Morgunblaðið - 08.10.2018, Side 19

MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 8. OKTÓBER 2018
sú týpa sem tjáði manni tilfinn-
ingar sínar en var þeim kostum
gæddur að maður vissi alveg að
honum þótti vænt um mann,
því hann sýndi manni það í
verki við hvert tækifæri sem
honum gafst. Þannig gátum við
Davíð alltaf reiknað með aðstoð
hans við flest þau verkefni sem
við fengumst við. Hann til
dæmis tók þátt í að smíða
þvotthúsið, múra húsið, tína
rúllur, raka saman heyi og
smala, alveg sama hvað það
var. Alltaf þegar var basl þá
birtist hann, bjargvætturinn oft
óumbeðinn en svo innilega vel-
kominn.
Þegar ég sit hér nú og hugsa
til hans Sigga þá get ég ekki
annað en brosað, svo margar
eru gleðiminningarnar. Þegar
ég var tiltölulega ný í fjölskyld-
unni þá fórum við oft í brand-
arakeppni. Hún fór þannig
fram að við matarborðið sögð-
um við brandara, aldrei mátti
segja sama brandarann aftur
og stundum voru þeir nú þann-
ig að ekki var við hæfi við
matarborðið en við létum þá
vaða og hlógum hátt. Svo var
farið heim og hafist handa við
að finna annan fyrir næsta
matarboð. Húmor og gleði ein-
kenndi samband okkar Sigga
þó svo að við hefðum ekki oft
verið sammála um hlutina,
reyndar vorum við oft ósam-
mála, það var bara skemmti-
legra að þræta smá. Og oft
þrættum við mikið, en það hafði
engin áhrif á samband okkar
enda enduðu þræturnar okkar
oftast þannig að annað okkar
fór að hlæja.
Gott uppeldisráð er að vera
vinur barnanna sinna og þar
tókst honum Sigga vel upp.
Hann var mikill vinur barnanna
sinna og gaf sér tíma til að
hlusta þegar þau leituðu til
hans og kom með ráð.
Ég var stödd í erfidrykkju
föður míns fyrir 13 árum og var
erfiður dagur að baki og enn
erfiðari tími framundan. Hann
Siggi gekk framhjá mér og
hvíslaði að mér í flýti „þú
stendur þig svo vel“. Þessi orð
sátu í mér og augnatillitið sem
hann sýndi mér var einlægt, ég
er ekki viss um að hann hafi
gert sér grein fyrir því hversu
dýrmæt þessi orð voru mér en
þau hjálpuðu mér ótrúlega mik-
ið og aftur hjálpa þau mér núna
þegar við göngum í gegnum
þennan erfiða tíma.
Hvíl í friði, kæri vinur, mikið
vona ég heitt að þú sitjir í
sumarlandinu góða, við árbakk-
ann og rennir fyrir feitan lax.
Ef til vill með einn kaldan þér
við hlið og brosir út í annað.
Ég þakka þér góðar stundir
og frábæran vinskap, þín minn-
ing mun lifa.
Sigríður Arnardóttir.
Þú byrjar. Nei þú, ég er ekki
tilbúinn.
Við Siggi vinur minn í
Hellubæ erum staddir á veiði-
slóð. Aldrei vildi Siggi byrja.
Alltaf tilbúinn að leyfa öðrum
að njóta augnabliksins. „Ekki
tilbúinn!“ Við vissum báðir að
það var ekki rétt. Siggi var
tilbúinn daginn sem ákveðið
var að fara í túrinn. Hann var
alltaf tilbúinn og skipti þá engu
hvert verkið var. Hann var hins
vegar ekki tilbúinn í sína síð-
ustu ferð. Það var heldur eng-
inn tilbúinn til að kveðja hann.
Við Siggi erum búnir að vera
vinir í rúm 40 ár. Peyjar í
Laugardælum, sem þreifuðum
á veröld þeirra fullorðnu. Ungir
menn í basli. Báðir hamingju-
samir fjölskyldumenn og við
nutum þess að sjá börnin vaxa
og dafna. En fyrst og fremst
vorum við vinir.
