Morgunblaðið - 05.11.2018, Blaðsíða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 5. NÓVEMBER 2018
✝ Valur Harðar-son fæddist á
Seyðisfirði 11. mars
1954. Hann lést 24.
október 2018.
Foreldrar hans
eru Hörður Hjart-
arson loftskeyta-
maður, f. 11.
nóvember 1927, d.
22. september 2014,
og Sigfríð Hall-
grímsdóttir frá
Skálanesi við Seyðisfjörð, f. 14.
júní 1927. Systkini Vals eru Inga
Þórarinsdóttir, f. 14. nóvember
1946, Bjarndís Harðardóttir, f.
16. nóvember 1948, Hjörtur
Harðarson, f. 23. október 1955,
Hallgrímur Harðarson, f. 4. júlí
1958, og Helena Harðardóttir, f.
19. apríl 1964.
Valur kvæntist eftirlifandi
eiginkonu sinni, Þuríði Hösk-
uldsdóttur, f. 28. desember 1967,
árið 2005. Þuríður er dóttir
Höskuldar Jónssonar, f. 17.
Bryndísi Aðalbjörgu, f. 28. júní
2014, og Þórhildi, f. 18. ágúst
2016.
Valur ólst upp á Seyðisfirði og
lærði þar rafvirkjun hjá Leifi
Haraldssyni. Fljótlega að námi
loknu flutti hann ásamt fjöl-
skyldu sinni til Reykjavíkur og
hóf störf hjá Johan Rönning hf.
Þar starfaði Valur til dauðadags,
fyrst sem sölumaður en síðar
sem sölu- og viðskiptastjóri. Árið
1992 stofnaði Valur fyrirtækið
Brimrún ehf. ásamt Birni Árna-
syni, Sveini Kr. Sveinssyni og
Jóni Steinari Árnasyni. Valur
var stjórnarformaður þar frá
árinu 2001.
Valur var slyngur silungs-
veiðimaður og fór í áratugi með
góðum félögum í Laxá í Lax-
árdal. Hann naut þess að ferðast
og í seinni tíð var mótorhjólið
hans uppáhaldsferðamáti.
Myndavélin var aldrei langt und-
an og skilur hann eftir sig mikil
listaverk á því sviði.
Útför Vals fer fram frá Há-
teigskirkju í dag, 5. nóvember
2018, og hefst athöfnin klukkan
13.
janúar 1934, og
Þorbjargar Björns-
dóttur, f. 15. janúar
1934.
Valur var áður
kvæntur Kristínu
Aðalbjörgu Árna-
dóttur, f. 18. mars
1957. Kristín er
dóttir Árna Hall-
dórssonar, f. 3.
október 1933, og
Ragnhildar Krist-
jánsdóttur, f. 24. mars 1934.
Saman eignuðust þau þrjár
dætur: 1) Arna Hildur, f. 14. júlí
1976, d. 30. mars 2002. Dóttir
hennar er Kristín Líf, f. 13.
september 1993, sambýlismaður
hennar er Þórður Steinar Hreið-
arsson. 2) Sigrún, f. 20. ágúst
1985. Eiginmaður hennar er
Lárus Örn Lárusson og saman
eiga þau Örnu, f. 14. febrúar
2015. 3) Þórdís, f. 7. nóvember
1987. Unnusti hennar er Örvar
Ásmundsson og saman eiga þau
Ástkær faðir okkar er fallinn
frá eftir áralanga baráttu við ill-
vígan sjúkdóm. Missirinn er slík-
ur að það erfitt að koma honum í
orð, en við vitum að hann hefur
hlotið góðar móttökur hjá Örnu
Hildi.
Lygnt geymir vatnið
leið mína yfir fjallið,
felur hana rökkri
og ró í nótt.
Vær geymir svefninn
söknuð minn í lautu,
með degi rís hann aftur
úr djúpsins ró.
(Snorri Hjartarson, 1966)
Elsku pabbi, takk fyrir allt.
Sigrún, Þórdís og Kristín Líf.
