Morgunblaðið - 05.11.2018, Síða 25

MINNINGAR 25
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 5. NÓVEMBER 2018
átti nóg líkams- og sálarþrek til
að snúa því áfalli yfir í sérlega
innihaldsríkan seinni hálfleik æv-
innar með Þurí sinni sem hann
var svo lánsamur að eignast að
lífsförunaut eftir að leiðir hans og
Kristínar skildu. Það var aðdáan-
legt hvernig þau virkjuðu lífs-
nautnina frjóu, sem Jónas Hall-
grímsson orti um, þegar líkur
voru á að tíminn sem þau áttu
saman væri naumar skammtaður
en búast hefði mátt við. Þau lifðu
lífinu til fulls þessi ár og fram-
kvæmdu það sem hugur þeirra
stóð til, ræktuðu sig og fjölskyld-
una, keyptu sér mótorhjól og
ferðuðust vítt og breitt, innan-
lands og utan. Mér verður alltaf
minnisstætt þegar þau heilsuðu
upp á mig í Istanbúl fyrir nokkr-
um árum þar sem ég bjó, þá á
siglingu upp Bospórussundið og í
Svartahafið. Þau voru okkur hin-
um lýsandi fordæmi í því að lífinu
á að lifa til fulls; ekki fresta hlut-
unum eða afplána einhver leiðindi
og búa endalaust í haginn því við
vitum aldrei hverjum klukkan
glymur.
Við Ingibjörg Sólrún og strák-
arnir, Sveinbjörn og Hrafnkell,
sendum Þuríði, dætrunum Sig-
rúnu, Þórdísi og Kristínu Líf og
móður hans Sigfríði Hallgríms-
dóttur hugheilar samúðar-
kveðjur.
Hjörleifur Sveinbjörnsson.
Við erum að veiða í paradísinni
okkar, Laxá í Laxárdal. Tuttug-
asta og fjórða árið í röð. Dagur er
að kvöldi kominn, sólin er að setj-
ast í vestri. Þoka að læðast upp
dalinn. Alger kyrrð enda áin
mjög hæg á þessum stað. Birtan
einhvern veginn ekki af þessum
heimi. Enn ein töfrastundin. Við
erum einir í heiminum, Valur, ég
og urriðinn í ánni. Hljóðið í
myndinni eiga fuglarnir sem um-
lykja okkur með mjúku kvaki
sínu. Valur stendur grunnt úti í
Djúpadrætti, örsmá þurrfluga
undir. Ég fylgist með mjúkum
hárnákvæmum köstunum. Allt í
einu flýgur stór urriði upp úr
lygnunni og hreinsar sig hátt í
lofti. Valur lítur við og brosir.
Hann landar fiskinum rólega og
fumlaust, mælir hann nákvæm-
lega og sleppir síðan. Talar fal-
lega til hans þegar hann syndir
burt. Þakkar honum fyrir bar-
dagann.
Næmni á lífið, virðing og víð-
sýni er það sem mér kemur helst
í hug sem einkennandi fyrir lífs-
viðhorf Vals. Ekki endilega við-
horf sem mótast í uppvextinum
alfarið, heldur alveg eins eitthvað
sem fólk tileinkar sér. Verður til
bæði í logni og stórsjóum lífsins.
Hann var bæði lífskúnstner og
lífsnautnamaður. Áhugi hans á
heimsmálunum, andúð á sýndar-
og yfirborðsmennsku og vakandi
umhyggja fyrir þeim sem stóðu
honum næst og okkur vinum
hans, er ágætur vitnisburður um
suma af mörgum mannkostum
hans.
Áföllin sem riðu yfir Val og
fjölskyldu hans láta engan sem til
þekkir ósnortinn. Síðstu árin
gekk hann ekki heill til skógar,
hafði átt við alvarleg veikindi að
stríða um nokkurt skeið. En þrátt
fyrir það hélt hann reisn sinni til
dauðadags. Gekk til hversdagsins
með þeim sterka vilja, krafti og
æðruleysi sem ætíð einkenndi
nærveru hans. Ég sé hann fyrir
mér þar sem hann situr beinn,
töffaralegur og vel tilhafður á
mótorfáknum. Fer af baki, hár og
næstum valdsmannslegur. Heils-
ar með brosi, hlýju og föstu vin-
arhandabandi. Horfir vandlega í
kringum sig úti og inni og gáir að
hvort ég hafi verið eitthvað að
fúska í rafmagni.
