Morgunblaðið - 13.03.2019, Qupperneq 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 13. MARS 2019
✝ Guðrún Borg-hildur Stein-
grímsdóttir fæddist
í Miklagarði í
Saurbæ í Dalasýslu
5. október 1925.
Hún lést á Landspít-
alanum í Fossvogi
17. febrúar 2019.
Foreldrar henn-
ar voru Steinunn J.
Guðmundsdóttir frá
Felli í Kollafirði og
Steingrímur Samúelsson bóndi í
Miklagarði og síðar á Heinabergi
á Skarðsströnd. Guðrún var
þriðja í röðinni af sjö börnum
þeirra hjóna en auk þess ólu for-
eldrar hennar upp tvo drengi. Af
Árni lést árið 2012. Þau eignuðust
fjögur börn: 1) Steinunn Kristín,
f. 24. febrúar 1950, d. 2014. Hún
giftist Sigurði Guðmundssyni og
eignuðust þau þrjá syni. 2) Mar-
grét, f. 26. febrúar 1953, d. 2011.
Hún giftist Gísla Örvari Ólafssyni
og þau eignuðust þrjú börn. 3)
Gísli, f. 24. janúar 1955, er eig-
inkona hans Guðrún Unnur Úlf-
arsdóttir og eiga þau þrjú börn. 4)
Bogi Guðmundur, f. 9. október
1966. Eiginkona hans er Kristín
Hlíðberg Rafnsdóttir og eiga þau
tvö börn. Alls eru afkomendur
Guðrúnar og Árna 21.
Guðrún vann um tíma utan
heimilis við saumaskap en þegar
fjölskylduverkstæðið flutti í ný-
byggingu við Tangarhöfða fór
hún að sjá um móttökuna þar.
Guðrún eyddi síðustu æviárunum
í Mörkinni og hafði sjálfstæða bú-
setu allt til enda.
Útför hennar fór fram í kyrr-
þey 1. mars 2019.
systkinunum lifa nú
einungis Brandís og
Sigríður Magga.
Þegar Guðrún
var 10 ára flutti fjöl-
skyldan að Heina-
bergi á Skarðs-
strönd og þar ólst
Guðrún upp. Guð-
rún var við nám í
Húsmæðraskól-
anum á Staðarfelli
en fór svo til
Reykjavíkur í atvinnuleit. Þar
kynntist hún tilvonandi eig-
inmanni sínum, Árna V. Gísla-
syni, sem þá var á þriðja ári í Iðn-
skólanum og nam bifreiðasmíði.
Þau giftu sig 22. október 1949 en
Eins og gjarnan er með
tengdabörn kynntist ég Guðrúnu
Steingrímsdóttur þegar samband
okkar Steinunnar Kristínar, elstu
dóttur hennar og Árna Gísla-
sonar, var komið á það stig að ég
fór að láta sjá mig á heimili þeirra
sem þá var við Rauðalæk. Mér
var þá þegar vel tekið og allt til
þess er Unna lagði aftur augun
hinsta sinn hefur aldrei borið
skugga á samband okkar.
Við Steina fylgdumst að í MR,
þótt hún væri árgangi á eftir mér
og seinasta veturinn voru stofurn-
ar sem 6S og 5A voru í hlið við hlið
á efstu hæðinni í gamla skólahús-
inu. Steina fylgdi mér til Kanada
þegar hún var orðin stúdent en
árið eftir var elsti sonur okkar
fæddur, hún varð eftir hér og fór
að vinna meðan Unna sá að miklu
leyti um drenginn á daginn. Þeg-
ar við svo fórum aftur haustið á
eftir fylgdi hún okkur til að sjá
með eigin augum þær aðstæður
sem okkur voru búnar til að
þreyja vetrarkuldana í Kanada.
Að loknu námi tók við lífsbar-
áttan og fleiri drengir bættust í
hópinn okkar sem allir áttu skjól
hjá ömmu Unnu. Garðurinn við
einbýlishúsið í Kvistalandi varð
að töfraveröld þar sem saman fór
garðrækt og alls konar furðuhlut-
ir sem ungviðið kunni vel að meta.
Þegar verkstæðisrekstur fjöl-
skyldunnar fluttist upp á Ártúns-
höfða var útbúin aðstaða þar sem
Unna gat sinnt þeirri margvís-
legu listsköpun sem átti eftir að
einkenna líf hennar í auknum
mæli alveg til loka, bæði útskurð-
ur í tré og svo glerlist. Margir í
fjölskyldunni, bæði afkomendur
og aðrir, unnu á verkstæðinu um
lengri og skemmri tíma og hún
gat þannig verið í miklum sam-
skiptum við allt sitt fólk.
