Morgunblaðið - 05.03.2019, Síða 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 5. MARS 2019
Góður drengur
er látinn. Mágur
minn Finnbogi
Höskuldsson lést
22. febrúar eftir baráttu við
krabbamein. Ég kynntist Finn-
boga fyrir rúmri hálfri öld þegar
hann kom í fjölskylduna sem
unnusti systur minnar. Með okk-
ur tókst fljótt góð vinátta sem
stóð alla tíð síðan. Snemma dáð-
ist ég að því hversu góður verk-
maður hann var og hagur á allar
smíðar, einkum málmsmíði sem
hugur hans stóð snemma til.
Hann lauk námi í vélvirkjun og
síðan lá leið hans í Tækniskól-
ann þar sem leiðir okkar lágu
saman, hann sem nemandi og ég
sem kennari. Eftir námið í
Tækniskólanum fór hann til
frekara náms í Danmörku þar
sem hann útskrifaðist sem vél-
tæknifræðingur. Að loknu námi
réðst hann til starfa hjá Verk-
fræðistofu Sigurðar Thoroddsen
þar sem hann starfaði æ síðan.
Þar störfuðum við saman í tæpa
þrjá áratugi. Með vaxandi tölvu-
væðingu var þörf á röskum og
öflugum manni til að halda utan
um tölvukerfi verkfræðistofunn-
ar og tók Finnbogi að sér um-
sjón þess. Ósjaldan leitaði ég til
hans um vandamál sem upp
komu í samskiptum mínum við
tölvuna og tölvukerfið. Finnbogi
var mjög fær á sviði véltækni-
nnar og tölvumála og voru hon-
um falin stór og mikilvæg verk-
efni á þeim sviðum í gegnum
tíðina.
Á sorgartímum sem þessum
þegar ég kveð minn kæra vin
Finnbogi
Höskuldsson
✝ Finnbogi Hösk-uldsson fæddist
30. ágúst 1943.
Hann lést 22. febr-
úar 2019.
Útför Finnboga
fór fram 4. mars
2019.
leitar hugurinn til
baka og margar
minningar koma
upp í hugann. Ég
minnist þess hversu
gott var að leita til
Finnboga þegar
upp komu vanda-
mál einkum er
varðaði vélar, tæki
og tölvur. Einnig
var gott að leita til
hans um ráðgjöf við
ýmis verkleg verkefni heima við
auk þess sem hann átti ótrúlegt
verkfærasafn sem hann var
ósinkur á að lána þegar þörf var
á.
Í einkalífinu var Finnbogi
gæfumaður. Hildigunnur systir
mín og hann áttu saman meira
en hálfrar aldar farsæla sambúð.
Þau eignuðust tvær yndislegar
dætur og sex barnabörn og er
mikil samheldni í fjölskyldunni
þótt hluti hennar búi erlendis.
Við hjónin sendum Hildi-
gunni, Rakel Þóru og Ásdísi
Margreti og fjölskyldum þeirra
okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur og biðjum þeim blessunar á
þessum erfiðu tímum.
Sigurður Þórðarson
og Sigrún Andrésdóttir.
Með þessum fáu orðum lang-
ar okkur að minnast Finnboga.
Kynni okkar hófust fyrir tæp-
um tuttugu árum, þegar dóttir
hans og sonur okkar giftust.
Upp frá því hittum við hann
reglulega ásamt eiginkonu hans
í fjölskylduboðum og við önnur
góð tækifæri. Stolt hans af fjöl-
skyldu sinni, ekki síst af barna-
börnunum, fór ekki leynt og
hann fylgdist grannt með námi
þeirra og tómstundum. Brosið
leyndi sér ekki þegar vel gekk.
Þegar fjölskyldan stækkaði og
bæta þurfti húsakost tók hann
virkan þátt í því með skipulags-
gáfu sinni, dugnaði og vinnu-
semi, sem ávallt einkenndi hann.
