Morgunblaðið - 09.10.2018, Side 23

MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 9. OKTÓBER 2018
Í dag er ár liðið
frá því að ástkær
eiginkona mín,
besti vinur og sálu-
félagi, lést eftir stutta og harða
baráttu við krabbamein. Minn
missir er mikill, mestur er
hann þó hjá dætrum mínum
tveimur sem syrgja móður sína
sárt.
Þær fengu ekki mikinn tíma
með henni og því er höggið
þungt fyrir ungar stúlkur, sem
eru að hefja lífið. Sorgin er
mikil, en hefur breyst frá
fyrstu mánuðum eftir andlát
Svanhildar, kemur í bylgjum og
það líður lengra á milli stund-
anna sem eru þungar og erf-
iðar.
En það eru fleiri en ég og
dætur mínar sem syrgja. Móðir
hennar og faðir misstu yngsta
barnið sitt sem var þeirra stoð
og stytta síðustu ár. Faðir
Svanhildar lést skömmu eftir
að dóttir hans kvaddi þennan
heim.
Systkini Svanhildar, makar
þeirra og börn hafa misst kæra
systur, og frændfólkið sterka
frænku sem allir litu upp til.
Sama má segja um foreldra
mína, sem unnu tengdadóttur
sinni mjög, einnig bræður mín-
ir og makar þeirra. Utar í
hringnum eru æskuvinkonur úr
Mosfellssveit, sem án efa var
illa brugðið við að heyra af
veikindum hennar og andláti.
Einnig aðrar vinkonur og vinir
í gegnum lífið. Svanhildur fór í
erfiða geisla- og lyfjameðferð
sem reyndi mjög á hana. Hún
ætlaði að rísa á fætur og hitta
fólkið sitt og vini, en vannst
aldrei þrek eða tími til að gera
það, svo illskeytt var krabba-
meinið. En ég veit að allt þetta
fólk minnist Svanhildar með
miklum hlýhug og væntum-
þykju.
Þrátt fyrir sáran missi og þá
Svanhildur
Sveinbjörnsdóttir
✝ SvanhildurSveinbjörns-
dóttir fæddist 26.
september 1965.
Hún lést 9. október
2017. Útför Svan-
hildar fór fram 19.
október 2017.
sorg sem fylgir, lif-
ir minningin um
einstaklega góða
manneskju. Svan-
hildur var ljóngáf-
uð og hugrökk per-
sóna, hugrökk í
víðri merkingu
þess orðs. Svan-
hildur var í raun
töffari. Það var fátt
sem hún óttaðist í
lífinu hvort sem
það var aðstoð við heimanám,
smíða eldhúsinnréttingu eða
gera við sláttuorf. Hún hafði
óendanlega þolinmæði í að
leysa slík verkefni og ósjaldan
leituðu fjölskyldumeðlimir til
Svanhildar með ýmis vandamál
og úrlausnarefni. Hún kom oft-
ast með bestu lausnina. Hún
tókst á við veikindi sín og erf-
iða meðferð af miklu æðruleysi
og yfirvegun, en hún vildi gera
allt til að hlífa sínum nánustu
við því áfalli sem dunið hafði
yfir fjölskylduna. Í þessu felst
mikið hugrekki, vitandi sjálf
um nær ólæknandi meinið.
Þær eru ófáar gleðistundirn-
ar sem ættingjar og vinir áttu
með Svanhildi, en hún gat verið
grallari og til í að gera grín að
öllu, þó mest að sjálfri sér. Þá
hló hún hæst.
Öll okkar ár voru ógleym-
anleg, lífið var yndislegt og
blasti við. Hún efldi með stelp-
unum okkar sjálfstraust og að
koma heiðarlega fram við fólk
en vera ávallt trúar sinni sann-
færingu. Best leið Svanhildi í
sumarbústaðnum í Skorradal,
umvafin vinum og ættingjum í
fallegri íslenskri náttúru. Þar
gat Svanhildur baukað enda-
laust í ró og næði frá hvers-
dagsamstri.
Við ákváðum að þetta yrði
okkar griðastaður þegar sökn-
uður herjaði á, eftir að hún
hefði kvatt okkur.
