Morgunblaðið - 12.03.2019, Side 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 12. MARS 2019
lítilli birtu og óbærilegri líðan ill-
vígs sjúkdóms og lyfja sem taka
allt. Bæn um ljósið og friðinn. Það
var svo gott að sjá orð elsku
Möggu Stínu um hvernig hann var
umvafinn friði og birtu þegar
hann hafði kvatt.
Ég hélt samt og vonaði að hann
risi upp eins og fuglinn Fönix úr
veikindunum. Hann hafði svo oft
gert það.
Í þökk og virðingu kveð ég þig,
góði vinur í hálfa öld. Það er tómt
eftir þig. Minningarnar eru góðar
og fallegar.
Elsku Jóhanna, Magga Stína
og fjölskylda. Sorgin ykkar og
missirinn er mikill. Guð styrki
ykkur og huggi í sorg og söknuði.
Bænin hans Didda um ljós og frið
umvefji ykkur. Blessuð sé minn-
ing hans.
Halla.
Kveðja frá Hinu
íslenska biblíufélagi
Með fráfalli sr. Sigurðar Páls-
sonar hefur elsta félag landsins,
Biblíufélagið, misst traustan og
góðan félaga. Sigurður var fram-
kvæmdastjóri félagsins á árunum
1990 til 1997 og sat í stjórn þess
frá árinu 1998 til ársins 2012. Á
stjórnarárum hans í félaginu var
unnið að stóru verkefni, nýrri þýð-
ingu Biblíunnar á íslensku. Það
var margra ára vinna og átti Sig-
urður sæti í þýðingarnefnd Gamla
testamentisins um 17 ára skeið,
frá 1990 til 2007 þegar Biblía 21.
aldarinnar var gefin út.
Í prédikun sinni á Biblíudaginn
árið 2006 sagði sr. Sigurður: „Þeir
sem sá ráða hvorki vexti eða
ávöxtum. Þeirra skylda, eða öllu
heldur forréttindi, er að sá, það er
Guð sem gefur vöxtinn. En vilji
enginn sá, sprettur ekkert.
Hvernig viljum við sjá framtíðina
fyrir okkur? Er okkur sama hvort
kristin trú lognist útaf á meðal
okkar vegna skeytingarleysis eða
erum við tilbúin að sá, hvar sem
við erum. Það er hægt að eiga sér
staðfasta trúarsannfæringu en
sýna jafnframt umburðarlyndi
gagnvart sannfæringu annarra.
Það er hægt að vitna um og boða
trú sína án þess að meina öðrum
að gera hið sama. Farið og gerið
allar þjóðir að lærisveinum. Með
þessum orðum hófst sáningar-
starf sem borið hefur ávöxt um
víða veröld í tvö þúsund ár, þrátt
fyrir fyrirlitningu, andróður og of-
sóknir, vegna þess að fjöldi sáð-
manna hefur hlýtt þessum orðum
Jesú Krists. Þessir sáðmenn hafa
talið erindi Jesú Krists mikilvæg-
ara en öll önnur erindi, talið að
mikilvægara sé að setja von sína í
lífi og dauða á hann en nokkurn
annan.
Farið um allan heim, skírið og
kennið þeim að halda allt það sem
ég hef boðið yður. Þau boð finnum
við í bókinni sem þessi dagur er
helgaður.“
Fyrir mikilsvert framlag sitt í
Biblíufélaginu var Sigurður gerð-
ur að heiðursfélaga árið 2015 á 200
ára afmæli félagsins.
Góður félagi er fallinn frá.
Stjórn Hins íslenska biblíufélags
vottar Jóhönnu eiginkonu hans og
fjölskyldunni allri samúð sína og
biður þeim huggunar í harmi.
Agnes M. Sigurðardóttir,
forseti Hins íslenska
biblíufélags.
„Mínum Drottni til þakklætis“
var það heiti sem dr. Sigurður
Pálsson valdi bók sinni um Sögu
Hallgrímskirkju (2015), þeirri
kirkju sem hann unni svo mjög.
Orðin gætu allt eins staðið sem yf-
irskrift ævistarfs Sigurðar. Allt
var það unnið og starfað í sama
anda, ótrúlega mikið og fjölbreyti-
legt starf á vettvangi kirkju og
kristinnar boðunar, kennslu og
fræðslu ungra sem aldinna,
„Drottni til þakklætis“.
