Morgunblaðið - 27.10.2018, Qupperneq 34

34 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 27. OKTÓBER 2018
✝ Hilmar Rós-mundsson
fæddist á Siglufirði
16. október 1925.
Hann lést á Hraun-
búðum, dvalar-
heimili aldraðra í
Vestmannaeyjum,
10. október 2018.
Foreldrar hans
voru María Jó-
hannsdóttir hús-
freyja, f. 23.7. 1891,
d. 27.11. 1969, og Rósmundur
Guðnason sjómaður, f. 6.3. 1900,
d. 23.7. 1967.
Tvíburasystir Hilmars var
Erna, d. 20.12. 2014, og bróðir
Hafþór, f. 4.6. 1943. Systkini
samfeðra voru Regína, f. 29.10.
1923, d. 7.2. 2009, og Guðni, f.
26.11. 1926, d. 23.2. 1953.
Hilmar eignaðist dótturina
Hebu, f. 11.9. 1945, d. 25.7.
1996. Eiginmaður hennar er
Guðmundur Björnsson, f. 1944,
og börn þeirra eru Guðmundur
Sævin, f. 1966, Halla Birna, f.
1969, og Rakel Sif, f. 1973.
Hilmar kvæntist 24.10. 1950
Rósu Snorradóttur, f. 3.9. 1927,
d. 24.7. 2015. Þau slitu samvistir
1986. Dætur þeirra eru Hafdís
Björg, f. 29.6. 1953, og Sædís
María, f. 5.2. 1960. Sambýlis-
maður Hafdísar er Gottskálk
anum í Reykjavík árið 1950.
Hilmar var skipstjóri á fiski-
skipum frá árinu 1955 og út-
gerðarmaður frá árinu 1959.
Hilmar fór í útgerð árið 1960
á 50 tonna bát, sem nefndur var
Sæbjörg. Bátinn misstu þeir
1964 þegar óstöðvandi leki kom
að honum í róðri. Þá keyptu
þeir Sigurfara frá Akranesi og
nefndu hann einnig Sæbjörgu.
Hilmar var aflakóngur Vest-
mannaeyja árin 1967 og 1968.
Árið 1969 var Sæbjörg VE afla-
hæsti bátur landsins.
Hilmar var alla tíð ötull fé-
lagsmálamaður og var einn af
stofnendum Kiwanisklúbbsins
Helgafells í Vestmannaeyjum.
Hann sat í stjórn Skipstjóra- og
stýrimannafélagsins Verðandi í
Vestmannaeyjum, var í Útvegs-
bændafélagi Vestmannaeyja og
framkvæmdastjóri þess um ára-
bil. Einnig sat hann í stjórn
Landssambands íslenskra út-
vegsmanna (LÍÚ) og var vara-
maður í bankaráði Útvegsbanka
Íslands hf. Þá sat Hilmar í
stjórn Norðlendingafélagsins í
Vestmannaeyjum. Hann var
varaþingmaður Framsóknar-
flokksins í Suðurlandskjördæmi
og tók sæti á Alþingi haustið
1978. Hilmar var heiðraður
ásamt fleiri öldruðum sjómönn-
um af sjómannadagsráði Vest-
mannaeyja á sjómannadeginum
1998.
Útför Hilmars fer fram frá
Landakirkju í Vestmannaeyjum
í dag, 27. október 2018, klukkan
13.
Ágúst Guðjónsson,
f. 1955. Synir Haf-
dísar af fyrra
hjónabandi eru: 1)
Hilmar Þór, f. 1974,
d. 1991. 2) Hafþór
Bjarni, f. 1978,
eiginkona Guðríður
Sæmundsdóttir,
börn Sara Dögg,
Aron Atli, Sindri
Þór og Sæbjörg
Þóra. 3) Hlynur
Sæberg, f. 1980, eiginkona Sig-
urbjörg Skúladóttir, börn Hilm-
ar Máni, Haukur Snær, Brynjar
Már og Marín Rós. 4) Heiðar El-
ís, f. 1985, eiginkona Birgitta
Rán Friðfinnsdóttir, börn Gunn-
ar Helgi, Kristján Örn og Hekla
Rut. Eiginmaður Sædísar er
Guðlaugur Sigurgeirsson, f.