Við minnumst okkar
skemmtilegu ferðalaga til út-
landa, þar sem hún var að sjálf-
sögðu fararstjóri. Ég reyni nú
að taka við keflinu.
Blessuð sé minning Svan-
hildar, sem er ljósið í lífi okkar.
Meira: mbl.is/andlat
Arnar.
✝ Helga FríðaKolbrún Jó-
hannesdóttir fædd-
ist í Reykjavík 28.
febrúar 1940. Hún
lést á Hrafnistu í
Reykjavík 28.
september 2018.
Foreldrar henn-
ar voru Jóhannes
Guðmundsson, f.
28.10. 1916, d. 11.3.
2010, og Ingibjörg
Sigurlaug Júlíusdóttir, f. 11.9.
1918, d. 20.8. 1991. Systkin Kol-
brúnar: Sammæðra, Brynjar
Pálsson, f. 10.6. 1936, Haraldur
Guðbergsson, f. 14.11. 1949, d.
18.2. 2005, Páll Jóhann Guð-
bergsson, f. 5.10. 1953. Samfeðra
Guðríður Ragnheiður Valdís Jó-
hannesdóttir, f. 17.4. 1946.
Fyrri eiginmaður Kolbrúnar
var Ingvar Þorleifsson, f. 27.11.
1929, d. 4.12. 1987, þau skildu.
Foreldrar hans voru Þorleifur
Sigurðsson, f. 23.5. 1895, d. 8.7.
1979, og Þuríður Daníelsdóttir,
f. 14.8. 1905, d. 20.2. 1978.
Seinni eiginmaður Kolbrúnar
var Snorri Sigurjónsson, f. 3.9.
1949, þau skildu. Foreldrar hans
voru Sigurjón Guðnason, f. 6.11.
1917, d. 2.2. 2014, og Unnur
Árnadóttir, f. 18.6. 1927, d.
foreldrum sínum, Guðmundi
Þorvaldssyni, f. 4.2. 1886, d.
31.10. 1973, og Guðfríði
Jóhannesdóttur, f. 10.4. 1894, d.
22.6. 1980, á Litlu Brekku í
Borgarfirði. Hún hleypti heim-
draganum á fimmtánda ári og
fluttist þá í Borgarnes þar sem
hún leigði herbergi. Fljótlega
kynntist hún Ingvari og fluttist
með honum að Nesi á Akranes
þar sem þau eignuðust börnin
sín tvö. Eftir skilnað 1962 fluttist
hún með börn sín til Reykja-
víkur. Í byrjun vann hún fyrir
sér með saumaskap og einnig
framreiðslu á skemmtistaðnum
Lídó. Árið 1964 hóf hún störf á
Hressingarskálanum og starfaði
þar óslitið til 1980. Þá hóf hún
endurbyggingu og rekstur
veitingahússins Torfunnar með
manni sínum Snorra ásamt hjón-
unum Erni Baldurssyni og Krist-
ínu Gísladóttur. Rúmu ári síðar
létu þau Kolbrún og Snorri frá
sér Torfuna og byrjuðu endur-
byggingu Bernhöftshússins
ásamt börnum Kolbrúnar. Þar
opnuðu þau veitingahúsið
Lækjarbrekku 10. október 1981
og ráku það til ársins 1992. Í
apríl það ár fékk hún svo heila-
blæðingu sem orsakaði mikla
lömun. Lengst af eftir það bjó
hún í sjálfstæðri búsetu í Sjálfs-
bjargarhúsinu í Hátúni og síðust
árin bjó hún á hjúkrunardeild
Hrafnistu.
Útför Kolbrúnar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag, 9. október
2018, klukkan 15.
25.12. 2012.
Börn Kolbrúnar
og Ingvars eru 1)
Bjarney Linda, f.
28.2. 1958, eigin-
maður hennar Giss-
ur Ísleifsson, f. 31.5.
1958. Börn þeirra
eru: A) Ísleifur, f.
17.4. 1980, kvæntur
Ernu Karen Krist-
jánsdóttur, f. 6.2.
1981. Börn þeirra
eru: a) Gissur Máni, b) Kara Sól,
og c) Ása Kristrún. B) Kolbrún,
f. 2.12. 1985, C) Hrafnkell Ingi, f.
