Morgunblaðið - Sunnudagur - 29.12.2018, Síða 16

VIÐTAL
16 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 30.12. 2018
allt í að þær klárist nú í janúar. Sýningar hefj-
ast á AMC-sjónvarpsstöðinni í júní á næsta ári
en þættirnir eru tíu.
Er þetta ekki stundum einmanalegt?
„Jú, það getur verið það. Ég hef stundum
líkt þessu við sjómennsku en reyndar á sjó þá
þekkir maður fólkið sem vinnur með manni
mjög vel. En þegar maður fer út í svona verk-
efni þekkir maður yfirleitt fáa ef nokkurn. Ég
hef samt reynt að nýta tímann vel og stytt
stundirnar með því að vinna í öðrum verk-
efnum í frítímanum; lesið handrit og undirbúið
mig. En ég skal alveg viðurkenna það að þetta
getur verið mjög einmanalegt. Þá reynir mað-
ur að sækja félagsskap í vinnufélagana en í
þessu tilviki bjuggum við ekki á sama staðn-
um; þá getur verið gott að eiga Playstation-
tölvu. Nú undir lokin var ég farinn að hlakka
mikið til að koma heim og hlaða batteríin, orð-
in smá viðþolslaus verð ég að viðurkenna.“
Hann segist engu að síður hafa eignast góða
vini og vonar hann að framhald verði á serí-
unni. „Það er í pípunum, ef þetta gengur vel.“
Frægðin er frekar leiðinleg
Ólafur Darri er vissulega orðinn vel þekktur á
Íslandi og fólk kannast við hann hvert sem
hann fer. Því er skondið að þegar hann er
skoðaður á netinu kemur þessi setning upp á
IMDB síðunni hans: Was the announcer on
SkjárEinn in Iceland. Because of this, most
Icelanders recognize his voice, yet few knew
what he looks like.
„Já, ég veit ekki hvaðan þetta kemur en mér
finnst fínt að hafa þetta þarna,“ segir hann og
hlær.
„Fólk veit kannski
hver ég er hér á litla Ís-
landi en úti í hinum
stóra heimi veit enginn
hver ég er.“
Hvernig finnst þér að
vera frægur á Íslandi?
„Frægðin gerir ekki
mikið fyrir mann, hún
er frekar leiðinleg
hliðarafurð af því sem
ég geri.“
Blaðamaður nefnir að
hún komi honum kannski áfram í næstu verk-
efni.
„Á Íslandi held ég að hún geri það ekkert
endilega. Við búum í svo litlu landi og leik-
listariðnaðurinn er svo lítill að það er ekki nóg
að vera bara frægur ef viðkomandi er ekki
góður í því sem hann gerir. Þeir sem eru að
ráða í hlutverkin eru ekki að gera það á þeim
forsendum að eitthvert þekkt nafn gulltryggi
að bíómynd fái mikla aðsókn. Það skemmir
kannski ekki fyrir að hafa nöfn okkar frægustu
leikara á bíómynd, eins og Ingvars eða Hilmis,
en það tryggir ekki neitt. Það er svo oft talað
eins og frægðin sé svo eftirsóknarverð og
stundum eins og það skipti ekki máli fyrir
hvað. Í þessum bransa, og ég held ég tali fyrir
hönd langflestra minna kollega, viljum við vera
þekkt fyrir það sem við höfum gert. Í svona
litlu markaðssamfélagi eins og Íslandi og ef
þér er alvara með að vera góður leikari og
leggur hart að þér, kemur það þér langt. Miklu
lengra en einhver frægð. En úti í hinum stóra
heimi getur frægðin reyndar skipt máli,“ segir
hann og nefnir að hann hafi hugsað mikið um
gildi þess að vera listamaður.
„Ég hef í gegnum tíðina öðlast áhuga á
heimspekilegum tilgangi listarinnar og til-
gangi listamanna og velt fyrir mér siðferð-
islegum markmiðum listamannsins ef þau eru
einhver. Ábyrgð listamanna liggur í því sem
þeir gera, að þeir sýni hugrekki, að þeir þori að
leggja sig til hliðar til að geta sagt sögur.
Sögurnar eru alltaf mikilvægari en sögu-
maðurinn. Þetta er svona það sem er að malla í
kollinum á mér.“
Ólafur Darri segist finna fyrir velvild sam-
borgaranna.
„Mér finnst almennt eins og Íslendingum
þyki vænt um listafólkið sitt og sýni því virð-
ingu. Það er mín upplifun. Mér þykir mjög
vænt um þegar fólk stoppar mig og gefur sér
tíma til að deila með mér upplifun sinni af ein-
hverju sem ég hef gert á skjánum. Það er
krúttlegt. Ég vil búa í samfélagi þar sem fólk
hrósar hvað öðru. Einu skiptin þar sem það
getur verið pirrandi er þegar fólk er búið að
vera að fá sér svolítið. Ég forðast slíka staði og
ef ég fer á bar sest ég út í horn,“ segir hann og
brosir.
Nú hef ég lengi reynt að fá þig til mín í viðtal
og það hefur ekki tekist fyrr en nú. Hvað veld-
ur, ertu svona hlédrægur eða bara hógvær?
