Morgunblaðið - 08.10.2018, Síða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 8. OKTÓBER 2018
✝ Haraldur Sig-urðsson fædd-
ist að Stuðlafossi í
Jökuldal 21. jan-
úar 1925. Hann
lést á Sjúkrahús-
inu á Akureyri 28.
september 2018.
Foreldrar hans
voru hjónin Sig-
urður V. Haralds-
son frá Rangár-
lóni, f. 26. október
1893, d. 23. ágúst 1968, bóndi
og kennari, síðar bókbindari
og umsjónarmaður Nýja bíós á
Akureyri, og Hróðný Stef-
ánsdóttir húsfreyja frá Möðru-
dal, f. 2. desember 1892, d. 18.
ágúst 1966. Systkini hans voru
Stefán, Brynja, Valborg og
Hrefna sem öll eru látin.
Haraldur lauk stúdentsprófi
frá MA árið 1945 og stundaði
nám í lögfræði á árunum 1945-
47. Árin 1947-49 vann hann á
Skattstofu Akureyrar og 1950-
60 hjá bæjarfógetaembættinu
á Akureyri. Frá 1960-72 var
hann gjaldkeri í Útvegsbank-
anum á Akureyri, síðar fulltrúi
og deildarstjóri í arftaka hans,
Íslandsbanka, til starfsloka ár-
ið 1994. Hann var stundakenn-
Frjálsíþróttadeildar Knatt-
spyrnufélags Akureyrar, KA,
og starfaði við flest frjáls-
íþróttamót á Akureyri frá
1941-83. Hann sat í stjórn
skíðaráðs Akureyrar 1950-51,
í stjórn Skíðasambands Íslands
1953-58, í stjórn KA frá 1958-
79, þar af formaður í fjögur
ár, í stjórn Tónlistarfélags
Akureyrar 1965-70 og í nefnd
sem gekkst fyrir kaupum og
varðveislu á Davíðshúsi. Hann
var einn af stofnendum Lions-
klúbbsins Hugins 1959, þar
sem hann gegndi fjölda trún-
aðarstarfa, sat í æskulýðsráði
Akureyrar 1962-1968, var í
fulltrúaráði Sjálfstæðisfélags
Akureyrar og í stjórn Minja-
safns Akureyrar um árabil.
Hann lék með Leikfélagi
Akureyrar 1954-67, var ritari
félagsins og síðar fram-
kvæmdastjóri 1967. Haraldur
hlaut fjölmargar viðurkenn-
ingar fyrir störf sín. Hann var
heiðursfélagi í sex félögum;
KA, LA, ÍSÍ, Oddfellow, FRÍ
og ÍBA. Hann var sæmdur
hinni íslensku fálkaorðu árið
1998.
Eftir hann liggja nokkrar
bækur auk fjölda rita, m.a.
Saga Leiklistar á Akureyri,
Knattspyrnufélag Akureyrar
70 ára og Skíðakappar fyrr og
nú.
Útför Haraldar verður gerð
frá Akureyrarkirkju í dag, 8.
október 2018, klukkan 13.30.
ari við Gagn-
fræðaskólann á
Akureyri á ár-
unum 1969-77 og
við Námsflokka
Akureyrar 1973-
75.
Haraldur
kvæntist árið 1954
Elísabetu Kemp
Guðmundsdóttur,
húsfreyju og
bankafulltrúa, f.
10. nóvember 1933. Foreldrar
hennar voru Guðmundur
Tómasson, trésmiður og síðar
forstjóri á Akureyri, og Ragna
Kemp húsfreyja, sem bæði eru
látin.
Börn þeirra: 1) Eva Þórey,
f. 30. apríl 1954, 2) Ásdís
Hrefna, f. 26. apríl 1956, maki
Sigurður V. Guðjónsson, f. 12.
október 1956, 3) Ragna, f. 19.
mars 1958, maki Leó Jónsson,
f. 6. apríl 1958, og 4) Sigurður
Stefán, f. 2. desember 1971,
maki Thamar M. Hejstra, f. 14.
nóvember 1981. Barnabörnin
eru níu og barnabarnabörnin
14.
