Morgunblaðið - 13.02.2019, Síða 23

MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 13. FEBRÚAR 2019
✝ Jón HólmsteinnJúlíusson fædd-
ist á Þingeyri 3. jan-
úar 1926. Hann lést
2. febrúar 2019.
Foreldrar hans
voru Júlíus Guð-
mundsson og Sig-
ríður Jónsdóttir og
áttu þau sex börn.
Jón giftist Dóru
Hannesdóttur, f. 14.
júní 1929 í Reykja-
vík. Börn þeirra eru: 1) Guðrún,
gift Steingrími Haukssyni. 2)
Freysteinn Guðmundur, giftur
Björgu Kjartansdóttur. 3) Edda
Ólína Sigríður. 4) Kolbrún, gift
Ólafi Björnssyni. 5) Sigríður, gift
Heimi Barðasyni. Barnabörn og
barnabarnabörn eru 20 talsins.
Jón nam flugvirkjun hjá Flug-
félagi Íslands og starfaði við það
hjá FÍ og Loftleið-
um. Aðalstarf hans
var þó sem flug-
vélstjóri hjá Loft-
leiðum og Flugleið-
um. Jón var einn af
stofnfélögum flug-
virkjafélagsins og
eftirlaunasjóðs
hans. Einnig var
hann einn af stofn-
endum flugfélags-
ins Flugsýnar, sem
sinnti innanlandsflugi ásamt
kennsluflugi. Eftir starfslok
gekk hann í Flugklúbbinn Þyt og
sá um viðhald og eftirlit flugvéla
klúbbsins ásamt því að sinna
slíku fyrir vini og félaga sem áttu
einkaflugvélar.
Útför Jóns Hólmsteins verður
gerð frá Kópavogskirkju í dag,
13. febrúar 2019, klukkan 13.
Það er ekkert skrítið við það að
fullorðið fólk eins og faðir minn
falli frá. Það er hins vegar merki-
legt að fara í huganum yfir sam-
fylgdina með honum. Ég sniglað-
ist mikið í kringum hann frá því ég
man eftir mér um fimm ára aldur.
Með sinni rólegu nærveru kenndi
hann mér alla tíð að nota verkfæri
og hugsa. Faðir minn með verk-
færi í hönd er sú mynd sem ég á af
honum.
Hann var eins og í hugleiðslu
eða dáleiddur með skrúfjárn og
skiptilykil í hönd þar sem hugur
og hönd unnu saman. Þegar eitt-
hvað var að fór hann í æðruleysi
sitt og sótti lausnir vandans þang-
að.
Hann var besti lærimeistari
minn í notkun verkfæra og kenndi
mér verklagni. Allt sem hann tók
sér fyrir hendur gat hann leyst.
Hann smíðaði verkfæri til að leysa
vanda sem við honum blasti og átti
þau svo ævilangt. Eftir fermingu
fór hann og keypti fyrsta verkfæri
sitt, lítið skrúfstykki, í versluninni
Brynju sem enn er til. Þarna
beygðist sennilega krókurinn til
náms í flugvirkjun síðar.
Ég átti margar góðar stundir
með honum í bílaviðgerðum og svo
síðar í viðhaldi og skoðun á einka-
flugvél sem ég átti hlut í og svo
stækkaði það verkefni mitt undir
hans glögga auga hjá Flugklúbbn-
um Þyt þar sem ég naut samveru
og nærveru hans og auðvitað
áframhaldandi leiðsagnar. Faðir
minn var hæglátur en félags-
lyndur.
