Morgunblaðið - 19.11.2018, Síða 26

✝ Jón Rafns Ant-onsson fæddist
í Reykjavík 24.
mars 1947. Hann
lést á Landspít-
alanum í Fossvogi
7. nóvember 2018.
Foreldrar Jóns
voru hjónin Anton
E. Grímsson mjólk-
urfræðingur, f. í
Vestmannaeyjum
14. október 1924,
d. 11. júní 2014, og Svava Jóns-
dóttir húsfreyja, fædd í Nes-
kaupstað 13. júní 1927.
Systkini: Grímur, f. 30. júní
1948; Gísli, f. 28. september
1954; Rúnar, f. 18. apríl 1958.
Eiginkona Jóns er Guðrún
Clausen flugfreyja, f. 27. nóv-
ember 1951. Foreldrar hennar
voru Holger Peter Clausen
kaupmaður, f. 14. júní 1917, d.
maí 1982. Börn þeirra eru: a)
Jón Þorkell, f. 2. apríl 2010, b)
Hrafnkell Bragi, f. 28. nóv-
ember 2013.
Jón Rafns, eða Nonni eins og
hann ávallt var kallaður, ólst
upp í Reykjavík og gekk þar í
skóla. Háskólanám stundaði
hann í Noregi og lærði þar
byggingartæknifræði. Eftir
námið fluttist hann aftur til
Reykjavíkur og hóf störf á
Arkitektastofu Guðmundar Kr.
Guðmundssonar og Ólafs Sig-
urðssonar auk þess að kenna
við Iðnskólann í Reykjavík.
Hann sótti sér kennararéttindi
og kenndi í Iðnskólanum allt
fram til 60 ára aldurs.
Árið 1980 stofnaði Jón eigin
teikni- og ráðgjafarskrifstofu,
Teiknistofuna Röðul. Vorið
2007 lauk hann námi til MBA
frá Háskóla Íslands. Var þetta í
fyrsta sinn sem nám af þessu
tagi var kennt á Íslandi og var
hann því í fyrsta útskrift-
arhópnum.
Útför hans fer fram frá Dóm-
kirkjunni í Reykjavík í dag, 19.
nóvember 2018, klukkan 11.
20. nóvember 1980,
og Sólveig Clausen
kaupkona, f. 30.
október 1924, d. 20.
desember 1995.
Börn Jóns og
Guðrúnar eru: 1)
Sólveig Andrea, f.
28. júlí 1974. Sam-
býlismaður hennar
er Hilmir Víglunds-
son, f. 12. ágúst
1976. Börn þeirra:
a) Guðrún Andrea Sólveig-
ardóttir, f. 21. mars 1990, sam-
býlismaður hennar er Þorbjörn
Þór Sigurðarson, f. 18. febrúar
1989, saman eiga þau dótturina
Andreu Rafns, f. 12 ágúst 2016,
b) Hekla Rán, f. 20. ágúst 2005,
c) Víkingur Rafns, f. 21. febrúar
2010. 2) Svava Hróðný, f. 17.
desember 1985. Eiginmaður
hennar er Stefán Jónsson, f. 8.
Elsku pabbi.
Að missa pabba sinn er erfitt og
sársaukafullt.
Veit ekki hvernig ég á að byrja
að skrifa minningarorð um þig.
Bjóst ekki við því að ég væri að
fara að gera það svona snemma.
Á þessum erfiðu tímum höfum
við verið að rifja upp lífið og stund-
ir okkar saman. Þú hefur eflaust
heyrt í okkur þessa daga sem við
vöktum yfir þér og innst inni hleg-
ið og grátið með okkur.
Það sem þú varst góður maður
og alltaf tilbúinn að hjálpa og að-
stoða. Alltaf var gott að leita ráða
hjá þér hvort sem það var vegna
vinnunnar, barnanna, ástarinnar
eða lífsins. Þú varst ávallt tilbúinn
að hlusta og varst bestur í að
hlusta á okkur, allar stelpurnar
þínar, og hristir oft hausinn yfir
okkur og þeim uppátækjum sem
okkur datt í hug.
