Morgunblaðið - 23.07.2019, Side 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 23. JÚLÍ 2019
✝ Eysteinn Guð-mundsson,
bílasmiður, fæddist
í Reykjavík 5.
ágúst 1923. Hann
lést á hjúkrunar-
heimilinu Sóltúni í
Reykjavík 15. júlí
2019. Foreldrar
hans voru Kristín
Margrét Jóns-
dóttir, húsfreyja í
Reykjavík, f. 8.
nóvember 1900, d. 20. maí 1927,
og Guðmundur Jónsson, skrif-
stofumaður í Reykjavík, f. 14.
október 1893, d. 31. desember
1947. Alsystkini Eysteins voru:
1) Jón, f. 5. maí 1922, d. 7. októ-
ber 2000, 2) Ásgeir, f. 19. febr-
úar 1926, d. 22. október 2004, 3)
Kristín Margrét, f. 29. apríl
1927, d. 26. apríl 2017. Systkini
Eysteins samfeðra: 4) Sigríður
Ósk, f. 1. október 1930, 5) Ólaf-
ur, f. 16. október 1931, d. 4.
febrúar 1978, 6) Árni, f. 20. nóv-
ember 1933, d. 4. júní 1999, 7)
Ólína, f. 21. maí 1938, 8) Sig-
urður, f. 7. febrúar 1940, d. 13.
ágúst 1971.
Eysteinn kvæntist 22. nóv-
ember 1958 Valgerði Þ. Guð-
leifsdóttur, f. 15. júlí 1934. For-
fyrstu hjúskaparár. Síðar flutt-
ust Eysteinn og Valgerður í
Fossvoginn í Reykjavík, þar
sem þau byggðu sér raðhús og
bjuggu þau í Fossvoginum upp
frá því. Eysteinn lærði bifreiða-
smíði við Iðnskólann í Reykja-
vík og í Bílasmiðjunni. Hann
var með meistararéttindi í bif-
reiðasmíði og vann alla sína
starfsævi við fagið, fyrstu árin í
Bílasmiðjunni. Árið 1950 stofn-
aði hann, ásamt fimm öðrum,
Bílaskálann hf. sem hóf rekstur
við Kleppsveg en síðar reistu
eigendurnir eigið húsnæði á
Suðurlandsbraut 6. Þar starfaði
Eysteinn, lengst af sem verk-
stjóri og framkvæmdastjóri, allt
til ársins 1992 þegar eigendur
ákváðu að hætta starfseminni
vegna aldurs. Árum saman sat
Eysteinn í stjórn Bílgreina-
sambandsins og var virkur með-
limur í starfi sambandsins mest-
alla sína starfsævi. Eysteinn
lærði á trompet hjá Karli O.
Runólfssyni í Tónlistarskól-
anum í Reykjavík og gekk árið
1946 til liðs við Lúðrasveitina
Svan. Lék hann með lúðrasveit-
inni allt til ársins 1971 og sat
mestallan feril sinn þar í stjórn
Svansins og var formaður
lúðrasveitarinnar í áratug. Ey-
steinn var gerður að 6. heiðurs-
félaga Lúðrasveitarinnar Svans
árið 1990.
Útför Eysteins fer fram frá
Fríkirkjunni í Reykjavík í dag,
23. júlí 2019, kl. 13.
eldrar hennar
voru: Guðrún Eg-
ilsdóttir, f. 6. júlí
1902, d. 23. maí
1986, og Guðleifur
Þorkelsson, f. 13.
apríl 1902, d. 9.
júní 1974. Börn Ey-
steins og Val-
gerðar eru: 1) Þór,
f. 2. október 1955;
2) Viðar, f. 29. jan-
úar 1959; 3) Kol-
brún, f. 25. júní 1960, eigin-
maður hennar er Kristinn
Bjarnason, en synir þeirra eru:
a) Arnar Már Kristinsson, f. 19.
maí 1977, eiginkona hans er
Dóra Gunnarsdóttir, börn
þeirra eru: Ingunn Marta,
Gunnar Friðrik, Eysteinn Ari
og Arnaldur Jón, b) Eyþór Ingi
Kristinsson, f. 1. apríl 1985, og
c) Brynjar Kristinsson, f. 11.
september 1990; 4) Guðrún
Margrét, f. 31. ágúst 1972, börn
hennar eru: a) Ísak Hallmund-
arson, f. 29. október 1997, b)
Áróra Hallmundardóttir, f. 18.
október 2001, og c) Kjartan
Hallmundarson, f. 20. júní 2006.
Eysteinn ólst upp á Ljós-
vallagötu 22 í Reykjavík og
bjuggu þau Valgerður þar sín
Elsku pabbi, það er skrítið að
hugsa til þess að þú sért farinn
frá okkur þó að ég hafi vitað að
þinn tími væri að koma og þú orð-
inn saddur lífdaga. Þú hefðir orð-
ið 96 ára 5. ágúst næstkomandi
og má segja að það sé nokkuð góð
ending eins og þú hefðir orðað
það sjálfur. Á kveðjustund eru
efst í huga allar góðu stundirnar
sem við höfum átt með þér í gegn
um árin. Fyrstu minningar mínar
eru þegar ég neitaði að fara að
sofa og beið eftir þér þegar þú
komst seint heim úr vinnu á
kvöldin. Þá stökk ég af stað um
leið og ég heyrði lyklinum stung-
ið í skrána og stökk svo í fangið á
þér. Einnig minnist ég sunnu-
dagsbíltúra okkar fjölskyldunn-
ar, ýmist í heimsóknir til ætt-
ingja, í Heiðmörk, Grasagarðinn
eða stuttar ferðir út fyrir bæinn.