Siggi var náttúrubarn, eng-
um líkur þegar kom að því að
skynja og skilja náttúruna.
Hann las veiðivatn, fann fiskinn
og tældi hann til sín og gafst
aldrei upp. Enn eru fimm mín-
útur eftir, það getur ýmislegt
gerst. Og það gerðist oft.
Góður veiðifélagi er vandfund-
inn og betri en Siggi gerast
þeir varla. En við vorum samt
ólíkir. Ég trúlega nettari, hann
var „hunter“. Hann skyldi aldr-
ei þetta að „veiða og sleppa“.
Maður á að nýta sína bráð. Við
áttum langar rökræður um til-
gang þess að sleppa fiski og
hvort það væri yfirleitt til góðs.
Hann var fylginn sér og nefndi
ótal dæmi. Ég dáðist að orðfimi
hans, en var bara ekki sam-
mála. Það skipti engu máli.
Okkur fannst gaman að vera
saman.
Siggi var stærðfræðingur,
eldsnöggur að átta sig á stærð-
um og formum og nýtti þessa
hæfileika í mörgu. Þegar hann
settist við spilaborðið og spilaði
bridge nýttust þessir hæfileik-
ar vel. Hann spilaði ekki jafn
mikið og við hinir og hafði
stundum minnimáttarkennd við
borðið. Það var alveg óþarfi.
Svolítið meiri ögun og hann var
bestur. Við spiluðum okkar síð-
asta mót í vor. Sigga fannst
hann gera tóm mistök, þó að ég
hvetti hann áfram og hældi
honum. Við tókum annað sætið.
Man hvað hann var glaður en
jafnframt hissa. Við áttum fleiri
góð mót og minningin lifir þó
að sigrarnir í þessu lífi verði
ekki fleiri.
Siggi byrjaði ungur á sjó,
lærði til vélstjóra og var góður
sem slíkur. Þegar hann flutti í
Borgarfjörðinn vann hann á
nokkrum stöðum en fór aftur á
sjóinn. Hann var þó alltaf á
leiðinni heim. Var búinn að
fjárfesta í fyrirtæki með Davíð
syni sínum og beið eftir rétta
tækifærinu til að koma þar til
starfa.
Siggi greindist með krabba-
mein snemma árs. Hann tók
því með æðruleysi, leit á það
sem verkefni sem þyrfti að
leysa. Hafði alltaf trú á að það
tækist. En hið kröftuga mein
hafði náð taki sem það sleppti
ekki, þrátt fyrir styrk Sigga og
þá meðferð sem hann fékk.
Ég er þakklátur fyrir að hafa
átt vinskap Sigga öll þessi ár.
Þakklátur fyrir allar þær minn-
ingar sem ég á. Þakklátur fyrir
að hafa upplifað öll okkar æv-
intýri. Og þó ég sé bæði stúrinn
og dapur á þessum tímamótum
þá finn ég á mér að saman eig-
um við eftir að renna fyrir fisk
á öðrum veiðislóðum, taka í spil
og upplifa gleði á ný.
Megi góður Guð gefa Ínu og
fjölskyldu styrk til að takast á
við sorgina og tómið sem henni
fylgir.
Sveinbjörn
Eyjólfsson.
blindur en var svo heppinn að
eiga föður sem var ekki bara
áhugamaður um klassíska tón-
list, heldur spilaði auk þess á
píanó heimilisins verk meistar-
anna eftir nótum. Mér er
brennt í minni þegar þessi litli
bróðir minn sat í kjöltu föður
síns og nam píanóleik með því
að fylgjast með handahreyfing-
um hans. Hann rétt náði upp á
nótnaborðið þegar hann byrjaði
að spila sjálfur og þar sem bilið
milli nótna var of langt fyrir
hans litlu hendur notaði hann
nefið á nótnaborðið. Það þótti
okkur magnað að horfa á.
