Morgunblaðið - 27.10.2018, Blaðsíða 38

38 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 27. OKTÓBER 2018
✝ Ólafur PállLind Egilsson,
bóndi á Hunda-
stapa, fæddist í
Borgarnesi 16.
ágúst 1939. Hann
andaðist á dvalar-
heimilinu Brákar-
hlíð í Borgarnesi
18. október 2018.
Foreldrar hans
voru Egill Pálsson,
verkamaður í
Borgarnesi, f. 6. september
1912, d. 7. ágúst 1992, og Jó-
hanna Lind Pálsson húsmóðir, f.
11. september 1916, d. 28. febr-
úar 2010. Ólafur eignaðist 14
systkini, þau eru Sóley Lind, f.
20. apríl 1937, Hilmar Lind, f.
13. ágúst 1940, Kristinn Lind, f.
7. október 1941, Guðmundur
Lind, f. 6. maí 1943, Páll Lind, f.
14. júní 1944, Rannveig Lind, f.
12. mars 1946, Þorbergur Lind,
f. 8. október 1947, Sigrún Lind,
f. 8. nóvember 1948, Eygló Lind,
f. 27. júní 1950, Sonja Lind Car-
ter, f. 12. september 1951, Sól-
rún Lind, f. 2. mars 1953, Hans
Lind, f. 27. apríl 1955, d. 8. októ-
ber 1955, Hans Lind, f. 20. júlí
1957, og Jenný Lind, f. 14. febr-
úar 1959.
fræðingur á Heilbrigðisstofnun
Vesturlands og Landspítala, f. 9.
maí 1972, gift Axel Eyfjörð Frið-
rikssyni, gæðastjóra hjá HB
Granda á Akranesi, f. 18. júlí
1973, börn þeirra eru Eðvarð
Eyfjörð og Anna Lísa. 5) Hanna
Kristín Lind Ólafsdóttir, læknir
í Bretlandi, gift Hervé Soda-
tonou tölvunarfræðingi, f. 27.
febrúar 1967, börn þeirra eru
Hugo Þór, Naomie Lóa og
Emma Sigurbjörg. Langafa-
börnin eru orðin 11 talsins.
Ólafur ólst upp í Borgarnesi í
stórri fjölskyldu. Hann gekk í
barna- og miðskóla Borgarness.
Ólafur vann verkamannastörf
hjá Kaupfélagi Borgfirðinga í
Borgarnesi fram til 1972 þegar
hann og Ólöf tóku við búskap á
Hundastapa á Mýrum. Þar
byggðu þau upp, reistu bygg-
ingar, ræktuðu tún og ráku
stórt kúabú fram til 2006. Ólafur
gegndi ýmsum félagsstörfum.
Hann sat í fulltrúaráði Mjólkur-
samsölunnar á árunum 1984-
1990 og var um árabil í samlags-
ráði Mjólkursamlags Borgfirð-
inga. Ólafur var einnig for-
maður Búnaðarfélags Hraun-
hrepps í nokkur ár. Hann var á
lista Alþýðuflokksins í hrepps-
nefndarkosningum í Borgarnesi
1970 og á lista Samtaka frjáls-
lyndra og vinstri manna í Al-
þingiskosningum 1974.
Útför Ólafs fer fram frá
Borgarneskirku í dag, 27. októ-
ber 2018, klukkan 14.
Ólafur kvæntist
Ólöfu Guðrúnu
Guðmundsdóttur
24. október 1961, f.
21. september 1941.
Ólöf ólst upp á
Hundastapa þar
sem þau tóku svo
við búi árið 1972.
Ólafur og Ólöf
eignuðust fimm
börn, þau eru: 1)
Sigurbjörg, f. 21.
júlí 1961, matráður í leikskóla í
Borgarnesi, sambýlismaður Eyj-
ólfur Magnús Aðalsteinsson, f.
14. mars 1953, börn Sigur-
bjargar eru Agnes, Magnús,
Birgir, Snorri og Torfi Lárus. 2)
Egill Jóhann, sagnfræðingur og
blaðamaður, f. 16. nóvember
1962, d. 28. janúar 2015, kvænt-
ur Unni Björk Lárusdóttur,
skjalastjóra hjá Vegagerðinni, f.