„Þetta er svolítið margþætt. Þetta kemur
aftur inn á frægðina og egóið. Ég hef reynt að
fara í viðtöl þegar ég hef frá einhverju öðru að
segja heldur en bara sjálfum mér eða ef ég get
vakið athygli á góðgerðarmálum. Núna er
gaman að segja frá viðburðaríku ári og Ófærð.
Ég er með sjálfan mig í „meðferð“; er að passa
að hafa báða fætur á jörðinni, vera þakklátur
fyrir þau tækifæri sem ég hef fengið. Ég er að
passa upp á að beisla egóið, það er auðvelt að
týnast í því í þessum skrítna kvikmyndaheimi.
Þú ert kannski með hóp af fólki allt í kringum
þig sem er í vinnu við að sjá til þess að þér líði
vel á setti og þig vanhagi ekki um neitt. Ég hef
mikinn metnað og mjög stórt egó og ég er að
reyna að berja á því. Ég fer beint heim eftir
þetta viðtal og tek upp járnstöngina,“ segir
hann og hlær.
Uppsögnin það besta
Ólafi Darra var sagt upp í Borgarleikhúsinu
árið 2002, eftir að hafa verið fastráðinn þar í
tvö ár, og fór þá að vinna sjálfstætt. Hann hef-
ur sannarlega ekki setið aðgerðarlaus síðan
því listinn er langur af fjölbreyttum verk-
efnum. Hann hefur leikið í leikritum, sjón-
varpsmyndum og bíómyndum og eins og al-
þjóð veit státar hann af fjölmörgum hlut-
verkum vestanhafs. Ólafur Darri harmar ekki
hlut sinn.
„Þetta var vissulega
fúlt á sínum tíma en ég
hef oft sagt að þetta sé
það besta sem hefur
komið fyrir mig á ferl-
inum. Ég man að þegar
ég var í leiklistarskól-
anum setti ég mér það
markmið að vera „á
sama stað“ og Ingvar
Sigurðsson eftir fjögur
ár. Hann hefur verið
mín fyrirmynd, enda frábær leikari og lista-
maður, en líka af því að hann fór sínar eigin
leiðir, þorði að segja nei og taka áhættu. Svo
fjórum árum eftir að hafa sett þessi markmið
var ég rekinn, þannig að ég var eins langt frá
markmiði mínu og hægt var,“ segir hann og
hlær.
„En það sem var frábært við það var að það
fékk mig til að horfast í augu við það að ef ég
ætlaði að ná einhverjum markmiðum yrði ég
að bera ábyrgð á því sjálfur. Þarna lærði ég að
enginn hefði meiri hagsmuni af því að minn
starfsferill gengi vel heldur en ég. Ég yrði að
hætta að leggja ábyrgðina í hendur á leik-
hússtjórum eða leikstjórum og ég yrði að þora
að standa með sjálfum mér þegar kæmi að
hlutverkum. Vera hreinskilinn við sjálfan mig
um frammistöðu mína. Þarna byrjaði ég að
hugsa þetta á heimspekilegri hátt og ég fór að
kalla mig listamann frekar en leikara. Sá
starfstitill er einhvern veginn stærri og
ábyrgðarfyllri og ég vil bera meiri ábyrgð en
minni. Ég vil ekki vera farþegi í þeim verk-
efnum sem ég tek þátt í. Annars er ég að
bregðast listagyðjunni sem er búin að vera
mér ótrúlega hliðholl,“ segir hann.
„Ég var líka að glíma við hluti í einkalífinu í
kringum aldamótin sem ýttu mér út í að gera
breytingar,“ segir hann og nefnir að hann hafi
verið fastur í viðjum vanans.
„Ég fór meðvitað að brjóta upp vanana
mína. Gott dæmi er að ég fór til dæmis alltaf í
sund og ákvað að hætta að fara alltaf í sama
klefann, sömu sturtuna og nota sama skápinn.
Ég braut upp allt líf mitt svona,“ segir hann.
Er vont að vera vanafastur?
„Nei, en það sem getur gerst ef þú ert vana-
fastur, og sérstaklega hjá listamönnum, er að
þú gleymir tilganginum í því sem þú ert að
gera,“ segir hann.
„Áhorfandinn á t.d. ekkert að þurfa að
hugsa út í alla þá vinnu sem liggur að baki
verki, eins og Ófærð; hann á ekki að vita hvort
það var rosalega gaman í tökum, eða eintóm
rifrildi. Hann á ekki að þurfa að hugsa út í það
að það tók okkur þrjár vikur að skjóta þriggja
mínútna senu. Hann á að horfa og njóta. Það
er svo mikilvægt fyrir okkur öll sem vinnum að
svona þáttum, og það eru kannski tvö hundruð
manns sem komu að Ófærð, að vita og muna að
það er það sem við erum að fara að búa til,
þessi upplifun áhorfandans. Þess vegna erum
við þarna. Mitt starf sem leikari er ekki merki-
legra en sagan Ófærð og má ekki taka meira
pláss,“ segir hann.