1956. Synir þeirra eru: 1) Sigur-
geir, f. 1976, eiginkona Þórunn
Bolladóttir, synir Aron Fannar,
Ísak Andri og Guðlaugur Breki.
2) Einir, f. 1984, unnusta Hildi-
gunnur Sigurðardóttir, dóttir
Þórunn Jakobína. 3) Birkir, f.
1984, eiginkona Heiður Hall-
freðsdóttir, dætur Helena Björk
og Viktoría Kara.
Hilmar lauk gagnfræðaprófi
frá Gagnfræðaskólanum á
Siglufirði og fiskimannaprófi
hinu meira frá Stýrimannaskól-
Komið er að kveðjustund, elsku
pabbi, nú ertu kominn í örugga
höfn. Margar eru minningarnar
og af mörgu að taka.
Ég ólst upp við að pabbi var sjó-
maður. Ég fór með honum í tvær
siglingar erlendis á Sæbjörginni.
Pabbi var frá Siglufirði. Við fórum
þangað nokkrum sinnum meðan
amma og afi voru á lífi. Ég á
skemmtilegar minningar af
bryggjurölti og síldarplani þar
sem verið var að salta síld.
Pabbi var í Norðlendingafélag-
inu í Vestmannaeyjum. Fyrir
þorrablót sem þar voru haldin var
meðal annars steikt laufabrauð.
Komu vinir pabba þá í heimsókn
með skurðarbretti og vasahnífa og
skáru þeir út falleg listaverk í
brauðið. Mér fannst mjög gaman
að fylgjast með þessu.
Pabbi hafði gaman af að syngja
við ýmis tækifæri. Ég fór með
honum nokkrum sinnum í kirkju
þar sem hann söng manna hæst
og ég var mjög hreykinn af hon-
um. Pabbi var kraftmikill og fór
hann t.d. í brúðkaup hjá yngsta
syni mínum vestur á Þingeyri, þá
orðinn 90 ára.
Við Ágúst fórum af og til að
heimsækja pabba í Sólhlíðina. Við
fórum með honum í bíltúra að
skoða Eyjuna og í heimsóknir til
ættingja. Þegar heilsan fór að
versna og hann var kominn á
Hraunbúðir hittum við hann þeg-
ar við gátum. Pabbi átti góðan vin
sem kom til hans nánast daglega.
Við þökkum honum og starfsfólki
Hraunbúða og annarra sem önn-
uðust hann með virðingu og kær-
leika.
Ég kveð þig, elsku pabbi, með
þökk í hjarta og veit að þér verður
fagnað í himnanna sölum.
Hafdís Björg
Hilmarsdóttir.
Elsku pabbi minn er farinn í
ferðalagið mikla, þetta sem eng-
inn kemst undan.
Þó svo að ég hljóti að teljast
nokkuð fullorðin, 58 ára gömul, þá
finnst mér alveg ótrúlegt að eiga
ekki lengur foreldra á lífi, en þetta
er víst einn parturinn af öllu lífs-
ferlinu.