Hann var ætíð tilbúinn til að-
stoðar, allt lék í höndum hans og
var aðstoð hans ómetanleg. Við
viljum minnast hans og þakka
honum fyrir það traust sem
hann ávallt sýndi okkur og fjöl-
skyldunni. Að leiðarlokum vilj-
um við biðja algóðan Guð að
styrkja Hildigunni og fjölskyld-
urnar á þessari erfiðu stundu.
Blessuð sé minning hans.
Guðrún og Magnús.
Látinn er eftir harða baráttu
við illvígan sjúkdóm besti vinur
minn allt frá barnæsku, hann
Finnbogi. Hugurinn leitar aftur
í tímann þegar hans var von í
heimsókn með foreldrum sínum
og systkinum til okkar í sveitina
í Borgarfirðinum. Einlægur
áhugi hans á bústörfum sem
kom fram í þessum heimsóknum
var ósvikinn. Þetta var í raun í
byrjun almennrar vélvæðingar í
landbúnaði í sveitum landsins.
Við lágum yfir auglýsingum og
myndum af vélbúnaði sem átti
að létta störfin við hvers kyns
vinnu í sveitum landsins sem
einkenndist af miklum mokstri
og hverskyns erfiðisvinnu al-
mennt.
Þarna var ef til vill lagður
grunnur að framtíð okkar. Finn-
bogi var alla tíð sérstaklega ná-
kvæmur og vandvirkur. Hand-
lagni og hjálpsemi voru
aðalsmerki hans í öllum verkum
í framtíðinni. Aldrei flanað að
neinu.
Eftir að við hættum búskap í
Borgarfirðinum fluttum við til
Reykjavíkur og settumst að við
Marargötu, stutt var til heimilis
Finnboga við Grandaveg og
margir göngutúrarnir þar á
milli.
Við Finnbogi lærðum og luk-
um sveinsprófum í Vélsmiðjunni
Héðni.
Fljótlega ákvað Finnbogi að
ganga menntaveginn og hóf nám
í tækniskólanum, fyrst undir-
búningsdeild hérlendis en eftir
það í Danmörku, þá nýlega gift-
ur Hildigunni Þórðardóttur. Við
Gerður og fjölskyldur okkar
vottum henni, Veturliða og
dætrunum tveim og aðstandend-
um þeirra dýpstu samúð okkar.
Guð blessi minningu Finn-
boga Höskuldssonar.
Guðmundur Bergsson og
Gerður Daníelsdóttir.
Finnbogi Höskuldsson var
samstarfsmaður minn á Verk-
fræðistofu Sigurðar Thoroddsen
(VST) sem síðar varð Verkís.
Með honum er genginn einn öfl-
ugasti starfsmaður Verkfræði-
stofunnar, traustur og snjall
samstarfsmaður.
Árið 1996 hóf ég störf á VST
ungur verkfræðingur. Þá rak
Finnbogi tölvukerfi Verkfræði-
stofunnar. Sagan segir að hann
hafi fyrst og fremst sinnt tölvu-
kerfinu fyrir hádegi á laugar-
dögum því virku dagana vildi
hann vinna og skrifa tíma á
verkefni sem kúnni borgaði fyr-
ir. Tölvukerfið gekk snurðulaust
á þessum árum. Finnbogi skildi
tölvurnar fullkomlega og var
gott að fá hann til að raða
:/,>>,&,&&,%,ll,̂,@,(),! ásamt
skipunum upp í skynsamlega
röð þannig að vandamál leyst-
ust.