Það breytir því ekki að Sigurð-
ur lagði áherslu á að sú hlið sem
harmsálmar Saltarans tjá, þ.e.
angist og harm, hefði verið van-
rækt í trúarlífi kirkjunnar. Sjálfur
orti hann meðvitað í stíl harmsál-
manna fallegan, persónulegan og
sársaukafullan sálm er hann
nefndi „Ákall.“ Tilefni sálmsins
var afar erfið og sár reynsla af
dótturmissi árið 1990, sem hann
sagðist aldrei hafa komist yfir.
Sigurður var svo elskulegur að
leyfa mér að birta þann sálm í bók
minni Áhrifasaga Saltarans (2014)
og þar tjáði hann sig opinskátt og
einlæglega um hið sársaukafulla
tilefni.
Lokaerindið var í formi bænar:
Guð, sefaðu svíðandi hjarta
að sjái ég ljósið þitt bjarta
og gef mér þinn græðandi frið.
Sigurður sýndi mér margvís-
lega vinsemd og margar eru þær
bækur sem hann hefur gefið mér.
Við unnum saman í þýðingar-
nefnd Gamla testamentisins öll
þau sextán ár sem það starf stóð.
Hann var fyrst ritari nefndarinn-
ar en fljótlega varð próf. Þórir Kr.
Þórðarson að láta af störfum
vegna veikinda. Var þá ákveðið að
fjölga ekki í nefndinni heldur að
ritarinn tæki sæti Þóris. Það var
gæfuspor því að þar reynist Sig-
urður traustur og góður liðsmað-
ur.
Nokkru eftir að þýðingarstarf-
inu lauk hafði Sigurður samband
við okkur dr. Guðrúnu Kvaran og
sagðist sakna samfunda. Það varð
til þess að við tókum okkur fyrir
hendur að vinna saman að rann-
sókn á stíl Viðeyjarbiblíu sem við
höfðum öll mætur á. Þegar því var
lokið héldum við áfram að hittast
af og til í hádegisverði á Hótel
Sögu eða Norræna húsinu til að
rifja upp kynnin. Jafnan var það
Sigurður sem boðaði til þeirra
funda. Nú var nokkuð um liðið frá
því að frá honum hafði heyrst en
skýringin hryggilega kom svo á
dögunum. Hans verður sárt sakn-
að, en ég vil trúa að nú hafi hann
öðlast hinn „græðandi frið“.
Ég verð erlendis á útfarardegi
Sigurðar vinar míns, staddur í
námsleyfi í hinni helgu borg Jerú-
salem, en hyggst gera mér ferð að
grátmúrnum og minnast hans þar.
Ég votta Jóhönnu G. Möller,
eiginkonu Sigurðar, samúð mína
sem og ástvinum þeirra öllum.
Megi Guð blessa þau og styrkja í
sorginni.
Gunnlaugur A. Jónsson.
Kveðja frá
KFUM og KFUK
Fyrir tæpum tveimur árum var
sr. Sigurður Pálsson lýstur heið-
ursfélagi KFUM og KFUK á Ís-
landi. Við það tækifæri var lesið úr
Orðskviðunum 22:6 en þar segir:
„Fræð hinn unga um veginn sem
hann á að halda og á gamals aldri
mun hann ekki af honum víkja.“ Í
tvennum skilningi er þetta ritn-
ingarvers yfirskrift yfir lífi Sig-
urðar. Annars vegar ólst hann upp
í rækt kristinnar trúar og vissi af
nálægð Guðs áður en hann mundi
eftir sjálfum sér eins og hann
komst stundum að orði. Ævilangt
gekk hann veg trúarinnar, einnig
þegar sú leið varð torfær í erfið-
leikum og áföllum lífsins. Hins
vegar snerist lífsstarf hans og
köllun um að miðla trúnni til upp-
vaxandi kynslóðar hverju sinni. Í
því efni unni hann sér aldrei hvíld-
ar.
Sigurður fæddist inn í KFUM
og KFUK því foreldrar hans tóku
virkan þátt í félagsstarfinu. Stór-
an hluta ævinnar gerði hann það
einnig og gegndi gjarnan ábyrgð-
arstörfum enda vel til slíks fallinn.
