Morgunblaðið - 27.10.2018, Qupperneq 39

MINNINGAR 39
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 27. OKTÓBER 2018
✝ Árni Grétars-son fæddist 23.
janúar 1962 á Sauð-
árkróki. Hann lést á
Sjúkrahúsinu á Ak-
ureyri 16. október
2018.
Foreldrar hans
eru Ingibjörg Árna-
dóttir, f. 5. maí
1937, og Grétar
Jónsson, f. 9. júní
1928, fyrrverandi
bændur á Hóli í Sæmundarhlíð
nú búsett á Sauðárkróki. Syst-
kini Árna eru: 1) Petrea, f. 16.
maí 1963, búsett í Kópavogi,
sonur hennar er Fannar Árni
Hafsteinsson, f. 4. janúar 2004.
2) Margrét, f. 20. ágúst 1965,
gift Páli Sighvatssyni, f. 26.
febrúar 1965, þau búa á Sauð-
árkróki. Þeirra synir eru: a)
Grétar Ingi, f. 9. janúar 1994,
búsettur í Reykjanesbæ, b) Sig-
hvatur Rúnar, f. 23. júlí 1996,
unnusta Lovísa Rut Stefáns-
dóttir, f. 15. mars
1995. Þau eru bú-
sett á Akureyri. 3)
Jóhanna Ingibjörg,
f. 17. september
1968, búsett á
Sauðárkróki. 4)
Jón, f. 8. nóvember
1977, kvæntur
Hrefnu Hafsteins-
dóttur, f. 3. apríl
1980, þau búa á
Hóli í Sæmundar-
hlíð, þeirra synir eru: a) Ingimar
Hólm, f. 14. júní 2008, b) Sveinn,
f. 13. desember 2009, c) Pétur
Steinn, f. 3. febrúar 2014.
Árni ólst upp á Hóli í
Sæmundarhlíð og bjó þar fé-
lagsbúi með foreldrum og
Bjarna föðurbróður sínum fram
til ársins 2005 er hann flutti til
Sauðárkróks. Þar starfaði hann
hjá FISK-Seafood í landvinnslu.
Útför Árna fer fram frá
Sauðárkrókskirkju í dag, 27.
október 2018, klukkan 14.
Mann setur hljóðan þegar
maður á besta aldri fellur svo
skyndilega frá eins og elsku
Árni.
Fráfall Árna bróður þriðju-
daginn 16. október er okkur öll-
um mikið áfall og skilur eftir
tómarúm og spurningar um lífið
og tilveruna.
Við systkinin ólumst upp á
Hóli í Sæmundarhlíð, og var
hann elstur af okkur. Á Hóli var
margt um manninn og fengum
við að alast upp með föðurömmu
okkar og Bjarna föðurbróður.
Það voru forréttindi að alast upp
í svona stórri fjölskyldu þar sem
aldursbilið virtist ekki skipta
máli og allir voru þátttakendur í
daglegu lífi. Auk þess sem á
næsta bæ var stór frændsyst-
kinahópur og var því oft líf og
fjör.
Fyrstu bernskuminningarnar
af Árna eru þegar hann er fyrir
framan verkfærahúsið í sveitinni
að smíða jarðýtur úr tilfallandi
efni sem féll til úr byggingum,
þessar ýtur voru skreyttar með
nöglum fyrir púströr og bundið
saman með snæri til að draga
upp úr festu því oft var bras við
vegaframkvæmdir.
Þannig að snemma kviknaði
áhugi hans á öllu því sem viðkom
bílum og vélum og öllu í kringum
það og sýndi hann því mikla
natni þegar kom að því að gera
þurfti við vélar og tæki í sveit-
inni. Umhirðan var þannig að ef
Árni vissi að eitthvað var ekki
eins og það átti að vera þá var
farið að laga og betrumbæta.
Eftirlitsmaður sem var á ferðinni
í sveitinni eitt sumarið hafði á
orði að óvíða væri þetta í jafn-
góðu standi.
Árni tók virkan þátt í bú-
skapnum með foreldrum okkar
og Bjarna föðurbróður, þau ráku
félagsbú í sveitinni, nóg var að
gera á stóru heimili.