Haraldur gegndi fjölda fé-
lags- og trúnaðarstarfa um
ævina. Hann sat í stjórn
Sumri er tekið að halla. Við
Ásdís ákveðum að hvíla okkur á
borgarsuddanum og höldum
norður til Akureyrar. Þar er að
venju tekið vel á móti okkur af
tengdaforeldrum mínum sem
þrátt fyrir háan aldur halda
fullri reisn og við skálum í veð-
urblíðunni. Haraldur er sem fyrr
hrókur alls fagnaðar. Við ökum
um gamla bæinn, tengdapabbi
hafsjór af fróðleik og fræðir okk-
ur um sögu húsa og íbúa þeirra.
Við gæðum okkur á Brynjuís,
höldum í Lystigarðinn og njót-
um lífsins. En skjótt skipast veð-
ur í lofti. Viku seinna þegar Har-
aldur er að fara yfir
lottótölurnar finnur hann
skyndilega fyrir slæmum höfuð-
verk. Strax er farið á sjúkrahús.
Hann er myndaður og í ljós
kemur mikil heilablæðing og
ljóst að ástandið er háalvarlegt.
Við taka erfiðir dagar við sjúkra-
beð tengdapabba þar sem fjöl-
skyldan vakir yfir honum þar til
hann andast að morgni föstu-
dagsins 28. september.
Haraldar verður minnst fyrir
margt. Hann kom víða við,
þekkti ótalmarga og var virkur í
samfélaginu. Hans verður lengi
minnst fyrir félagsmálastörf, en
hann gegndi meðal annars trún-
aðarstörfum hjá Knattspyrnu-
félagi Akureyrar, Leikfélagi
Akureyrar, Oddfellow-reglunni,
Lionsklúbbnum Huginn og svo
mætti lengi telja. Hann spilaði
golf, naut þess að hlusta á óp-
erutónlist og starfaði fyrir Sjálf-
stæðisflokkinn sem hann hélt
tryggð við alla tíð. Ritstörf voru
honum einkar hugleikin og eftir
hann liggja meðal annars bæk-
urnar „Skíðakappar fyrr og nú“
og saga Leikfélags Akureyrar.
Fyrir félagsmála- og ritstörf sín
var hann sæmdur Fálkaorðunni
árið 1998.
Haraldur var mikill safnari í
eðli sínu. Hann safnaði bókum
og blaðagreinum sem hann
flokkaði samviskulega en einnig
mynt, frímerkjum og fleiru.
Ekki er ofmælt að segja að
heimili þeirra Elsu hafi verið
undirlagt af söfnun Haraldar og
ljóst að oft hefur þurft að grípa
til þolinmæðinnar sem tengda-
móðir mín á svo ómælt af.
Mér er þó minnisstæðastur
faðirinn og afinn Haraldur, eða
Lalli, eins og hann var kallaður.
Alltaf hvetjandi og styðjandi
hvort sem um var að ræða nám
eða störf. Ég sé hann fyrir mér í
langstökkskeppni við langafa-
barn sitt, passa upp á tölfræðina
í fjölskyldugolfmótunum, akandi
milli landshluta til að fagna stór-
afmælum eða prófalokum. Alltaf
kom hann færandi hendi, oftast
voru það bækur, sem í hans aug-
um voru mestar verðmæta.
Að leiðarlokum er mér efst í
huga söknuður en einnig þakk-
læti fyrir allt það góða á samferð
okkar sem aldrei hefur borið
skugga á. Missir Elsu tengda-
móður minnar er mikill en það
hefur verið fallegt að sjá dýptina
og kærleikann í sambandi þeirra
Lalla síðustu árin þar sem hann
hefur hlúð að henni og hjúkrað í
veikindum hennar og votta ég
henni sem og öðrum aðstand-
endum mína dýpstu samúð.
Sigurður V. Guðjónsson.