Þau hjónin fluttu sig síðar ofar
í Fossvoginn og garðurinn á Klif-
vegi varð umfjöllunarefni fjöl-
miðla og áfangastaður fyrir út-
lenda áhugamenn um garðrækt.
Allt hennar líf einkenndist af
iðjusemi og smekkvísi, hvort sem
það var að sauma föt, prjóna,
baka eða taka til hendi í hverju
sem var. Það er til marks um
hversu virk hún var alla sína ævi
að síðustu helgina áður en hún fór
að lokum á sjúkrahús var hún
leggja Boga sínum lið í sumarbú-
staðnum.
Líf Unnu var ekki áfallalaust.
Hún missti tvo bræður sína í slys-
um en stærstu höggin komu síðar
þegar Margrét, yngri dóttir
hennar, féll frá, síðan Árni og svo
Steinunn. Þessi þungu áföll voru
henni mjög erfið og þegar ljóst
var í hvað stefndi hjá eldri dótt-
urinni sagðist hún vera orðin of
gömul til að takast á við þetta.
Hún bognaði en brotnaði ekki og
við öll höfum síðan tekist á við eft-
irmálin.
Ég er þakklátur fyrir að hafa
þekkt Unnu og fengið að njóta
samvistanna við hana sem urðu að
mörgu leyti nánari á allra síðustu
árum en þau höfðu verið áður.
Hún lifði gæfuríku lífi, kom
börnum sínum til manns og þau
aftur sínum og nú er enn ein kyn-
slóð afkomenda hennar á sömu
braut. Við höfum þessari góðu
konu öll margt að þakka. Hennar
stundaglas var tæmt, hún lifði
langa ævi og þótt við syrgjum
hana þegar hún nú hefur kvatt þá
hefur hið óhjákvæmilega gerst,
eins og hlaut að verða. Við hin
höldum áfram.
Sigurður Guðmundsson.
Elsku amma mín.
Margar minningar koma upp í
huga minn þegar ég hugsa til þín.
Við vorum orðnar nánar vinkon-
ur, ég vissi að ég gat alltaf treyst
þér fyrir öllu sem ég þurfti að
segja frá, þú hlustaðir og þú gafst
mér alltaf þín ráð.
Þegar við hittumst, þá langaði
þig nánast alltaf til að fara í
Kringluna, ég var ekkert ofur
spennt en fór samt alltaf með þér
þangað, við fórum aðallega þang-
að til þess að borða, þú varst mik-
ill sælkeri og þér fannst smur-
brauð best, ég var yfirleitt að fá
mér kökur en þér fannst það ekki
vera matur svo ég valdi mér yf-
irleitt mat og svo köku í eftirrétt,
þú varst sáttari við það að ég
myndi borða mikið.
Eftir að við vorum búnar að
borða þá fórstu með mig í allar
búðir leitandi að naglalakki sem
hentaði þér, við höfðum ekki sama
smekk, ég vildi bleikt og helst
skært en þú vildir minna áberandi
liti, eins og húðlitaðan, brúnan,
eða ljósmattbleikan, það sama
átti við með varaliti, þú hafðir
mjög sterka skoðun á allri tísku.
Þú kenndir mér svo margt í líf-
inu, það helsta sem stendur upp
úr er að þú kenndir mér að stoppa
í gat á bleiku ullarpeysunni minni,
þú varst svo flink í höndunum, ég
á tvennar grifflur sem þú prjón-
aðir handa mér og mér þykir
mjög vænt um þær.
Það eru til fjölmörg listaverk
úr gleri á nokkrum heimilum út
um allan bæ eftir þig, ég er svo
heppin að eiga nokkur listaverk
sem þú gafst mér.
Í byrjun janúar heimsótti ég
þig heima og þú náðir í eldgamlan
kassa og inni í kassanum voru
nælur úr gleri, þú sagðir þú mátt
velja þér, ég valdi auðvitað einu
bleiku næluna sem var í kassan-
um, síðan sagðir þú mér að þessar
nælur voru þín fyrstu verk í gler-
inu, þú fórst að hlæja og sagðir að
þær væru yfir 70 ára gamlar, ég
sagði vá, þær eru allar fallegar,
sérstaklega þessi bleika og þá
sagðir þú: hún passar líka vel við
bleiku lopapeysuna þína.
