Morgunblaðið - 19.02.2019, Side 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 19. FEBRÚAR 2019
✝ Friðný GuðrúnPétursdóttir
fæddist á Odds-
stöðum á Mel-
rakkasléttu 4. jan-
úar 1922. Hún lést
á hjúkrunarheim-
ilinu Eir 7. febrúar
2019.
Foreldrar henn-
ar voru Þorbjörg
Jónsdóttir, f. 20.1.
1881, d. 1.10. 1964,
og Pétur Siggeirsson, f. 15.4.
1889, d. 10.1. 1972
Systkini Friðnýjar voru Odd-
geir, f. 29.12. 1915, d. 27.11.
1989; Borghildur, f. 12.6. 1917,
d. 2.12. 1992; Jón Sigurður , f.
20.10. 1919, d. 30.1. 2006; Árni
Guðmundur, f. 4.6. 1924, d. 1.6.
2010; Guðný Aðalbjörg, f. 25.4.
Börn þeirra eru Guðjón Karl,
Erla Þórdís og Guðmundur
Árni. 5) Kjartan, f. 1965, sonur
hans er Guðjón Árni. Barna-
barnabörn Friðnýjar eru sex-
tán.
Friðný varð stúdent frá
Menntaskólanum á Akureyri ár-
ið 1943. Lauk síðan BA-námi í
Háskóla Íslands 1985. Hún vann
í Pósthúsinu í Reykjavík árin
1944 til 1951. Fór svo með fjöl-
skyldunni til Danmerkur og
Svíþjóðar þar sem Guðjón mað-
ur hennar var að læra sína sér-
grein sem fæðingarlæknir og
kvensjúkdómalæknir. Komu
aftur til Íslands 1957.
Eftir það var aðalvinna henn-
ar að sjá um heimili og börn og
síðan að sinna barnabörnum.
Hún var gífurlega fær í ætt-
fræði og gat rakið ættir manna
í móðurlegg allt aftur á þjóð-
veldisöld.
Friðný verður jarðsungin frá
Áskirkju í dag, 19. febrúar
2019, og hefst athöfnin klukkan
13.
1926, d. 25.6. 2001.
Eiginmaður
Friðnýjar var Guð-
jón Guðnason yfir-
læknir, f. í Reykja-
vik 23.6. 1923, d.
1998. Börn þeirra
eru: 1) Pétur, f.
1946, sambýliskona
hans er Samira
Muage Weng; Börn
hans eru Þórjón
Pétur, Pétur Jak-
ob, Ragnar, Gunnar, Ariel, Alej-
andro Pétur og Jóhanna Dögg
stjúpdóttir. 2) Snævar Guðni, f.
1949. 3) Árni Pétur, f. 1951,
sambýlismaður hans er José
Manuel Pequito Diego, Aðal-
björg Þóra er dóttir hans. 4)
Herdís Marianne, f. 1957, maki
Trausti Jarl Valdimarsson.
Þá er hún floginn in í aðra
vídd, þessi elska.
Við töluðum oft saman um
dauðann og ég sagði henni að
hún þyrfti ekki að hafa áhyggj-
ur af því. Ég myndi vera með
henni þegar hún yfirgæfi þessa
jarðnesku vídd. Það stóðst að
ég var með henni á hennar
hinstu stund , ef til vill beið hún
með brottförina þar til ég kæmi
frá Afríku.
Við áttum yndislegar stundir
saman í nokkra daga fyrir and-
látið þar sem það sem var bak-
við Friðnýju, hin raunverulega
hún, tengdist því raunverulega í
„mér“.
Svo sameinaðist hún Ljósinu
og er í mjög góðum málum
Hún móðir mín Friðný eða
Ninna einsog flestir kölluðu
hana átti langa og litríka ævi.
Nokkur atriði í fari hennar
eru mér minnisstæð. Það var
mikil seigla í henni. Hún átti til
að segja „ég get og ég skal“ og
það gerði hún svo sannarlega.
Þrátt fyrir berkla og lömunar-
veiki í bernsku þá lét hún það
ekki aftra sér. Hún fór í há-
skólanám þegar hún var 60,
fyrir tæpum 40 árum síðan,
þegar fátt var um að hennar
jafnaldrar gerðu það. Hún gerði
það meðal annars til að sýna
yngsta bróður mínum, Kjartani,
sem þá var unglingur að hún
væri ekki eins vitlaus og hann
hélt hann vera.