Haraldur Sigurðsson tengda-
faðir minn er nú látinn á 94. ald-
ursári, kannski nokkuð fyrir ald-
ur fram myndu margir segja,
enda heilsuhraustur, léttur á
fæti og óvenju kraftmikill fram á
síðustu stundu. Það var aldrei
nein lognmolla í kringum Lalla,
öðru nær. Ég man ekki öðruvísi
eftir Lalla en að hann væri að
gera eitthvað, á fundum hjá
Oddfellowklúbbnum, Lions-
klúbbnum, hjá KA eða að vinna
við íþróttamót.
Heima voru fréttirnar og
heimsmálin rýnd og rædd. Hann
var fróður um margvísleg mál-
efni og hann hafði skoðun á öllu
og lá ekkert á þeim. Aðaláhuga-
málið var þó að safna saman,
skrá og merkja fróðleik úr flest-
um dagblöðum landsins um
margvísleg hugðarefni. Hann
safnaði efni um allt mögulegt og
ómögulegt, sem dæmi færði
hann mér á fimmtugsafmæli
mínu 5 cm þykkan blaðabunka
um steinsteypu, greinar og um-
fjöllun sem hann hafði safnað
saman úr dagblöðum.
Líf hans og yndi snerist þó
um frjálsíþróttir sem hann sinnti
í tugi ára. Hann fylgist með ár-
angri allra stórmóta og árang-
urinn skráður nákvæmlega
niður.
Lalla var umhugað um okkur
og börnin okkar og fylgdist alltaf
vel með öllu sem við vorum að
gera og hvatti okkur áfram. Best
þótti honum þó þegar hægt var
að státa af árangri í námi.
Lalli var einnig hrókur alls
fagnaðar hvar sem hann kom og
oft sannkallaður skemmti-
kraftur. Þegar gesti bar að garði
hjá þeim Elsu sem var ósjaldan
var þeim tekið opnum örmum,
allt það besta fram borið enda
fóru allir glaðir heim og stund-
um hreifir. Lalli hafði lag á að
sinna öllum, börnin dýrkuðu
hann enda lék hann við þau og
sinnti betur en flestir. Það eru
ótal skemmtilegar sögur til af
Lalla sem eru ógleymanlegar og
ylja okkur er við minnumst hans
en þær bíða betri tíma.
Ég minnist Lalla með mikilli
hlýju, hann var dugnaðarforkur
sem hafði brennandi áhuga á
mönnum og málefnum og unni
sinni heimabyggð. Það er sann-
arlega til eftirbreytni.
Leó.
Elsku afi minn, Haraldur Sig-
urðsson, er látinn.
Afi var ein af mínum uppá-
haldsmanneskjum í lífinu sjálfu.
Afi hafði einlægan áhuga á fólki
og bjó yfir þeirri list að finnast
allt fólk merkilegt. Það var sama
hver það var, hvað það gerði eða
hvaðan fólkið kom; hann var
fljótur að finna kosti þess og
hæla fyrir það að vera eins og
það var. Þegar við afi fórum
saman í búðina vissi ég aldrei
hvort hann væri að tala við
skyldmenni, gamlan vin, gjald-
kera í bankanum eða jafnvel
ókunnuga manneskju, hann
spjallaði lengi við alla af áhuga
og virðingu.
Ég stundaði fjarnám við Há-
skólann á Akureyri og dvaldi hjá
ömmu og afa í lotunum. Þvílíkar
gæðastundir sem ég átti með
þeim. Afi tók ekki annað í mál en
að vera einkabílstjóri minn.
Hann spurði hvenær ég stillti
mína klukku á morgnana, bara
svo hann gæti stillt sína 10 mín-
útum á undan. „Það er svo nota-
legt að koma fram og finna kaffi-
lykt og vita að fleiri eru
vaknaðir.“ Svo hljóp hann niður,
sótti blöðin, bjó til heilsudrykk
og tíndi nánast allt fram sem til
var í ísskápnum og raðaði á eld-
húsborðið.
