allt.
Þau nutu þess að ferðast jafnt
innanlands og utan. Þær ferðir
sem við hjónin fórum með þeim
Helgu og Gunna verða okkur afar
minnisstæðar. Hvort sem um var
að ræða jólahlaðborð í Kaup-
mannahöfn eða að ferðast um okk-
ar ágæta heimaland. Eitt sumarið
gáfum við okkur góðan tíma til að
ferðast um Austfirði og síðar
þræddum við Vestfirði og kom sér
þá vel hve Gunni var öruggur og
traustur bílstjóri.
Einnig var hann vel að sér um
hvern krók og kima, átti það jafnt
við hvort sem um var að ræða fjöll
eða firði eða að finna kaffihús á fá-
förnum stöðum. Þægilegri ferða-
félaga en þau hjónin er ekki hægt
að hugsa sér.
Róleg og yfirveguð og alltaf
tilbúin að njóta augnabliksins sem
best.
Gunna minnumst við fyrst og
síðast fyrir hans þægilegu nær-
veru, hláturmildi og greiðvikni.
Það var með ótrúlegri yfirvegun
og æðruleysi sem hann tók ótíð-
indunum sem læknar hans færðu
honum fyrir svo stuttu síðan. Það
var Gunna líkt að hefja þá nauð-
synlega skipulagningu útfararinn-
ar til að auðvelda Helgu kveðju-
stundina.
Aldrei heyrðum við Gunna
segja styggðaryrði um nokkurn
mann, en alltaf var stutt í grínið.
Þannig fólk er gott að umgangast.
Þannig fólk er líka erfitt að kveðja.
Elsku Helga, Sigga, Óskar og
fjölskyldur, við sendum ykkur
okkar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Oddfríður og Þórarinn Jón.
Gunnar Már
Jóhannsson
✝ Erla Hall-grímsdóttir
fæddist á Siglufirði
14. desember 1931.
Hún andaðist á
Heilbrigðisstofnun
Siglufjarðar 15.
september 2018.
Foreldrar
hennar voru Hall-
grímur Jónsson frá
Siglufirði, f. 21.10.
1903, d. 7.9. 1990,
og Guðrún Jakobína Sigurjóns-
dóttir frá Siglufirði, f. 25.7. 1910,
d. 26.12. 1985.
Systkini Erlu eru María, f.
22.8. 1929, d. 26.5. 2017, og Mar-
grét Stefanía, f. 31.12. 1945, d.
21.12. 2005, upp-
eldisbróðir hennar
er Hallgrímur Jón
Hafliðason, f. 7.6.
1951, d. 24.12. 1980,
og uppeldissystir
Jakobína Erla Ás-
grímsdóttir, f. 13.4.
1954.
Útför Erlu fór
fram frá Siglu-
fjarðarkirkju í gær,
24. september 2018.
Röng mynd birtist með ævi-
ágripi Erlu í Morgunblaðinu í
gær. Eru greinarnar birtar aftur
og aðstandendur beðnir velvirð-
ingar á mistökunum.
Það er einkennileg tilfinning
að skrifa minningargrein og
kveðjuorð um Erlu mágkonu
mína. Hún sem var alltaf svo
heilsuhraust og dugleg. Hélt
sér við með sínum gönguferð-
um. Lagðist í fyrsta skipti inn á
sjúkrahús nú í september 86
ára gömul.
Erlu kynntist ég 1966 þegar
við Magga konan mín byrjuðum
saman. Þá var Erla 35 ára og
bjó í foreldrahúsum ásamt
tveimur börnum Maríu systur
sinnar. Hún vann í frystihúsi
SR á Siglufirði, samviskusöm
og vantaði aldrei í vinnuna.
Erla eignaðist aldrei börn en
var mjög barngóð og fannst
strákunum mínum gott að
koma til hennar, sem yfirfærð-
ist á þeirra börn.
Og þá sérstaklega á þau sem
bjuggu nálægt henni á Siglu-
firði. Gott og fallegt samband
var við Jakob S. Árnason son-
arson minn sem fór til hennar
alla daga sem hann var í bæn-
um.
Bauð henni aðstoð, spjallaði
við hana og fór með hana í
göngutúr eða á rúntinn. Ég
man hvað hún ljómaði þegar
hún var að segja mér frá hvað
hann gerði fyrir hana.
Samband okkar Möggu, kon-
unnar minnar, og systur henn-
ar var alla tíð mjög mikið og
gott. Erla var heimakær og fór
ekki mikið, t.d. aldrei til út-
landa. En hún fór mikið með
okkur í sumarbústað og til
Reykjavíkur. Henni fannst
einnig gaman að fara til Ak-
ureyrar og í nágrannabæi. Erla
las mikið blöð og bækur og
hlustaði á útvarp og var vel inni
í ýmsum málum.