Pabbi var merkur maður, a.m.k
í mínum augum. Hann var mikil
félagsvera og áræðinn en um leið
varfærinn og mikið sem honum
þótti gaman að spila. Bæði brids
og félagsvist voru í uppáhaldi og
var hann sko í essinu sínu þegar
vel gekk enda stóð hann oft uppi
sem sigurvegari. En pabbi var líka
söngelskur og söng þessa fínu
millirödd. Á góðum stundum söng
hann hátt, sem mér líkaði oftast
vel en þegar ég sem krakki heyrði
hærra í honum en heilum kirkju-
kór Landakirkju á sunnudags-
morgnum þá seig sú stutta niður á
kirkjubekknum rjóð í vöngum og
lét lítið á sér bera. Reyndar áttum
við það til að taka lagið saman
seinna meir og þá var spurning
hvort okkar tæki milliröddina,
mér þótti pabbi betri. Frá því
barnabörnin komu í heiminn hvert
á fætur öðru þá vildi pabbi alltaf
vita hvernig þau hefðu það og
hvort þeim vegnaði ekki örugg-
lega vel í því sem þau voru að gera
hverju sinni. Ekki minnkaði áhugi
hans þegar langafabörnin komu til
sögunnar, hann vissi allt um þau
og nöfn þeirra vöfðust ekki fyrir
honum þó hvert langafabarn beri
tvö nöfn og séu sautján talsins.
Í seinni tíð voru íþróttir mikið
áhugamál og horfði hann nánast á
hverja einustu íþróttagrein í sjón-
varpinu en fótboltinn var samt
númer eitt og hann mætti á flesta
heimaleiki ÍBV ásamt frænda sín-
um Didda Mar eða Sigursteini
Marinóssyni, en þeir voru syst-
kinasynir. Diddi lést á síðasta ári
og sá pabbi mikið eftir sínum góða
vini og frænda. Ætli þeir séu ekki
búnir að hittast í sumarlandinu og
jafnvel horfa á eins og einn leik
eða svo?
Í heildina tel ég að pabbi hafi
átt frekar góð 93 ár þrátt fyrir
brim og boðaföll bæði til lands og
sjávar en svo ótal margt er líka
þakkarvert eins og að hafa góða
heilsu, því má ekki gleyma. Þegar
pabbi kom heim af sjónum í gamla
daga þá tók ég á móti honum með
faðmlagi, pabbi fékk mitt síðasta
faðmlag rétt áður en hann lést.
Að lokum vil ég þakka frænda
mínum Theodóri Ólafssyni fyrir
einlæga vináttu og traust við
pabba frá því þeir kynntust sem
ungir menn og urðu síðan mágar
og samstarfsfélagar til margra
ára. Slík vinátta er ómetanleg.
Einnig vil ég þakka bæði starfs-
fólki og heimilisfólki Hraunbúða í
Vestmannaeyjum fyrir hlýju og
alúð í garð pabba og fjölskyldunn-
ar allrar. Þið eruð æði.
Karlinn í brúnni hefur kvatt í
hinsta sinn. Þangað til næst, elsku
pabbi minn.
Þín dóttir,
Sædís María.
Hann tengdapabbi er lagður af
stað í sína hinstu siglingu og
stendur eflaust keikur við stýrið
og rýnir skarpskyggn í átt að
áfangastað. Það þarf ekki að vera
stórt himinfleyið er hann stýrir,
frekar en þau fley sem hann
stjórnaði á hafinu í gegnum tíðina.
Í þessari för siglir reyndur og far-
sæll skipstjóri, sem skilar fleyinu
örugglega í höfn á góðum dvalar-
stað.
Hilmari kynntist ég fyrst af af-
spurn, sem ungur drengur í Eyj-
um, þegar fólkið í kringum mig
ræddi dugnað og elju þessa skip-
stjóra og mikla sjósóknara. Það
var hart sótt á Sæbjörginni og
mikið kapp lagt á að afla sem
mest, enda var Hilma aflakóngur
Eyjanna í nokkur skipti. Fólkinu
var tíðrætt um aflabrögðin hjá
mannskapnum á þessum litla báti
og þótti undrum sæta að hann afl-
aði mest allra og það jafnvel á
landsvísu. Þrátt fyrir harðfylgni
var hann farsæll skipstjóri, sem
skilaði vel í þjóðarbúið.