Árni var mjög heimakær og sá
ekki mikinn tilgang í því að fara
til Reykjavíkur að tilefnislausu
en hafði samt gaman af því þegar
hann fór í nokkrar ferðir utan
með vélaumboðum og Starfs-
mannafélagi FISK. Alltaf skyldi
hann muna eftir að gleðja okkur
systurnar með einhverju fallegu
þegar heim var komið úr slíkri
ferð. Þeir eru nú orðnir nokkrir
minjagripirnir sem hann er bú-
inn að gefa okkur.
Árið 2005 ákvað Árni að söðla
um og flytja til Sauðárkróks.
Keypti hann sér íbúð í Gilstúni 9
sem er í göngufæri við Jöklat-
únið þar sem mamma og pabbi
fluttu er þau komu til Sauðár-
króks. Það kom sér líka vel, um-
hyggjan og hjálpsemi hans við
mömmu og pabba sérstaklega
núna síðustu árin er seint full-
þökkuð.
Árni var mjög traustur og
greiðvikinn og fannst fólki gott
að geta leitað til hans og leysti
hann vel úr öllum málum. Ef-
laust sakna margir þess sem
ekki áttu heimangengt að Árni
komi ekki lengur við og færi
þeim Bændablaðið eða þá að
garðurinn þeirra verði sleginn
eða settar verði upp seríur fyrir
jólin.
Elsku Árni, þú hafðir nú
lúmskt gaman af því að stríða
okkur systrunum og þegar við
vorum alveg að springa þá brost-
ir þú og sagðir: „Hvað má ekki
aðeins grínast í ykkur?“ Þú varst
alltaf hress og kátur og gerðir að
gamni þínu.
Eftir að þú fluttir á Krókinn
hófstu störf hjá FISK-Seafood
og líkaði þér það vel. Eignaðist
marga góða vini og kunningja
þar. Þú varst vinur vina þinna.
Þótt áhugi þinn leyndist ekki
beint í búskapnum sjálfum
varstu alltaf með sterkar taugar
til sveitarinnar, þar lágu þínar
rætur.
Elsku Árni okkar, þín er sárt
saknað en eftir standa góðar
minningar. Hvíl þú í friði.
Þínar systur,
Petrea, Margrét og Jóhanna.
Árni Grétarssonur og gefur okkur systkinunum.“Gjafmildur var hann og nýtti
hvert tækifæri til að gleðja börnin
sín. Ýmist með stórkostlegum
gjöfum, peningum eða einfaldlega
með bröndurum. Árum saman
fórum við til Ísó um páskana og
gistum hjá ömmu og afa. Alltaf
vaknaði afi langfyrstur til að fela
páskaeggin. Hann faldi þau á hin-
um ótrúlegustu stöðum og varð
aldrei uppiskroppa með hug-
myndir.
„Afi er heimsfrægur á Ísafirði
því hvert sem ég fer með honum
þekkja hann allir og þurfa næst-
um að fá eiginhandaráritun hjá
honum.“
Þegar ég er spurður hverra
manna ég sé, þá virðast flestir
þekkja til afa og hafa alltaf eitt-
hvað gott að segja. Enda var hann
frábær einstaklingur, hörku
íþrótta- og baráttumaður, yndis-
legur afi og fyrirmynd.
„Ég er stoltur af honum afa
mínum og mér finnst ég vera
heppinn að eiga svona góðan vin.“
Jón Sigurður Gunnarsson.
Daggperlur glitra, um dalinn færist ró,
draumar þess rætast sem gistir Vagla-
skóg.
(Kristján frá Djúpalæk)
Það eru aðeins örfáar vikur síð-
an að ég og elskulegur afi minn
dönsuðum við þetta fallega lag.
Það er dýrmætur dans í mínum
huga. Við dönsuðum ekki mikið
saman í gegnum tíðina, þó svo að
afi hafi verið flinkur dansari, en
við gerðum margt annað
skemmtilegt saman. Þar eru
íþróttir og hreyfing efst á blaði
auk óteljandi ísbúðarferða.
Afi fylgdi mér á ótal mörg fót-
boltamót og var minn helsti
stuðningsaðili í boltanum. Hann
lagði sig alltaf fram um að vera til
staðar og gleðja fólkið sitt. Það
var líka gott að tala við afa og
hann spurði ætíð hvernig gengi
hjá mér og mínum. Samræðurnar
okkar enduðu svo oftast á spjalli
um fótbolta eða veðrið.