Dramatísk fjölskyldusaga
Ófærð II fór í loftið annan í jólum og er óhætt
að segja að þjóðin sé spennt fyrir framhaldinu.
Tökur hófust í október 2017 og stóðu fram á
vor 2018.
„Þetta gekk ótrúlega vel og auðvitað var frá-
bært að búa að reynslunni. Þegar við gerðum
fyrstu seríuna kom það mér á óvart hvað þetta
var langt og erfitt ferli. Þetta voru sex mán-
uðir af stífri vinnu, það er að segja við upptök-
urnar. Ferlið allt tekur mörg ár. Þar af leið-
andi var svo ótrúlega góð tilfinning að sjá hvað
Ófærð mæltist vel fyrir og fór víða,“ segir
hann.
„Ófærð fór um allan heim og sló í gegn í
Frakklandi og Bretlandi og víðar. Ég hef feng-
ið viðbrögð frá ótrúlegustu löndum. Indlandi,
Argentínu, Ástralíu, Brasilíu, Filippseyjum.
Við getum öll samsamað okkur í sögum. Ef
sögur eru vel skrifaðar og lagður metnaður í
þær, eins og er í Ófærð, skiptir engu máli hvar
í heiminum þú ert, hvort sem þú býrð í eyði-
mörk eða regnskógum, þú sogast inn í sög-
una.“
Hvað er það við Ófærð sem heillar fólk?
„Þetta er góð saga og vel gerð. Balti ber
ábyrgð á heildarsögunni og þetta er frábær
hugmynd. Hann fær svo til sín gott fólk, eins
og Sigurjón Kjartans og fleiri sem skrifa með
honum.“
Kannski er það líka þessi norræni drungi?
„Algjörlega, ég held líka að fólk sé forvitið
að sjá hvernig fólk lifir á litlum kletti lengst
norður í Atlantshafi. Ísland er líka núna „hipp
og kúl“ land. Þar spilar auðvitað náttúran hlut-
verk en líka tónlistarfólkið okkar, eins og
Björk, Sigur Rós og aðrir. Fólk er spennt fyrir
þessum heimi. En það sem fær fólk til að halda
áfram að horfa er að þetta er fjölskyldusaga í
grunninn,“ segir hann.
„Svo er þetta auðvitað spennandi glæpa-
saga, en það er fólkið og samböndin sem heilla
mest. Af því að fólk alls staðar í heiminum er
að glíma við fjölskylduvandamál. Og Ófærð er
í grunninn mjög dramatísk fjölskyldusaga sem
nær manni,“ segir hann.
Veðrið spilaði stóra rullu í fyrstu seríunni
enda bar þátturinn nafn með rentu. Ólafur
Darri segir aðeins annað upp á teningnum í
seríu tvö.
„Í fyrri seríunni vorum við sífellt að skjóta í
vondu veðri en það er öðruvísi í Ófærð II. Hún
gerist um haust því auðvitað vildu menn ekki
endurtaka sig og eru því aðstæðurnar aðrar.
Fólk er ekki lokað inni í bænum í Ófærð II,“
segir hann og nefnir að tökur hafi farið fram
víða í sveitunum í kringum Siglufjörð og á suð-
vesturhorninu.
Hvað gerist í Ófærð II?
„Nú verð ég að reyna að muna hvað má
segja! Það gerist mjög margt í Ófærð II en það
sem gleður mig kannski mest er að við fáum að
halda áfram að fylgjast með Andra, Hinriku,
sem Ilmur Kristjánsdóttir leikur, og Ásgeiri,
leiknum af Ingvari.
Hvernig var að heimsækja aftur Andra og
halda áfram að skapa þann karakter?
„Mér fannst það æðislegt, mér þykir óskap-
lega vænt um hann Andra. Ég hafði ákveðna
samúð með honum í fyrstu seríu; fannst hann
settur í hálfvonlausa aðstöðu. Ég hlakkaði
mikið til klæða mig aftur í úlpuna, ekki síst
vegna sambandanna. Ég hef stundum sagt að
uppáhaldsaugnablikin mín í Ófærð I, þegar ég
horfði á hana, voru þessi samskipti á milli Hin-
riku og Andra, og Andra og Ásgeirs. Ég sé að
þessi litlu augnablik eiga sér langa forsögu og
ég sé sérstaklega þessa miklu dýnamík á milli
Hinriku og Andra. Hún er frekar lágvaxin og
„Svo er þetta auðvitað spennandi glæpasaga
en það er fólkið og samböndin sem heilla
mest. Af því að fólk alls staðar í heiminum
er að glíma við fjölskylduvandamál. Og
Ófærð er í grunninn mjög dramatísk fjöl-
skyldusaga sem nær manni.“
’Og auðvitað, íslenskt veð-ur er dásamlegt, um leið ogþessi ákvörðun var tekin leystisnjó. Það var enginn snjór í
mánuð. Svo byrjuðum við að
skjóta í byrjun maí og hvað
gerðist! Þá náttúrulega byrjaði
að snjóa. Menn voru að sópa
snjóinn af Austurvelli.