Skessuhorn - 28.06.2006, Blaðsíða 13

„miim...
MIÐVIKUDAGUR 28. JUNI 2006
13
Heimarœktunin á Hofsstöðum hefur einkmnst afgráum og gráslýóttum hestum, sem seinna verða svo alveg hvítir. Hér heldur Eyjólfur
Gtslason ífimm þeirra á hlaðinu heima eftir aó hann komfrá auglýsingamyndatöku á Langjökli. Frá vinstri: Bliða, Om, Assa, Dokka
og Biskup.
lipur og liðugur, næmur og jákvæð-
ur og með gott tölt, það eru mestu
gæðingarnir og skemmtilegustu
reiðhestarnir," útskýrir hún. Að-
spurð hvort ræktunin á Hofsstöðum
hafi verið skipulögð mörg ár ffam í
tímann eða hvort að hún hafi verið
spiluð af fingrum ffam, svarar Gísh
því til að hún hafi verið spiluð svona
effir hendinni. Ræktun Höskuldar
gamla hafi verið góður grunnur að
byggja á. ,Jú, ég fékk að segja mína
skoðun og við ræddum alltaf okkar á
milli og ræðum erm hvaða hestur
hentar best hverri hryssu, þetta er
samvinna hjá okkur,“ segir Fía um
aðkomu hermar að ræktuninni.
Hljóta að vera
ofurkonur
Frá því Eyjólfur sonur þeirra
hjóna tók við búi á Hofsstöðum
hefur Fía unnið á leikskólanum
Hnoðrabóli í Reykholtsdal. „Eg var
svona ljónheppin að komast að í
leikskólanum. Eg hafði aldrei fyrr á
ævinni unnið fyrir mánaðarkaupi
svo það var svolítið skrýtið, en það
er yndislegt að vera með börnin all-
an daginn," segir Fía. Aðspurð
hvort bömin lítd á hana sem ömmu
þá verður hún hugsi en svarar; „það
má vel vera en mér finnst þau bara
vera mjög góðir vinir mínir og þyk-
ir mér einstaklega vænt um þau.
Það er yndislegt þegar þau koma og
spjalla við mig þegar við hittumst á
förnum vegi. En tíðin er öðruvísi
en hún var. Eg var alltaf að vinna
eitthvað hér heima og börnin voru
alltaf með mér. Til dæmis við hey-
skap þá var á sínum tíma bara til
einn traktor og þá var Willisjepp-
inn notaður fyrir múgavélina. Það
gerði ég með allan skarann í bílnum
afturí hjá mér. Eg hugsa stundum
um það hvemig líf imgra einstæðra
mæðra sé í borg, ég dáist að þessum
konum og hvemig þær geta komið
bömum sínum svona vel til manns
eins og þær gera, það er aðdáunar-
vert. Að búa við þessi skilyrði sem
þær sem og annað fólk í borg gerir,
rífa bömin upp til að fara með þau
í leikskóla þar sem þau em í átta
eða m'u tíma og fara svo með þau
heim. Þær þurfa að vera ofurkonur
til að geta gefið þeim alla ástina og
hlýjtma á þessum stutta tíma sem
þær hafa áður en bömin fara að
sofa. Engin furða að þær hafi ekki
mikla orku aflögu til að berjast fyr-
ir rétti sínum á nokkum hátt,“ bæt-
ir hún við.
I reiðtúr fram
efirir nóttu
Eftir að börnin vora flogin úr
hreiðrinu segir Fía að þau hjónin
hafi hreinlega verið kæruleysið upp-
málað. „Við fórum að stunda það
meira að fara bara á hestbak á kvöld-
in, jafnvel fram yfir allan guðlegan
matam'ma og langt ffarn á nótt. Það
er algjör draumur. Það em svo ffá-
bærar reiðleiðir hér í kring,“ segir
hún að lokum.
Þau Fía og Gísli em yndisleg
heim að sækja. Efrir marga kaffibolla
og enn fleiri pönnukökur er loks ráð
að halda heim. Kvatt er í bæjardyr-
unum og loforð gefin um að sjást að
viku liðinni á landsmóti hestamanna
norður í Skagafirði.
BG
T^eruu/ui^,
Rottur nútímans, kettimir
„Brandur er týndur," „Sokka er
týnd,“ „Gosi er týndur," „Gulur hvarf
frá heimili sínu laugardaginn.." ..guð má
vita hvað. Svona byrja hinar og þessar
auglýsingar í Velvakanda, næstum dag-
lega. Er þetta eitthvað furðulegt? Nei,
það held ég nú bara ekki, því allir kettir
ganga lausir og eru ffjálsir ferða sinna,
nær allan sólarhringinn, allan ársins
hring. Þeir ráða ferðinni. Ekkert skrýtið
þótt þeir hverfi. Sumir villast á þessu
endalausa flakki og aðrir eru einfaldlega
fangaðir af meindýraeyði.