„Við erum öll lærlingar í iðn
þar sem enginn verður meistari.“
Þessi orð voru rituð af Ernest
Hemingway en elskulegur
tengdafaðir minn sagði okkur um
daginn að hann væri að lesa aftur
bókina Hverjum klukkan glym-
ur. Þegar ég las þessa tilvitnun
varð mér hugsað til þess að Valur
hefði tileinkað sér þessi orð til
þess eins að reyna að afsanna þau
því hann var afar fær í öllu sem
hann tók sér fyrir hendur. Allir
sem kynntust Val sáu fljótt hvaða
mann hann hafði að geyma, að
hann væri trúr sjálfum sér,
traustur vinur vina sinna og
hugsaði vel um alla þá sem stóðu
honum nærri.
Mín fyrstu kynni af Val voru
árið 2005 þegar ég kynntist Sig-
rúnu og má segja að hann hafi
ekki tekið mig í sátt fyrst um sinn
enda passaði hann vel upp á dæt-
ur sínar. Hins vegar leist mér vel
á hann; hávaxinn með sítt hár,
hlustaði á rokk og keyrði um á
mótorhjóli og stórum jeppa. Ég
var fljótur að venja komur mínar
til þeirra í Lönguhlíðina og á
tímabili bjó ég hjá Val og Þuríði.
Valur var duglegur að leggja
okkur Sigrúnu línurnar varðandi
lífið og ég á fjölda minninga af
honum í eldhúsinu, berum að of-
an og í gallabuxum, að drekka
kaffi og spjalla við okkur. Við
Valur vorum báðir dyggir
stuðningsmenn Liverpool og
höfðum því snemma nóg að tala
um, auk þess grínaðist hann með
það í seinni tíð að ég hefði verið
samþykktur í fjölskylduna því ég
væri „Poolari“. Okkar tími saman
var þó miklu meiri en bara þessar
stundir í eldhúsinu því við horfð-
um saman á fótbolta, fórum á tón-
leika, kíktum á pöbbinn og ferð-
uðumst saman, bæði innanlands
og utan, en sama hvar í heiminum
við vorum deildi hann fróðleiks-
molum með okkur hinum. Þessar
stundir voru ómetanlegar og ég
eignaðist góðan og traustan vin í
honum Val.
Það er því með miklum sökn-
uði og trega sem ég rita þessi orð
og kveð þig, elsku Valur minn.
Ég veit þú ert á betri stað og get-
ur nú knúsað og kysst hana Örnu
þína aftur.
„You’ll never walk alone.“
Þinn tengdasonur,
Lárus Örn.
Öll við færum, elsku vinur,
ástar þökk á kveðjustund.
Gleði veitir grátnu hjarta,
guðleg von um eftirfund.
Drottinn Jesú, sólin sanna,
sigrað hefur dauða og gröf.
Að hafa átt þig ætíð verður,
okkur dýrmæt lífsins gjöf.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Hafðu kæra þökk fyrir sam-
fylgdina.
Okkar innilegustu samúðar-
kveðjur til Þuríðar, Fríðu, Sig-
rúnar, Þórdísar, Kristínar Lífar
og fjölskyldna.
Fyrir hönd tengdafjölskyld-
unnar á Húsavík,
Bergþóra Höskuldsdóttir.
Í dag er hugur okkar hjá fjöl-
skyldu Vals Harðarsonar, dætr-
um hans öllum og Þuríði konunni
hans, en ekki síst hjá Fríðu, móð-
ur hans. Við sendum þeim öllum
okkar dýpstu samúðarkveðjur.
Valur var tengdasonur okkar í
tæpa þrjá áratugi og þótt leiðir
þeirra Kristínar dóttur okkar
hafi skilið hélt vinskapur við alla
fjölskylduna, og Þuríði var tekið
fagnandi. Það gladdi okkur að
þau nutu þess að vera í sumarbú-
staðnum okkar á Flúðum af og
til.