Það var alltaf stór þáttur í lífi
okkar systkina að fara norður til
ömmu og afa þegar við vorum
krakkar. Afi var búinn að undir-
búa heilu mótin. Við kepptum í
ólsen-ólsen, yatzy og púttkeppni.
Afi útbjó spjald sem fór á vegg-
inn og þar skráðum við úrslitin
reglulega og svo var verðlauna-
afhending síðasta daginn okkar.
Keppnin var æsispennandi og afi
tók fullan þátt. Lokadaginn hélt
afi ræðu og fór yfir úrslitin.
Hann útbjó verðlaunapall og af-
henti verðlaunin með þvílíku lát-
bragði. Amma var á myndavél-
inni og okkur leið eins og við
hefðum tekið þátt í alvöru stór-
móti. Einu sinni smurði afi ritz-
kex með nutella og raðaði á
silfurbakka. Hann bauð okkur
svo „snittur“ áður en úrslit voru
tilkynnt. Dásamlegur.
Það eru nokkrar myndir af
afa sem koma í hugann þegar ég
hugsa til hans; ég sé hann fyrir
mér sitja úti í bíl fyrir utan Há-
skólann á Akureyri til að sækja
mig eftir skólann. Smá flaut og
vink til að sýna mér að hann
væri mættur. Ég sé hann fyrir
mér í garðinum á Byggðaveg-
inum haldandi á garðslöngunni
að beina vatninu í boga sem við
hlupum undir í sólinni. Ég heyri
símtalið á aðfangadagskvöld
þegar við Gulli, þá 5 og 6 ára,
höfðum sent honum snakkpoka í
jólagjöf. Þetta var sú allra besta
jólagjöf sem nokkur gæti gefið
honum. Reyndar var það með
allar gjafir sem hann fékk. Ég
heyri símtölin okkar þar sem við
hlæjum nánast allan tímann. Ég
heyri hann tala við börnin mín,
grínast í þeim og spyrja þau um
skólann og íþróttirnar.
Það eru forréttindi að hafa átt
afa sem var jafn mikill áhrifa-
valdur í mínu lífi og raun ber
vitni.
Ég er þakklát fyrir að hafa
fengið að eiga þennan dásamlega
afa í 37 ár. Afa sem var stoltur
af mér og sagði mér það. Afa
sem gaf mér tíma og sýndi því
áhuga sem ég var að gera hverju
sinni. Afa sem var vinur minn.
Afa sem kenndi mér svo margt í
lífinu sjálfu.
Hafi elsku afi minn þökk fyrir
allt sem hann var mér og
mínum.
Minningin um stórkostlegan
mann lifir.
Rakel Margrét Viggósdóttir.
Margar af mínum bestu minn-
ingum úr æsku eru úr kjallaran-
um á Byggðaveginum. Í endur-
minningunni var þetta
ógnarstórt rými sem minnti
helst á völundarhús með mann-
háum (eða allavega barnháum)
stöflum af blöðum, greinum og
öðrum pappírum. Það var fátt
meira spennandi en að ráfa um
ranghalana í kjallaranum, þess-
um ævintýraheimi þar sem
leyndust ótal gersemar og þú al-
vitur um allt milli himins og
jarðar og fannst alltaf eitthvað
spennandi að sýna og segja frá.
Enn þann dag í dag finnst
mér fátt betra en lyktin inni á
bókasöfnum sem vekur ávallt
upp minningar og nostalgíu um
allar gæðastundirnar á uppá-
halds staðnum mínum í bernsku.
Það er svo óendanlega mik-
ilvægt að eiga fyrirmyndir í líf-
inu og þú hefur svo sannarlega
verið fyrirmynd fyrir okkur sem
höfum átt þig að. Það var ekkert
sem þú gast ekki eða vissir ekki.
Enda varstu með eindæmum
fróðleiksfús og naust þess að
deila allri þeirri þekkingu og
fróðleik með öðrum.