Alltaf endaðir þú samræður við
okkur svona: „Stelpur mínar, þið
hafið þetta bara eins og þið viljið.“
Stuðningur þinn og mömmu
þegar ég var ólétt að Guðrúnu
okkar er ómetanlegur. Þú hjálp-
aðir mér að klára alla mína skóla-
göngu og berja mig áfram í nám-
inu. Enda varst þú stoltur af mér
þegar ég útskrifaðist sem innan-
hússarkitekt.
Ómetanlegar eru þessar tvær
helgar sem Víkingur og Hekla
voru hjá ykkur núna í lok október
eftir að þú og mamma komuð
heim frá Spáni. Mikil tilhlökkun
var hjá krökkunum að fá ykkur
heim og daginn eftir voru þau
strax komin í dekur hjá ömmu og
afa. Alltaf vildir þú ná í þau strax
eftir skóla á föstudegi og skila
þeim í matarboði í Jakaselinu á
sunnudeginum. Vildir eyða sem
mestum tíma með þeim.
Alla sunnudaga komum við í
mat í Jakaselið sem voru oft há-
værir og fjörugir tímar. Mamma
var jafnvel búin að vera að elda all-
an daginn eða þú að nudda kjöt til
að grilla. Þú elskaðir að grilla.
Fyrir nokkrum vikum varstu
að kenna Víkingi að mála, blanda
saman litum og mála hluti úr nátt-
úrunni. Hann átti að koma án síma
og I-pad svo þessar græjur
myndu ekki trufla. Þarna áttuð
þið tveir góðan dag saman.
Börnin mín búa að því alla ævi
að hafa átt góðan afa sem þau litu
svo upp til.
Þú hefur svo sannarlega hjálp-
að mér svo mikið í gegnum árin.
Vannst með mér verkefni í skól-
anum þegar ég var í Mílanó og þar
sendum við á milli handgerðar
teikningar á faxi.
Þú varst svo glaður með alla
tengdasyni þína. Svo ánægður að
fá stráka inn í fjölskylduna þar
sem þú hafðir verið einn með okk-
ur stelpunum. Ekki var það verra
að fá afastrákana þína þrjá loks-
ins.
Fórst strax í það að byggja sjó-
ræningjahús á milli trjánna í garð-
inum og svo var formleg opnun á
húsinu með strákunum.
Betri pabba er ekki hægt að
finna. Mann sem kenndi mér svo
margt, hjálpaði mér, leiðbeindi
mér, var til staðar fyrir mig og
góður vinur.
Mamma og þú voruð svo sam-
rýnd hjón og mikið saman. Fal-
legri hjón var ekki hægt að finna.
Þú gerðir allt fyrir hana eins og
okkur.
Minning þín lifir í hjarta mínu,
minning um okkur.
Við stelpurnar þínar verðum að
læra að lifa með því að þú fórst allt
of snemma frá okkur.
Mig óraði ekki fyrir því að þú
færir svona snemma frá okkur en
sendu okkur styrk.
Trúi því að þú hafir verið kall-
aður til að sinna mikilvægu hlut-
verki hjá englunum og horfir á
okkur alla daga til að leiðbeina
okkur í þessari miklu sorg.
Við stelpurnar pössum mömmu
sem þú sást alltaf um og hjálpum
henni að komast í gegnum þetta
saman.
Minning um góðan pabba og
afa lifir um ókomna tíð, því betri
mann var ekki hægt að finna.
Kveðja.
Þín dóttir
Sólveig Andrea.
Meira: mbl.is/minningar
Elsku pabbi.
„Nú andar suðrið sæla vindum
þýðum …“
Ég veit hvorki hvar ég á að
byrja né enda.
Þetta gerðist allt svo fljótt og
þú varst tekinn frá okkur allt of
snemma.
Takk fyrir allt og allt.
Fyrir ótal morgna sem þú
vaknaðir snemma til þess að keyra
okkur í skóla úti í bæ. Fyrir ótal
hádegishlé sem fóru í að sækja
okkur í skóla og koma okkur heim
til mömmu. Fyrir ótal kvöld og
morgna, oft á ókristilegum tímum,
sem þú keyrðir og sóttir mig á æf-
ingar.