Valur hefur mjög lengi verið
einn af þessum föstu punktum í
tilverunni, ávallt tilbúinn að rétta
hjálparhönd eða miðla okkur Jó-
hönnu og börnum okkar af góð-
mennsku sinni. Það fyrsta sem
kemur upp í hugann á þessari
kveðjustund er þakklæti fyrir að
hafa fengið að vera samferða
þennan tíma. Takk fyrir allar
stundirnar, kæri Valur. Minning-
arnar lifa með okkur. Við Jó-
hanna og fjölskylda okkar send-
um Fríðu, Þuríði, dætrum Vals
og öðrum þeim sem eiga um sárt
að binda vegna fráfalls hans hug-
heilar samúðarkveðjur.
Hermann Ottósson.
Við kveðjum Val Harðarson,
náinn samstarfsmann og vin.
Fyrir fáum vikum hylltum við Val
í Stokkhólmi, þar sem Johan
Rönning hf. hélt árshátíð sína.
Tilefnið var fjörutíu ára farsælt
starfsaldursafmæli.
Það urðu mikil tímamót þegar
eigendaskipti urðu í Johan Rönn-
ing fyrir réttum fimmtán árum.
Valur fór fremstur meðal jafn-
ingja í hópi starfsmanna, og
ásamt Þurý sinni, bauð hann nýja
eigendur velkomna. Honum leist
vel á hugmyndir þeirra um fram-
tíð félagsins. Hann tók líka vel á
móti ungum stjórnanda sem kom
stuttu síðar til liðs við félagið. En
Valur var ekki auðseldur; honum
var eðlislæg hófleg varfærni við
fyrstu kynni.
Það var gaman að heyra í Vali
segja frá þekkingaröflun sinni í
fræðunum um „Lærdómsfyrir-
tækið“. Af þeim hafði hann hrifist
í ársdvöl sinni í Bandaríkjunum
þar sem hann kynnti sér ýmislegt
um þjónustu og fyrirtækjamenn-
ingu; auk þess að vinna fyrir fé-
lagið í fjarvinnslu. Þessar hug-
myndir féllu vel að framtíðarsýn
nýrra stjórnenda. Vinnan með
þær var öðrum þræði grunnurinn
að einstaklega skemmtilegu og
árangursríku uppbyggingar-
starfi þar sem Valur lék eitt lykil-
hlutverkanna.
Valur lauk prófi í rafvirkjun
nokkru áður en hann hóf störf hjá
Johan Rönning árið 1978. Valur
var metnaðarfullur keppnismað-
ur og lagði sig ætíð fram um að
sækja sér nýja þekkingu hvar
sem hana var að fá. Hann var í
miklum samskiptum við marga af
öflugustu birgjum rafbúnaðar í
heiminum og sótti óteljandi
fjölda ráðstefna, námskeiða og
funda um tæknimál, jafnt sem
sölu- og markaðsmál. Stundum
er sagt að fólk geti verið mjög vel
menntað og með yfirburðaþekk-
ingu á sínu sviði án þess að hafa
mikla skólagöngu að baki. Þetta á
mjög vel við um Val Harðarson.
Sem ástríðufullur sölustjóri
vildi Valur vissulega ná árangri
frá degi til dags. En Valur sá
starf sitt hjá félaginu í stærra
samhengi. Hann ræktaði sam-
band sitt við lykilviðskiptavini
með einstökum hætti og það átti
einnig við um sambandið við full-
trúa erlendra birgja. Vali var
mikið í mun að hugsa um hag við-
skiptavinanna; og var sannfærð-
ur um að slík nálgun myndi há-
marka árangur fyrirtækisins til
lengri tíma litið. Valur mun vera
okkur fyrirmynd til framtíðar að
þessu leyti, eins og í svo mörgu
öðru.
Valur var ástríðumaður í
hverju því sem hann tók sér fyrir
hendur. Hann hafði áhuga á
mörgu og sökkti sér í áhugamálin
þegar þau knúðu dyra, hvort sem
það var ljósmyndun, mótorhjól
og bílar eða veiðimennska.
En mestu ástríðuna hafði hann
þó fyrir vinnunni sinni og fyrir-
tækinu sínu. Starfið var lífið.