26. ágúst 1966, börn þeirra eru
Ólafur Lárus og Urður. 3) Guð-
mundur vinnslustjóri í Klumbu í
Ólafsvík, f. 4. febrúar 1964,
kvæntur Þuríði Ragnarsdóttur,
matráð í leikskóla Snæfells-
bæjar, f. 3. september 1961,
börn þeirra eru Viðar Þór, Ólöf
Guðrún og Sigrún. 4) Hrafnhild-
ur, ljósmóðir og hjúkrunar-
„Pabbi kemur með risa kjöt,
pabbi kemur með risa kjöt,“
sagði hann með djúpri röddu
þegar hann las sögu Steins Bolla-
sonar. Þessi setning átti oft eftir
að koma upp við hin ýmsu tæki-
færi. Pabbi hafði gaman af því að
lesa fyrir okkur og barnabörnin
sín. Hann varð tröllið undir
brúnni þegar hann las söguna
Geiturnar þrjár, börnin hlustuðu
með athygli en sumum varð um
og ó þegar leiklesturinn varð
ærslafullur þegar grýlu- og
tröllasögur voru lesnar.
Mörg börn lentu í poka hjá
honum, var það aðallega gert til
að stríða öðrum börnum. „Nú
ætla ég að taka hana og fara með
hana upp í sveit.“ Önnur börn
fóru að reyna að bjarga barninu í
pokanum.
Held að plastpokarnir úr
kaupfélaginu hafi haft besta
burðarþolið, enda allt gott sem
kom þaðan. Pabbi sagði oft: „Ef
það fæst ekki í Kaupfélaginu þá
þarf ég ekki á því að halda.“
Á unglingsárunum fannst okk-
ur mjög óþægilegur þessi fífla-
gangur í pabba, við hreinlega
skömmuðumst okkar fyrir hvern-
ig hann lét, við erum viss um að
hann hafi haft gaman af því
hvernig við brugðumst við. Hann
átti það til að gleyma að renna
upp buxnaklaufinni og var það
mikill streituvaldur þegar
mamma og pabbi komu á skóla-
skemmtanir hvort buxnaklaufin
var opin eða lokuð.
„Er geitafjöðrin á hattinum
eða í hattinum?“ Hvað ætli hann
hafi spurt marga þessarar spurn-
ingar, ef hann náði einhverjum
sem veltu svarinu lengi fyrir sér
þá hlakkaði í honum. Stuttu eftir
að þau mamma fluttu inn í
Borgarnes eftir að þau hættu að
búa var gestkvæmt og eftir góð-
an kaffisopa fór pabbi á klósettið.
Þar kallaði hann á eitt barna-
barnið sitt að koma að hjálpa sér,
drengur stökk inn til hans til að
hjálpa til. „Gætirðu hjálpað mér,
ég missti tyggjóið mitt ofan í kló-
settið, gætir þú náð því upp fyrir
mig?“
Pabbi var kannski ekki sleipur
í ensku en kunni nokkra frasa
sem voru mis-viðeigandi, eitt af
því fyrsta sem hann sagði við til-
vonandi tengdason var „How are
you feeling in your grandmoth
er’s trousers?“ „Yes, this is my
dad and welcome to the family,“
sagði ég afsakandi.
Eftir að við fluttum að heiman
og fórum í skóla hringdi hann oft
í okkur til að fá fréttir af okkur.
Ef við svöruðum ekki þá biðu
okkar skemmtileg skilaboð á tal-
hólfinu. „Haaaaallóóóó, þetta er
er babbi,“ sagði hann með
skrækri röddu.
„Ég ætlaði bara að vita hvern-
ig gangi hjá þér góða mín. (þögn)
... Siggi var úti með ærnar í haga
... aggagggagg sagði tófan a
grjóti.“ Já, hann var að syngja.