En eitt sterkasta dæmið um
viljastyrk hennar var það
hvernig hún náði sér eftir heila-
blóðfall sem lamaði vinstri hlið
hennar og gerði það að verkum
að hún missti málið. Hún náði
því baka með því að lesa góða
norðlensku, sagði hún, en hana
var að finna í norskum reyf-
urum og ástarsögum sem voru í
sjálfum sér fremur ómerkileg
lesning en vel þýddar á ís-
lensku.
Ég var og er mikið erlendis
en þegar ég var á landinu átt-
um við mjög góðar gæðastundir
saman á sunnudögum. Í hvert
skipti sagði hún alltaf eitthvað
sem kom á óvart. Eins og þegar
ég spurði hana hvað hún ætlaði
að gera þegar hún væri dauð.
Án þess að hika sagði hún
„Ætli ég verði ekki bara draug-
ur“.
Mamma var mikil barnagæla.
Hún náði vel til barna og sagði
sjálf að hún hefði átt að vera
barnasálfræðingur. Meira að
segja náði hún sterkum
tengslum við börn jafnvel þótt
þau hefðu aldrei hitt hana í eig-
in persónu. Eins og yngsti son-
ur minn sem spjallaði stundum
við hana í síma eða sá hana á
netinu. „Avo (amma) Ninna“
sagði kall með mikla ást í rödd
sinni.
Hún var á yngri árum vina-
mörg og sinnti vinum sínum og
vandamönnum á glæsilegan og
gefandi hátt.
Þetta var mikið náttúrubarn.
Alveg frá bernsku. Sennilega
fremur óstýrilát og lítt gefin
fyrir að láta aðra segja sér fyrir
verkum. Því var hún send til
móðurbróður síns á öðrum bæ á
Sléttunni, þegar hún var sex
ára. Sagði þá við frænda sinn:
„Ég er kominn til að læra
mannasiði. Ég má víst ekki
steyta görn við fullorðna.“
Sem betur fer, sagði hún, var
ekki til rítalín í hennar
bernsku. Ef til vill hefði hún
orðið stilltari, en á móti hefði
hún ekki orðið þessi sterki og
skapandi einstaklingur sem hún
var.
Ég er þakklátur fyrir svo
margt í okkar samskiptum.
Ekki bara að hafa átt góða
móður, heldur fyrst og fremst
að hafa kynnst og verið með
þessum sérstaka einstaklingi.
Pétur Guðjónsson.
Fyrir nákvæmlega fimmtíu
og fimm árum síðan fór ég í
mína fyrstu heimsókn í Sigtúnið
til Dísu vinkonu minnar. Sig-
túnið var einstaklega fallegt og
höfðinglegt heimili og bar þess
vott að Friðný og Guðjón höfðu
búið erlendis. Borðstofuhús-
gögnin voru hvít og nýtískuleg,
stofurnar risastórar og bjartar,
franskt baðherbergi og meira
að segja gufubað. Það tók Frið-
nýju ekki langa stund að kom-
ast að því að við vorum frænkur
og hún sagði mér margar sögur
af forfeðrum okkar. Friðný
kenndi mér líka strax að rekja
ættir mínar fimm ættliði aftur í
tímann. Hún var stolt af upp-
runa sínum og sínu fólki og
lagði mikla áherslu á menntun.
Sjálf naut hún þess að búa að
stúdentsprófi og var Guðjóni
stoð og stytta við að hlýða hon-
um yfir þegar hann var í lækn-
isfræðinni. „Hvað hann var
heppinn að ég fór svona vel yfir
augað með honum,“ sagði hún
því það kom á munnlega próf-
inu. Næstum sextug skellti hún
sér í Háskóla Íslands og lauk
þar sinni gráðu með láði.
Friðný var sannkölluð heims-
dama, átti marga fallega pelsa,
skartaði flottum höttum, fór í
frönskutíma og naut þess að
ferðast og fræðast. Sigtúnið ið-
aði af lífi á uppvaxtarárunum
enda barnmargt heimili. Ég
vissi fátt skemmtilegra en að
leika við Dadda og þeir voru
ófáir dansarnir sem Árni Pétur
hjálpaði okkur við að semja og
æfa í stofunni. Pétur var byrj-
aður að breyta heiminum og
Snævar mikill heimspekingur.