Óperur höfða nú að jafnaði
ekki til barna en þú hafðir ein-
stakt lag á að opna augu fólks
fyrir listum og menningu og við
áttum ógleymanlegar stundir við
að hlusta á óperusöng Mariu
Callas á milli þess sem þú sagðir
frá því helsta í skrautlegu æviá-
gripi hennar. Allar dýrmætu
minningarnar sem þú skapaðir
með töfrasýningum, sem að jafn-
aði snérust um að galdra fram
sælgæti, og leiksýningar við eld-
húsborðið á Byggðaveginum
sem enduðu oftar en ekki með
því að maður lá í hláturskrampa
á gólfinu, munu ávallt fylgja mér
og eiga sérstakan stað í hjarta
mínu.
Elsku afi, þú gafst svo mikið
af þér, hafðir svo einlægan
áhuga á fólki og varst ávallt
tilbúinn að hvetja aðra til góðra
verka. Af þeim ótalmörgum
kostum sem þig prýddu langar
mig að minnast sérstaklega á
hvað þú hafðir gott lag á að sjá
það besta í hverjum og einum og
hrósa öðrum fyrir það sem vel
var gert. Þú hafðir þann eig-
inleika að láta öðrum líða vel og
efla trúna á sjálfan sig. Þeir sem
voru þeirra forréttinda aðnjót-
andi að hafa þig í lífi sínu urðu
betri manneskjur fyrir vikið. Ég
ætla að gera mitt besta til að
reyna að feta í fótspor þín hvað
þetta varðar og hlakka til að
segja þér frá því þegar við hitt-
umst aftur.
Elsku hjartans afi minn. Þú
hefur átt svo stóran sess í lífi
okkar og skilur eftir svo mikið
tómarúm. En þegar ég sakna
þín sem mest minni ég mig á að
það eru forréttindi sem ekki allir
geta státað af, að hafa í öll þessi
ár átt besta afa í heimi.
Ragnheiður Morgan.
„Er það frænka mín?“ heyrð-
ist á línunni þegar Lalli frændi
hringdi, gjarnan til að bjóða okk-
ur í kaffisopa, leita eftir „smá“
tölvuaðstoð eða fá Grím til að
færa með sér eins og einn bóka-
skáp. Alltaf var sjálfsagt mál að
renna til hans og Elsu og að-
stoða þau. Sl. vetur aðstoðaði ég
hann við greinarskrif, eða eins
og hann sagði sjálfur „slá inn
nokkrar línur“. Voru það
skemmtilegar og fræðandi
stundir.
Lalli bróðir hennar mömmu
hefur verið hluti af fjölskyldu
minni frá því ég man fyrst eftir
mér. Samgangur var mikill milli
systkinanna enda stelpurnar
þeirra á sama aldri og eldri syst-
ur mínar.
Afmæli, jól og fleiri fjöl-
skylduveislur koma upp í hug-
ann. Aldrei var sú veisla á
Eyrarveginum að Elsu og Lalla
væri ekki boðið.
Um tíma minnkaði samgang-
ur, þegar enginn var lengur á
Eyrarveginum, en síðustu ár
hefur verið meira um að við
systur færum til þeirra. Á af-
mælisdaginn sinn bauð Lalli
frændi gjarnan í kaffi og var þá
mikið hlegið og spjallað. Eru
þetta stundir sem við systur
munum geyma alla tíð.
Í janúar sl. buðu Lalli og Elsa
okkur systrum og mökum að
koma með sér í kirkjugarðinn í
tilefni af 100 ára árstíð Dedda
bróður hans sem fórst fyrir ald-
ur fram í flugslysinu í Héðins-
firði 1947. Lögðum við blóm á
leiðið, kveiktum á kerti og Lalli
sagði okkur frá Dedda. Síðan
var farið heim til þeirra í kaffi-
sopa. Sú stund mun aldrei
gleymast.
Börnin okkar kveðja Lalla
frænda með söknuði. Hann
fylgdist með þeim í námi og
starfi og var afar stoltur af þeim.
Ég kveð elsku Lalla frænda
með sálminum fallega:
Drottinn er minn hirðir,
mig mun ekkert bresta.