Takk fyrir góðar stundir sam-
an. Heima, í útilegum, á ferðalög-
um, á Spáni, hjá mér í Kaup-
mannahöfn og svo hjá mér og
fjölskyldu minni í Sviss.
Takk fyrir að kenna mér vinnu-
semi og elju. Að klára verkefnin
mín. Að undirbúa mig vel, hvort
sem það var fyrir skóla, vinnu, æf-
ingar eða nefndarstörf. Að hafa
trú á sjálfri mér og kjarkinn til
þess að eltast við draumana mína.
Þú kenndir mér að gera hlutina
vel einu sinni í stað þess að gera þá
mörgum sinnum með hálfum hug.
Þú kenndir mér ótal hluti og
kennir mér enn. Hvattir mig
áfram í öllu því sem ég tók mér
fyrir hendur, hvort sem það var í
námi og skóla, í vinnu og verkefn-
um eða íþróttum og áhugamálum.
Þú hafðir prófað þetta allt. Æft
ýmsar íþróttir, tekið að þér alls
konar störf og sjálfboðavinnu,
unnið félagsstörf, sinnt nefndar-
störfum og verið skáti.
Allt þetta hef ég frá þér. Ég tek
að mér ýmis verkefni, kem mér
inn í félagsstörf og sjálfboðavinnu,
sinni áhugamálum mínum vel og
fylgi eftir verkefnum sem ég tek
að mér.
Ég held að þetta stafi af því að
þú sagðir aldrei nei. Þú bauðst allt-
af fram hjálparhönd og gerðir þitt
besta í öllum stöðum sem upp
komu. Hver sem kom til þín og leit-
aði hjálpar eða aðstoðar fékk alla
þá hjálp sem þú gast gefið. Ég óska
þess að ég hafi þetta frá þér, þótt
ekki væri nema brot, og geti kennt
mínum afkomendum hið sama.
Núna tekur við ný lífssýn hjá
okkur. Kletturinn í lífi mínu var
tekinn frá mér og það verða mikil
viðbrigði að hafa hann ekki til að
halla sér upp að. En við stelpurnar
þínar stöndum saman. Ég lofa því
ekki að það verði engin læti, það
væri ólíkt okkur. En þegar upp er
staðið styðjum við hvor aðra.
Ég elska þig og sendi einn
hristikoss upp til þín.
Ég bið að heilsa,
Svava Hróðný.
Það var fyrir rúmum fjörutíu
árum að einn vinur Jóns Rafns
Antonssonar bar fram þessa
spurningu í kaffitíma á vinnu-
staðnum: „Siggi minn, þarftu ekki
að koma yfir ykkur húsnæði?
Okkur félaga mína vantar sjötta
mann til að byggja stigahús í
Breiðholtinu.“ Við vorum ung en
við slógum til. Þar með hófst löng
og farsæl samfylgd okkar með
þeim hjónum, Jóni Rafns og Guð-
rúnu Clausen.
Þetta var verklag þess tíma.
Jón teiknaði blokkina alla af
smekkvísi og fjórir tæknifræðing-
ar, einn smiður og einn verkfræð-
ingur lögðu saman krafta sína, all-
ar frístundir, kvöld, helgar og
jafnvel nætur og inn komumst við
í eigið húsnæði með fjölskyldur
okkar. Það fer ekki hjá því að það
myndast náin tengsl við svona
gríðarlegt átak og samvinnu. Það
var eins og ein stór fjölskylda
byggi þarna í Flúðaselinu og
stigahúsið var leikvöllur.
Áratug síðar ákváðum við að
byggja aftur með þeim hjónum,
Jóni og Gullý. Nú voru það tvö
eins hús, hlið við hlið í Jakaseli of-
ar í hverfinu. Jón teiknaði húsin af
sömu smekkvísi og allt annað,
þetta var sameiginlegt verkefni og
þarna hafa fjölskyldurnar, full-
orðnir, börn og barnabörn átt
góða tíma saman. „Hvað ertu að
baksa?“ spurði Jón gjarnan yfir
garðinn þegar tekið var til hend-
inni við eitthvað. „Á ég ekki að
hjálpa þér?“ En nú er Jón burtu
hrifinn frá okkur og lífið í Jakasel-
inu er ekki það sama.