Ég á einstakar minningar af
Lúsíuhátíðinni en þá fékk ég
alltaf að gista. Friðný vakti
okkur Dísu eldsnemma og við
fengum að vekja alla strákana
syngjandi með logandi kerti og
ilmurinn af nýbökuðum Lúsíu-
brauðunum og kræsingunum
fylltu húsið. Það var líka ósjald-
an um helgar að boðið var upp
á kjúkling og franskar sem við
Dísa fengum að afhýða. Guðjón
skar þær síðan niður og djúp-
steikti, slíkt hafði aldrei verið
borið fram á mínu heimili.
Ég minnist Friðnýjar frænku
með miklu þakklæti fyrir marg-
ar einstakar minningar. Hún
fór svo sannarlega sínar eigin
leiðir í lífinu og gerði miklar
kröfur til annarra og sjálfrar
sín.
Ég votta ættingjum öllum
samúð og þakka Friðnýju
frænku hálfrar aldar samfylgd.
Ég mun ætíð minnast hennar
með bros á vör.
Gunnhildur Arnardóttir.
Óðurinn til gleðinnar hljómar
í huga mínum þegar ég kveð
Friðnýju Pétursdóttur, föður-
ömmu sonar míns Péturs Jak-
obs. Tónarnir magnast innra
þegar ég þakka henni fyrir
barnið mitt – barnabarnið
hennar og Guðjóns afa, lækn-
isins góða og elskulega. Óður-
inn til gleðinnar á sannarlega
við þegar manneskja kveður
eftir langt og farsælt líf eins og
Friðný gerir.
Friðný fæddist á Oddsstöð-
um á Melrakkasléttu. Mel-
rakkaslétta var ofarlega í huga
hennar alla tíð og þau Guðjón
dugleg að heimsækja og leggja
rækt við gamla foreldraheimilið
hennar. Friðný var góðum gáf-
um gædd – forvitin um lífið og
vildi njóta þess. Það er ekki svo
langt síðan ég hitti hana káta
og hressa í Kaffivagninum þar
sem hún naut stundarinnar með
Herdísi dóttur sinni og hennar
góða manni – að vera innan um
fólk var hennar líf og yndi.
Fullorðin lagði hún leið sína í
Háskóla Íslands og lauk glæsi-
legu prófi – vel liðin meðal
ungra skólasystkina. Hún sagði
mér að það hefði verið
skemmtilegur tími. Þegar Pétur
Jakob minn var vatni ausinn og
fékk fallega nafnið sitt, var
Friðný amma innilega glöð.
Pétur, nafn föður hennar, var
hjartanafnið – hún sá eftir því
að hafa ekki skírt alla syni sína
fjóra Pétur. En tveir þeirra
bera nafnið. Það er ekki hægt
að minnast á Friðnýju án þess
að nefna börnin hennar – þau
umvöfðu hana bókstaflega, sér-
staklega á efri árum og juku við
lífgleði hennar með reglulegum
leikhúsferðum – veitingahúsa-
heimsóknum og sólarlanda-
ferðum. Alveg einstakt og til
fyrirmyndar.
Árni Pétur, sonurinn kæri,
og einkadóttirin Herdís vöktu
yfir mömmu alla daga með ást
og gleði. Friðný var á margan
hátt lukkunnar pamfíll. Hún
var ekki amman sem bakaði og
prjónaði – hún var amman sem
uppfræddi og sagði sögur. Hún
elskaði barnahópinn á sinn hátt.
Á 97 ára afmælisdeginum 4.
janúar sl. sat hún í Perlunni
ásamt stórum hópi afkomenda,
sæl og sátt. Og nú er hún farin
og óðurinn til gleðinnar hljóm-
ar. Ég óska Friðnýju góðrar
ferðar, ég trúi því að hún hafi
verið full tilhlökkunar og til-
búin.
Guð blessi minningu Friðnýj-
ar Pétursdóttur – Guð blessi
börnin hennar öll.
Helga Mattína
Björnsdóttir, Dalvík.
Friðný Guðrún
Pétursdóttir
Elsku besta
Lúlu amma.
Á þessum tíma-
punkti verður mér hugsað til
alls þess sem þú stóðst fyrir.
Mér langar að þakka þér fyr-
ir alla endalausu hugulsemina,
allt sem þú hefur gert fyrir
okkur afkomendur þína. Það
skipti þig alltaf mestu máli að
við hefðum það sem best.
Heilsan var þar oft í fyr-
irrúmi. Löngu áður en það tíðk-
aðist, hófstu að baka hollustu-
brauð og pönnukökur úr
bankabyggi, en ekki hveiti, og
mikilvægt að við barnabörnin
fengjum nóga næringu, helst
nóg C-vítamín, og undanrennu.