Þetta voru undantekningalaust
skemmtileg skilaboð, þó að söng-
urinn væri ekki fagur hafði hann
djúpa merkingu. Pabbi sendi öll
gluggaumslög samviskulega til
okkar, þá var hann oft búinn að
bæta við einhverjum titli framan
við nafnið okkar eins og „yngis-
mærin“ og „bóndadóttirin“ svo
eitthvað sé nefnt.
Það má segja að það sem hann
pabbi okkar hafi kennt okkur er
að lifa í núinu, halda gleðinni og
góða skapinu og reyna að sjá
spaugilegu hliðarnar á lífinu.
Elsku pabbi, takk fyrir öll sím-
tölin, öll bréfin og alla gleðina
sem þú gafst okkur.
Hrafnhildur og Hanna.
Þó allt sé landið yfirleitt
okkur mikils virði
best er að hafa æsku eytt
upp í Borgarfirði.
Þegar sumarsólin skín,
sindrar skógarrjóður,
hvergi er fegurri fjallasýn
né fjölbreyttari gróður.
Kátur foss í klettagjá
kveður ljóð í þaula,
yfir hérað horfast á
Hafnarfjall og Baula.
Þó að börn þín færist fjær,
ferðist hnöttinn kringum,
þú ert og verður alltaf kær
öllum Borgfirðingum.
(Númi Þorbergsson)
Ég minnist Óla bróður þar
sem hann lá á gólfinu umvafinn
blöðum og tímaritum, þar sem
hann las allt sem hönd var á fest-
andi. Það má segja að hann hafi
verið sjálfmenntaður sagnfræð-
ingur. Ástríða hans fyrir bókum,
bæði sagnfræðilegum og skáld-
legum var hans ástríða. Sértak-
lega allt sem myndi flokkast und-
ir þjóðlegar sögur. Hann þekkti
til dæmis Íslendingasögurnar
upp á tíu. Mér er sérstaklega
minnisstætt þegar hann kemur
út á skörina inni í gamla bænum á
Gunnlaugsgötu með Sálminn um
blómið, skáldsögu Þórbergs
Þórðarsonar. Þar las hann upp úr
bókinni fyrir okkur fjölskylduna
og hafði mikinn húmor fyrir
Sobbeggi afa.
Óli var ákaflega gjafmildur við
okkur systkinin, hann var elstur
bræðra. Um jólin skreytti hann
jólatréð á meðan stofan var lokuð
og við biðum fyrir utan spennt yf-
ir því sem koma skyldi. Hann
pakkaði inn gjöfunum og aðstoð-
aði mömmu við að gera jólin með
sínum skemmtilegu uppátækjum
og gleði.
Hann gaf mér fyrsta hjólið
mitt, flotta Möwe-hjólið sem kom
í Kaupfélagið eftir að ég hafði
nuðað í honum og suðað og oft
gaukaði hann að mér nokkrum
krónum með umhyggju. Hann
var svo hlýr, hann Óli bróðir.
Mikið þótti mér vænt um hann.
Ég sendi Lóu og börnum
þeirra mínar dýpstu samúðar-
kveðjur.
Minningin um hann lifir í
hjörtum okkar.
Rannveig Lind.
Ólafur Páll Lind
Egilsson ✝ Pétur Sigurðs-son fæddist á
Ísafirði 18. desem-
ber 1931. Hann and-
aðist á Landspítal-
anum 14. október
2018.
Foreldrar hans
voru Sigurður Pét-
ursson vélstjóri, f.
1893 á Kleif á
Skaga, d. 1957, og
Gróa Bjarney Sal-
ómonsdóttir, f. 1897 á Kirkjubóli
í Korpudal í Önundarfirði, d.
1982.
Alsystkini Péturs: Helga Guð-
rún, f. 1934, d. 2014, og Svavar
Gunnar, f. 1935, d. 2017. Hálf-
systkini samfeðra f. 1924, tví-
burarnir Guðmundur Jósep, d.
1992, og Guðrún Guðríður.
Pétur kvæntist 31. desember
1958 eftirlifandi eiginkonu sinni
Hjördísi Hjartardóttur, f. 12.
maí 1939, fyrrverandi trygging-
arfulltrúa hjá sýslumannsemb-
ættinu á Ísafirði, dóttur Hjartar
Sturlaugssonar, f. 1905 í Snart-
artungu í Bitru, d. 1985 og Arn-
dísar Jónasdóttur, f. 1904 á Borg
í Reykhólasveit, d. 1947, ábú-
enda í Fagrahvammi við Skut-
ulsfjörð.