Seinna kynntist ég Hilmari bet-
ur, þegar ég fór að gera mér dælt
við dóttur hans og virtist hann taka
því með jafnaðargeði. Fljótt mynd-
aðist með okkur góður og traustur
vinskapur enda víðsýnn og
skemmtilegur karl þar á ferð. Það
var ætíð stutt í glettnina hjá honum
og húmorinn hárbeittur og beint í
mark, sem mér líkaði einstaklega
vel. Einhverju sinni var spjallað
um komandi misseri og hvort erf-
iðari tímar væru fram undan.
Hilmar hélt nú ekki og hann hefði
engar áhyggjur, hann ætti allt lífið
fram undan, þá kominn vel á ní-
ræðisaldur. Við ræddum ætíð mál-
efni líðandi stundar og mér varð
fljótt ljóst að Hilmar kunni skil og
hafði skoðun á flestu sem samfélag
okkar varðaði. Hann hafði sterkar
skoðanir á stjórnmálunum og tjáði
hug sinn á kjarnyrtan hátt, eins og
sjóara er siður. Maður þurfti ekk-
ert að geta í eyðurnar eða lesa á
milli línanna. Hilmar sagði það sem
honum bjó í brjósti, ekki með nein-
um látum eða gífuryrðum, en það
var auðskilið. Ætíð ræddi hann
málefnin og minna um mennina.
Aldrei heyrði ég hann tala um af-
rek sín eða sinna manna, þegar
fjallað var um aflabrögð fyrri tíma.
Ég fékk á tilfinninguna að hann liti
á sinn þátt sem hvert annað
skylduverk og ekki væri ástæða til
að hreykja sér af því. Allir í kring-
um hann vissu þó að það sem
áhöfnin á litlu Sæbjörginni skilaði á
land vertíð eftir vertíð var næstum
ofurmannlegt.
Í bili er komið að lokum sam-
fylgdar okkar Hilmars en aldrei
er að vita nema við hittumst yfir
kaffibolla í spjalli um málefni nýja
dvalarstaðarins. Virðing mín á
tengdaföður mínum er fölskvalaus
og sönn. Fyrir samfylgdina og vin-
skapinn vil ég þakka og frá mínum
dýpstu hjartarótum sendi ég sam-
úðarkveðjur til allra ættingja og
aðstandenda.
Þinn tengdasonur,
Guðlaugur.
Þegar haustið heilsar og
skammdegið breiðir húmdökka
slæðu yfir haf og land hefur skip-
stjórinn lagt upp í sína hinstu för.
Að leiðarlokum streyma minn-
ingarnar fram og hugurinn reikar
til æskuáranna á Illugagötunni,
þar sem ég ólst upp hjá ykkur
ömmu Rósu fyrstu tíu ár ævinnar.
Sjómannslífið hafði óhjákvæmi-
lega í för með sér að þú varst oft
að heiman, en þegar þú varst í
landi var iðulega fjör. Fótbolta-
leikir á svefnherbergisganginum,
sandkassasmíði á veröndinni,
grænmetisrækt í garðinum og
bryggjurúntur á rauða pallbíln-
um. Ég var heldur ekki hár í lofti
þegar þú kenndir mér manngang-
inn og í ófá skipti sátum við saman
við eldhúsborðið og tefldum eða
gripum í spil.
Ein af mínum fyrstu bernsku-
minningum er fyrir utan gömlu
sjoppuna við Bárustíginn. Sólin
skein og við höfðum labbað niður í
bæ til að kaupa bland í poka. Þú
hittir kunningja þinn og þið tókuð
tal saman, en eitthvað fór mér að
leiðast. Ég fór því að klifra upp á
stæðilega steypuklumpa sem lágu
við sjoppuna, en ekki vildi betur til
en svo að ég datt beint á hausinn
og fékk stærðarinnar skurð á enn-
ið. Þá varst þú nú ekki að tvínóna
við hlutina, vippaðir mér alblóðug-
um í fangið og labbaðir með mig
upp á spítala þar sem saumuð
voru þónokkur spor. Verst þótti
mér þó að fá aldrei nammið.