Þú varst stórglæsileg, flug-
gáfuð og með stálminni alla tíð.
Það var alltaf svo gott og
öruggt að koma til þín og
manni leið alltaf vel í mjúka
brúna sófanum, gufan í gangi í
útvarpinu og þú sennilega að
útbúa eitthvað matarkyns, því
svangur mátti maður ekki fara
frá þér.
Það verður skrýtið að geta
ekki heyrt í þér aftur og ræða
málin.
Daginn áður en þú lést áttum
við dýrmætt samtal sem ég
hugsa oft til og hvernig þú
hugsaðir stöðugt um aðra, aðal-
Þuríður
Þorsteinsdóttir
✝ Þuríður Þor-steinsdóttir
(Lúlú) fæddist 22.
júní 1925. Hún lést
10. febrúar 2019.
Útför Þuríðar
fór fram 18. febr-
úar 2019.
lega hafðir þú
áhuga á að heyra
hvernig Hanna
Lísa hefði það,
hvort hún væri
ekki að braggast
vel, vildir alltaf
heyra og vita að af-
komendur þínir
hefðu það gott.
Ég er svo þakk-
lát að þið fenguð að
kynnast og hún muni eftir þér.
Ég sakna þín, elsku amma,
vona að þú, afi og öll þín góða
fjölskylda dansið nú saman
hress og glöð.
Hvíl þú í friði, elsku besta
Lúlu amma.
Þuríður Þorsteinsdóttir.
Ég kynntist ömmu minni
mjög vel þegar ég byrjaði í há-
skólanámi og bjó í kjallaraher-
berginu hjá Lúlú ömmu. Ég
kom við á efri hæðinni hjá
henni flesta daga. Hún hafði
miklar áhyggjur af því að það
færi ekki nógu vel um mig, en
mér hafði sjaldan liðið betur.
Hún bauð mér reglulega í mat
og við áttum mörg góð kvöld
saman þar sem við borðuðum,
spjölluðum og hlustuðum á út-
varpið. Við ræddum lífið og til-
veruna, og það var alltaf stutt í
grínið hjá ömmu. Þessi tími
sem við bjuggum saman var
mjög dýrmætur.
Við kynntumst ótrúlega vel
og þótt að ég flytti svo frá
henni fannst mér ég alltaf eiga
stað hjá henni. Nú kveð ég þig,
elsku amma mín, og þó ég hefði
viljað meiri tíma með þér er ég
samt mjög þakklátur fyrir tím-
ann sem ég fékk. Takk fyrir
allt.
Barði Freyr Þorsteinsson.
Elsku fallega og góða amma,
ég veit ekki alveg hvernig ég
ætti að fara að því að velja úr
öllum þeim góðu minningum
sem ég á um þig.
Það var alltaf svo gott að
fara til ömmu, ég gat alltaf ver-
ið örugg með það að fá rús-
ínubrauð með kindakæfu eða
hnetusúkkulaði, kíví eða undan-
rennu.
Ég elskaði að fara í gegnum
dótið hennar og róta í öllum
fötunum hennar og máta. Þetta
leyfði amma mér og vildi endi-
lega að ég tæki eitthvað af
þessu dóti með mér heim ef ég
vildi.
Amma var engri lík, henni
var alltaf svo umhugað um af-
komendur sína og hafði oft
áhyggjur af okkur, það skipti
miklu máli að okkur liði vel.
Hún passaði alltaf vel upp á
okkur og gætti þess vel að eng-
um yrði kalt.
Það var svo notalegt hjá
ömmu og ég vildi alltaf gista
hjá henni. Þegar ég var ung-
lingur fór ég oft til hennar og
við spjölluðum mikið, það var
gott að tala við hana.
Amma hlustaði alltaf á mig
og tók ekki afstöðu með nein-
um, mér leið alltaf betur þegar
við vorum búnar að spjalla sam-
an.
Ég gæti endalaust haldið
áfram að rifja upp þær ynd-
islegu minningar sem ég á, eins
og ferðirnar sem við fórum
vestur og góða blóðbergsteið
sem hún gerði, það er svo mikið
sem ég gæti skrifað að það væri
efni í heila bók.
Amma hefur svo oft komið
mér til bjargar þegar eitthvað
hefur bjátað á.
Er svo innilega stolt af því að
vera afkomandi Lúlú ömmu.
Ég á eftir að sakna þín svo
mikið. Elska þig, elsku amma
mín.