Þannig kynntist hann sígildri
tónlist strax í æsku og kunni að
meta hana alla tíð. En hún vék
úr öndveginu fyrir amerískri
sveitatónlist, kántrí, með tíð og
tíma.
Eftir fermingu, þegar Har-
aldur var þrettán ára, fór hann
utan til náms. Hafði lokið
barnaskólanámi í Blindraskól-
anum við Bjarkargötu og síðan
fullnaðarprófi frá Breiðagerðis-
skóla og nú fór hann til Osló í
gagnfræðaskóla fyrir blinda og
sjónskerta. Þótt foreldrar og
systkini yrðu eftir á Íslandi var
hann ekki einn í Noregi. Helga
föðursystir hans Wendelbo og
Per maður hennar í Osló sáu til
þess. Þau gættu hans vel og
hann var þeim ævinlega þakk-
látur. Í fjögur ár stundaði Halli
nám í Huseby, nám sem byggði
hann upp fyrir framtíðina; hann
stundaði útivist, leikfimi, hesta-
mennsku og jafnvel skíða-
göngu, auk bóklegra greina og
starfsgreina á borð við vélritun.
En þarna í Huseby kynntist
hann tveimur áhugamálum sem
hann átti eftir að stunda af
alefli; flugi og kántrímúsík.
Hvað flugið snerti þróaði hann
með sér hæfni til að þekkja all-
ar flugvélategundir á hljóðinu
þegar þær flugu um loftin blá. Í
framtíðinni var eins gott fyrir
okkur sem flæktumst um að
muna tegund þeirra flugvéla
sem við flugum með, og und-
irtegundir líka. Og að fljúga var
hans uppáhald. Ferðir innan-
lands og utan með Sigurði
bróður eða starfsmönnum sam-
býlisins við Stigahlíð urðu
margar; Ísafjörður, Akureyri,
Egilsstaðir, London, Manchest-
er, Toronto og fleiri staðir voru
heimsóttir fljúgandi.
Hitt áhugamálið var sveita-
tónlist, amerísk. Hann gerðist
nánast sérfræðingur í því sem
viðkom þessari tónlist; lögun-
um, söngvurunum og söngkon-
unum. Safnaði vínyl og geisla-
diskum í miklu magni.
Okkur bræðurna greindi á
um ýmislegt, ekki síst trúmál.
Haraldur var mjög einlægur í
trú sinni og hún hjálpaði honum
síðasta spölinn. Hann vissi
hvert stefndi síðustu vikurnar,
en kveið engu. Frekar að hann
hlakkaði til. Það verður gaman
að koma til guðs og hitta pabba
og mömmu og Gunnar bróður,
sagði hann.
Haukur Már Haraldsson.
Þegar við hugsum til Halla
frænda okkar á þessum tíma-
mótum hljómar undirleikur
æsku okkar systkinanna. Tón-
listin hans Halla – og þá allra
helst bandarísk sveitatónlist –
er órjúfanlegur þráður í minn-
ingunum um heimsóknir okkar
í Goðatúnið til ömmu og afa og
þegar þeir bræður Halli og
Gunnar sóttu okkur fjölskyld-
una heim. Tónlistin var alltum-
lykjandi og ómissandi. Ánægja
þeirra bræðra og viðbrögð þeg-
ar þeir heyrðu sín uppáhaldslög
var alltaf áhrifarík stund –
þessi brennandi ást bræðranna
á tónlistinni var bráðsmitandi
og hreif okkur með.