Í fyrsta sinn sem ég sá Val var
hann 18 ára gamall við vinnu fyr-
ir Landsímann í bílskúrnum hjá
okkur. Ég bað hann að fara gæti-
lega nálægt nýjum bílnum. Hann
tók því vel og ljúfmannlega eins
og hann gerði í öllu sem ég bað
hann um öll árin sem við vorum
samferða í lífinu. Þeir Árni voru
sérstaklega góðir vinir alla tíð.
Það var afskaplega notalegt að
dvelja á heimili þeirra, hans og
Kristínar dóttur okkar, gott að
finna sig innilega velkominn, og
líka svo ánægjulegt að fá þau með
dætur sínar hingað austur. Þau
voru öll svo miklir Austfirðingar,
eins og Kristín Líf sagði þegar
hún var spurð um sinn uppruna.
Við tengdaforeldrar hans mát-
um Val mikils vegna hans góðu
mannkosta og vináttu í okkar
garð. Hið sama gilti um fjöl-
skyldu okkar alla.
Ragnhildur Kristjánsdóttir
og Árni Halldórsson,
Eskifirði.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(V. Briem)
Það er þyngra en tárum taki
að kveðja í dag hinstu kveðju Val
Harðarson.
Hans lífsganga og okkar var
samofin allt frá því að við vorum
börn og unglingar. Eins og segir í
sálminum „margs er að minnast,
margt er hér að þakka“.
Valur var okkur afar kær, góð-
ur drengur, félagi og samferða-
maður. Hann naut þess að vera í
góðra vina hópi og var einstakur
gestgjafi, kunni vel að meta lífs-
ins gæði og njóta þeirra.
Valur hafði gott lag á því sem
hann tók sér fyrir hendur, hann
var einstaklega skipulagður og
við göntuðumst stundum með að
verkfærataskan hans lýsti hon-
um vel. Þar var allt í röð og reglu.
Það var taskan sem hann tók úr
skottinu á bílnum þegar hann
kom í heimsókn í sveitina til okk-
ar. Þar voru endalaus verkefni
fyrir rafvirkjann og þúsundþjala-
smiðinn Val.
Hann ígrundaði hlutina vel áð-
ur en ákvarðanir voru teknar
jafnt í stórum málum sem
smáum. Ef kaupa átti nýja
myndavél var nokkuð víst að
hann var búinn að kynna sér í
þaula kosti og gæði nánast allra
tegunda á markaði. Þetta gat
komið sér vel fyrir fleiri, það var
gott að leita til hans varðandi eitt
og annað, hvort sem það sneri að
tækniþekkingu eða og já nánast
hverju sem var því hann var
ráðagóður og alltaf fús til að
hjálpa til.
Valur átti sér mörg áhugamál
á lífsleiðinni, rétt er að minnast
sérstaklega á eitt þeirra sem
fylgdi honum líka einna lengst og
það var ljósmyndunin sem hann
hafði einstaklega gott auga fyrir,
það má með sanni segja að hann
hafi verið afbragðsljósmyndari.
Áhugi hans á tónlist var annað,
það var ósjaldan sem hann kynnti
okkur nýjungar á því sviði. Til
gamans má minnast á pílukasts-
tímabilið, það var á yngri árum
sem það gekk yfir og þá var
stundum spilað af svo miklu
kappi að menn urðu nánast að
vera í fatla eftir góða törn. Svo
var auðvitað mótorhjólakappinn
Valur. Hann kom oft við, á sínum
vel fáguðu fákum, í kaffi í Fífu-
hvamminn þar sem tekið var
spjall yfir kaffibolla og þá var oft-
ar en ekki tekin staðan á þjóð-
málunum, en Valur hafði alla tíð
mikinn áhuga og sterkar skoðan-
ir á þeim.
Valur fór ekki varhluta af
erfiðleikum lífsins, það var mikið
áfall þegar frumburðurinn, Arna
Hildur, lést langt um aldur fram.
Hann hélt vel utan um stelpurnar
sínar, Sigrúnu, Þórdísi og Krist-
ínu Líf. Enn stækkaði stelpna-
hópurinn hans þegar dóttur-
dæturnar, Bryndís, Arna og
Þórhildur, bættust í hann. Valur
var afar stoltur af hópnum sínum.