Vinskapurinn vatt upp á sig og
þau hjónin komu með okkur í hóp
vina, sem hefur farið árlega um
byggðir og óbyggðir Íslands og í
önnur lönd og heldur saman með
ýmsum öðrum hætti, æ nánar eftir
því sem árin hafa liðið. Hans er nú
sárt saknað í þessum hópi.
Það var ekki komið að tómum
kofunum hjá Jóni. Alveg frá ung-
lingsárum hafði hann aflað sér
margháttaðrar reynslu, unnið alls
konar störf og víða farið. Hann var
dugnaðar- og atorkumaður og
þegar mest var umleikis í lífinu
kenndi hann í Iðnskólanum í
Reykjavík, sat þar í skólanefnd til
starfsloka, rak teiknistofuna Röð-
ul með nokkrum félögum, hafði
umsjón með ýmsum framkvæmd-
um fyrir banka, verslunarfyrir-
tæki og fleiri aðila, hannaði fjöl-
margar byggingar og byggði hús.
Ofan á allt þetta gaf hann sér einn-
ig tíma fyrir virka þátttöku í
félagsstörfum með Vestmannaey-
ingunum í Akóges. Á miðjum aldri
eignuðust þau hjónin hús á Spáni
og þar eyddu þau æ fleiri stundum
með árunum.
Að leiðarlokum stendur upp úr
sá mannkostur hans Jóns að vera
hjálpsamur og greiðvikinn við
aðra. Hann lá ekki á liði sínu að að-
stoða fjölskyldu og vini þegar þörf
var á, hvort sem eftir því var leitað
eða ekki. Við hjónin, börnin okkar
og fjölskyldur þeirra vottum Gullý
og öðrum í fjölskyldunni okkar
innilegustu samúð. Jóni Rafns á
himnum þökkum við kærlega fyrir
langa og skemmtilega samfylgd.
Sigríður María og Sigurður
Steingrímur.
Fyrir allmörgum árum stofn-
uðu nokkrir góðir vinir gönguhóp.
Sprækur hópurinn geystist um
fjöll og firnindi. Við höfum gengið
saman um hálendi Íslands, notið
birtu og fegurðar íslenska sum-
arsins og norpað í tjöldum í vætu
og vosbúð. Hópurinn hlaut nafnið
„Sjaldan er bagi að bandi“. Nafnið
er dregið af frásögn um mann sem
kom öðrum til bjargar á fjöllum
vegna þess að hann var með band-
spotta meðferðis. Bandið varð
okkar tákn og auðvitað alltaf með í
ferðum okkur. Það kom líka oft að
góðum notum þegar tosa þurfti
fótnettar konur upp kletta eða
vaða straumharðar ár. Við höfum
líka ferðast saman í öðrum lönd-
um, hjólaferðir í Þýskalandi, dek-
urferð á Ítalíu og svo ekki sé
minnst á ferð til Spánar í hús
Nonna og Gullýjar, þar sem und-
irbúningur, skipulag og stemning-
in var algjörlega eins og þeim var
einum lagið. Nú sjáum við, þessir
góðu félagar og vinir til margra
ára skyndilega á bak góðum vini
og traustum félaga. Það þarf ekki
að fjölyrða um þann sjónarsvipti.
Frá Nonna stafaði ávallt ein-
stök hlýja. Fas hans einkenndist
af rólegheitum en jafnframt festu,
engum látum, öllu heldur hlýju,
brosi og glettni. Hann var dreng-
ur góður.
Margs er að minnast úr ferðum
okkar. Þær minningar eigum við
alltaf. Hægt væri að segja margar
skondnar sögur úr þessum ferð-
um. Ógleymanleg mynd í hugan-
um er af Nonna í bleikum, níð-
þröngum spandex stuttbuxum af
Gullý. Hann gleymdi stuttbuxum
og í sumarblíðunni vildi hann að
sjálfsögðu ganga léttklæddur.
Hann leysti það með rólegheitum.
Í þessari afkáralegu brók labbaði
hann allar Hornstrandir. Eina
áhyggjuefnið var að hvítabjörn á
flakki mundi spotta skæran litinn.