Halli tók ávallt vel á móti
okkur, sama hvernig viðraði ef
svo má segja. Móttökurnar
voru oft kostulegar og stór-
skemmtilegar. Hann skellti lóf-
um með gleðilegri kveðju, söng
jafnvel lagstúf okkur til heið-
urs. Svo tók hann hönd okkar í
sína, las í lófann, skoðaði líflín-
una og kannaði púlsinn til að
athuga hvort við værum ekki í
stuði. Svo nutum við þess að
spjalla saman, oftar en ekki um
hans uppáhaldssveitasöngva,
söngvara og – konur sem hann
hafði nýverið uppgötvað – og
jafnvel um ævintýri hans í hin-
um ýmsu farartækjum í lofti og
á láði.
Okkar yndislegi frændi. Við
munum aldrei gleyma þér.
Takk fyrir samveruna og tón-
ana ljúfu sem fylgdu þér hvert
fótmál. Þeir tónar fylgja okkur
áfram, styrkja okkur í sorginni
og munu um ókomna tíð minna
okkur á allar góðu stundirnar
okkar með þér.
Þín frændsystkin,
Haraldur Vignir,
Hrefna Hlín og Þóra
Björk.
Ég frétti andlátið hans Har-
aldar fyrir nokkrum dögum.
Banalega hans var frekar stutt.
Svona er þetta, maður áttar sig
einhvern veginn sjaldan á því
þegar dauðinn kveður nær
óvænt dyra.
Við Haraldur vorum báðir í
Blindraskólanum við Bjarkar-
götu 8, sem Blindravinafélag
Íslands rak. Við Arnþór komum
þangað átta ára gamlir og árið
eftir kom Haraldur þá sex ára
gamall. Það fór ekki framhjá
okkur að þar var mjög sér-
stakur piltur á ferðinni. Hann
sá ekkert og ýmislegt truflaði
tilveruna. Haraldur kvartaði
aldrei, en ef honum leið illa
varð hann eins og gengur og
gerist pirraður og stundum
brast stíflan og þá gat ýmislegt
farið á annan veg. Með árunum
náðist að hemja sumt, en það
tók þónokkurn tíma. En hann
spurði og spurði og kennarinn
okkar Einar Halldórsson las
mikið fyrir okkur. Stundum
vaknaði Haraldur á nóttunni og
þuldi upp setningar úr bók sem
verið var að lesa fyrir okkur, en
við vorum þrír saman í her-
bergi. Þetta var ekki alltaf
skemmtilegt en þvílíkt minni
sem hann hafði. Tungumál lágu
vel fyrir honum og hann varð
fljótt læs á blindraletur. Og
tónlistin átti hug hans allan. Ég
minnist þess að Einar kenndi
Haraldi að ganga ákveðinn
hring í hverfinu, og fara eftir
veggjum húsanna. Suður Bjark-
argötu, vestur Hringbraut,
norður Tjarnargötu, austur
Skothúsveg og svo inn á Bjark-
argötu aftur. Haraldur skilaði
sér eftir hringinn sinn en einu
sinni varð breyting þar á. Sem
hann gekk vestur Hringbraut
ákvað hann að breyta aðeins
um og skeiðaði beint út á
Hringbraut. Það voru svo fjöl-
breytt hljóðin í bílunum og það
þurfti að skoða hvort ekki væri
í lagi með þá. Umferðin var
miklu minni í þá daga. Har-
aldur stóð á miðri götu. Ein-
hverjir flautuðu og aðrir
reyndu að biðja hann um að
færa sig. En strákhnokkinn
stóð sem fastast. Þá vék sér að
honum bílstjóri sem var stopp
og spurði hvar hann ætti
heima. Haraldur gaf upp heim-
ilisfang sitt og auðvitað var
honum skutlað heim og
umferðarhnúturinn leystist.
Það hefur verið líklega árið
1963. Ég man dagsetninguna
enn, 9. febrúar og klukkan var
rétt um 5 síðdegis. Ég stóð við
stofugluggann á Bjarkargötu 8
og horfði út í Hljómskálagarð.
Og segi við ráðskonuna hana
Margréti að það sé ennþá bjart
og ekki enn orðið dimmt. Hún
tók undir og dásamaði birtuna.