Ungur varð hann leiðtogi í æsku-
lýðsstarfi félagsins. Árið 1978
varð hann formaður KFUM í
Reykjavík. Með þeirri skipan voru
staðfest kynslóðaskipti í fram-
varðasveit félagsins. Vissulega
var hann sjálfur kominn yfir fer-
tugt en hafði sterk tengsl við
yngra félagsfólk, alveg niður í
unglinga. Þar naut Sigurður góðs
af því að hafa verið eldri fulltrúi í
stjórn Kristilegra skólasamtaka
(KSS) í 14 ár, oft komið á KSS-
fundi og tók ásamt Jóhönnu eig-
inkonu sinni iðulega þátt í kristi-
legum skólamótum. Jafnframt
hafði hann stjórnað Æskulýðskór
KFUM og KFUK í sex ár.
Í öllum þessum trúnaðarstörf-
um var hann bæði samviskusamur
og sanngjarn, tók verkefnin föst-
um tökum og reyndist samstarfs-
fólki sínu góð fyrirmynd. Fræðsla
var hans hjartans mál. Hann var
sannfærður um gildi þess að upp-
fræða börn og unglinga í kristinni
trú. Jafnframt lagði hann áherslu
á að styrkja grundvöll kristins
leikfólks með aukinni fræðslu.
Sigurður var óspar á tíma og
krafta í þágu fagnaðarerindisins.
Sem prédikari og fræðari var
hann alltaf mjög vel undirbúinn og
gaf mikið af sér. Fyrir nokkrum
árum hélt hann eftirminnilega
hugvekju á aðventufundi AD
KFUM og KFUK. Þar brýndi
hann okkur til að vaka á verði og
láta ekki deigan síga heldur miðla
boðskap kristinnar trúar inn í
samtíðina og til uppvaxandi kyn-
slóðar. Það er hlutverk KFUM og
KFUK.
Persónulega naut ég þess að
hafa Sigurð sem kennara í kristn-
um fræðum við Kennaraháskóla
Íslands. Hann var eftirminnilegur
kennari, enda hafði hann brenn-
andi áhuga á stöðu kristinna
fræða innan skólakerfisins og
brýndi okkur nemendur sína til að
standa vörð um þau á faglegum
grunni.
Félagar í KFUM og KFUK
þakka fyrir líf Sigurðar Pálssonar,
fyrirmynd hans og allt sem hann
lagði af mörkum öðrum til heilla.
Innilegar samúðarkveðjur til Jó-
hönnu og fjölskyldunnar.
F.h. KFUM og KFUK á Ís-
landi,
Helgi Gíslason, formaður.
Dáinn er hinn glæsilegi séra og
doktor Sigurður Pálsson, fyrir
aldur fram. Er tilfinnanleg eft-
irsjá að þessum frækna menning-
arstólpa fyrir okkur hitt mennta-
fólkið.
Við Sigurður kynntumst fyrir
nokkrum árum í blönduðum kór.
Var hann þar ásamt konu sinni að
syngja með okkur. Einnig heyrði
ég hann messa, og snart það mig
þá sem hann hafði að segja um
kennarafortíð sína.
Hann hafði mætur á alnafna
sínum, Sigurði Pálssyni, og bland-
aði ég honum síðan gjarnan í tal
okkar. Þegar ég hitti svo séra Sig-
urð síðast, komandi úr messu,
komst ég svo að orði að nú væri
hann orðinn eini Sigurður Páls-
soninn! Játti hann því nú óðara.
Séra Sigurður keypti eina
ljóðabók af mér. Lét hann síðar
svo ummælt að efnið hefði verið
merkilega fjölbreytt og skapandi,
sem hann hefði kunnað að meta.
Mér þykir því við hæfi að kveðja
hann nú með slíku ljóði mínu, en
það heitir: Seifur og Ása-Þór ræða
málin. Þar yrki ég m.a. svo:
…
Þá sá Seifur eins og eldingarsýn
í augum frænda síns norræna, er
sagði:
„Hver veit nema Rómverjar hafi
komið þar á milli okkar og nútímans:
er ítalski keisarinn Konstantínus
sá krossmarkið í sólunni fyrir úrslita-
orrustuna;
er hann túlkaði þá sem friðarmerki
hins íranska sláturguðs Mýþra;
þótt móðir hans kristna hafi svo
leiðrétt þetta fyrir honum
er hann hafði unnið Rómaveldi;
og lögleiddi þar seinna kristnina?“
…
„Þó mun raunin að krossmynd
var fyrir sem gunnfánatákn Rómaveld-
is;
og að ef menn horfa beint í sólu
sjá þeir alltaf eitthvert krossmynstur!