Valur greindist með krabba-
mein fyrir ríflega átta árum,
hann var staðráðinn í að láta ekki
sjúkdóminn stjórna sínu lífi og
það tókst honum með sóma.
Undir það síðasta var það þó orð-
ið erfitt en hann átti góða daga og
tókst meira að segja að skila síð-
asta tilboði fyrir Rönning daginn
áður en hann dó. Hann naut þess
að eiga Þuríði að sem stóð við hlið
hans sem klettur í þessari bar-
áttu. Þau hjón voru afar samhent,
höfðu lag á að njóta lífsins, eins
og Valur sagði sjálfur: „við erum
svo góðir félagar“.
Við erum þakklát fyrir að hafa
fengið að vera samferðamenn
Vals Harðarsonar. Far þú í friði.
Vottum Þuríði, Sigrúnu, Þór-
dísi, Kristínu Líf, Lárusi, Örvari,
Þórði, barnabörnunum, Fríðu og
systkinum Vals og fjölskyldum
þeirra okkar dýpstu samúð.
Halla María og Tryggvi.
Valur móðurbróðir minn er
látinn eftir langa og hetjulega
baráttu við krabbamein. Minn-
ingarnar um hann eru svo marg-
ar og bara hægt nefna brot af
þeim í þessari grein.
Valur var þriðji í röð í sex
systkina og litli bróðir mömmu
en þau hafa alla tíð verið mjög
samrýmd. Samgangur milli fjöl-
skyldna er mikill og dætur hans
Arna Hildur heitin, Sigrún, Þór-
dís og Kristín Líf hafa verið mér
eins og systur.
Valur var einstaklega blíður og
reyndist sínum nánustu ómetan-
legur. Hvort sem það var að
styðja við bakið á manni, veita
ráðgjöf eða hengja upp ljós, hann
var alltaf til staðar. Hann var
kletturinn hennar mömmu þegar
pabbi lést langt fyrir aldur fram
fyrir 18 árum.
Ég leit svo upp til móðurbróð-
ur míns fyrir hvað hann kunni að
njóta lífsins þrátt fyrir mikið
mótlæti. Hann var víðförull, víð-
lesinn og átti mörg áhugamál.
Hann var líka einstaklega flinkur
í eldhúsinu og kenndi mér nokk-
ur trixin. Ég pressaði nokkrum
sinnum á hann að bjóða mér í ind-
verskan mat en þegar ég flutti
inn í mína fyrstu íbúð gerði hann
bækling með uppáhalds ind-
versku réttunum sínum og
Þurýjar. Hann útskýrði svo að
hann hefði ekki tíma til að bjóða
mér í indverskt, ég gæti gert það
sjálfur. Hann var einmitt mikill
húmoristi líka.
Elsku nafni minn, það er svo
margt sem ég á þér óþakkað og
ég kvíði fyrir tímanum framund-
an, vitandi að þú sért ekki lengur
til staðar. En í hjarta mínu er ég
glaður, vitandi að þú ert kominn á
betri stað. Ég er svo stoltur af að
vera skírður í höfuðið á þér og
mun heiðra minningu þína eins
vel og ég get.
Taktu utan um Örnu, afa og
pabba fyrir mig.
Snorri Valur.
Elskulegur tengdafaðir minn
hefur nú kvatt okkur og verður
hans sárt saknað. Valur var mjög
kærleiksríkur og ávallt tilbúinn
að hjálpa og leiðbeina. Þrátt fyrir
erfið veikindi horfði hann alltaf
fram á veginn og lifði í núinu.
Hann tók veikindunum af miklu
æðruleysi og leit á þau sem verk-
efni. Krafturinn sem hann sýndi í
erfiðri baráttu var aðdáunar-
verður.
Ég á endalaust margar góðar
minningar um tengdapabba.
Þegar við Þórdís keyptum okkur
íbúð og fórum í framkvæmdir var
hann fyrstur manna mættur til
þess að hjálpa til við fram-
kvæmdir og sinna eftirliti sem
sjálfskipaður verkstjóri og ráð-
gjafi. Sú hjálp var afar vel þegin
enda kunni hann vel til verks.