Hann var eitt sinn að yfirfara
og setja saman eins hreyfils flug-
vél flugklúbbsins Þyts og þegar
félagar hans sáu þúsundir hluta,
smáa sem stóra, á gólfi flugskýl-
isins var hann spurður hvort hann
vissi hvað allt þetta væri og hvort
þetta yrði einhvern tímann að
flugvél aftur. Hann lét sem hann
heyrði ekki svona vitleysu og dag-
inn eftir stóð flugvél tilbúin á gólf-
inu og enginn trúði sínum eigin
augum. Hann nam flugvirkjun hjá
Flugfélagi Íslands og starfaði við
það, ýmist hjá því félagi eða Loft-
leiðum sem og sínu eigin flugfélagi
Flugsýn. Starf hans þróaðist svo
með uppgangi Loftleiða og varð
hann flugvélstjóri í millilandaflugi
Loftleiða og Flugleiða. Þar átti ég
því láni að fagna að geta starfað
með honum sem flugmaður þess
flugfélags á DC-8 þotum sem
flugu milli Evrópu og Ameríku um
Ísland. Einnig flugum við saman á
einkaflugvélum Þyts. Að öðrum
ólöstuðum leituðu til hans flug-
menn og flugvirkjar til að leysa
einstök mál. Hann gerði upp eftir
óhapp flugvél af gerðinni Piper
Super Cub og var hún augnayndi
að verklokum. Sú vél ber nafn
hans með handskrift hans og er
þessari flugvél mikið flogið í dag.
Ég er þakklátur fyrir þennan
hægláta, duglega og ósérhlífna
föður sem á eflaust eftir að koma
upp í hugann þegar ég sýsla með
verkfæri til að leysa vanda með
viðgerðir á öllu mögulegu eins og
bílum, húsi og hljóðfærum.
Ég kveð föður minn með virkt-
um og þakklæti.
Freysteinn G. Jónsson.
Hann er farinn í sitt síðasta
flug, flýgur á vit nýrra heima þar
sem hann getur gert allt. Þannig
er mynd mín af pabba, ég hélt allt-
af að hann gæti allt. Stundum tók
það svolítið langan tíma því þann-
ig var hann líka, rólegur og yfir-
vegaður þurfti aðeins að fá að
hugsa málið áður en hann svaraði
og gerði. Kannski var ég þá líka
sjálf búin að finna út úr því sem
spurt var um þegar svarið kom.
En er það ekki einmitt hlutverk
upplandans að láta börnin sín upp-
götva að leitin er leiðin að lífinu, að
það að prufa sig áfram skili því að
lausn finnist? Traust er einnig
gott veganesti fyrir ungt fólk og
hann gaf mér og okkur það, aldrei
var efast um að við værum á réttri
leið en einmitt það gerði okkur
traustsins verð. Nei, ekki til í
orðaforðanum, alltaf tilbúinn til að
hjálpa, elska og vera til staðar.
Barna- og barnabarnabörn eiga
mynd af afa sem var hlýr og góð-
ur, elskaði að vera með þeim og að
taka þátt í lífi þeirra. Aldrei lét
hann veislur fram hjá sér fara,
tilbúinn að faðma og knúsa. Að
vera með fjölskyldunni var líf hans
og yndi eftir að starfsævinni lauk.
Myndin af pabbi í bílskúrnum er
líka kær, að gera við, lesa vörulista
með svo smáu letri að stækkunar-
gler þurfti fyrir flesta en ekki
hann, örsmáar tölur og stafir, tæki
til að laga og svo öll verkfærin,
kerti fyrir alla á afmælisdögum og
eitthvað til að narta í. Heill heimur
af undarlegri lykt, blanda af olíum
og honum, góð lykt. Myndin af
pabba að koma heim úr flugi er
líka lifandi og falleg, alltaf að
gleðja, koma færandi hendi með
eitthvað sem hann sá í útlöndum
eða eitthvað sem við sáum í „prís-
listum“ og þurftum nauðsynlega
að eignast. Einhver ævintýraljómi
sem nú er týndur þegar það er á
færi allra að ferðast til útlanda. Að
ferðast með honum innanlands
var líka gaman og hann kom sífellt
á óvart með þekkingu sinni á ör-
nefnum og fjöllum, myndin af hon-
um að keyra Fordinn með pípuna
er líka góð mynd. Að eiga pabba í
68 ár er ekki sjálfgefið, að eiga
besta pabbann er heldur ekki
sjálfgefið, en hann átti ég og sú
mynd er dýrmætust. Takk fyrir
samfylgdina, elsku pabbi minn, og
góða ferð inn í sumarlandið.
Þín dóttir,
Guðrún.
Nú hefur þú farið í þitt síðasta
flug, elsku hjartans pabbi minn,
en að þessu sinni lá leiðin í sum-
arlandið.