Seinustu vikur hafa verið mér
mjög erfiðar, að heimsækja þig
svona veika upp á spítala, þú tókst
samt alltaf vel á móti mér, þú
heilsaðir mér alltaf með þessum
orðum: Hæ Ragga mín. Seinustu
orð þín til mín voru: Farðu vel
með þig. Já, það ætla ég að gera,
ég lofa því, amma.
Minning þín lifir. Þín verður
sárt saknað.
Ragnhildur.
Elsku Unna, ég kveð þig með
sorg en umfram allt miklu þakk-
læti.
Það er heiður að hafa verið svo
heppin að vera vinkona þín.
Vinskapur okkar einkenndist
af trausti, virðingu og miklum
kærleik síðustu 35 ár.
Þó að við heyrðumst ekki á
hverjum degi þá var alltaf eins og
það hefði verið í gær.
Ég var aðeins 15 ára þegar ég
kynntist Boga Guðmundi og kom
inn í fjölskylduna sem tók mér
opnum örmum. Þó að leiðir okkar
Boga hafi skilið þá héldum við
alltaf vinskap okkar og eins við
alla í fjölskyldunni sem er mér svo
kær.
Og við tvær áttum okkar
augnablik sem ég mun alltaf varð-
veita eins og öll listaverkin sem ég
á frá þér.
Síðasta stund okkar saman var
mögnuð og sögðum við allt hvor
við aðra. Ég mun geyma orð þín í
hjarta mínu.
Þín
Sóley.
Guðrún Borghildur
Steingrímsdóttir
Í dag kveð ég
kæra tengdamóður
mína Borghildi
Thors eða Bogg-
ömmu eins og börn-
in mín kölluðu hana. Ég kynntist
Borghildi, þessari glæsilegu
konu, þegar ég hóf samband með
syni hennar Hilmari árið 1986.
Þegar við eignuðumst okkar
fyrsta barn, Heru, og ég í miðju
leiklistarnámi, var gott að eiga
góða að. Þá stóðu mamma mín og
Borghildur vaktina með okkur,
alltaf tilbúnar að passa. Móðir
mín lést árið 2002 þegar Oddur
Sigþór var aðeins sex mánaða
gamall. Þá varð enn dýrmætara
að eiga Borghildi að. Ógleyman-
legar eru stundirnar þegar hún
mætti og las á kvöldin fyrir Odd,
oftast margar bækur í röð. Sér-
staklega skemmtu þau sér yfir
bókum eins og Skúla skelfi sem
bæði höfðu mikinn húmor fyrir.
Borghildur vann sem þroska-
þjálfi á Múlaborg. Hera var svo
heppin að fá dagvist þar í nálægð
við ömmu sína. Þegar hún hætti
Borghildur Thors
✝ BorghildurThors fæddist
27. maí 1933. Hún
lést 1. mars 2019.
Útför Borghild-
ar fór fram 11.
mars 2019.
að vinna hafði hún
fleiri stundir til að
sinna barnabörnun-
um. Þar bar hæst
ferðirnar í Kringl-
una þar sem hún
bauð þeim í bíó eftir
að hafa kíkt á legó,
kannað nýjustu
tölvuleikina og
fengið sér hressingu
á Stjörnutorgi.
Borghildur var ekki
týpísk amma sem stóð yfir pott-
unum. Já, nema á jóladag, þegar
við fórum í árlegan hamborgar-
hrygg sem var alltaf gómsætur
og fengum ístertu í eftirrétt. Á
hennar æskuheimili sáu „stúlk-
urnar“ um heimilisstörfin og
dömu eins og Borghildi ekki
hleypt í pottana. Borghildur fór í
MR og varð stúdent sem var ekki
algengt fyrir stúlkur á þeim tíma.
Hennar áhugi lá í öðru en heim-
ilisstörfum og búskap. Hún
fylgdist vel með fréttum, menn-
ingu og listum. Ég held að á
tímabili hafi hana dreymt um að
læra blaðamennsku í New York
og eitthvað var hún í leiklist í MR
þó að leiðir hennar lægju á end-
anum í annað. En hún hafði sann-
an áhuga á öllu því sem ég tók
mér fyrir hendur í leiklistinni og
hvatti mig til dáða. Á seinni árum
var kominn tími til að gefa aðeins
til baka í stuðningi og hvatningu.