Finnboga kynntist ég fyrst
vel í gegnum vinnu við álverið á
Grundartanga og síðar áttum við
eftir að dvelja langdvölum ásamt
öðrum góðum félögum við breyt-
ingar á álveri í Sundsvall í Sví-
þjóð. Það vakti athygli og að-
dáun mína hversu vasklega hann
gekk til allra verka og af miklu
öryggi. Verkefni sem Finnboga
var úthlutað voru alltaf leyst
fljótt og vel. Hann vildi líka að
aðrir stæðu sig í skilum gagn-
vart honum og ekki fékk maður
marga daga til að koma með nið-
urstöðu þegar framganga verk-
efna var því háð. Finnbogi setti
sig vandlega inn í verkefni sín,
og virtist yfirleitt koma fram
með hugmyndir sínar á fundum
þegar hann hafði séð fyrir sér
hvernig leysa mætti vandamálið.
Þegar Finnbogi sagði sína mein-
ingu var það að vel hugsuðu
máli.
Látinn er í
Reykjavík Gylfi
Thorlacius lög-
fræðingur, vinur
og fyrrum vinnu-
félagi minn. Hann hafði átt við
erfið veikindi að stríða um
nokkurn tíma, en andlát hans
kom samt á óvart eins og oft
vill verða.
Kynni okkar hófust er ég hóf
störf hjá Verkamannabústöðum,
síðar Húsnæðisnefnd Reykja-
víkur, en hann var lögfræðingur
þeirrar stofnunar í fjölmörg ár,
allt til þess að sá rekstur á fé-
lagslegum íbúðum var lagður
niður með lögum um síðustu
aldamót. Eftir það sá hann um
frágang ýmissa mála er þeirri
starfsemi tengdust og tók það
nokkur ár til viðbótar. Hann
var vandvirkur í öllum sínum
störfum og afar vandur að virð-
ingu sinni. Hann ætlaðist jafn-
framt til þess sama af öðrum.
Ég vil taka mér það bessa-
leyfi nú, þó seint sé, að þakka
Gylfa fyrir hönd okkar vinnu-
félagana hjá HNR fyrir fram-
úrskarandi samstarf og jafn-
framt, og ekki síst, góðar og
glaðar samverustundir.
Gylfi hafði skopskyn, sem gat
verið kaldhæðið og beitt og
þegar sá gállinn var á honum
gat hann virkað dómharður og
stífur á meiningunni. Eftir að
Gylfi Thorlacius
✝ Gylfi Thorlac-ius fæddist 27.
september 1940.
Hann lést 22. febr-
úar 2019.
Útför Gylfa fór
fram 4. mars 2019.
hafa kynnst honum
betur, áttaði maður
sig á að það risti
ekki djúpt en var
frekar notað til að
vera á öndverðum
meiði og koma á
stað fjörugum skoð-
anaskiptum. Hann
var í raun sérlega
hlýr og umhyggju-
samur persónuleiki,
sem lét sig varða
fjölskyldu sína, vini, skjólstæð-
inga og annað fólk, sem til hans
leitaði. Þá kom best í ljós hve
hollráður, úrræðagóður og ein-
staklega röskur til verka hann
var. Engin mál fóru í biðstöðu-
bunkann, heldur leysti hann úr
þeim „í gær“. Eftir kynni mín
af honum og foreldrum hans,
finnst mér að hann hafi haft
skopskynið frá móður sinni,
Aðalheiði, og verklagið og
vinnusemina frá föður sínum,
Kristjáni.
Gylfi var mikill fjölskyldu-
maður og þau hjón áttu stóran
og tryggan vinahóp allt frá
skólaárum sínum. Rausnarskap-
ur þeirra var annálaður og þau
notuðu hvert tækifæri til að við-
halda sambandi við ættingja og
vini.
Áhugamál hans voru mörg,
er þar er þó helst að telja ferða-
lög til ýmissa staða nær og
fjær. Hann lagði á sig að ná sér
í „pungapróf“ á bát til að geta
ferðast jafnt á láði sem legi og
lét ekkert stöðva sig, ef áhuginn
var vakinn. Þá verður einnig að
minnast á áhuga hans á bílum.
Það má með sanni segja að
hann hafi verið með „blæðandi
bíladellu“ og er þá ekki verið að
tala um einhverja slorbíla.