Það kveðjast vinir
og hlátur og söknuður
heyja hæglátt stríð.
„Partir c’est mourir un peu“.
(eða að skiljast er að deyja lítið eitt).
(Vilmundur Gylfason.)
Þar til við hittumst á ný, segi ég
eins og svo oft áður. Góða ferð, ég
elska þig og þú verður alltaf í
hjarta mínu, elsku pabbi.
Þín dóttir,
Kolbrún.
Leiðir okkar Jóns, tengdaföður
míns, hafa legið saman í tæplega
fjörutíu ár og ég man það eins og
það hafi gerst í gær þegar ég hitti
hann fyrst við eldhúsborðið í
Skólagerði 38, í sunnudagssteik-
inni. Hár, grannur og skarpleitur
eins og hann átti kyn til. Á þessum
árum var Jón starfandi sem flug-
vélstjóri hjá Flugleiðum og var því
oft erlendis og í burtu frá heim-
ilinu þannig að það tók smá tíma
að kynnast honum almennilega en
viðkynningin varð þeim mun betri
þegar tímar liðu. Jón Júlíusson
var satt að segja magnaður náungi
eins og allir sem kynntust honum
að einhverju ráði vita. Hann var
einstaklega bóngóður og hjálp-
samur þeim sem til hans leituðu,
og þeir voru margir, og hann var
fádæma úrræðagóður við lausn
ýmissa vandamála og úrlausnar-
efna. Jón var sannkallaður þús-
undþjalasmiður þegar kom að vél-
um og hverskyns dóti. Að gera við
og koma hlutum í gang var hans líf
og yndi. Bílskúrinn í Skólagerðinu
var hans heimavöllur. Þar úði og
grúði af alls kyns verkfærum sem
Jón hafði viðað að sér og sum hafði
hann smíðað sjálfur. Gilti þá einu
hvort verið var að skipta um
bremsuklossa eða púströr eða um-
felga og gera við dekk, hlaða
geyma, sjóða eða sandblása. Eða
lagfæra flugvélaparta, svo fátt eitt
sé nefnt. Í bílskúrnum mátti líta
allskyns tæki og tól, til hvers sem
vera skyldi. Bara að nefna það.
Þvingur og tangir og allskyns
skrúflykla og borvélar, sleggjur,
tjakka og sagir. Jón undi sér
löngum stundum í skúrnum. Oft
var verið að laga einhverja hluti úr
flugvélum í eigu kunningja, líma
væng eða stél. Þær eru ófáar vél-
arnar sem Jón hefur komið ná-
lægt.
En Jón var ekki öllum stundum
að bardúsa í vélum og þess háttar.
Hann var eindæma ræktarsamur
við sína nánustu og afi Jón var ein-
staklega skemmtilegur afi sem
var ávallt tilbúinn að bregða á leik
með smáfólkinu eða lauma ein-
hverju góðgæti í litla lófa. Að ekki
sé minnst á gamlárskvöldin. Þá
var Jón ávallt í miklu stuði og fór
jafnan fremstur í flokki afkom-
enda sinna við að „sprengja“ eins
og hann kallaði það og koma
dótinu á loft. Þá var ekkert gefið
eftir.
En fyrst og fremst var hann
góð manneskja sem lét sér annt
um sína nánustu og var jafnan
vakinn og sofinn yfir þeirra vel-
ferð.
Það var mikið lán að eiga Jón
fyrir tengdaföður, og nú þegar
hann leggur í sína hinstu för er við
hæfi að þakka fyrir sig og kveðja
þennan mikla öðling.
Blessuð sé minning Jóns H.
Júlíussonar.
Ólafur Björnsson.
Elsku afi, klukkan nálgast mið-
nætti og ég sit hér að reyna að
koma orðum á blað sem lýsa því
hversu mikilvægur þú varst mér,
en hvernig er það hægt? Þegar
engin orð eru nægilega stór til
þess því það eru ótal minningar
sem skjótast upp í hugann þegar
ég hugsa til þín, en á þessari
stundu er það eina sem ég get
hugsað um hversu heppin ég var.