Börn Péturs og Hjördísar eru
Sigurður, f. 13. júní 1958, sagn-
framt framkvæmdastjóri
Alþýðuhússins og Ísafjarðarbíós
1970-87.
Pétur var forystumaður í ís-
lenskri verkalýðshreyfingu um
hálfrar aldar skeið. Hann var
formaður Félags járniðnaðar-
manna á Ísafirði 1962-66 og
1968-69, varaformaður verka-
lýðsfélagsins Baldurs 1969-72 og
síðan formaður þess 1974-2002,
sat í stjórn Alþýðusambands
Vestfjarða (ASV) frá 1964 og
var forseti þess frá 1970. Með
stofnun Verkalýðsfélags Vest-
firðinga árið 2002 leysti félagið
af hólmi hlutverk ASV og var
Pétur formaður þess félags til
2007.
Pétur sat í stjórn Verka-
mannasambands Íslands, síðar
Starfsgreinasambandsins og í
miðstjórn ASÍ um skeið. Hann
var formaður stjórnar atvinnu-
leysistryggingasjóðs.
Pétur starfaði í Félagi ungra
jafnaðarmanna á Ísafirði og síð-
ar Alþýðuflokknum, sat í bæjar-
stjórn Ísafjarðar og var vara-
þingmaður Alþýðuflokksins í
Vestfjarðakjördæmi 1991-95.
Pétur var formaður knatt-
spyrnufélagsins Vestra á Ísafirði
1954-77 og lék knattspyrnu með
félaginu og úrvalsliði ÍBÍ í mörg
ár.
Útför Péturs fer fram frá Ísa-
fjarðarkirkju í dag, 27. október
2018, og hefst athöfnin klukkan
14.
fræðingur og fram-
haldsskólakennari,
og Edda, f. 29.
október 1960,
barnakennari.
Sigurður er
kvæntur dr. Ólínu
Kjerúlf Þorvarð-
ardóttur, f. 1958,
þjóðfræðingi, og
eiga þau börnin
Sögu, f. 1982, Pét-
ur, f. 1983, Magda-
lenu, f. 1985, og Andrés Hjörvar,
f. 1994. Fyrir átti Ólína Þorvarð
Kjerúlf Benediktsson, f. 1975.
Barnabörnin eru sex.
Edda er gift Bergsteini
Baldurssyni, f. 1960, framhalds-
skólakennara. Var gift Gunnari
Þorsteini Halldórssyni, f. 1960,
og eiga þau börnin Bjarneyju, f.
1983, Þorstein Daða, f. 1990, og
Jón Sigurð, f. 1992. Barnabörnin
eru þrjú og eitt barnabarnabarn.
Pétur ólst upp í Mánagötu 3 á
Ísafirði og átti allan sinn starfs-
feril vestra. Hann stundaði sjó-
mennsku frá unglingsárum og
lauk prófi frá Vélskóla Íslands
árið 1960. Að því loknu starfaði
hann hjá Rafmagnsveitum ríkis-
ins á Vestfjörðum. Frá 1970 var
hann starfsmaður verkalýðs-
félaganna á Ísafirði og Alþýðu-
sambands Vestfjarða og jafn-
Með Pétri tengdaföður mínum
er góður maður genginn. Merkur
og gegn.
Hann stóð alla sína starfsævi í
fylkingarbrjósti fyrir verkafólk.
Sjálfur alþýðumaður að upplagi
og bar þeim uppruna sínum fag-
urt vitni. Djúphugull hugsjóna-
maður sem alltaf stóð fast á rétti
síns fólks og hvikaði ekki fyrir
neinu nema sanngirni og góðum
rökum.
Eins og fjöllin sem umfaðma
Ísafjörð var hann fastur fyrir og
alltaf til staðar.