4.4. 1991, og D) Védís, f. 28.10.
1996. 2) Guðmundur Vignir, f.
31.7. 1959. Fyrrverandi eig-
inkona hans er Jórunn Sigríður
Birgisdóttir, f. 6.8. 1955. Börn
þeirra eru: A) Snorri, f. 17.11.
1983, sambýliskona hans Auður
Rán Kristjánsdóttir, f. 24.11.
1984, barn a) Hugi Þór, f. 14.7.
2011, fyrir átti Snorri, b) Sindra
Snæ, f. 5.6. 2005 með Lísu Maríu
Hjartardóttur, f. 5.10. 1984. B)
Sara Ingibjörg, f. 18.10. 1990,
sambýlismaður hennar er Bjarki
Freyr Arason, f. 22.12. 1994. Nú-
verandi sambýliskona
Guðmundar er Winut Somri, f.
5.10. 1968.
Kolbrún ólst upp hjá föður-
Mér er ljúft og skylt að minn-
ast með nokkrum orðum fyrrver-
andi eiginkonu minnar, Helgu
Fríðu Kolbrúnar Jóhannesdótt-
ur, hennar Kollu sætu á Hressó.
Ég var aðeins sextán ára þegar
ég féll fyrir henni, þá djarfur og
bauð henni í bíó. Hún hló að mér
og sýndi mér svo myndir af börn-
um sem hún sagðist eiga. Ég trúði
ekki stelpunni á Hressó. Hún
gæti varla átt þessi börn og ég tók
viðbrögðum hennar sem höfnun.
Ég reyndi svo sjö árum seinna og
þá gekk það. Þessu fylgdi að ég
þurfti að byrja á því að taka þátt í
fermingu Gumma sonar Kollu og
ég aðeins 23 ára. Linda hafði
fermst árið áður. Við Kolla giftum
okkur svo í árslok 1974.
Mér varð fljótt ljóst að ég var
kominn í samband við mikilhæfa
konu sem hafði, eftir skilnað við
eiginmann sinn og föður barna
sinna, séð sér og börnunum far-
borða með einstökum dugnaði og
séð til þess að þau skorti ekkert.
Hún var ekki fyrir málalengingar
og lét verkin tala. Hún átti sér
stóra drauma og ég tók fullan þátt
í því með henni að láta þá rætast.
Við keyptum okkur íbúð í Kópa-
vogi og byggðum svo stórt hús í
Reykjavík. Síðar gerðum við
leigusamning og kostuðum
endurbyggingu á „Landlæknis-
húsinu“ á Bernhöftstorfu með
öðrum hjónum og opnuðum þar
veitingahúsið Torfuna. Þar með
var Kolla komin í veitingarekstur
eins og hún hafði þráð. Við létum
svo þennan rekstur til meðeig-
enda okkar og hófumst handa við
endurbyggingu á sjálfu Bern-
höftshúsinu og opnuðum þar
Lækjarbrekku með börnum
Kollu.
Lækjarbrekka varð ekki síður
en Torfan mjög vinsæl, enda ekk-
ert til sparað svo gestum liði vel.
Kolla var allt í öllu, gekk til allra
verka og var vinsæl hjá starfs-
fólki og gestum þótt stundum
gustaði af henni. Engum gat
leiðst í návist hennar, hún var
spaugsöm og hafði alltaf svör á
reiðum höndum.
Hugur fjölskyldunnar var mik-
ill og ráðist í að opna funda- og
veislusal á baklóð Lækjarbrekku
sem hlaut nafnið Litla-Brekka.
Mér var ekki farið að standa á
sama og orðinn hræddur um að
reksturinn stæði ekki undir öllum
þessum kostnaði. Hugmyndir um
enn frekari stækkun, sem síðar
varð að Kornhlöðunni, urðu svo
ásamt fleiru til þess að við Kolla
gátum ekki leyst úr ágreinings-
málum. Skilnaður lá í loftinu. Hjá
presti, sem lögum samkvæmt átti
að leita sátta, reyndi ég í mörgum
orðum að skýra hvers vegna við
vildum skilja. Þegar hann spurði
Kollu þess sama svaraði hún:
„Hann bara passar ekki í innrétt-
inguna lengur.“ Presturinn gafst
upp.