Með árunum fækkaði því miður
samverustundunum, þar sem þú
bjóst áfram í Eyjum en ég og mín
fjölskylda uppi á landi. Þó var að-
fangadagsbíltúrinn hjá okkur
feðgum til ykkar Dúnu þau jól
sem þú dvaldir í Kópavoginum
fastur punktur í jólahaldinu. Þá
var glatt á hjalla. Jafnframt var
alltaf gaman að heimsækja þig í
Eyjum og spjalla um heima og
geima. Þess á milli heyrðumst við í
síma og þrátt fyrir háan aldur
varstu ávallt með á hreinu hvað
allir mínir voru að gera, hvort sem
var í leik eða starfi. Aldrei kom ég
heldur að tómum kofanum hjá þér
þegar kom að íþróttaúrslitum,
stjórnmálum eða helstu þrætuepl-
um þjóðmálaumræðunnar. Þó
heyrnin hafi verið farin að daprast
síðustu ár þá fylgdist þú svo sann-
arlega vel með mönnum og mál-
efnum allt til hinsta dags.
Þú hafðir einnig gaman af
mannamótum og áttir stóran hóp
vina og kunningja. Mér er minnis-
stætt þegar ég heimsótti þig
skömmu fyrir níræðisafmælið þitt
og spurði af þessum sökum hvort
þú ætlaðir ekki að slá upp veislu í
tilefni áfangans. En þá stóð ekki á
svari: „Nei, það geri ég sko ekki
fyrr en í fyrsta lagi þegar ég verð
hundrað.“
Við munum örugglega slá upp
aldarafmælisveislunni þinni þegar
þar að kemur, en þangað til höld-
um við fast í minningarnar um
skipstjórann okkar sem ávallt stóð
sterkur í lífsins ólgusjó. Á kveðju-
stund er mér efst í huga þakklæti
fyrir öll árin sem ég bjó hjá ykkur
ömmu í Eyjum, þakklæti fyrir
leiðsögn þína og stuðning í gegn-
um lífið og fyrir ævarandi vináttu
sem aldrei þvarr.
Nú þegar þú hefur ýtt úr vör í
hinsta sinn er ómetanlegt að hafa
heimsótt þig um þjóðhátíðina og
jafnframt að hafa náð að taka utan
um þig og smella kossi á kinn dag-
inn áður en þú skildir við. Þær
minningar munu lifa.
Elsku afi, hafðu hjartans þökk
fyrir allt og allt.
Sigurgeir Guðlaugsson.
Elsku besti afi, kafteinn Hilmar
Rósmundsson, hefur nú kvatt í
hinsta sinn.
Sem betur fer áttir þú langa og
viðburðaríka ævi og varst ávallt
heilsuhraustur og svo vel að þér
um málefni líðandi stundar, hvort
sem var í pólitík eða nýjustu úr-
slitum í fótboltanum. Þú naust vel-
gengni í hverju sem þú tókst þér
fyrir hendur og áttir marga góða
og trausta vini. Þú varst fæddur í
þennan heim til að verða skipstjóri
og inntir það starf af hendi af mik-
illi list. Duglegur, úrræðagóður,
þrautseigur, lausnamiðaður og
áræðinn eru aðeins örfá lýsingar-
orð sem lýsa þeim manni sem þú
hafðir að geyma.
Minningarnar sem hellast yfir
okkur á svona stundum eru marg-
ar, samverustundir í Eyjum, jól og
áramót, þjóðhátíðir, vani þinn að
hringla í klinkinu sem þú varst
með í vasanum, bankið þitt með
puttunum í borðið og margt fleira.