Mér þótti mjög vænt um það
þegar afi stóð upp á merkum
tímamótum í mínu lífi, eins og
þegar ég útskrifaðist og í brúð-
kaupinu mínu, og hélt ræðu.
Hann óskaði mér til hamingju
með áfangann, sagði einhverjar
skemmtilegar og hnyttnar sögur
og óskaði mér velgengni.
Ég dáist að því hvað afi var fjöl-
hæfur maður og áhugasamur um
margt. Hann fylgdist mikið með
íþróttum, sérstaklega fótbolta,
fannst gaman að fara í leikhús, á
myndlistarsýningar og á tónleika,
hlustaði á klassíska tónlist og las
bækur. Hann ferðaðist líka mikið,
bæði um Ísland og til útlanda.
Hann var ótrúlega hlýr og góð-
ur maður en hann var líka harður
í horn að taka. Hann var harður
stuðningsmaður Vestra, harður
jafnaðarmaður og harður verka-
lýðsforingi.
Við göntuðumst með það að
rétt eftir að afi var búinn að panta
sér ferð til Kúbu þá gaf Kastró
upp öndina. Hann þorði greini-
lega ekki að hitta verkalýðskemp-
una frá Vestfjörðum.
Rakel minnist þess sérstaklega
hve hlýr og yfirvegaður afi var
alltaf, hnyttinn og hnitmiðaður.
Og Edda litla minnist þess hve
góður langafi hann var. Hún á
minningu um það þegar þau sitja
saman í afastól að skoða bók og
borða súkkulaði og lakkrís. Já,
notalegheit og sætindi voru aldrei
langt undan hjá afa.
Stuðningur, hvatning og vænt-
umþykja eru kjörorð sem afi skil-
ur eftir sig í hjarta mínu. Það voru
forréttindi að fá að vera afabarnið
hans í heil 35 ár. Það eru ekki allir
svona heppnir með afa eins ég,
nema kannski bræður mínir og
frændsystkini.
Kveldrauðu skini á krækilyngið slær.
Kyrrðin er friðandi mild og angurvær.
Bjarney Gunnarsdóttir.
Í dag kveðjum við ástæran afa
okkar.
Pétur var einstaklega hlýr og
ljúfur afi. Hann var líka klettur.
Frá því að ég man eftir mér var
hann alltaf til staðar fyrir okkur
systkinin með sinni góðu nær-
veru, sem einkenndist af rólegu
yfirbragði og þolinmæði. Hann
var áhugasamur um það sem við
tókum okkur fyrir hendur og
stuðningsríkur.
Við systkinin nutum ávallt góðs
af örlæti afa og ömmu og fengum
oft að heimsækja þau til Ísafjarð-
ar þar sem þau bjuggu á Hjalla-
veginum. Saman lögðu þau sig
fram við að skapa góðar minning-
ar og gera samverustundirnar
eftirminnilegar. Hverja páska
kúrðum við í faðmi fjalla og ömmu
og afa, sem dekruðu svoleiðis við
okkur. Við fengum að fara á skíði
upp á hvern einasta dag og sá afi
um að koma frændsystkina-
hópnum upp á Dal og til baka dag
hvern. Hann sá líka um að sækja
meira kakó, sækja slasaðan ofur-
huga, redda nýjum skíðastöfum,
skutla ofurhuga aftur upp í
brekku, laga klossana, hóa í liðið,
koma hópnum aftur heim og
svona mætti lengi telja.
Afi var einstaklega örlátur og
gaf sér tíma og rúm til að gleðja
okkur.
Páskaeggin faldi hann vand-
lega á hverju ári. Þótt eggin væru
7-8 talsins hvern páskadagsmorg-
un tókst honum á undraverðan
hátt að sjá til þess að enginn stað-
ur væri nýttur oftar en einu sinni.
Svo fylgdist hann með, glettinn á
svip, á meðan við engdumst um í
súkkulaðigræðgi í leit að eggjun-
um.
Það var alltaf stutt í stríðnina
og húmorinn hjá afa. Á bak við ró-
legt yfirbragðið leyndist nefni-
lega uppátækjasamur grínisti og
jafnvel stríðnispúki sem laumað-
ist upp á yfirboðið við réttu tæki-
færin.