Á grænum grundum
lætur hann mig hvílast,
leiðir mig að vötnum,
þar sem ég má næðis njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu
fyrir sakir nafns síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt,
því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
Þú býr mér borð
frammi fyrir fjendum mínum,
þú smyr höfuð mitt með olíu,
bikar minn er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér
alla ævidaga mína,
og í húsi Drottins bý ég langa ævi.
(23. Davíðssálmur)
Elsku Elsa okkar, Eva, Ásdís,
Ragna og Deddi. Innilegar sam-
úðarkveðjur.
Hafðu þökk fyrir allt og allt,
frændi minn kær.
Halldóra Stefánsdóttir,
Grímur Laxdal.
Í dag kveðjum við Harald Sig-
urðsson, Lalla, eins og hann var
kallaður af fjölskyldu og vinum.
Lalli var kvæntur elstu systur
okkar, Elsu. Hann var skemmti-
legur maður, ákaflega fjölhæfur,
mjög vel lesinn og hafði mörg
áhugamál. Hann var mikill
áhugamaður um leiklist og tók
þátt í leiksýningum með Leik-
félagi Akureyrar, skrifaði sögu
leikfélagsins og varð síðan heið-
ursfélagi þess. Hann var síungur
og kvikur í hreyfingum, alltaf að,
vinna, lesa, spjalla og hjálpa.
Hann var mjög áhugasamur
um allar íþróttir, starfaði ötul-
lega fyrir íþróttafélagið KA og
skrifaði m.a. bókina: „Skíða-
kappar fyrr og nú“. Hann fylgd-
ist grannt með árangri íþrótta-
manna úti um allan heim og voru
fjölskyldumeðlimir ekki undan-
Haraldur
Sigurðsson
HINSTA KVEÐJA
Hljóðum skrefum
vegaslóð á enda geng.
Heyri síðustu tóna
dagsins fjara út.
Stíg inn í svala
hulisslæðu örlaganna.
Svalt húmið blikar
í þögninni.
Strýkur vanga
blær hins
óborna dags.
Valgarður Stefánsson.
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda
Morgunblaðinu greinar eru vin-
samlega beðnir að nota inn-
sendikerfi blaðsins. Smellt á
Morgunblaðslógóið í hægra
horninu efst og viðeigandi liður,
„Senda inn minningargrein,“
valinn úr felliglugganum. Einn-
ig er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir
birtingu á útfarardegi verður
greinin að hafa borist eigi síðar
en á hádegi tveimur virkum
dögum fyrr (á föstudegi ef út-
för er á mánudegi eða þriðju-
degi).
Þar sem pláss er takmarkað
getur birting dregist, enda þótt
grein berist áður en skila-
frestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem
birtast í Morgunblaðinu séu
ekki lengri en 3.000 slög. Ekki
er unnt að senda lengri grein.
Lengri greinar eru eingöngu
birtar á vefnum. Hægt er að
senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur.
Ekki er unnt að tengja viðhengi
við síðuna.
Formáli | Minningargreinum
fylgir formáli sem nánustu að-
standendur senda inn. Þar
koma fram upplýsingar um
hvar og hvenær sá sem fjallað
er um fæddist, hvar og hvenær
hann lést og loks hvaðan og
klukkan hvað útförin fer fram.
Þar mega einnig koma fram
upplýsingar um foreldra, systk-
ini, maka og börn. Ætlast er til
að þetta komi aðeins fram í for-
málanum, sem er feitletraður,
en ekki í minningargreinunum.
Undirskrift | Minningargreina-
höfundar eru beðnir að hafa
skírnarnöfn sín en ekki stutt-
nefni undir greinunum.
Myndir | Hafi mynd birst í til-
kynningu er hún sjálfkrafa not-
uð með minningargrein nema
beðið sé um annað. Ef nota á
nýja mynd skal senda hana með
æviágripi í innsendikerfinu.
Hafi æviágrip þegar verið sent
er ráðlegt að senda myndina á
netfangið minning@mbl.is og
láta umsjónarmenn minningar-
greina vita.
Minningargreinar