Hann gerði oft grín að mér því
honum fannst ég of smámuna-
samur og nákvæmur. Þó held ég
að hann hafi haft gaman af því
vegna þess að hann var sjálfur
þekktur fyrir að vera mjög vand-
virkur og nákvæmur.
Minningarnar sem við sköpuð-
um saman eru margar, góðar og
dýrmætar. Við deildum áhuga á
bæði fótbolta og stangveiði og
oftar en ekki leituðu samtöl okk-
ar í þá átt. Fjölskylduferðin til
Flórída mun þó alltaf standa upp
úr í minningabankanum og fyrir
allar þær stundir sem við áttum
saman er ég þakklátur.
Söknuðurinn er og verður mik-
ill en við munum halda minning-
unni um Val á lofti og vera dugleg
að segja afastelpunum hans sög-
ur af afa Val.
Farðu í friði vinur minn kær,
faðirinn mun þig geyma.
Um aldur og ævi þú verður mér nær,
aldrei ég skal þér gleyma.
Svo vöknum við með sól að morgni.
(Bubbi Morthens)
Þinn tengdasonur,
Örvar Ásmundsson.
Einn af okkar betri vinum,
Valur Harðarson, er látinn eftir
langa og stranga baráttu við
krabbamein. Hann lést á heimili
sínu miðvikudaginn 24. október,
umkringdur sínum nánustu.
Hans verður sárt saknað.
Við Valur erum báðir Seyðfirð-
ingar og góður vinskapur var á
milli foreldra okkar og á milli mín
og Bjarndísar systur hans. Valur
og Kristín fyrri eiginkona hans
bjuggu fyrstu búskaparár sín í
Reykjavík en fluttu til Seyðis-
fjarðar 1975. Valur og Kristín
fluttu síðan til Reykjavíkur og
bjuggu nánast í næsta húsi við
okkur Sollu í nokkur ár. Margar
ánægjustundir áttum við með
þeim hjónum og vert er að minn-
ast á ógleymanlega ferð sem við
fjögur fórum saman í til Spánar
sumarið 1976. Valur og Kristín
eignuðust þrjár dætur, Örnu
Hildi, Sigrúnu og Þórdísi, allar
einstaklega vel gefnar og vel
gerðar manneskjur. Arna Hildur
er látin en dóttir hennar er Krist-
ín Líf.
Valur og Kristín slitu sam-
vistum. Eiginkona Vals er Þur-
íður Höskuldsdóttir. Við hjónin
erum svo lánsöm að hafa átt bæði
Val og Kristínu og núverandi
maka þeirra að vinum.
Við höfum átt reglulegar sam-
verustundir með Val og Þuríði
um árabil, ásamt sameiginlegum
vinum okkar, Ásgeiri Matthías-
syni og Önnu Sigurðardóttur.
Skemmst er að minnast ferðar til
Skotlands, helgarferða að Laka-
gígum og til Seyðisfjarðar. Eitt
sumarið komu þau Valur og Þur-
íður á mótorhjóli til Seyðisfjarðar
er við vorum þar stödd en þau
hjónin áttu að baki margar ferðir
á mótorhjóli, bæði hér innan-
lands og utan. Þau ferðuðust oft
ásamt vinum og vinnufélögum
Vals. Johan Rönning var vinnu-
staður Vals í áratugi eða allt frá
því að hann flutti til Reykjavíkur
og til dauðadags. Nú síðast vann
hann þar sem viðskiptastjóri.
Valur var annálaður kokkur og
indversku réttirnir hans og Þur-
íðar voru rómaðir hjá okkur vin-
unum. Ferðirnar og matarboðin
verða ekki fleiri að sinni en hver
veit hvað gerist þegar farið verð-
ur yfir í sælustraffið, eins og
meistari Þórbergur orðaði það.
Vonandi tekur okkar kæri vinur á
móti okkur með einum af sínum
frábæru indversku réttum snark-
andi á pönnunni.