Ég var svo heppin að eiga afa
sem var jafn handlaginn og klár
og þú varst, heppin hversu marg-
ar sögur þú hafðir að segja um öll
ævintýrin sem þú hafðir lent í um
allan heim og heppin að sama
hvað, gafstu þér alltaf tíma fyrir
mig.
Ég er svo óendanlega þakklát
fyrir að hafa átt þig sem afa og tel
ég mig afar lánsama að hafa hlotn-
ast það hlutskipti í lífinu að fá að
vera eitt af þínum barnabörnum.
Það sem við vorum heppin að eiga
þig í öll þessi ár, heppin að fá að
elska þig og heppin hvað þú elsk-
aðir okkur mikið. Þrír kossar,
aldrei bara einn og það alltaf beint
á munninn ásamt þéttingsföstu
faðmlagi. Hversu heppin.
Ég mun aldrei gleyma öllum
stundunum inni í bílskúr, uppi í
sumarbústað eða í Skólagerðinu,
öllum skiptunum sem þú hjálpaðir
mér, hvort sem það var að laga
leikföng, pumpa í reiðhjól eða bora
og negla þegar ég flutti að heiman
beint á jarðhæðina hjá ykkur
ömmu. Öll jólin og áramótin með
tilheyrandi sprengingum, gleði og
snjöllum eldfærum sem þú ávallt
hafðir meðferðis, ekkert af þessu
mun vera eins án þín, en það eru
forréttindi að hafa upplifað þetta
allt með þér.
Það er gott að elska, en á svona
stundu er það líka afar sársauka-
fullt, en fyrir það er ég líka heppin,
því það minnir mig bara á það
hversu hlýr þú varst og brosmild-
ur og hversu heppin ég var að þú
varst partur af mínu lífi ásamt því
hvað ég elskaði þig mikið.
Elsku hjartans afi minn, ég var
svo heppin að eiga besta afa í
heimi. Takk fyrir allt sem þú
kenndir mér, allar minningarnar,
alla kossana og faðmlögin. Það
sem ég mun sakna þín.
Elska þig, alltaf og alla tíð.
Þrír kossar.
Þín
Thelma.
Í dag kveðjum við Jón Júl eins
og við kölluðum hann. Jón var
heiðursfélagi í flugklúbbnum Þyt
sem var stofnaður í júní 1987 og
var hann með fyrstu félögum.
Okkur vantaði félaga sem var flug-
virki en inntökuskilyrði voru að
menn þurftu að vera atvinnuflug-
menn. Jón Júl var með flugmanns-
réttindi þannig að það var lítið mál
að taka hann inn í klúbbinn. Það
var mikill fengur fyrir okkur
fyrstu árin að hafa hann með okk-
ur þar sem hann þekkti vel Cessn-
ur og Pipera sem við flugum. Þetta
voru gamlar vélar sem við vildum
varðveita og fljúga og þá var ómet-
anlegt að hafa Jón til halds og
trausts.
Eftir að Jón hætti hjá Flugleið-
um sá hann um vélarnar og hélt
flotanum gangandi þar til að hann
hætti fyrir um fimm árum, þá orð-
inn 87 ára. Aldrei fann ég fyrir að
hann væri ekki með allt á hreinu
eða orðinn gamall.
Hann var hafsjór af upplýsing-
um og vissi allt um flugvélarnar og
mótorana en eitt var honum ekki
auðvelt það var öll þessi skrif-
finnska sem orðin er í kringum allt
sem heitir flug. Honum fannst
þetta óþarfi og hann hafði rétt fyr-
ir sér, öll þessi breyting frá fyrri
árum hefur bara íþyngt einkaflugi
svo að það er erfitt að sjá tilgang-
inn í skriffinnskunni. Jón kom til
dyranna eins og hann var klæddur
og var hreinn og beinn.
Þar sem hann var flugvélstjóri
hjá Loftleiðum á gullaldarárum
þess félags þekkti hann flesta flug-
menn klúbbsins mjög vel. Árið
1990 var gerð kaffistofa í skýlinu
að ósk Jóns sem varð til þess að fé-
lagsmenn komu í kaffi til að hitta
hann kl. 15 og var rætt um flug-
vélar og flug. Sumir okkar hittu
Jón sem nemendur í flugskólanum
Flugsýn 1964, þar sem hann var
einn af eigendunum.