En grillti þar þó fyrst í evrópska
friðinn?“
Tryggvi V. Líndal.
Sigurður Pálsson
✝ KristrúnGrímsdóttir
fæddist 3. júlí 1931
á Grundum í Kolls-
vík í Rauðasands-
hreppi. Hún lést 2.
mars 2019 á Land-
spítalanum í Foss-
vogi.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin
María Jónsdóttir
húsmóðir, f. 11.4.
1893. d. 1.11. 1946, og Grímur
Árnason útvegsbóndi, f. 30.11.
1891, d. 2.1. 1972. Kristrún var
áttunda í röðinni af tíu syst-
kinum. Þau eru Ólína Sigríður,
f. 19.7. 1920, d. 1934, Hrefna, f.
22.9. 1921, d. 15.2. 1924, Guðrún
Beta, f. 25.5. 1923, d. 17.2. 2019,
Arngerður Jóhanna, f. 13.6.
1925, Guðmundur Bjarni, f.
21.10. 1926, d. 21.1. 2001, Rakel,
f. 25.6. 1928, d. 18.7. 2016, Elín
Gréta, f. 3.1. 1930, Sólveig, f.
20.1. 1933, og Ósk-
ar Veturliði, f. 11.4.
1934.
Kristrún fluttist
til Guðrúnar systur
sinnar og Einars T.
Guðbjartssonar,
þegar heimilið að
Grundum leystist
upp í kjölfar þess
að Grímur faðir
þeirra veiktist af
berklum og fór á
Vífilsstaði. Þegar þau bjuggu í
Súðavík ól hún dóttur, Maríu
Jónu, f. 13.2. 1953, barnsfaðir:
Stefán Vilhjálmsson. María ólst
upp hjá Guðrúnu og Einari og
ættleiddu þau hana, hún á fjög-
ur börn. Eiginmaður hennar er:
Hreggviður Hreggviðsson, f.
14.2. 1951. Kristrún giftist Ottó
Svavari Viktorssyni, f. 5.10.
1927, þau skildu. Börn þeirra:
Hallgrímur Árni, f. 24.4. 1955,
hann á fjögur börn, eiginkona
hans er Ástrós Gunnarsdóttir, f.
4.12. 1959, Jón Viktor, f. 16.11.
1960, d. 9.11. 1964, Kristín
Guðný, f. 7.3. 1963, hún á fimm
börn, Viktoría Eyrún, f. 13.2.
1965, hún á tvö börn, Valgerður
Ósk, f. 9.7. 1967, hún á tvo syni.
Börn Kristrúnar og Axels Kvar-
an, f. 7.1. 1932, eru: Kolbrún, f.
14.3. 1970, hún á tvær dætur,
eiginmaður hennar er Kristinn
Brynjar Bjarnason, f. 10.11.
1966, og Jón Rúnar, f. 9.2. 1975,
hann á þrjú börn, eiginkona
hans er: Helga Valgerður
Skúladóttir, f. 25.11. 1977.
Eiginmaður Kristrúnar er
Brynjólfur Kristinsson, f. 9.2.
1933. Hann á þrjú börn af fyrra
hjónabandi. Ömmubörnin eru
22 og langömmubörnin 22.
Kristrún vann á sínum yngri
árum á Kleppspítalanum. Aðal-
starf hennar var húsmóður-
starfið. Þegar börnin voru orðin
eldri vann hún ýmis störf utan
heimilis, s.s. í Sjálfstæðishúsinu
og á Hótel Borg. Hin seinni ár
átti hún við heilsuleysi að
stríða.
Útför Kristrúnar fer fram frá
Bústaðakirkju í dag, 12. mars
2019, klukkan 13.
Hvernig á ég að takast á við að
skrifa um mæður mínar tvær
með tveggja vikna millibili? En
það er samt ekkert annað í boði.
Hún Rúna, blóðmóðir mín, átti
heimili hjá systur sinni Guðrúnu
þegar heimili foreldra þeirra
leystist upp vegna veikinda föður
þeirra. Rúna þá 13 ára. Gunna
systir hennar leit alltaf eftir
yngri systur sinni. Rúna eignað-
ist mig hjá henni og manni henn-
ar Einari Tómasi Guðbjartssyni
og atvikaðist það svo, að þegar
Rúna hélt til Reykjavíkur með
Ottó, unnusta sínum, þá varð ég
eftir og ólst upp hjá þeim og ætt-
leiddu þau mig. En alltaf var gott
samband við Rúnu og systkini
mín. Þegar ég var sjálf orðin
móðir skildi ég fyrst hversu erfitt
það hlýtur að hafa verið að skilja
frumburðinn sinn eftir hjá systur
sinni, þó svo ég hafi búið við mjög
gott atlæti. Hún leit auðvitað allt-
af á mig sem dóttur sína og börn-
in mín bjuggu við það ríkidæmi
að eiga tvær ömmur og maðurinn
minn tvær tengdamömmur.