Þín
Kolbrún
Þorsteinsdóttir.
Elsku langamma, við syst-
urnar trúum því varla hvað við
vorum heppnar að eiga þig
svona lengi að. Þú sem varst
alltaf svo yndisleg og góð við
okkur.
Hvort sem það var þegar við
vorum uppi í sumarbústað hjá
ykkur langafa eða þegar við
komum í heimsókn og vorum að
skoða alla hlutina sem þið átt-
uð. Þú gafst þér alltaf tíma til
þess að tala við okkur og segja
okkur frá því sem við spurðum
um.
Þú vildir líka alltaf allt fyrir
okkur gera.
Við eigum margar skemmti-
legar og góðar minningar frá
þeim stundum sem við eyddum
öll sama í bústaðnum eins og
þegar að þú kenndir okkur að
gera spilahús á meðan restin af
fullorðna fólkinu var að dytta
að bústaðnum og landinu. Þú
lést smíða lítið hús fyrir okkur
krakkana við bústaðinn, svo að
við hefðum stað til þess að leika
okkur á og við notuðum það
mikið. Þú sýndir okkur að við
litla fólkið værum alltaf í for-
gangi hjá þér bara með því að
vera þú.
Elsku langamma, um leið og
við kveðjum þig með ást og
hlýju munum við sakna þín
mjög mikið.
Birta María og
Laufey Helena.
Elsku pabbi
minn er nú fallinn
frá 86 ára. Fyrstu
minningar um
pabba eru frá skíðaferðum okk-
ar í Hveradölum þegar ég var
fimm ára gutti. Ég man mjög
vel eftir fyrstu ferðinni minni
þar sem ég fór með pabba á
toppinn í diskalyftunni, þar
sem ég dróst hangandi í disk-
inum síðasta spölinn. Pabbi var
skellihlæjandi fyrir aftan og
hafði gaman af. Þegar upp var
komið og ég horfði niður frá
toppnum átti ég erfitt með að
pissa ekki á mig úr hræðslu.
Pabbi hughreysti mig, hló góð-
látlega og sagði mér að láta
mig bara detta á rassinn ef ég
færi of hratt. Eftir þessa ferð
fékk ég mikinn áhuga á skíðum
og var óstöðvandi, þökk sé
elsku pabba. Eftir að pabbi og
mamma skildu tók við tímabil
sem var erfitt fyrir okkur báða.
Hann talaði oft um að hann
vildi að ég flytti til hans eftir
skilnaðinn enda var mamma að
glíma við erfiðleika en það varð
nú ekkert úr því. Þrátt fyrir
það áttum við margar yndisleg-
ar stundir saman oft á skíðum.
Ég verð að nefna bestu gjöf
sem ég hef fengið í lífinu sem
var fermingargjöfin frá pabba,
Kristinn
Magnússon
✝ Kristinn Magn-ússon, Bói,
fæddist 20. október
1932. Hann lést 1.
febrúar 2019.
Útför hans fór
fram 13. febrúar
2019.
vikudvöl í Kerl-
ingarfjöllum. Sam-
verustundir okkar
þar eru bara góðar
minningar um
yndislega tíma sem
hlýja mér um
hjartarætur.
Árin liðu og allt-
af gat ég leitað til
pabba ef eitthvað
kom upp sem
þurfti úrlausnar
hvort sem það tengdist viðgerð
á bílum eða öðrum málum sem
þurfti að leysa þá var pabbi
alltaf til staðar.
Pabbi hafði sérstakan
húmor, oft svartan stríðnis-
húmor og stundum þurfti um-
hugsun til að skilja hann. Já,
það var svo sannarlega oft glatt
á hjalla með pabba. Þegar póli-
tík var til umræðu lá hann svo
sannarlega ekki á skoðunum
sínum. Það er svo margt sem
ég á pabba að þakka, ég lærði
mikið af honum enda var hann
afar fróður um allt, sama hvar
maður bar niður.
Þrátt fyrir að pabbi og
mamma hafi skilið þá var sam-
band þeirra einstakt. Alltaf var
pabbi á Grensásveginum hjá
mömmu, öll jól, páska og miklu
oftar. Það var eins og þau væru
ekki skilin, þannig var vinskap-
ur þeirra og það var mér mikils
virði. Í hjarta mínu býr mikið
þakklæti til pabba sem er nú
sameinaður fólkinu sínu og
elsku mömmu.
Guð blessi pabba minn.
Kristinn Magnús
Kristinsson.