Aldrei vafðist fyrir Jóni að
redda flugvélum Þyts ef þeim
hlekktist á úti á landi. Hann mætti,
fór yfir skemmdirnar og mældi.
Gaf síðan grænt ljós og enginn
hikaði, ef hann sagði fljúgðu.
Við Þytsfélagar þökkuðum hon-
um fyrir hans framlag í sögu Þyts
með því að nefna eina flugvélina
Jón Júl.
Við sendum fjölskyldunni sam-
úðarkveðjur.
Fyrir hönd stjórnar Flugklúbbs
Þyts,
Reidar Kolsöe.
Jón Hólmsteinn
Júlíusson
Bróðir okkar,
ANTON HAUKUR GUNNARSSON
frá Þingeyri,
lést á hjúkrunarheimilinu Hrafnistu
fimmtudaginn 31. janúar.
Útför hans fer fram frá Áskirkju föstudaginn
15. febrúar klukkan 13.
Nanna Magnúsdóttir Halldóra Magnúsdóttir
Kolbrún Gunnarsdóttir Daníel Guðmundsson
Sigríður Sturludóttir Örn Sturluson
Atli Sturluson Hrönn Sturludóttir
Ástkær dóttir okkar, sambýliskona,
fósturmamma, systir, mágkona og frænka,
HARPA LIND PÁLMARSDÓTTIR,
lést á gjörgæsludeild Landspítalans í
Fossvogi miðvikudaginn 6. febrúar.
Útför hennar fer fram frá Þorlákskirkju
föstudaginn 15. febrúar klukkan 14.
Sérstakar þakkir viljum við færa starfsfólkinu á gjörgæsludeild
Landspítalans í Fossvogi fyrir auðsýnda hlýju og umönnun.
Pálmar Björgvinsson Sigrún Guðmundsdóttir
Pétur Rúnar Guðmundsson og synir
Jón Magnússon Kristín Anna Jónsdóttir
Ingvar Oddgeir Magnússon
Pálmar Ægir Pálmarsson Ingibjörg Jónsdóttir
Sigrún Huld Pálmarsdóttir Guðmundur Hjartarson
og systkinabörn
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir, amma og langamma,
ANNA MARGRÉT ÞORLÁKSDÓTTIR,
Grænumörk 5, Selfossi,
lést á hjúkrunarheimilinu Fossheimum
sunnudaginn 3. febrúar.
Útförin fer fram frá Selfosskirkju föstudaginn 15. febrúar
klukkan 14.
Páll Auðunsson
Sigrún H. Pálsdóttir Þröstur Jónsson
Svala Pálsdóttir Þór Reynisson
Sandra Pálsdóttir Magnús Ö. Markússon
Auðunn Örvar Pálsson
barnabörn og barnabarnabörn
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
BRAGI MAGNÚSSON
trésmíðameistari
frá Kirkjubæ á Akranesi,
lést á Höfða, hjúkrunar- og dvalarheimili,
26. janúar. Útförin hefur farið fram í kyrrþey
að ósk hins látna.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Höfða fyrir góða umönnun og
hlýju.
Katrín G. Ólafsdóttir
Pálína Ósk Bragadóttir Þorsteinn Bjarnason
Valgerður Ó. Bragadóttir Guðjón Heimir Sigurðsson
Hólmfríður M. Bragadóttir Páll Ingvarsson
Helgi Bragason
Víðir Bragason Sigrún Halldórsdóttir
Guðrún Bragadóttir
og afabörn
Faðir minn, tengdafaðir, afi og vinur,
FINNUR BERGSVEINSSON
rafvirkjameistari
frá Gufudal,
Laugarnesvegi 90,
lést á líknardeild LSH í Kópavogi
mánudaginn 11. febrúar.
Útförin fer fram frá Fossvogskirkju mánudaginn 18. febrúar
klukkan 11. Blóm og kransar vinsamlega afþakkaðir en þeim
sem vilja minnast hans er bent á Slysavarnafélagið Landsbjörg.
Martha V.L. Finnsdóttir Sigurður K. Gíslason
Finnur Marteinn Sigurðsson Ágústa B.K. Kristjánsdóttir
Elínborg Guðjónsdóttir