Erla missti mikið fyrir 13 ár-
um þegar Magga yngri systir
hennar dó. En hún hefur notið
þess að eiga góða nágranna og
búa stutt frá Árna syni mínum
og fjölskyldu þegar Elli kerling
fór að banka upp á.
Erla hefur mátt þola mikið,
hefur horft á eftir foreldrum og
systkinum sínum, sem nú taka
á móti henni í blómabrekkunni
hinum megin.
Erla var góð og trygglynd
kona sem ég kveð með söknuði
og þakklæti í huga.
Skarphéðinn
Guðmundsson.
Til minningar um Erlu
frænku mína sem reyndist mér
alltaf vel. Ég á bara góðar minn-
ingar um þig, elsku Erla. Hvíl í
friði.
Ég held um smáa hendi,
því gatan hér er grýtt,
þá get ég líka fundið hvort
þér er nógu hlýtt.
Ég veit mér skylt að ráða
og rata fyrir þig
en raunar ert það þú
sem leiðir mig.
Æ, snertir þú við þyrni?
Hann fól hin fríða rós,
og fögur tárin myrkva
þitt skæra hvarma ljós.
Mér rennur það til hjarta
og reyni að gleðja þig,
en raunar ert það þú,
sem huggar mig.
Þú spyrð um svarta skýið,
sem skyggir fyrir sól,
og skrælnuð mösurblöðin,
er fjúka’um laut og hól.
Ég leitast við að ráða
þær rúnir fyrir þig,
– en raunar ert það þú,
sem fræðir mig.
Nú þreytast smáir fætur,
svo faðminn þér ég býð.
Ég fel þig ljúft að hjarta,
og stundin sú er blíð.
Þú andar hægt og rótt
og þín rósemd grípur mig,
svo raunar ert það þú,
sem hvílir mig.
(Jakobína Johnson)
Þín
Jakobína Erla
(Binna frænka).
Elsku Erla. Í dag kveðjum
við þig hinstu kveðju og þú
hverfur úr okkar hversdagslífi.
Söknuður er það fyrsta sem
kemur upp í hugann er ég hugsa
til þín en ég veit að þú varst sátt
við þitt, lagðir árar í bát og lést
þig reika á nýjar slóðir.
Við fjölskyldan á Hvanneyr-
arbraut 11 þökkum fyrir allar
samverustundirnar sem voru
ófáar og ánægjulegar.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma
um aldur og ævi þú verður mér nær
aldrei ég skal þér gleyma.
(Bubbi Morthens)
Gíslína Anna
Salmannsdóttir.
Erla
Hallgrímsdóttir
Við önnumst alla þætti undirbúnings og fram-
kvæmd útfarar ásamt vinnu við dánarbússkiptin.
Við þjónum með virðingu og umhyggju að
leiðarljósi og af faglegum metnaði.
Við erum til staðar
þegar þú þarft á
okkur að halda
Sigrún Óskarsdóttir,
guðfræðingur
Útfararþjónusta
& lögfræðiþjónusta
Vesturhlíð 2 Fossvogi | Sími 551 1266 | útför.is
Með kærleik og virðingu
Útfararstofa Kirkjugarðanna
Ástkær faðir, tengdafaðir, afi og langafi,
HANS O. NIELSEN
pípulagningameistari,
lést á dvalarheimilinu Brákarhlíð.
Útför hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins
látna.
Ragnheiður K. Nielsen Sigurður Ólafsson
Hrafnhildur Sveinbjörnsdóttir
börn og barnabörn
Elskulega móðir okkar, tengdamóðir,
amma, langamma og langalangamma,
KRISTÍN GESTSDÓTTIR,
Hrafnistu, Nesvöllum,
áður á Birkiteig 6, Reykjanesbæ,
lést á Hrafnistu, Nesvöllum, sunnudaginn
16. september.
Útför verður frá Keflavíkurkirkju föstudaginn 28. september
klukkan 13.
Richard D. Woodhead Margrét Pétursdóttir
Hilmar G. Bjarnason Eyrún Sigurðardóttir
og aðrir aðstandendur
Morgunblaðið birtir minning-
argreinar endurgjaldslaust
alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morg-
unblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi
blaðsins. Smellt á Morgunblaðs-
lógóið í hægra horninu efst og við-
eigandi liður, „Senda inn minning-
argrein,“ valinn úr
felliglugganum. Einnig er hægt
að slá inn slóðina www.mbl.is/
sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir
birtingu á útfarardegi verður
greinin að hafa borist eigi síðar en
á hádegi tveimur virkum dögum
fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur
birting dregist, enda þótt grein
berist áður en skilafrestur rennur
út.
Lengd | Minningargreinar sem
birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt
að senda lengri grein. Lengri
greinar eru eingöngu birtar á
vefnum. Hægt er að senda ör-
stutta kveðju, HINSTU
KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er
unnt að tengja viðhengi við síðuna.
Minningargreinar