Valur mætti á árshátíðina í
Stokkhólmi um daginn á sínum
forsendum, með sama hætti og
hann lifði lífinu. Valur var aldrei
veikur, hann var bara með
krabbamein og hann ætlaði að
sigrast á því. Ákveðinn og æðru-
laus gekk Valur til vinnu sinnar
fram á síðasta dag. Aðeins örfá-
um klukkustundum fyrir andlát
sitt sendi hann frá sér sitt síðasta
tilboð.
Við kveðjum nú traustan fé-
laga og vottum Þurý, stelpunum
hans og öðrum ættingjum okkar
dýpstu samúðarkveðjur.
Fyrir hönd Johan Rönning hf.,
Bogi Þór Siguroddsson,
Haraldur Líndal Pétursson.
✝ Sigurlaug Ás-gerður Þor-
steinsdóttir fædd-
ist í Ási í Vatnsdal,
A-Hún., 3. apríl
1923. Hún lést á
Dvalar- og hjúkr-
unarheimilinu
Grund 11. október
2018.
Foreldrar henn-
ar voru þau Þor-
steinn Björn Gísla-
son, prestur og prófastur í
Steinnesi, f. 26.6. 1897, d. 6.6.
1980, og Ólína Soffía Benedikts-
dóttir, húsfreyja og organisti, f.
2.11. 1899, d. 26.2. 1996.
Faðir Þorsteins Björns: Gísli
Guðlaugsson, bóndi í Forsælu-
dag og síðar í Koti (nú Sunnu-
hlið) í Vatnsdal, f. 1850, d. 1906.
Móðir Þorsteins Björns: Guðrún
Sigurrós Magnúsdóttir, hús-
freyja í Forsæludal og Koti í
Vatnsdal, f. 1870, d. 1953. Faðir
Ólínu Soffíu: Benedikt Jóhann-
es Helgason, bóndi Hrafn-
björgum í Svínadal A-Hún., f.
1850, d. 1907. Móðir Ólínu
Soffíu: Guðrún Ólafsdóttir, hús-
freyja Hrafnbjörgum, f. 1864, d.
1955. Fósturforeldrar Ólínu
Soffíu voru móðurbróðir henn-
ar, Guðmundur Ólafsson, bóndi
Guðmundur Jón, Steinunn Sif,
Haraldur Anton og Arnar Páll.
d) Sigurlaug, f. 16.2. 1967. Eig-
inmaður hennar Martin Sökjer
Petersen. Synir þeirra eru Guð-
mundur, Gunnar og Anton. e)
Þorsteinn Björn, f. 2.6. 1969, d.
11.6. 1969. 2. Gísli Ásgeir Þor-
steinsson, geðlæknir, f. 28.3.
1937. Kona hans Lilja Jóns-
dóttir, hjúkrunarfræðingur, f.
29.10. 1935. Synir þeirra: a)
Þorsteinn Björn, f. 15.10. 1963.
Kona hans Ragnhildur Unnur
Ólafsdóttir. Börn hennar af
fyrra hjónabandi eru Þorsteinn,
Jóhann Freyr, Erla og Björgvin
Þór. b) Jón Ármann, f. 10.11.
1969. Eiginkona hans Hildur
Sigurðardóttir. Synir þeirra
eru Þorsteinn Gísli og Sigurður
Kári.
Sigurlaug giftist Eggerti
Eggertssyni, vélstjóra. Þau
skildu eftir skamma sambúð.
Sigurlaug ólst upp í Steinnesi
og tók virkan þátt í öllum dag-
legum sveitastörfum. Hún
stundaði nám í unglingaskóla
föður síns. Því næst hélt hún til
Reykjavíkur, stundaði þar fyrst
nám í Kennaraskóla Íslands en
hóf síðan nám við Húsmæðra-
skóla Reykjavíkur. Í 12-13 ár
vann Sigurlaug í Bókabúð
Kron. Seinni starfsárin vann
hún um rúmlega þriggja ára-
tuga skeið við Búnaðarbankann
í Reykjavík sem gjaldkeri.
Útför hennar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag, 5. nóvem-
ber 2018, klukkan 13.
og alþingismaður í
Ási í Vatnsdal, og
Sigurlaug Guð-
mundsdóttir, kona
hans.
Bræður Sigur-
laugar Ásgerðar
eru: 1. Guðmundur
Ólafs Þorsteinsson,
prestur og prófast-
ur, f. 23.12. 1930.
Kona hans Ásta
Bjarnadóttir,
sjúkraliði, f. 7.6. 1930, d. 12.2.