Eins og fyrr segir var Gylfi
mikill fjölskyldumaður. Ein-
kenni þeirrar fjölskyldu finnst
mér vera samheldni, trygglyndi
og hollusta. Til stóð að þau hjón
færu nú í lok febrúar til Flo-
rida, þar sem þau höfðu fjárfest
fyrir nokkrum árum í fallegri
íbúð í sólinni. Ferðafélagarnir
áttu að vera sonur þeirra ásamt
fjölskyldu til að halda upp á
stórafmæli.
Sú ferð var ekki farin, en í
staðinn fór hann í annað ferða-
lag, ferðalagið, sem bíður okkar
allra fyrr eða síðar.
Við hjónin sendum Svölu og
allri fjölskyldunni okkar inni-
legustu samúðarkveðjur. Lífið
verður sannarlega fátæklegra
án Gylfa.
Minn var heiðurinn að teljast
til vina hans.
Guðrún Árnadóttir.
Lífshlaup okkar er flókið. Við
fæðumst inn í fjölskyldu sem
mótar okkur, hvetur okkur eða
letur og við rekumst á sam-
ferðamenn sem geta haft góð
eða slæm áhrif á okkar lífs-
hlaup. Það má því líkja lífs-
hlaupinu við ákveðið happ-
drætti. Í því happdrætti unnum
við þegar við kynntumst Gylfa
Thorlacius. Hann varð vinur og
velgjörðarmaður.
Það sem einkennir gæfusamt
fólk er að trana sjálfu sér ekki
fram og lifa fyrir aðra. Leiðin
að innihaldsríkri tilveru felst í
því að geta starfað í auðmjúkri
fullvissu um heilan innri kjarna
og litla þörf fyrir viðurkenn-
ingu. Það er ávísun á gæfu að
krefjast ekki umbunar vegna
verka sinna og ætlast ekki til
neins af striti sínu. Í því felst
auðmýkt og sá þroski að geta
hugsað út fyrir sjálfan sig, gefið
af sér og lifað fyrir aðra. Þann-
ig var Gylfi.
Guðmundur tók til starfa sem
ungur maður sem yfirlæknir
Heilsustofnunar í Hveragerði
árið 1992. Ekki stóð á því að
Gylfi og fjölskylda tengdust
okkur báðum fljótt. Hann hann
var lögfræðingur stofnunarinn-
ar á erfiðum tímum í rekstri og
uppbyggingu. Strax myndaðist
gagnkvæmt traust.
Gylfi hafði sterkan persónu-
leika og mikinn faglegan
metnað. Ólæknandi bíladella
var Guðmundi og Gylfa sameig-
inlegt áhugamál. Það var stutt í
djúpa húmorinn og galsann sem
sem hann deildi yfirleitt ein-
ungis með ættingjum og vinum.
Gylfi var heiðarlegur, sanngjarn
og fyrst og mjög ráðagóður
þegar kom að lögfræði.
Við minnumst margra
skemmtilegra stunda og eigum
eftir að sakna samskipta sem
snérust ekki eingöngu um fag-
lega hluti heldur um atvik í lífi
okkar, bíladelluna og margt
fleira.
Við þökkum Gylfa fyrir
föðurlegt, ánægjulegt, ráðagott
og ekki síst skemmtilegt lífs-
hlaup með okkur. Þakklæti er
okkur efst í huga.
Svölu, Sif, Kristjáni, Ragn-
hildi og fjölskyldum sendum við
innilegar samúðarkveðjur.
Guðmundur Björnsson og
Helga Ólafsdóttir.
Í dag kveðjum við Gylfa
Thorlacius og þökkum einstaka
vináttu sem spannaði hálfa öld
og aldrei bar skugga á. Það var
glaðvært ungt fólk sem fékk
✝ Karen Sigurð-ardóttir fædd-
ist í Reykjavík 2.
janúar 1933. Hún
lést á Hlévangi 24.
febrúar 2019.
Móðir hennar
var Sigríður Árna-
dóttir, f. 14.10.