Pétur afi sýndi því sem við
barnabörnin tókum okkur fyrir
hendur áhuga. Hann var virkur
þátttakandi í tómstundum okkar
og mætti samviskusamlega á
íþróttamót hjá okkur öllum. Hann
var sjálfur mikill íþróttamaður,
hvatti okkur til dáða og var okkur
dýrmæt fyrirmynd.
Afi kenndi mér að spila Ólsen
Ólsen og veiðimann. Svo kenndi
hann mér líka að tapa. Það gat
verið sár lærdómur, en sársauk-
inn var þó fljótur að linast við eina
stutta ferð út í ísbúð. Afi kenndi
okkur nefnilega líka þá sérstöku
kúnst að borða ís. Í dag deilum við
barnabörnin sameiginlegri
ástríðu fyrir ís. Ástríðu sem sumir
gætu kallað þráhyggju eða ár-
áttu, en hún felst í því að nýta
hvert einasta tækifæri sem gefst
til að skjótast út í ísbúð. Ég vil
frekar kalla það arfleifð og mun
leggja mitt af mörkum til að koma
henni áfram til næstu kynslóða.
Ég veit að hin barnabörnin munu
gera slíkt hið sama.
Það er með fullt hjarta af kær-
leika og þakklæti sem ég kveð
elsku Pétur afa í dag.
Guð blessi minningu hans –
hún lifir.
Magdalena Sigurðardóttir.
Elsku föðurbróðir minn hefur
kvatt. Fyrir mér var hann eitt af
því trygga og trausta í tilverunni.
Pétur var mikill keppnismaður
og hafði áhuga held ég á öllum
íþróttum. Hann stóð í marki á ár-
legum Púkamótum á Ísafirði og
hentist stanganna á milli eins og
unglingur, þó hann væri kominn
af bezta aldri.
Pétur var kíminn, glettinn og
hafði sterka, hljómfagra rödd.
Rödd sem tengdi mig alltaf við
Mánagötuna, æskuheimili þeirra
systkina. Heimili ömmu.
Pétur sóttist ekki eftir athygli.
Hann var skemmtilegur, sagði
ekki brandara með hávaða og lát-
um. Spaugsyrðin „smugu“ af
vörum hans og hittu í mark.
Pétur sá um rekstur Alþýðu-
hússins á Ísafirði í mörg ár. Ég
vann þar við sælgætissölu og á
böllum og átti oft leið til Péturs á
skrifstofuna. Hann hafði lúmskt
gaman af að reyna að æsa mig
upp varðandi jafnréttismál.
Stuttu fyrir giftingu mína sagði
Pétur, að presturinn myndi segja
að ég ætti að vera „manni mínum
undirgefin“. Mér brá. Spurði ég
prestinn sem hló að og sagði að
einhver hefði verið að grínast. Í
brúðkaupsveizlunni, flutti Pétur
ógleymanlega fallega ræðu um
okkur ungu hjónakornin.
Er við systkinin komum vestur
á sumrin, brást aldrei að Pétur
hefði samband og biði okkur í mat
til þeirra Hjördísar. Alltaf svo
gestrisin og kærleiksrík bæði tvö.
Pétur mætti alltaf í öll boð til
okkar systkina, þó hann þyrfti að
leggja á sig ferðalög frá Ísafirði til
Reykjavíkur.
Í boði hjá mér eitt sinn, átti
Pétur í erfiðleikum með að skera í
eina kökuna. Yzta lagið var grjót-
hart, en mjúk innan í. Þá segir
Pétur: „Kolla mín, kakan er eins
og ættin, hörð skel en mjúk að
innan“.
Árið 2016 óku Pétur, Siggi son-
ur hans og synir til Frakklands og
voru viðstaddir fyrsta fótboltaleik
Íslands á EM.
Í bakaleiðinni lögðu þeir lykkju
á leið sína til að heimsækja mig í
Hollandi. Þegar þeir renndu í
hlað gekk Pétur ákveðnum skref-
um til mín og hreinlega dró mig í
faðm sinn. Faðmlagið var hlýtt,
traust og fullt af væntumþykju.