2012. Börn þeirra: a) Bjarni, f.
6.11. 1954, b) Ólína, f. 13.6.
1957. Eiginmaður hennar Hall-
dór Kristján Júlíusson. Dætur
þeirra: Ástríður, sambýlis-
maður hennar Jóhann Guð-
mundsson. Börn þeirra Halldór
Kristján og Elísabet Þórhildur.
Þórhildur, eiginmaður hennar
Kári Helgason. Synir þeirra
Hugi og Hróar. Ragnheiður,
sambýlismaður hennar Hrafn
Jónsson. Dóttir þeirra Anna Sif.
c) Elísabet Hanna, f. 17.5. 1961.
Eiginmaður hennar Skúli Hart-
mannsson. Fyrri eiginmaður
Gunnlaugur Þór Kristfinnsson.
Börn Elísabetar: Ásta og Krist-
finnur. Börn Ástu eru Katla
Hanna og Rúnar Þór. Stjúpbörn
Elísabetar og börn Skúla eru
Kær systir okkar, Sigurlaug,
oftast kölluð Lauga, hefur nú lok-
ið löngu lífs- og ævistarfi. Þannig
er nú jarðneskt líf. Að fæðast hef-
ur sinn tíma og að deyja hefur
sinn tíma, segir í helgri bók. Kyn-
slóðir koma, kynslóðir fara, allar
sömu ævigöng, eins og stendur í
sálminum fagra.
Sigurlaug systir ólst upp við
þá trú að við ættum öll lifandi von
um eilíft líf fyrir upprisu Jesú
Krists frá dauðum. Það er hugg-
unarmálið æðsta. Og í þeirri trú
skal nú gengið á vit minninganna
um Laugu systur okkar. Hún
fæddist í Ási í Vatnsdal en ólst
upp í Steinnesi á heimili foreldra
okkar, á mannmörgu menningar-
heimili og var hún elst okkar
systkinanna þriggja.
Steinnes er afar fallegur stað-
ur í Þinginu, blómlegri og byggi-
legri sveit. Laugu systur þótti
mjög vænt um æskustöðvar sínar
og naut þess að alast þar upp.
Hún gekk að bústörfum af mikl-
um dugnaði og hlífði sér hvergi
enda kraftmikil og ósérhlífin og
átti margar ánægjustundir við
búskapinn og útiveru svo sem út-
reiðartúra.
Að loknu fullnaðarprófi var
hún í námi í unglingaskóla föður
okkar er hann hélt um áratuga-
skeið á heimili sínu. Síðan lá leið
hennar til Reykjavíkur. Þar
stundaði hún nám í Kennaraskól-
anum í einn eða tvo vetur, en
gekk síðan í Húsmæðraskóla
Reykjavíkur. Að loknu námi þar
fór systir okkar að vinna. Hún
vann í bókabúð KRON, fyrst á
Hverfisgötu, en síðan lengst í
Bankastræti. Með henni starfaði
þar Ásta Bjarnadóttir sem síðar
varð mágkona hennar. Eftir um
13 ára starf í bókabúðinni réðst
Lauga til starfa í Búnaðar-
bankanum og var þar gjaldkeri.
Þar vann hún síðan uns hún lét af
störfum fyrir aldurs sakir. Í
gjaldkerastarfinu var hún mjög
vandvirk og áreiðanleg og brást
hvergi trausti. Við starfslok eftir
um 32 ára starf í bankanum var
það henni ánægjuefni að vera
boðið mánaðarlega í kaffi með
starfsfólkinu við bankann og taka
þátt í ferðalögum með því.
Eitt helsta áhugamál Laugu
var að spila bridge. Ung að árum
spilaði hún í keppnum hjá
Bridgefélagi Reykjavíkur og
þótti snjall bridgespilari enda
stálminnug og greind vel. Og allt
fram að níræðisaldri spilaði hún
við vinkonur sínar sér til óbland-
innar ánægju.
Lauga systir var mjög ætt-
rækin og lét sér annt um ætt-
menni sín, foreldra, bræður og
fjölskyldur þeirra. Eftir að for-
eldrar okkar fluttust suður frá
Steinnesi 1967 var hún þeim
mjög innan handar. Hún var afar
gestrisin, greiðvikin og hjálpsöm
og taldi ekki eftir sér að verða
öðrum að liði gæti hún því við
komið. Síðari árin bjó Lauga
systir ein í íbúð sinni á Rauðalæk
30. Þar undi hún lengi vel hag
sínum en síðustu tvö til þrjú árin
fór heilsa hennar þverrandi. Eftir
langt líf var hún því orðin södd
lífdaga. Þess vegna var kallið
hennar í reynd bæði líkn og
lausn.