Ein minning sem hefur alltaf
verið í uppáhaldi er þegar þér var
falið að passa okkur tvíburana þeg-
ar við vorum sex ára gamlir. Að
vissu leyti varst þú af gamla skól-
anum og hafðir kannski ekki ýkja
mikla reynslu, hvorki af barna-
pössun né af því hvað elda skyldi
fyrir barnabörnin. Þegar kom að
kvöldmatartíma spurðir þú hvort
það væri í lagi að panta pítsu. Við
tvíburarnir vorum auðvitað sáttir
með þá tillögu og borðuðum vel.
Þegar langt var liðið að miðnætti
hafðir þú áhyggjur af því að við
þyrftum að borða meira fyrir
svefninn. Þá var brugðið á það ráð
að sjóða pylsur í kvöldkaffi og voru
þær borðaðar með bestu lyst um
miðnætti. Þetta fannst okkur
bræðrum æðislegt, enda óvanir
tveimur slíkum veislum sama
kvöldið. Á þessum tíma bjóst þú
tveimur húsum neðar en við á Tún-
götunni og eftir þessa pössun var
oft spurt hvort við mættum ekki
frekar fara í mat til afa, það væri
skemmtilegra að borða hjá honum.
Þó heyrnin hafi verið farin að
segja til sín á efri árum, þá var
hugurinn og meðvitundin í fullu
fjöri og alltaf vissir þú upp á hár
hvað var í gangi „í borginni“. Við
höfðum svakalega gaman af því að
hlusta á frásagnir þínar af sjó-
mannslífinu og voru þær ótal-
margar. Við vorum alltaf svo
montnir af því að geta sagt að afi
væri að vinna á Herjólfi, og hvað
þá að hann hafi verið aflakóngur
heil þrjú ár í röð. Þér var margt til
lista lagt og það er deginum ljós-
ara hvaðan mamma fékk milli-
röddina þegar kemur að söng.
Ekki má heldur gleyma öllum
þeim góðu og skemmtilegu kaffi-
stundum sem þú eyddir með okk-
ur í Foldahrauninu. Alltaf komst
þú sjálfur keyrandi, kominn hátt í
nírætt, geri aðrir betur. Það var
ætíð skemmtilegt að vera í návist
þinni, en nú koma því miður minn-
ingar í stað félagsskaparins.
Elsku afi, kveðjustundir eru
alltaf sárar, sérstaklega þær sem
varanlegar eru. Það verður afar
einkennilegt að heimsækja Vest-
mannaeyjar án þess að heimsækja
þig. Við vonum hins vegar og trú-
um að þú hafir fengið hvíldina
góðu og vakir yfir þínum hópi um-
vafinn vinum, kunningjum, fjöl-
skyldu og öðrum englum. Takk
fyrir samfylgdina í þessari sjóferð,
höfðingi!
Hvíldu í friði, elsku afi Hilmar,
við söknum þín.
Einir og Birkir Guðlaugs-
synir og fjölskyldur.
Hilmar
Rósmundsson
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi
og langafi,
GUÐBRANDUR GRÉTAR HANNESSON
bóndi, Hækingsdal, Kjós,
lést fimmtudaginn 25. október á líknardeild
Landspítalans í Kópavogi.
Aðstandendur
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, dóttir,
systir og mágkona,
ELÍN HELGA HANNESDÓTTIR,
Tjarnalundi 11c,
Akureyri,
lést sunnudaginn 21. október.
Útför hennar fer fram frá Akureyrarkirkju
miðvikudaginn 7. nóvember klukkan 13.30.
Eðvarð Þór Eðvarðsson
Anton Gauti og Guðrún Edda
Hannes Haraldsson Guðrún Guðmundsdóttir
Haraldur Örn Hannesson Björk Birkisdóttir
Guðmundur Hannesson Herdís Arnórsdóttir
Gauti Már Hannesson Brynja Eysteinsdóttir
Sverrir Hannesson
Hannes Rúnar Hannesson Vilborg Einarsdóttir