Síðar fór Pétur í Vestrapeysuna,
sem hann sagði að Hjördís hefði
beðið hann um að fara í, mér til
heiðurs. Kvöldið var yndislegt.
Næsta morgun lögðu þeir af stað
aftur. Ég verð ævinlega þakklát
fyrir heimsóknina og mun varð-
veita minninguna í hjarta mínu.
Síðast hitti ég Pétur við útför
föður míns í janúar s.l. í Gauta-
borg. Aftur lagði Pétur á sig langa
og erfiða för, nú til að kveðja
bróður sinn. Eftir athöfnina
spjölluðum við Pétur saman og
náði ég að segja honum hversu
mikið mér hefur alltaf þótt vænt
um hann.
Pétur var gegnheill maður.
Einn sá bezti sem ég hef kynnst á
ævinni. Hann unni Hjördísi heitt.
Hún var stoð hans og stytta.
Börnin sín elskaði hann og var
óendanlega stoltur af, sem og
tengdabörnum og öllum afkom-
endunum.
Almættið gefi Hjördísi, Eddu,
Sigga og fjölskyldum styrk í sorg-
inni og að þau geti yljað sér við
minningarnar um einstakan
mann. Ég trúi, að vel og fallega
hafi verið tekið á móti Pétri á öðru
tilverustigi.
Ástarþakkir fyrir allt og allt,
elsku frændi minn.
Kolbrún H. Svavarsd.
Sörensen.
Góður vinur og félagi er nú fall-
inn frá, verkalýðskempan Pétur
Sigurðsson sem stóð í stafni í
verkalýðsbaráttu á Vestfjörðum
og á landsvísu í hálfa öld.
Ég var svo heppin að fá að
kynnast og læra margt af þessum
mæta manni þegar ég var valin til
forystu fyrir Verkalýðs- og sjó-
mannafélagið Súganda á Suður-
eyri. Verkalýðsfélög á Vestfjörð-
um höfðu með sér mikið og gott
samstarf undir forystu Alþýðu-
sambands Vestfjarða þar sem
Pétur var forseti ásamt því að
vera formaður verkalýðsfélagsins
Baldurs á Ísafirði.
Pétur var þannig af Guði gerð-
ur að hann átti auðvelt með að
laða að sér fólk til samstarfs, var
alltaf baráttuglaður og ungur í
anda og kveikti í okkur félögun-
um baráttuanda til að berjast fyr-
ir bættum kjörum og sagði að
með samstöðu væri allt mögulegt.
Hann var staðfastur og rök-
fastur í öllum málflutningi og
ávann sér þar með mikið traust
félaga sinna og viðsemjenda
hverju sinni í atvinnulífinu.
Það virtist fátt slá hann út af
laginu þótt mikið gengi á í vinnu-
deilum eða úrlausn erfiðra verk-
efna sem voru og eru stöðugt á
borðum verkalýðsleiðtoga í að
sinna sínum félagsmönnum.
Það var alltaf hægt að leita til
Péturs. Hann var lausnamiðaður
og þolinmæðin uppmáluð.
Þegar sjö Verkalýðsfélög á
Vestfjörðum fóru í sjö vikna verk-
fall til þess að berjast fyrir 100
þúsund króna lágmarkslaunum
1997 reyndi mikið á forystu Pét-
urs og okkar allra sem tókum
slaginn fyrir réttlátum kröfum
með samstöðu við erfiðar aðstæð-
ur gagnvart vinnuveitendum.
Deilurnar leystust með miðlunar-
tillögu ríkissáttasemjara og þeg-
ar Pétur var spurður hvort niður-
staðan væri virði svo langs
verkfalls lét hann þau orð falla að
„ekki væri hægt að mæla í krón-
um og aurum þegar barist er fyrir
réttlætinu“. Það eru orð að sönnu.
Pétur var mikill félagsmála-
maður og gegndi mörgum trún-
aðarstörfum enda var hann úr-
ræðagóður og maður orða sinna.
Hann lét sig atvinnumál á Vest-
fjörðum miklu varða og lagði sitt
af mörkum í baráttunni við að
halda útgerð og fiskvinnslu gang-
andi þegar hrikta fór í sjávar-
útvegsfyrirtækjum á Vestfjörð-
um í kjölfar kvótakerfisins og
framsalsins.