Sjálfsagt hefur hún oft hugsað
hvernig lífið hefði orðið ef hún
hefði eignast heimili með blóðföð-
ur mínum og haft mig hjá sér.
Já, það skiptir máli hvert spor
sem stigið er og í hvaða átt er
haldið. Við vitum aldrei hvar við
endum, þegar lagt er upp í ferð.
Rúna ræddi aldrei þessa lífs-
reynslu sína við mig og ekki við
marga. Ég veit að hún ætlaði að
gera það, en rétta stundin kom
ekki. Hún mátti reyna margt erf-
itt í lífinu, s.s. þegar heimilið
leystist upp og systkinunum var
komið fyrir á bæjum í sveitinni.
Þrátt fyrir það held ég að það sé
leitun að jafn samheldnum syst-
kinum. En án efa var hennar erf-
iðasta lífsreynsla þegar hún
missti Jón Viktor sinn, rétt tæp-
lega fjögurra ára gamlan, af slys-
förum. Hún komst aldrei yfir
þann missi, ekki frekar en nokk-
urt foreldri sem missir barn.
Hann hefur án efa tekið á móti
henni og hún þrýst honum í fang
sér, eins og hún gerði við okkur
öll afkomendur sína og tengda-
börn.
Nú hefur hún verið leyst öllum
þrautunum frá og svífur um með-
al horfinna ættingja. Og Gunna
systir örugglega búin að undir-
búa komu hennar, þar sem hún
fór 13 dögum fyrr. Það er und-
arlegt að missa báðar mæður sín-
ar með svo stuttu millibili. En
kannski ekki, þar sem ég, strax
við fæðingu, eignaðist tvær mæð-
ur.
Þín dóttir,
María Jóna Einarsdóttir.
Það er skrýtin tilfinning að
missa tvær tengdamæður með
hálfs mánaðar millibili, hvað þá
fyrir Maríu Jónu eiginkonu mína
að missa tvær mæður á sama
tíma. Þær systurnar Kristrún og
Guðrún Beta voru vissulega
komnar við aldur, en viðbrigðin
fyrir okkur hin engu að síður
skrítin upplifun. Þær systur voru
nánar, en ólíkar engu að síður. Ef
nota má líkingamál úr Kollsvík-
inni sunnanvert við Blakksnesið,
þá var Guðrún eins og klettarnir
eða skerin þar – semsagt stað-
festa, en Kristrún eða Rúna eins
og sandurinn – mjúki og fallegi í
víkinni.
Það má segja að Rúna hafi
flogið frekar í seinna lagi úr
hreiðri þeirra systra, því hún sem
var átta árum yngri var undir
verndarvæng Guðrúnar og Ein-
ars heitins, eiginmanns Guðrún-
ar. Lífið var erfitt á þessum ein-
angraða stað, kjörin kröpp og
systkinahópurinn stór. En sam-
staðan var sterk og þau sem kom-
ust til fullorðinsára hafa reynst
traust og gott fólk, heiðarlegt,
vinnusamt og samstillt, þrátt fyr-
ir vestfirsku þvermóðskuna. Allt-
af hefur þó verið stutt í grínið hjá
þeim og vestfirska glottið.
Rúna hafði alla þessa góðu
mannkosti, auk alveg sérstakrar
hlýju og nærgætni. Bros og
faðmlag sem var engu líkt og
maður gleymir aldrei. Forrétt-
indi að fá að kynnast henni og
vera henni náinn.
Eftir að leiðir Rúnu og Otta,
þess góða og prúða manns, lágu
hvor í sína áttina og eftir að hafa
komið upp og eignast fallegan og
góðan barnahóp, þá kynntist
Rúna Binna og áttu þau farsæl
ár. Binni kletturinn og mýktin í
senn og Rúna einnig gædd mikilli
mýkt og mannlegu innsæi. Á
heimili þeirra þótti okkur fjöl-
skyldunni eins og öðrum gott að
koma. Þar hefur verið tekið á
móti öllum eins og hver og einn sé
sérstakur og mun það verða
þannig áfram hjá Binna sem
saknar Rúnu sinnar sárt. Á hlýju
og fallegu heimili þeirra hefur
margt verið rætt, en ætíð höfð
aðgát í nærveru sálar.