Við Solla færum Fríðu móður
Vals, Þuríði, Sigrúnu, Þórdísi,
Kristínu Líf, Bjarndísi og allri
fjölskyldunni okkar dýpstu sam-
úðarkveðjur og þökkum fyrir
samfylgdina.
Gylfi Gunnarsson og
Sólborg Sumarliðadóttir.
Það er tími síðan leiðir okkar
Vals lágu saman. Konur okkar,
Kristín og Ingibjörg Sólrún,
störfuðu á þeim tíma saman í
pólitíkinni, við áttum börn á svip-
uðum aldri og með samgangi
milli heimila og tilfallandi útileg-
um og utanlandsferðum á sumrin
má segja að við höfum fengið vin-
áttuna í kaupbæti.
Valur var tækjakall, mest held
ég af því að hann var áhugasamur
um lífið og tilveruna og græjurn-
ar auðvelduðu honum að svala
forvitni, gera og græja og leika
sér. Mér fannst hann lunkinn við
allt sem hann tók sér fyrir hend-
ur. Flinkur að elda, veiða á flugu,
vel heima í tónlist og fljótur að
gera sig skiljanlegan á tungumál-
um eftir því sem hann þurfti á að
halda. Ekki af því að allt hafi
komið fyrirhafnarlaust til hans
heldur kynnti hann sér málin í
þaula, gekk skipulega til verks og
gerði allt vel.
Hann hafði þann góða kost að
taka sjálfan sig mátulega hátíð-
lega og grínast með hlutina ef því
var að skipta. Við fórum fjórir
karlar árum saman norður á
Skagaheiði að veiða silung eina
helgi í júní. Þetta var á árunum
þegar ísbirnir tóku land, einmitt
þarna á Skagaheiðinni, og þegar
við vorum að skríða í svefnpok-
ana í fjögurra manna tjaldinu var
Valur vanur að segja við mig:
Vertu frammi við skörina og
hafðu með þér hníf. Þú hefur ver-
ið á norðurpólnum og kannt á ís-
birni.
Valur greindist með illvígan
sjúkdóm fyrir tæpum áratug en
Valur Harðarson
HINSTA KVEÐJA
„Ég leita að þér í huganum, kæri
vinurinn minn, á landi hinna lifandi.
– Ég leita að þér í draumi þar sem
tími og rúm, ár og eilífð verða að
engu, þar sem fjarlægðin hverfur
og andi minn fer hamförum.“
(Jón Pétursson)
Takk fyrir allt, ástin mín.
Þín
Þuríður.
HINSTA KVEÐJA
Leiðarlok
Að lokum eftir langan, þungan dag,
er leið þín öll. Þú sest á stein við
veginn,
og horfir skyggnum augum yfir
sviðið
eitt andartak.
Og þú munt minnast þess,
að eitt sinn, eitt sinn, endur fyrir
löngu
lagðir þú upp frá þessum sama
stað.
(Steinn Steinarr)
Takk fyrir allt, elsku
vinur.
Ásgeir Matthíasson.
Morgunblaðið birtir minning-
argreinar endurgjaldslaust
alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morg-
unblaðinu greinar eru vinsamlega
beðnir að nota innsendikerfi blaðs-
ins. Smellt á Morgunblaðslógóið í
hægra horninu efst og viðeigandi
liður, „Senda inn minningar-
grein,“ valinn úr felliglugganum.
Einnig er hægt að slá inn slóðina
www.mbl.is/sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir
birtingu á útfarardegi verður
greinin að hafa borist eigi síðar en
á hádegi tveimur virkum dögum
fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi). Þar
sem pláss er takmarkað getur
birting dregist, enda þótt grein
berist áður en skilafrestur rennur
út.
Lengd | Minningargreinar sem
birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt
að senda lengri grein. Lengri
greinar eru eingöngu birtar á
vefnum. Hægt er að senda ör-
stutta kveðju, HINSTU
KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er
unnt að tengja viðhengi við síðuna.
Minningargreinar