Að endaðri jarðvist hennar
viljum við bræðurnir þakka henni
samleiðina á vegum lífsins.
Þakka allt það er hún var og vann
okkur og fjölskyldum okkar, til
heilla, gagns og gleði. Við kveðj-
um hana nú með einum hug. Far
því í friði, friður Guðs þig blessi.
Guð leiði þig nú, látna systir, á
ljóssins braut að lindum lífsins.
Guðmundur og Gísli
frá Steinnesi.
Elsku Sigurlaug Þorsteins-
dóttir frænka, kölluð Lauga
frænka, er fallin frá. Hennar
verður sárt saknað. Ég man allar
samverustundirnar okkar heima
á Rauðalæk 30 líkt og þær hefðu
verið í gær. Ég minnist þess ætíð
hve hlý, gestrisin og hjálpsöm þú
varst. Þessar minningar verða
mér ætíð í huga.
Takk fyrir allt.
Þinn frændi,
Kristfinnur Gunnlaugsson.
Sigurlaug
Þorsteinsdóttir
Elsku faðir, besti
vinur og lærimeist-
ari.
Þið mamma leigð-
uð á Amtmanns-
stígnum þegar ég kom í heiminn
árið 1960.
Þar var innréttuð þín fyrsta
gullsmíðaverslun og þú rétt 22
ára. Síðan opnaðir þú með Paul
Heide úrsmið og Birni Halldórs-
syni leturgrafara í Lækjargötu.
Seinna opnaðir þú sjálfur í
Austurstræti en fluttir þaðan þeg-
ar gatan var lokuð fyrir umferð,
því þá minnkuðu viðskiptin. Inn-
réttuð var því næst verslun á
Laugavegi 71 sem Hjálmar Torfa-
son keypti síðar, en það var um
svipað leyti og ég var í námi hjá
þér. Alla tíð stóð mamma með
okkur í búðinni í afgreiðslu og
öðru. Þú tókst þátt í að byggja
hæðir og hús í miðbænum, tvisvar
þak yfir höfuð fjölskyldunnar og
varst í líki trésmiðsins, rafvirkj-
ans, píparans eða múrarans ef því
var að skipta. Þú hafðir gaman af
bátasporti og endaðir síðar með
því að leigja eitt sumar eikarbát
með rafmagnsrúllum og þá hófst
nýtt tímabil hjá okkur. Það gekk
bara vel hjá okkur og gleymi ég
aldrei á fallegum degi í sérkenni-
legu þokumistri að stærðar hvalur
stefndi á okkur. Héldum við að
hann ætlaði í bátinn en fór svo
Ulrich Falkner
✝ Ulrich Falknerfæddist í
Reykjavík 21. júlí
1937. Hann lést 13.
október 2018. Útför
Ulrichs fór fram
22. október 2018.
undir og kom upp
hinum megin. Út-
gerðartímabilið
hófst með kaupum á
12 tonna fram-
byggðum gerðarleg-
um plastbáti og veitt
var í net, á handfæri
og lúðulóð. Pabbi
var naskur að finna
lóðningar og veiðin
gekk vel. Það var
umtalað þegar við
komum með 13 tonn eftir dag-
róður á meðan aðrir reyndir sjó-
arar voru með því sem næst plast-
pokalöndun. Eitt sumar vorum
við á Arnarstapa og veidd var 120
kg lúða og þá var nú hamagangur
hjá feðgum. Síðar skildu leiðir. Ég
fór í organistann og pabbi keypti
Silfursmiðju af Magga Bald. á
Laugavegi 8. Ég bjó á hæðinni
fyrir ofan verkstæðið og þar
heyrði maður oft ljúfa harmon-
ikkutóna því harmonikkan var
stór partur af lífi pabba. Síðar
keypti pabbi gullsmíðaverslun í
Mjódd og rak hana í yfir tvo ára-
tugi. Þar lágu leiðir okkar saman
þegar ég sneri aftur í gullsmíðina.
Guðrún tengdadóttir var búin að
vinna við hlið hans um árabil.