Pétur var mikill Vestfirðingur í
sér, unni heimahögum sínum og
vildi veg síns byggðarlags sem
mestan. Hann gegndi fjölmörgum
trúnaðar- og félagsstörfum fyrir
bæjarfélagið.
Sem verkalýðsforingi var Pét-
ur af „gamla skólanum“ í bestu
merkingu þess hugtaks. Hann var
orðheldinn og rækti hlutverk sitt
af trúfesti og mannskilningi. Af
hvoru tveggja átti hann nóg.
Menn vissu að Pétur lét ekki
bjóða sér eða sínu fólki hvað sem
var. Hann þekkti og virti grunn-
gildi verkalýðsbaráttunnar. Hafði
baráttuþrek og úthald þegar þess
gerðist þörf. Rór í skapi og allri
framgöngu. Þess vegna varð hann
vinsæll foringi sem naut virðingar
síns fólks en einnig andstæðinga
sinna. Hans vegna varð hugtakið
„Vestfjarðasamningar“ að þekktu
viðmiði í launaumræðu.
Ég var aðeins 19 ára þegar
kynni okkar Péturs hófust. Það
var þegar ég kom inn í fjölskyld-
una sem tengdadóttirin tilvon-
andi, kærastan hans Sigga.
Löngu seinna áttaði ég mig á því
að mannsefnið mitt var yngri og
óreyndari útgáfan af tengda-
föðurnum, svo líkir sem þeir feðg-
ar voru til orðs og æðis.
Margt lærði ég af kynnum mín-
um við Pétur. Hann tók mér vel,
sýndi viðfangsefnum mínum
áhuga, hlýr og ráðagóður. Seinna
fékk ég að sjá hvernig afi hann
var. Betri fyrirmynd er vart hægt
að hugsa sér fyrir ungar uppvax-
andi sálir en afann sem alltaf
hlustaði, brást við þegar þess
þurfti og unni barnabörnum sín-
um af alhug. Hann tók á málefn-
um þeirra af skilningi og kær-
leika, enda var hann einstaklega
barngóður að upplagi. Ekki spillti
reynsla hans af starfi með ung-
mennum. Pétur var nefnilega
æskulýðs og íþróttafrömuður í
heimabyggð, fyrr á ævi, óþreyt-
andi við að byggja upp íþróttaiðk-
un ungmenna á Ísafirði þar sem
„strákarnir hans“ – Vestrapúk-
arnir sem hann þjálfaði í fótbolta
– urðu vinir og velunnarar til ævi-
loka. Ekki síst vegna þessa varð
hann heiðursfélagi Púkamótsins
svokallaða, sem er árlegt fótbolta-
mót á Ísafirði, haldið af fótbolta-
„púkunum“ að vestan. Hlýjan,
vináttan og virðingin leyndu sér
ekki þegar fundum gömlu félag-
anna bar saman af þessu tilefni.
Ein sviðsmynd frá Púkamótinu
lifir fyrir hugskotssjónum sem
nokkurskonar táknmynd fyrir
Pétur sjálfan. Hann stendur keik-
ur í markinu, þá á áttræðisaldri,
frammi fyrir vítaskyttu sem gerir
sig klára. Skotið ríður af. Á sömu
stundu skutlar Pétur sér milli
markstanganna – fimur eins og
köttur – og ver! Þannig var hann
líka í lífinu sjálfu.
Með þessa mynd í huga og
þakklæti í hjarta kveð ég nú
elskulegan tengdaföður minn og
þakka honum samfylgdina. Bless-
uð sé minning hans.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem)
Ólína Kjerúlf
Þorvarðardóttir.
Pétur Sigurðsson lætur eftir
sig merka og fallega sögu. Hans
verður lengi minnst fyrir ötula og
einlæga baráttu fyrir íslenskan
verkalýð. Hann var sannur jafn-
aðarmaður, hugsjónamaður –
harður í horn að taka og lét ekki
deigan síga gagnvart launagreið-
endum, auðvaldi, stjórnvöldum.
Hann stendur jafnfætis Hannibal
Valdimarssyni í sögu verkalýðs-
baráttu á Vestfjörðum á 20. öld.