Ógleymanleg er ferðin til Lond-
on sem við Hera og Oddur fórum
með hana í þegar hún varð átt-
ræð árið 2013 og létum gamlan
draum hennar rætast. Þangað
hafði hún aldrei komið. Hún var
alltaf til í að koma á tónleika og
leiksýningar, þegar hún hafði
heilsu til. Nú síðast fórum við á
tónleika í Hörpu í október með
Víkingi Heiðari. Hún var mjög
snortin af snilldarflutningi hans á
Bach sem kveikti greinilega
margar minningar því hún þekkti
þessi verk vel.
Líf Borghildar var ekki alltaf
dans á rósum, hún varð fyrir
mörgum áföllum en steig alltaf
upp aftur af þrjósku sinni og
styrkleika. Leiðir okkar Hilmars
skildi árið 2010 en það gerðu leið-
ir okkar Borghildar ekki. Eftir
áratuga samband í gegnum súrt
og sætt vorum við áfram nánar
vinkonur og nutum þess. Hún
var alltaf til staðar fyrir mig og
var óþreytandi að segja við mig
fallega hluti. Ég var snortin að
geta verið hjá henni þegar hún
lagði upp í sína síðustu ferð sem
var friðsæl og falleg og að ein-
hverju leyti líkn eins og veikindi
hennar voru orðin undir það síð-
asta.
Ég sit eftir með sorg í hjarta
en endalaust þakklæti fyrir allt
það sem Borghildur var mér og
börnum mínum og öll árin okkar
saman.
Þórey Sigþórsdóttir.
Elsku Doddi afi,
þú varst besti
langafi í heimi og
ert það ennþá. Við
munum þegar þú gerðir alltaf
vöfflur fyrir okkur og þú varst
alltaf að segja okkur að Ágústa
María borðaði einu sinni átta
vöfflur hjá þér. Það voru góðir
tímar og líka þegar við vorum
alltaf að spila ólsen, ólsen. Þú
Þórólfur
Friðgeirsson
✝ Þórólfur Frið-geirsson fædd-
ist 4. febrúar 1935.
Hann lést 22. febr-
úar 2019.
Útför Þórólfs
fór fram 6. mars
2019.
varst góður, hjálp-
samur, fyndinn,
hæfileikaríkur, með
risastórt hjarta,
brosmildur, góður í
að baka, fallegur og
allt það besta.
Við vildum að þú
værir ennþá hér á
jörðu svo við gætum
sagt þér allt þetta.
En þú ert alltaf og
verður að eilífu í
hjarta okkar. Við munum líka
þegar Ágústa María söng fyrir
þig í afmælinu þínu, við eigum
svo margar góðar minningar.
En núna ert þú á betri stað og
það erum við ánægðar með, von-
andi tók Guð vel á móti þér. Við
viljum bara segja að við elskum
þig, mjög, mjög, mjög, mjög,
mjög mikið og mörg þúsund sinn-
um meira.
Við elskum þig og söknum þín,
takk fyrir allt.
Þú ert sá besti, það veit heimurinn
en ekki bara heimurinn heldur
geimurinn.
Þú lætur okkur alltaf brosa
varst alltaf að hrósa.
Þú gerðir mjög góðar vöfflur
og alla hamingjusama.
(ÁMÞ)
Allar mínar minningar sitja upp’ í
himni.
Aftur á jörð og inn í hjarta
með brosið bjarta.
Góðir tímar, vöfflur fínar.
Alltaf í hjarta okkar.
Alltaf hér og þar,
alltaf alls staðar
(VLÞ)
Þínar langafastelpur
Ágústa María og Vigdís Lilja.
Man hann fyrst
um 1958-60 þar
sem ungir Húsvík-
ingar léku á svigsk-
íðum í Skálamel og æfðu braut-
arkeyrslu, það leyndi sér ekki að
þessi piltur nýfluttur frá Siglu-
firði var mjög vel skíðafær, en
það voru þeir reyndar fleiri
Strandbergsfrændur.
Við unnum saman á vélaverk-
stæðinu Fossi á Húsavík 1965. Á
því sumri voru að hefjast fram-
kvæmdir í Bjarnarflagi við
byggingu Kísiliðjunnar, við viss-
um af því og ræddum það stund-
um okkar á milli að álitlegt gæti
verið að leita eftir vinnu við fyr-
irhugaða verksmiðjubyggingu.
Egill lét ekki sitja við orðin tóm
en réði sig til Kísiliðjunnar og
flutti fljótlega með fjölskylduna
í Mývatnssveit, hann varð þann-
ig einn af fyrstu starfsmönnum
þess fyrirtækis og verkstjóri þar
í meira en áratug.