Við Pétur áttum gott samstarf
við sameiningu verkalýðsfélaga á
Vestfjörðum og einnig sem
fulltrúar sveitarstjórna við sam-
einingu sveitarfélaga í Ísa-
fjarðarbæ.
Það er gulls ígildi að eiga góða
samferðamenn og dýrmæt sú
reynsla sem maður aflar sér í
samstarfi við menn eins og Pétur
sem alltaf var tilbúinn að leggja
þeim lið sem minna máttu sín og
var öflugur leiðtogi verkafólks og
góð fyrirmynd.
Ég kveð Pétur vin minn með
söknuði og votta Hjördísi og af-
komendum hans innilega samúð.
Lilja Rafney Magnúsdóttir.
Fallinn er frá verkalýðsleiðtogi
að vestan og mikill félagsmála-
maður í sínu samfélagi, Pétur Sig-
urðsson. Hann var einarður bar-
áttumaður síns fólks, utan
starfsvettvangs sem innan. Ég
átti þess kost í störfum mínum í
félags- og heilbrigðisþjónustu á
Ísafirði að kynnast Pétri ágæt-
lega og átti við hann margvísleg
og ágæt samskipti. Öll einkennd-
ust þau af mikilli alúð, trú-
mennsku og heilindum hans
gagnvart sínu fólki og þar var
ekkert gefið eftir. Baráttuþrek
hans og þor í þeirri viðleitni að
bæta kjör og aðbúnað alþýðufólks
var óbilandi. Pétur var forystu-
maður í verkalýðshreyfingunni á
Vestfjörðum um áratuga skeið og
forseti Alþýðusambands Vest-
fjarða frá árinu 1970 og síðan í
framhaldinu formaður Verka-
lýðsfélags Vestfjarða allt til árs-
ins 2007. Hann var virkur í póli-
tísku starfi og trúr hugsjónum
jafnaðarmanna alla tíð og var m.a.
varaþingmaður Alþýðuflokksins í
Vestfjarðakjördæmi um skeið.
Pétur var á yngri árum fimur
íþróttamaður og tengdist íþrótta-
starfi lengst af ævi sinnar. Hann
stundaði knattspyrnu og stóð á
milli stanganna fyrir Vestra og
hikaði ekki við að taka þátt í
knattspyrnumótum „eldri
drengja“ allt fram á efri ár. Þá tók
hann þátt í eflingu sundíþróttar-
innar á Ísafirði sem enn býr að
góðu starfi frumkvöðlanna. Við
kveðjum nú þrekmikinn baráttu-
mann sem lokið hefur góðu dags-
verki. Sem þingmaður Samfylk-
ingarinnar í kjördæminu þakka
ég samfylgdina, hin góðu verk
sem öll hafa miðað að því að rétta
hag þeirra sem höllustum fæti
standa í samfélaginu.
Eftirlifandi eiginkonu Péturs,
Hjördísi Hjartardóttur, afkom-
endum þeirra hjóna og fjölskyld-
um færi ég innilegar samúðar-
kveðjur.
Guðjón S. Brjánsson
alþingismaður.
 Fleiri minningargreinar
um Pétur Sigurðsson bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.
Hjartans þakkir til allra sem sýnt hafa okkur
hlýhug og samúð vegna andláts elskulegrar
móður okkar, tengdamóður, ömmu,
langömmu og langalangömmu,
GUÐRÚNAR HELGU
KJARTANSDÓTTUR,
Gilsbakka, Eyjafjarðarsveit.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólkinu í Sandgerði á
Hjúkrunarheimilinu Lögmannshlíð á Akureyri fyrir einstaka
umönnun sem henni var veitt af hlýju og virðingu.
Guð blessi ykkur öll.
Jakob Jóhannesson Kristín S. Ragnarsdóttir
Þröstur H. Jóhannesson
Sigrún Jóhannesdóttir Víðir Í. Ingvarsson
Sigríður Jóhannesdóttir Magnús Guðjónsson
Jóhannes G. Jóhannesson Guðrún G. Svanbergsdóttir
Kristbjörg L. Jóhannesdóttir Skafti Skírnisson
barnabörn, langömmubörn og langalangömmu drengurinn.