Áhrif af slagi þeirra beggja
dreifðust um allt land, svo sem
lesa má úr fjölmiðlum þeirra tíma
– og er sumt skráð en annað enn
óskráð í sagnfræðiritum.
Aðrir munu áreiðanlega gera
skil þessu hlutverki Péturs í ævi-
ferlinum. Ég er svo lánsamur að
hafa orðið tengdasonur hans og á
ekki annað erindi en að minnast
hans fáeinum orðum og þakka
fyrir mig.
Þakka fyrir hlýjuna sem hann
ávallt sýndi mér og fyrir ómetan-
legan stuðning sem þau Hjördís
veittu okkur Eddu á erfiðum tím-
um. En ekki síst fyrir það hversu
einstaklega góður afi hann var
börnum mínum.
Hjónaband okkar Eddu tók
enda fyrir tveim áratugum. Í
anda nútímans hefur okkur auðn-
ast að halda vináttu og kærleik
öllum stundum síðan, þrátt fyrir
önnur sambönd og samkynhneigð
mína. Hitt er merkilegra að þau
Pétur og Hjördís, fædd fyrir
miðja síðustu öld, alin upp við allt
aðra siði og skoðanir en sem nú
tíðkast, samhent hjón alla tíð –
þau breyttu aldrei viðmóti sínu til
mín eftir skilnað okkar Eddu; þau
hafa bæði verið mér jafn hlý og
góð frá því ég hitti þau fyrst, fram
á þennan dag. Enda lít ég á þau
sem einu tengdaforeldra mína, ei-
líflega – og með dýpsta þakklæti.
Péturs verður sárt saknað. Við
öll sem syrgjum hann skulum
halda fallegri sögu hans á lofti.
Grátum í dag en brosum á morg-
un við fagrar minningar.
Lokaorðin sendi ég Hjördísi,
sem mest hefur misst: Gangi þér
vel og lifðu heil. Við erum svo
mörg sem þurfum á þér að halda,
sem allra lengst.
Gunnar Þorsteinn
Halldórsson.
„Á litlu Íslandi í fallegum bæ
sem kallast Ísafjörður býr einn
besti vinur minn. Pétur afi.“
Þannig skrifaði þrettán ára
drengur í ritgerð um afa sinn,
Pétur Sigurðsson. Þessi drengur
var ég.
Það fyrsta sem kemur í huga
mér þegar ég hugsa til afa er
þakklæti. Þakklæti fyrir að hafa
átt svona góðan vin, sem stóð við
bakið á mér og styrkti mig, þá
sérstaklega í íþróttum.
Á því sviði var hann líka mín
helsta fyrirmynd. Eitt sumarið er
hann stóð milli stanganna á Púka-
mótinu var dæmd vítaspyrna.
Sjálfur fyrirliðinn og elsti mað-
ur mótsins, hann afi, skutlaði sér
og varði. Með tilþrifum. Sjötíu og
þriggja ára! Ég horfði spenntur á
og hugsaði með mér: Vá, hvílíkur
íþróttamaður. Ég ætla að verða
eins og hann.
Afi var minn sterkasti bak-
hjarl. Hann horfði á æfingar hjá
mér, styrkti allar keppnisferðir
og kom meira að segja til útlanda
að horfa á stórmót. Hann sat
stoltur uppi í stúku og fagnaði
með mér þegar ég vann Íslands-
meistaratitilinn. Ég á honum
margt að þakka.
„Þegar afi kemur í heimsókn
sem er ansi oft, því hann er alltaf
að fara á fund, þá fær hann mitt
herbergi lánað.
Venjulega skilur hann eitthvað
eftir fyrir mig og setur það á hina
ýmsu staði. Stundum finn ég til
dæmis pening nokkrum dögum
seinna á hillu eða í skúffu, og síð-
ast var fullur nammipoki í ís-
skápnum. Nokkrum sinnum á ári
kemur afi með fullan poka af smá-
peningum, sem er ótrúlega þung-
Pétur Sigurðsson
Frímann & hálfdán
Útfararþjónusta
Frímann
897 2468
Hálfdán
898 5765
Ólöf
898 3075
Sími: 565 9775
www.uth.is
uth@uth.is
Cadillac 2017