Við uppbyggingu Kísiliðjunn-
ar sumrin 1966 og ’67 vann ég
með Agli og fleiri góðum drengj-
Rögnvaldur Egill
Sigurðsson
✝ RögnvaldurEgill Sigurðs-
son fæddist 2. sept-
ember 1938. Hann
lést 18. febrúar
2019.
Útför Egils fór
fram 9. mars 2019.
um í járnsmíða-
deildinni, þar var
Egill verkstjóri
okkar og góður
starfsandi í hópn-
um, enda verkefnin
nýstárleg, flestum
okkur framandi og
spennandi. Egill
hélt síðan áfram
starfi við Kísiliðj-
una þegar verk-
smiðjurekstur hófst
og var þar verkstjóri í áratug.
Um haustið 1976 færði Egill
sig um set og hóf störf hjá
Orkustofnun við gufuveitu
Kröfluvirkjunar. Hjá Orkustofn-
un þekktu menn Egil af störfum
hans við jarðgufunotkun Kísil-
iðjunnar, einnig því að fyrr hafði
hann starfað um tíma sem bor-
maður á Norðurlandsbor, á
Húsavík og í Bjarnarflagi, hann
var því einn af bormönnum Ís-
lands eins og þeir voru gjarnan
nefndir á upphafsárum stór-
virkra jarðbora. Egill var gufu-
veitustjóri við Kröflu frá því
hann steig þar fæti og þar til
hann hætti fyrir aldurs sakir
síðsumars 2005.
Á 29 ára starfsferli við
Kröflu, þar sem hann oft þurfti
að takast á við afar krefjandi
verkefni, reyndist hann öruggur,
traustur og æðrulaus. Umsjón
hans með borholum og gufu-
veitu kallaði á skýra og skipu-
lega skráningu efna og ástands
gufunnar. Þetta var fyrir til-
komu almennra tölvuskráninga
og skipti máli að allt væri skýrt,
snyrtilega og vandlega skráð og
aðgengilegt hvenær sem skoða
þurfti og spekúlera um ástand
og horfur. Allt slíkt var í traust-
um og öruggum höndum Egils.
Í starfi sínu þurfti hann að
eiga mikil samskipti við fjöl-
breytt lið fólks sem kallað var til
verka fyrir virkjunina, svo sem
bormenn og vísindamenn, þeir
þurftu upplýsingar og þjónustu
um gufuveitu og borholur, einn-
ig aðstoð við fjölbreyttar rann-
sóknir oft við mjög krefjandi að-
stæður, í því sem öðru var hann
traustur og öruggur, rólegur og
æðrulaus, ætíð með allt á hreinu
er varðaði ástand veitu og ein-
stakra borhola. Hann átti auð-
velt með að blanda geði við þá
sem hann átti í samskiptum við
og gat þá gjarnan slegið á létta
strengi, þegar við átti.
Á gufuveitunni þarf ætíð
mikla aðgát og yfirvegun, ekki
síst gagnvart heilsu þeirra
manna sem þar þurfa að sinna
verkum oft við mjög krefjandi
aðstæður, sjóðheitar gufur og
hættuleg gös. Á starferli sínum
við þessar aðstæður reyndist
Egill framúrskarandi öruggur
verkstjóri, í því fólst ómetanlegt
framlag til farsældar á vinnu-
staðnum okkar, kannski var það
allra mikilvægast þegar horft er
til baka.
Ég þakka áratuga samstarf.
Góð er minningin.
Birkir Fanndal Haraldsson.
Morgunblaðið birtir minn-
ingargreinar endurgjalds-
laust alla útgáfudaga.
Skil | Þeir sem vilja senda Morg-
unblaðinu greinar eru vinsam-
lega beðnir að nota innsendikerfi
blaðsins. Smellt á Morgunblaðs-
lógóið í hægra horninu efst og
viðeigandi liður, „Senda inn
minningargrein,“ valinn úr felli-
glugganum. Einnig er hægt að
slá inn slóðina www.mbl.is/
sendagrein
Skilafrestur | Ef óskað er eftir
birtingu á útfarardegi verður
greinin að hafa borist eigi síðar
en á hádegi tveimur virkum dög-
um fyrr (á föstudegi ef útför er á
mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað get-
ur birting dregist, enda þótt
grein berist áður en skilafrestur
rennur út.
Minningargreinar