Þetta var mjög erfitt tímabil
hjá þér eftir að mamma dó 29. jan-
úar 2018. En þú komst til okkar á
hverjum degi, lagðir þitt af mörk-
um og sást um bókhaldið fram á
síðasta dag.
Elsku pabbi, þú varst alltaf svo
ljúfur og jákvæður og vildir aldrei
skulda neinum neitt, allt borgað á
réttum tíma og helst fyrr. Við
elskum þig og söknum nærveru
þinnar og biðjum góðan Guð að
blessa þig og mömmu í nýjum
heimkynnum.
Örn Falkner.
Engan gat órað fyrir því að
hann færi svo skyndilega frá
okkur. Afi var 81 ára gamall og átti
vel inni en það er kannski eigin-
gjarnt af mér að búast við því. Við
barnabörnin elskuðum hann heitt
og hann á stóran stað í hjarta okk-
ar. Hann vildi allt fyrir okkur gera,
sama hve mikla fyrirhöfn það kost-
aði. Við fórum ótal oft sem börn og
unglingar upp í sumarbústað sem
hann átti frumkvæði að að byggja
og var það alltaf jafn ánægjulegt.
Við varðveitum allar þær góðu
minningar í dag.
Afi var duglegur að láta mig vita
af möguleikum mínum og hæfni.
Hann kenndi mér að vanda mig við
komandi verkefni svo ég þurfi ekki
að tvígera þau. Hann var duglegur
við að hrósa okkur barnabörnun-
um og styðja við bakið á okkur. Afi
var og er enn ákveðinn partur af
undirstöðu sjálfstrausts og sjálfs-
álits hjá mér. Hann var ómissandi
þáttur í mínu uppeldi.
Hann hefur farið í gegnum svo
ótalmargt í lífinu og var margt til
lista lagt. Hann byggði nokkur
íbúðarhús, fór í útgerð, stofnaði
fyrirtæki og reyndi við ameríska
drauminn. Hann kynntist ömmu
um tvítugt og hefur hún reynst
mikill stuðningur fyrir hugsanir
hans og athafnir. Hún til allrar
óhamingju kvaddi þennan heim
tæpum átta mánuðum á undan afa.
Ástarsorgin er eins öflug og hún er
flókin. Hjörtu geta brotnað.
Stundum held ég að það sé betra
að við deyjum um leið og hjartað
brotnar, en sú er ekki raunin.
Hvernig á hann að sleppa taki af
sársaukanum sem fylgir áfallinu ef
hann er það eina sem hann á eftir
af manneskjunni sem hann elskaði
svo heitt. Það væri eins og að
sleppa hluta af sjálfum sér. Það
skal ekki fara leynt að lífsviljinn
var af skornum skammti eftir að
hún fór frá okkur. Hann vildi
mögulega heldur kveðja en að
vera um kyrrt. Hann lifði góðu og
afkastamiklu lífi sem einkenndist
af miklu æðruleysi en eins og sag-
an hefur áður sagt okkur; sterk-
ustu menn geta fallið ef þeir lifa
nógu lengi til þess.
Friðrik Falkner.
Þann 22. október var til moldar
borinn einn af okkar ágætu fé-
lagsmönnum, Ulrich Falkner gull-
smíðameistari.
Ulrich nam gullsmíði hjá Ósk-
ari Gíslasyni á Skólavörðustíg 5
ásamt félaga sínum Hjálmari
Torfasyni. Voru þeir afar sam-
rýmdir og góðir félagar. Ulrich
opnaði fljótlega verslun og verk-
stæði í Austurstræti við Lækjar-
torg, en flutti svo á Laugaveginn
og var nú seinast með Gullsmiðinn
í Mjóddinni og naut ávallt dyggrar
aðstoðar sinnar góðu eiginkonu,
Selmu Óskar Björgvinsdóttur,
sem lést hinn 29. janúar síðastlið-
inn. Það er því stórt högg sem
dunið hefur á fjölskyldunni á
stuttum tíma.
Þeir félagar gengu fljótlega í fé-
lagið og tóku báðir þátt í fé-
lagsstörfum. Ulrich var formaður
félagsins 1965-1968.
Einnig var Ulrich góður harm-
ónikkuleikari og félagi í Harmón-
ikkufélagi Reykjavíkur og mun
nýlega hættur að leika.
Við sendum fjölskyldunni inni-
legar samúðarkveðjur frá Félagi
Íslenskra gullsmiða.
Dóra G. Jónsdóttir.