Það er eftirsjá að Rúnu, en nú
hefur góður Guð, almættið, tekið
á móti henni og búið henni stað
við hlið Gunnu systur sinnar, sem
mun áfram líta eftir Rúnu litlu
systur sinni.
Guð blessi þær systur. Missir
þeirra verður mörgum okkar
hinna erfiður. Hann varðveiti og
leiði Binna og börn hennar.
Hreggviður Hreggviðsson.
Nú hefur elsku Rúna amma
kvatt þessa jarðvist, 87 ára að
aldri. Það er vissulega skrýtið að
þær systurnar, móðurömmur
mínar, skyldu fara með aðeins 13
daga millibili. Þær virðast hafa
viljað vera samferða yfir þarna
hinum megin. Kannski ekki
skrýtið þó, þar sem þær voru allt-
af mjög nánar (eins og þau reynd-
ar öll systkinin) og Gunna amma
var vön að passa upp á Rúnu litlu
systur sína.
Það er með miklum söknuði
sem ég kveð ömmur mínar sem
báðar voru virkilega góðar
ömmur. Gunna amma svo mikill
prakkari og fyndin og Rúna
amma alltaf svo hlýleg og blíð.
Þær systurnar voru býsna ólíkar,
en að mínu mati áttu þær það að
minnsta kosti sameiginlegt að
vera afar góðar ömmur, miklir
dýravinir, léttar í lundu og með
ágætan skammt af hinni svoköll-
uðu „vestfirsku þrjósku“.
Ég hef oft hugsað til þess
hversu heppin ég hef verið að
eiga tvær ömmur móðurmegin –
Guðrúnu Betu kjörmóður
mömmu og Kristrúnu blóðmóður
mömmu, sér í lagi þar sem ég
missti af að kynnast föðurömmu
minni og nöfnu sem dó þegar ég
var bara á fyrsta árinu. Þá hafa
þetta verið sérstök forréttindi.
Mér verður alltaf minnisstætt
hlýtt, mjúkt og traust faðmlag
Rúnu ömmu og hvernig hún
hvíslaði alltaf svo fallegum orðum
að manni þegar hún faðmaði
mann. Hún ætlaði aldrei að
sleppa manni þegar maður
kvaddi hana og lét manni alltaf
finnast sem maður væri alveg
sérstakur. Það er ég viss um að
frændsystkini mín og fleiri geta
tekið í sama streng.
Svona var Rúna amma alltaf
notaleg við alla. Hún hafði líka
mikið dálæti á dýrum, sér í lagi
köttum og hundum og minntist
hún ósjaldan með söknuði fram-
liðinna fjórfættra loðinna vina
sinna.
Lífið hjá Rúnu ömmu var ekki
alltaf dans á rósum og glímurnar
ófáar sem hún þurfti að heyja.
Því var stundum slegið fram í
fjölskyldunni að hún hefði níu líf
eins og kettirnir. Samt sem áður,
þrátt fyrir þá erfiðleika sem hún
þurfti að ganga í gegnum á lífs-
leið sinni, var Rúna amma afar
glaðleg, jákvæð og bjartsýn
manneskja og sérlega skapgóð.
Hún hafði líka gott lag á því að
stappa í mann stálinu og vekja
bjartsýni með manni með já-
kvæðum spádómum um framtíð-
ina.
Elsku Rúna amma, líkt og þú
kvaddir mig í lok hverrar sam-
verustundar sem við áttum með
fallegum orðum og jákvæðri spá,
langar mig að reyna að kveðja þig
nú með svipuðum hætti: Hvíl í
friði, elsku amma. Ég veit að nú
ertu laus allra þjáninga og ég veit
að Jón Viktor þinn, systkini þín
heitin fimm og fleiri ástvinir
munu taka vel á móti þér. Ég finn
það á mér. Það er alltaf, líkt og þú
sagðir, sterkur strengur á milli
okkar og hann mun aldrei slitna.
Þín ömmustelpa,
Sesselja Hreggviðsdóttir.
Kristrún
Grímsdóttir