1898, d. 5.1. 1968.
Karen kynntist
árið 1963 Svanberg
Inga Ragnarssyni,
f. 19.4. 1933, d. 22.1. 2008, og
giftu þau sig 24.10. 1964 í Kefla-
vík. Þau bjuggu allan sinn bú-
skap í Keflavík. Þau eignuðust
engin börn en fyrir átti Karen
Guðmund Kr. Þórðarson, f. 26.6.
1958, og ólst hann
upp hjá þeim. Faðir
Guðmundar er
Þórður Kr. Jó-
hannsson, f. 3.6.
1933.
Karen vann hin
ýmsu störf og réði
sig meðal annars
sem ömmu fyrir
fjölskyldu og sá um
uppeldi á fjórum
börnum. Þá vann
hún einnig hjá Keflavíkurbæ við
ræstingar í dagdvöl aldraðra
þangað til hún fór á eftirlaun.
Útför Karenar fer fram frá
Keflavíkurkirkju í dag, 5. mars
2019, klukkan 13.
Elskuleg móðir mín, Karen Sig-
urðardóttir, er látin á 86. aldursári.
Margra hluta er að minnast og
þakka fyrir er litið er yfir farinn
veg. Ófá skipti arkaði hún með mig
í misjöfnum veðrum frá Barónsstíg
til leikskólans Laufásborgar og svo
heim aftur eftir að vinnu hennar
lauk. Fyrstu árin ólst ég upp hjá
mömmu og ömmu minni en eftir að
móðir mín kynnist tilvonandi
manni sínum, Svanbergi Inga
Ragnarssyni, þá fluttum við til
hans til Keflavíkur þar sem þau
bjuggu til æviloka. Mamma og Ingi
höfðu yndi af að ferðast um landið,
fyrst með tjald en síðar á húsbílum
sem Ingi innréttaði af mikilli natni.
Eitt sinn leist henni samt ekki á
blikuna þegar hann keypti stærð-
arinnar M. Benz-sendiferðabíl sem
hann innréttaði en síðan áttu þau
eftir að ferðast mikið á honum
meðan heilsa Inga leyfði. Síðan
voru þau með hjólhýsi á lóð við
Hallkelshóla í Grímsnesi en þar
voru Hörður bróðir hans og Unnur
mágkona með sumarbústað. Síðast
voru þau svo með hjólhýsi á Laug-
arvatni. Eftir að Ingi féll frá urðu
ferðirnar á Laugarvatn færri enda
var staðurinn ekki sá sami án hans.
Seinustu árin bjó móðir mín á
Kirkjuvegi 11 en er heilsunni hrak-
aði hjá henni bjó hún tæplega þrjú
ár á Hjúkrunarheimilinu Hlévangi.
Megi minning um góða og ynd-
islega móður lifa og þakka ég henni
fyrir allt.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(Valdimar Briem)
Þinn sonur,
Guðmundur.
Þegar maður elst upp í litlu
þorpi úti á landi, hjá foreldrum
sem tóku upp á því að flytja burt
frá öllu skyldfólki sínu, þá var alltaf
tilhlökkun sem fylgdi því er frænd-
ur og frænkur komu í heimsókn.
Kannski voru sumir meira
uppáhalds en aðrir, eins og gengur,
en alla vega var mikið hlakkað til
þegar fréttist að Gógó frænka og
Ingi væru á leiðinni. Þau voru enda
sérstaklega ræktarsöm við okkur
en kannski vorkenndu þau
mömmu fyrir að hafa stofnað til
bús á austurhjara landsins.
Gógó og mamma voru systra-
dætur, systra sem fæddust í Litlu-
Ávík við Norðurfjörð á Ströndum
og misstu föður sinn barnungar en
fluttust eftir það með Bjarnveigu
móður sinni til Ísafjarðar. Þetta
var árið 1900. Mamma og Gógó
voru jafnöldrur, fæddar snemma
árs 1933 með ríflega mánaðar bili
og ólust mikið til upp saman enda
skilst mér að langamma Bjarnveig
hafi stýrt því sem hún vildi, stund-
um með harðri hendi og með heið-
ur hússins að veði.