Vasapyttlan hans Nonna var
ekki langt undan til að skapa
stemningu þegar fagna mátti
gönguafrekum, fjallstoppum eða
margra kílómetra plampi eða sigri
í Trivial því oftar en ekki enduðum
við daginn í Trivial eða pub quiz í
hörkukeppni en líka í gleði og gríni.
Nonna verður sannarlega sárt
saknað. Þó að hópurinn sé nú far-
inn að hægja á sér í göngum höld-
um við áfram á annan hátt og það
verður sannarlega erfitt að
ímynda sér hópinn án Nonna. Við
söknum notalegrar nærveru hans,
skynsemi og góðra ráða, hláturs
og hlýju.
En sárastur er söknuður Gull-
ýjar, Sólveigar, Svövu og fjöl-
skyldna þeirra og Svövu móður
Jóns. Missir þeirra er mikill og
barnabörnin sakna besta afa í
heimi. Megi góður Guð styrkja
þau í sorginni.
Blessuð sé minning góðs vinar
og félaga.
Berta, Ingibjörg H., Júlíana,
Ingibjörg og Þórður,
Jóhanna og Ragnar,
Sesselja og Kristján,
Sigríður og Sigurður,
Svava og Guðmundur.
Kæri vinur.
Okkur langar að kveðja þig
með þessu litla ljóði eftir hann
Helga Sæm.:
Sólin í hafið hneig,
hjarta mitt þó er glatt,
kvöldstjarna lýsir leið
lángt inn í hljóða nótt.
Gleymdur ég ekki er
uppivið fjallið bratt,
blærinn í bjarkasal
býður mér góða nótt.
(Helgi Sæmundsson)
Blessuð sé minning þín.
Elsku Gullý, Sólveig, Svava og
Guðrún og fjölskyldur. Missir
ykkar er mikill og sorgin svo sár.
Okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur og megi Guð styrja ykkur í
sorginni.
Bryndís og Garðar.
Kveðja frá vinum og sam-
starfsmönnum við Iðnskól-
ann í Reykjavík
Á votum haustdegi fyrir rúm-
lega hálfri öld hittist hópur ungra
manna sem voru að hefja tækni-
fræðinám. Í þessum hópi var Jón
Rafns Antonsson. Nú var tíminn
til að afla sér góðrar og hagnýtrar
menntunar til að byggja framtíð-
ina á.
Skólaárin liðu eins og hendi
væri veifað. Að loknum fyrri hluta
námsins fór Jón til Þrándheims í
Noregi, gömlu menningarborgar-
innar þar sem Íslendingar hafa
stundað nám frá kristnitöku. Það-
an lauk hann námi í byggingar-
tæknifræði árið 1972.
Að námi loknu hóf Jón störf hjá
einni virtustu teiknistofu landsins
og aflaði sér góðrar og fjölbreyttr-
ar starfsreynslu.
Um miðjan áttunda áratuginn
ákváðum við fjórir skólabræður
og fjölskyldur okkar að fara út í
húsbyggingu. Eftir að hafa styrkt
hópinn með tveimur afbragðs-
félögum sóttum við um og fengum
fjölbýlishúsalóð í Seljahverfinu
þar sem framkvæmdir voru að
hefjast. Árið 1975 var notað vel. Á
fyrri hluta ársins teiknuðu þeir
Jón og félagi okkar Sigurður Arn-
alds fallega og vel skipulagða
blokk. Jón lét sér það ekki nægja.
Teiknaði skeytingar á annan gafl-
inn og bætti þar inn í fígúratívu
listaverki. Keyptur var gamall
vörubíll og byggingarefni útvegað
á „gamla genginu“. Allt var svo
klárt þegar framkvæmdir hófust
um vorið. Seinni hluta ársins var
svo blokkin okkar, fjórar hæðir og
sex íbúðir, gerð fokheld, nær ein-
göngu með vinnu okkar félaganna.
Unnið var fram á nætur. Alltaf í
kappi við tímann til að fá fokheld-
isvottorð á árinu og tryggja þann-
ig lánafyrirgreiðslu. Jón var þarna
eins og jafnan framarlega í flokki
enda mikið þrekmenni, úrræða-
góður og ósérhlífinn, með mikla
þekkingu á viðfanginu.