Þá spurði Haraldur: „Hvað er
birta?“ Ég hef ekki enn eftir 55
ár fundið hvernig á að svara
átta ára gömlu barni sem spyr
svona.
Vertu kært kvaddur, vinur,
og þakka þér margar minning-
ar sem ég á eftir að geyma.
Gísli Helgason.
HINSTA KVEÐJA
Þar sem englarnir syngja sefur þú
sefur í djúpinu væra.
Við hin sem lifum, lifum í trú
að ljósið bjarta skæra
veki þig með sól að morgni.
Farðu í friði vinur minn kær
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér
nær
aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að
morgni.
(Bubbi Morthens)
Sjáumst,
Þóra systir.
Þökkum auðsýnda samúð og vinarhug við
andlát og útför frænda okkar,
HALLDÓRS KRISTJÁNSSONAR,
Dóra frá Tungu,
Mýrum 7, Patreksfirði.
Innilegar þakkir til starfsfólks Heilbrigðis-
stofnunar Vestfjarða, Patreksfirði. Sérstakar þakkir færum við
Þorgerði og Guðbjarti fyrir vináttu þeirra.
Aðstandendur
Elsku konan mín, dóttir mín, móðir okkar,
tengdamóðir og amma,
RAGNHEIÐUR MARGRÉT
GUÐMUNDSDÓTTIR,
lést á Landspítalanum við Hringbraut
1. október. Útför fer fram frá
Hallgrímskirkju þriðjudaginn 9. október klukkan 15.
Björn Ragnarsson
Kristín Anna Claessen
Birna Anna Björnsdóttir Peter Niculescu
Lára Björg Björnsdóttir Tryggvi Tryggvason
Björn Óttar Oddgeirsson
Ólafur Benedikt Tryggvason
Katrín Lára Niculescu
Lára Alexandra Niculescu
Elskuleg eiginkona mín, móðir,
tengdamóðir og amma,
JÓHANNA GUÐRÚN GUNNARSDÓTTIR,
Borgartúni 30b,
lést á gjörgæsludeild Landspítalans í
Reykjavík 6. október sl. Útför verður tilkynnt
síðar.
Kristján Georgsson
Gunnar Heimir Kristjánsson Selma Gísladóttir
Marín Kristjánsdóttir
Íris Björg Kristjánsdóttir Þórir Bergsson
Kristján Unnar Kristjánsson Soffía Marín Magnúsdóttir
og barnabörn
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
EYJÓLFUR ÞÓR SÆMUNDSSON,
forstjóri Vinnueftirlits ríkisins,
lést á líknardeild Landspítalans í Kópavogi
föstudaginn 5. október. Jarðarför auglýst
síðar.
Gerður S. Sigurðardóttir
Helga Eyjólfsdóttir Þorgeir Gestsson
Baldur Þór Eyjólfsson
Eyjólfur Logi Gestur
og Hekla
Elsku mamma okkar, tengdamamma,
amma og langamma,
LILJA FRIÐBERTSDÓTTIR,
Háengi 19, Selfossi,
lést hinn 26. september. Útförin fór fram í
kyrrþey, að ósk hinnar látnu, frá
Selfosskirkju hinn 5. október.
Okkar innilegustu þakkir til starfsfólks Heilbrigðisstofnunar
Suðurlands og allra sem sýnt hafa okkur samúð og hlýhug.
Aðalheiður Gunnarsdóttir Jón Pálsson
Kristín Bára Gunnarsdóttir
Svanhvít Gunnarsdóttir Sigurður Hjartar Magnússon
Guðrún Lilja Gunnarsdóttir Örn Arason
Friðbert Gunnarsson
barnabörn og barnabarnabörn
ÓLAFUR ÞORSTEINSSON GÍSLASON
lést í Newport, Rhode Island,
miðvikudaginn 3. október.
Minningarathöfn verður ákveðin síðar.
Katherine A. Gíslason
Erika Gíslason Stefán Gíslason