Þótt illa færi hjá okkur og síðar
Lækjarbrekku gafst Kolla ekki
upp og hélt áfram í veitinga-
rekstri. Reiðarslagið kom 1992.
Hún fékk alvarlega heilablæð-
ingu og náði sér aldrei eftir það. Í
því 26 ára sjúkdómsferli skiptust
á skin og skúrir en Kolla sýndi þó
mikinn baráttuvilja til hinsta
dags. Ég varð oft vitni að því.
Nú er þrautagöngu Kollu
minnar lokið en eftir standa börn
hennar, Linda og Gummi, makar
þeirra, börn og barnabörn. Heið-
urinn er minn að vera „afi Snorri“
og við Ingibjörg sendum ykkur
hugheilar samúðarkveðjur á
þessum sorgartíma.
Snorri Sigurjónsson.
Kolla, matmóðir mín til margra
ára fyrrum daga, er látin.
Það hefur fennt í sporin um þá
gömlu góðu daga í miðborg
Reykjavíkur þegar Hressó var
miðstöð kaffihúsa og við ungling-
arnir áttum hitting þar reglulega.
Á bekkjunum, rauðum og græn-
um, var oft þröngt setið, pantaður
shake eða kakó með vöfflum og
rjóma. En oft var enginn aur til
fyrir veitingunum og þá laumað-
ist maður inn í innri salinn á
Hressó – og þar réði Kolla
ríkjum.
Ég var nýfermdur, í öðrum
bekk Hagaskóla, þegar ég kynn-
ist Kollu. Eftir skóla rölti ég oft
niður í bæ með viðkomu á Hressó.
Þá var ekki skólamötuneytum til
að dreifa og því kom maður
glorsvangur þar inn. Þá hófust
súpudagarnir hjá Kollu. Heit
rjómalöguð aspas- eða blómkáls-
súpa með gnótt af brauði var
framborin af Kollu og ábót á það
var ekki vandamál. Unglingurinn
og Kolla sem var einhverjum ár-
um eldri náðu vel saman í um-
ræðum líðandi stundar. Þannig
liðu unglingsárin og Hressóhitt-
ingur datt niður um allnokkurn
tíma.
Svo gerðist maður miðbæingur
aftur og fór að starfa við verð-
bréfaviðskipti í einu herbergi á
annarri hæð í Iðnaðarbankanum í
Lækjargötu. Þá lokaði maður
verðbréfamarkaðinum í hádeginu
og fór í löns. Og hvert fór maður
þá? Auðvitað út á Hressó – og
Kolla var þar ennþá!
Þar hófust seinni kynni okkar
Kollu.
Þetta var á þeim tíma um 1980
þegar veitingarekstur í miðbæn-
um var nær alveg að lognast út af
og Hressó var lokað kl. 6 að
kvöldi. Um það leyti var eins og
slökkt væri á vél og kyrrð færðist
yfir miðbæinn.
Á þessum tíma var að hefjast
uppbygging húsa á Bernhöfts-
torfunni og hvíslaði Kolla að mér
að hún ætlaði að opna veitingahús
þar – og að ég ætti að fylgja henni
þangað.
Þar hófst uppgangur veitinga-
húsa í miðborginni, fyrst með
opnun Kollu á Torfunni og síðan
Lækjarbrekku. Ég á enn upp-
hafsmatseðilinn frá Torfunni með
eiginhandaráritun Kollu.
Þarna átti ég mitt fasta borð í
horninu hjá henni árum saman og
naut matar og þjónustu Lindu
dóttur hennar og Möggu (síðar
vert í Iðnó) og annarra frábærra
þjóna. Þessi opnun veitingastaða
á Bernhöftstorfunni var upphaf
þeirrar flóru veitingahúsa sem nú
fylla Kvosina og Laugaveginn og
metta þann mikla ferðamanna-
straum sem nú gengur yfir.
Kolla var á vissan hátt spor-
göngumaður í því að gera mat-
sölu- og veitingastaði með léttara
yfirbragði án þess að það væri á
kostnað gæða og þjónustu.