Sambúðin í Flúðaselinu gekk
eins og best verður á kosið þó að
gamalt heilræði segi að vík skuli
vera á milli vina. Árin þar urðu
misjafnlega mörg hjá fjölskyldun-
um og þau Jón og Gullý fluttu sig
um set eftir nokkur ár og byggðu
fallegt hús í Jakaselinu. Eftir
stendur minningin um góð sam-
býlisár. En samstarfinu var ekki
lokið því þrír okkar enduðu á sama
vinnustað, Iðnskólanum í Reykja-
vík. Þar naut Jón sín mjög vel,
enda afburðakennari með mikla
þekkingu og hæfileika til að leið-
beina öðrum. Aðalkennslugreinar
hans voru byggingartækni og
tækniteiknun.
En vinnuþrek Jóns var ótrúlegt
og hann stofnaði ásamt nokkrum
samkennurum sínum öfluga
teiknistofu samhliða kennslunni.
Stofan starfaði um árabil og þar
var verksvið Jóns aðallega arki-
tektateikningar, þ.e. skipulag og
útlit mannvirkja. Einhvern veginn
í öllu þessu ati gaf Jón sér tíma til
að ljúka MPA-námi og námi í
eignaskiptum fasteigna.
Jón var hamingjumaður í
einkalífinu, vel kvæntur og lét sér
mjög annt um fjölskylduna. Hún
var alltaf í fyrsta sæti. Það var
aðdáunarvert að sjá hann flétta
hár dætra sinna á ofurnæman
hátt með sömu stóru og kröftugu
höndunum sem auðveldlega vipp-
uðu til sementspokum og þak-
sperrum.
Andlát Jóns bar óvænt að, ein-
mitt nú þegar um hægðist hjá
honum og fjölskyldunni. Við
kveðjum hann með þökk fyrir vin-
áttuna og samfylgdina og vottum
eiginkonu hans og fjölskyldunni
allri okkar innilegustu samúð.
Finnur og Ingi.
Jón Rafns
Antonsson
HINSTA KVEÐJA
Ef sársaukinn
er þér um megn,
hugsaðu um hafið.
Hver alda
gefur þér styrkinn
sem þú þarft
til að halda áfram
enn eitt andartakið.
(Höf. ók.)
Hvergi nærri hefði ég
haldið að elskulegur bróðir
minn ætlaði svo snemma á
vit forfeðra sinna og til
æðra lífs.
Gangi þér ferðin vel,
elskulegur.
Guð blessi eiginkonu
þína, elsku Guðrúnu Clau-
sen, börn ykkar og barna-
börn sem eiga svo sárt um
að binda.
Rúnar, Guðlaug og
fjölskylda.
26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 19. NÓVEMBER 2018
Ég kynntist
Bjarna þegar ég
vann í trésmiðjunni
Meið á áttunda
áratug síðustu ald-
ar. Við höfum örugglega verið
að slá saman stóla fyrir veit-
ingastaðinn Þórskaffi, þó nutum
við ekki krafta hins alræmda
þórshamars; Bjarni hafði sem
sagt góðan húmor og áhuga á
listum. Það dugði mér alveg, við
urðum góðir kunningjar. Hann
var vel lesinn, sem var dyggð í
Bjarni Bergsson
✝ Bjarni Bergs-son fæddist 2.
júlí 1930. Hann lést
7. nóvember 2018.
Útför Bjarna fór
fram 15. nóvember
2018.
mínum augum, og
bætti við leslistann
nokkrum góðum
titlum, man t.d. eft-
ir Veröld sem var,
sem hefur fylgt
mér síðan og getur
kennt manni margt
um lífið og til-
veruna. Bjarni var
einnig vel heima í
myndlist og listum
almennt. Það er
gefandi fyrir unga listaspíru að
kynnast mönnum eins og
Bjarna sem sannanlega hafði
góð áhrif á mig á þessum tíma
og alltaf gaman að hitta hann á
götu á seinni árum og spjalla
aðeins. Innilegar samúðar-
kveðjur til ættingja og vina.
Daði Guðbjörnsson.