Nú þegar frænka mín hefur
kvatt leita á hugann minningar um
þessa yndislega konu sem var
skemmtileg, spaugsöm og kald-
hæðin en umfram allt hlý og um-
hugað um velferð ættingja og vina.
Af móðurfólki mínu sem ég hef
kynnzt þá fylgdist enginn betur en
Gógó með því sem gerðist innan
fjölskyldunnar en mér hefur alltaf
fundizt eðlislæg forvitni hennar um
fólkið sitt, og kannski fólk almennt,
vera drifin af væntumþykju og vel-
vilja. Væntumþykja hennar í garð
okkar systkinanna var alltaf ein-
læg, ósvikin og óskilyrt og sem
endurgalzt sjálfkrafa.
Ingi og Gógó voru einstaklega
samhent og samrýnd hjón, nokkuð
sem maður skynjaði strax á barns-
aldri og er eflaust hluti skýringar-
innar á því hvers vegna sérstök til-
hlökkun fylgdi komu þeirra, hvort
sem var austur á Egilsstaði eða
síðar norður til Akureyrar og að
Grund.
Eftir að Ingi dó er eins og sökn-
uðurinn hafi dregið af henni jafnt
og þétt en síðustu skiptin sem ég
fylgdi móður minni í heimsókn til
frænku var hún að nokkru óþekkj-
anleg en sárast var að sjá hana
svipta vilja til sjálfsbjargar. En, 86
ár er hár aldur og á slíkri kveðju-
stundu er sanngjarnt að þakka fyr-
ir sig og allar þær góðu minningar
sem Gógó og hennar fjölskylda
hefur skapað okkur. Guðmundi
frænda mínum votta ég innilega
samúð. Honum er þó ekki í kot vís-
að með þann mikla minningabrunn
sem gæzka móður hans hefur búið
honum.
Þorsteinn Egilson.
Gógó kom inn í líf okkar sem
barnfóstra þegar Sóley og Elva
voru litlar. Fljótt breyttist hún yfir
í að vera amma okkar. Strax varð
hún hluti af fjölskyldunni. Þegar
hún hitti foreldra okkar fyrst hafði
hún mestar áhyggjur af því hvort
barnaskaranum mundi líka við
hana, sem okkur gerði svo sann-
arlega. Hún hugsaði um okkur eins
og við værum hennar. Hún var
góðhjörtuð og skilaði það sér til
okkar allra. Hún samgladdist okk-
ur systkinum á gleðistundum og
var hún stolt af því að eiga okkur
og við hana.
Allar eigum við góðar minning-
ar um Gógó og standa upp úr góð-
ar og dýrmætar stundir eins og að-
fangadagur. Á hverju ári fórum við
fjölskyldan til hennar og Inga fyrir
jólamessuna. Sólríkir dagar í höf-
uðborginni með nesti í Hljómskála-
garðinum eða Húsdýragarðinum.
Sumarferðir í hjólhýsið á Laugar-
vatni. Sykraðar lummur á Hafnar-
götunni og ótakmarkað sjónvarps-
gláp.
Eitt heilræði frá Gógó var að
vera duglegur að hringja og fara í
heimsókn til þeirra sem manni
þykir vænt um, og gera það að
reglu, því maður veit aldrei hversu
lengi fólk er til staðar. Þó að sím-
tölin séu ekki löng þá gera þau
mikið.
Hún var stolt af fjölskyldunni
sem hún varð fljótt hluti af og erum
við og fjölskyldur okkar henni
þakklát.
Minning þín lifir, við elskum þig,
hvíl í friði, elsku amma.
Sóley, Elva Björk, Margrét
Lilja og fjölskyldur.
Karen
Sigurðardóttir