Í horninu hjá henni í hádeginu
naut ég góðra veitinga, samræðna
við starfsfólk og aðra gesti og
ekki síst að fara yfir morgunblöð-
in með Þjóðviljann faldan inni í
Mogganum.
Um síðir breyttust hagir hjá
okkur báðum og árin hafa liðið án
þess að við Kolla gætum rifjað
þessa góðu daga upp.
Þessa sögu mátti ég þó endi-
lega segja nú.
Blessuð sé minning Kollu veit-
ingakonu og votta ég börnum
hennar og öðrum aðstandendum
samúð mína.
Pétur Kristinsson.
Mín fyrstu kynni af Kollu eru
ógleymanleg, var þessi kona
mamma hennar Lindu. Hún var
svo ung og falleg, um þrítugt, al-
gjör skvísa, alltaf svo flott klædd
og vel til höfð. Kynnin áttu eftir
að verða löng og góð. Kolla var
ótrúlega þolinmóð þegar við
Linda vorum að laumast í snyrti-
vörurnar, kjólana og skartið
hennar.
Minningarnar eru ótrúlega
margar, við spiluðum hljómplötur
í Álftamýrinni, dönsuðum og
sungum, Kolla tók fullan þátt í
þessu með okkur. Vinsælast voru
Bítlarnir, Magnús og Jóhann, og
Hljómsveit Ingimars Eydal með
plötuna „Í Sól og sumaryl“. Versl-
unarmannahelgi á Laugarvatni
en þangað fór hún með okkur, við
gistum eina nótt í tjaldi, vá hvað
það var gaman á fyrstu útihátíð-
inni undir eftirliti Kollu. Hún bar
virðingu fyrir kjánalegum skoð-
unum unglingsins og hlustaði á
okkur með bros á vör, það var
gott að vera unglingur hjá Kollu.
Kolla var einstök manneskja,
mikill húmoristi, alltaf stutt í
brosið, dugnaðarforkur og frum-
kvöðull – hún lét ekkert stoppa
sig. Ég er þakklát fyrir að hafa
fengið að eiga hana að.
Guðbjörg Guðmundsdóttir
(Gugga).
Kolbrún
Jóhannesdóttir
Virðing,
reynsla
& þjónusta
Allan
sólarhringinn
571 8222
Svafar:
82o 3939
Hermann:
82o 3938
Ingibjörg:
82o 3937
www.kvedja.is
svafar & hermann
Ástkær móðir okkar,
ERNA ARNAR,
Strandvegi 11,
Garðabæ,
lést á hjúkrunarheimilinu Ísafold
20. september.
Útför verður frá Garðakirkju miðvikudaginn
10. október klukkan 13.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir en þeim sem
vilja minnast hennar er bent á Barnaspítala Hringsins,
kt. 640169-4949, 0101-26-054506.
Rannveig E. Arnar
Bernhard Örn Pálsson
Hákon Pálsson
Elskulegur eiginmaður minn, sonur minn,
faðir okkar, tengdafaðir og afi,
ÓSKAR ÁSKELL SIGURÐSSON,
Austurkór 65,
lést á hjartadeild Landspítalans 3. október.
Útförin fer fram frá Grafarvogskirkju
miðvikudaginn 10. október klukkan 13.
Rebekka Alvars
Guðríður Magnúsdóttir
Karen Rakel Óskarsdóttir Stefán Þór Helgason
Guðríður Svava Óskarsdóttir Halldór Benjamín Guðjónsson
Alvar Óskarsson Eydís Örk Sævarsdóttir
Edith Ósk Óskarsdóttir Kristinn Dan Guðmundsson
Kristín Eva Óskarsdóttir Ágúst Birgisson
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir, amma og langamma,
GUÐRÚN SIGRÍÐUR JAKOBSDÓTTIR
hjúkrunarfræðingur og exam.art.
í persneskum fræðum,
Hellerup, Danmörku,
andaðist á Skt. Lukasstiftelsens Hospice
í Hellerup föstudaginn 5. október.
Hans W. Rothenborg
Jens Rothenborg
Jórunn Rothenborg Erlendur Sturla Birgisson
Daniel Hans Erlendsson
Alexander Erlendsson Halldóra Markúsdóttir
og barnabarnabarn