Er ég, 11 ára, flutti til Akraness með
fjölskyldu minni, var hér mjög fjöl-
skrúðugt dýrahald: Kýr, hestar, kindur,
hænsni, hundar og kettir. Oll dýr frjáls
og spókuðu um allan bæinn í fögnuði.
Síðan er mikið vam runnið til sjávar og
öll húsdýr komin undir lás og slá, nema
kettir. Lengi vel gengu hundar lausir, en
það kom að því að fólk fékk nóg af þeirri
lausagöngu og böndum var komið á þá.
Ekki gekk það andskotalaust fýrir sig,
eins og menn muna, en nú eru allir
löngu búnir að sætta sig við þessa frels-
isskerðingu hundanna.
En; enn ganga kettimir lausir og þeir
eru miklu verri en hundamir, því þeir
eiga svo létt með að vippa sér yfir allar
hindranir og valsa um heilu hverfin, þótt
húsakettir eigi að kallast.
Já, málið er það, að kettir em fýrsta
lífsmarldð sem ég sé á morgnana er ég
gái til veðurs og líka það síðasta sem ég
sé áður en ég halla mér að kvöldi dags.
Hvað segir þetta okkur? Jú, alhr katta-
eigendur em útivinnandi og kettir
þeirra bjarga sér einfaldlega upp á eigin
spýtur alla daga ársins... líka allar nætur,
því nóttin er þeirra.
Nú hef ég ekkert við það að athuga að
fólk eigi dýr sér til yndis og ánægjuauka,
en ég vil bara fá að vera í friði fýrir þeim.
Ekki það að mér finnist þessi dýr ekki
falleg, heldur það að ég vil hvorld hafa
þau innandyra né í garðinum mínum.
Málið er, að kettir em fagurkerar og þeir
sækjast í fallegt umhverfi, sem minn
garður virðist vera, efdr ásókn þeirra
þangað að dæma. En þeir em, vægast
sagt, ótrúlega margir sem eiga viðkomu
þar, daglega.
En vegna áráttu þeirra að skíta og
míga um allt, ásamt því að fleygja sér í
einn og einn runna eða fagurt blóma-
beð, eða éta dísammna, klóra trén eða
krafsa upp beðin, þá vil ég bara ekki sjá
þá. Er löngu búin að loka fyrir það að
bamabömin mín noti moldina héðan úr
garðinum, í drullukökubakstur, einfald-
lega vegna þess að hann er varðaður nýj-
um kattarskít. Auk þess em kettimir
þekktir ofnæmisvaldar og geta valdið
dauða fólks sem er með kattarofnæmi og
vegna mergðar þeirra, em þeir rétt eins
og hvert annað rottugengi. Veit um eitt
hús, hér í nágrenninu við mig, sem hýs-
ir 16 ketti!
Það em blátt áffarn sjálfsögð mann-
réttindi, að fí frið fyrir þeim, og mér
finnst að eigendur þeirra eigi að bera
fúlla ábyrgð á þeim, innandyra eða í
bandi á þeirra einkalóð.
Nú hef ég heyrt að fanga megi
ómerkta ketti og láta farga þeim. Það
sldptir mig svo sem ekki einu einasta
máh hvort kettír er merktir eða ekki, því
þeir gera allir stykkin sín hvar sem þeim
þóknast, ómerktír sem merkrir. Og hvað
hef ég með merkta ketti að gera? Mundi
aldrei ná þeim. Auk þess hef ég engan
tíma tíl að sitja fyrir þeim, tíl að fanga
þá, ril þess eins að lesa á merkingar á
hálsi þeirra, með það fyrir augum að
koma þeim heim til föðurhúsanna. Það
færi bara allur minn vökutími í það
verkefni. Til hvers þá að merkja þá? Þeir
mæta hvort sem er aftur í „paradíso“,
strax eftír háttatíma eða að morgni
næsta dags.
Hér með skora ég á alla nýja sveitar-
stjómarmenn og -konur að banna lausa-
göngu katta. Ekkert flóknara en það.
Komum böndum á kettina rétt eins og
hundana, um Ieið og við tökum okkur
ærlega á í góðri umgengni við okkar
nánasta umhverfi.
Margrét Jónsdóttir, Melteigi 4,
Akranesi, melteigur@simnet.is
MODEL
Sri/I/ío/r /6- /<S tlranesi si/ni: 4414343