Þá var stoppað í sjoppu á leiðinni
og keypt Opal súkkulaðirúlla sem
mamma tók að sér að skammta
úr á leiðinni. Eftir að þið Gísli
Ferdinandsson vinur þinn byggð-
uð sumarbústaðinn í Þrastaskógi
árið 1965 var farið þangað um
helgar og í sumarfríum og á ég
margar minningar þaðan um
dugnaðinn þinn og góðan húmor.
Það sem einkenndi þig hvað mest
í mínum huga er áhugi þinn á vel-
ferð fjölskyldu þinnar, alltaf var
hægt að leita til þín með alla
skapaða hluti og undantekning-
arlaust fannst þú lausn á málun-
um. Þegar ég var lítil hafði ég þá
trú að ef eitthvað færi úrskeiðis
væri það allt í lagi því pabbi gat
alltaf reddað því. Þessi tilfinning
breyttist ekki eftir að ég eltist og
eignaðist mína fjölskyldu, því þú
stóðst alltaf eins og klettur við
hliðina á okkur. Þú varst svo stór
hluti af lífi okkar allra og fóruð
þið mamma yfirleitt með okkur í
frí á sumrin, ýmist innanlands
eða til útlanda. Það var fastur lið-
ur að fara í heimsókn í Kjalar-
landið til ykkar mömmu um helg-
ar og voru þær ófáar
grillveislurnar sem voru haldnar
þar með þig við grillið, með
kokkahúfuna og svuntuna. Þegar
þú hættir að vinna við bílasmíð-
ina í kring um 70 ára aldurinn
varst þú ekki tilbúinn að hætta að
vinna. Þér fannst því tilvalið þeg-
ar við Kristinn vorum að byggja í
Skerjafirðinum að koma og rétta
hjálparhönd, sem var vel þegin.
Þau eru ófá verkin sem eru eftir
þig þar en besti minnisvarðinn
um völundarsmíði þína eru grind-
verk og pallar sem þú smíðaðir í
Gnitanesinu með hjálp afastrák-
anna þinna. Einnig fannst mér
ómetanlegt að fá þig til okkar á
hverjum degi í vinnu og eiga með
þér gæðastundir yfir kaffibolla í
lok dags. Eins voru það forrétt-
indi fyrir afastrákana að hafa afa
til staðar þegar þeir komu heim
úr skólanum. Þú naust þín aldrei
betur en þegar þú hafðir fjöl-
skylduna þína í kringum þig og
passaðir þú upp á að hafa fastar
samverustundir. Það er ótrúlegt
hvað þú áttir auðvelt með að gefa
öllum þinn tíma og láta engum
finnast hann vera skilinn út und-
an. Ég er óendanlega þakklát
fyrir allar þær minningar sem ég
á um þig, elsku pabbi, og allar
þær stundir sem við áttum sam-
an.
Hvíl í friði, elsku pabbi.
Þín dóttir,
Kolbrún.
Faðir minn lést á mánudags-
morgun klukkan 11. Hann var
dugnaðarforkur og rak bílaskál-
ann í áratugi. Hann var mjög
hjálpsamur og minnist ég góðu
stundanna sem við áttum saman.
Þakkir til starfsfólks Sóltúns fyr-
ir hjálpina.
Viðar Eysteinsson.
Þegar ég minnist afa míns, Ey-
steins Guðmundssonar, er mér
þakklæti efst í huga. Eysteinn
var einstakur maður, sem kunni
að hlusta á samferðafólk sitt,
sýna því áhuga og kenna áfram
það sem hann hafði lært og til-
einkað sér í lífinu.
Ég var varla farinn að reima á
mig skóna þegar ég fyrst skildi
að afi kunni listina að leika sér.
Hann kenndi heimspeki, góðar
lífsvenjur og sterk gildi í gegnum
hjólreiðatúra í Elliðaárdal og
hafði lag á því að skipuleggja,
gera og framkvæma með fjöl-
skylduna með sér.
Gleði og jákvæðni einkenndi
allt sem hann tók sér fyrir hend-
ur. Það fór ekki framhjá neinum.
En það eru ekki aðeins lítil
börn sem þurfa afa. Afi Eysteinn
var ættfaðir sem stóð sína vakt til
hinsta dags. Hann var klettur í
lífi okkar allra.
Afi fór nær daglega í sund og
heimsótti oft Gunnar Dal á kaffi-
húsi í kjölfarið. Þar veltu þeir fyr-
ir sér heimspekilegum málum,
sem var einmitt svo mikið í hans
anda. Sundferðirnar og að fá að
taka til hendinni í sumarvinnu
með afa voru stundir sem eru
mér kærar. Það sem stendur upp
úr tengt vinnu var gott skipulag
hans, útsjónarsemi og vinnugleði.
Afi fékk einstaka aðhlynningu
frá starfsmönnum Sóltúns hjúkr-
unarheimilis. Undir það síðasta
þegar ég heimsótti hann í Sól-
túnið fór ég að skilja að oft voru
dagar hans margbrotnari en mín-
ir. Starfsmenn Sóltúns mættu
mér glaðlyndir með sögur af hon-
um. Það fór ekki á milli mála að
þau voru að tala um manninn sem
hafði glatt mig frá því ég man eft-
ir mér.
Það er skrítin lífsreynsla að
ganga í gegnum það að þurfa að
kveðja mann sem maður ann svo
mikið. En afi virtist vita að tími
hans væri kominn og vildi kveðja
með reisn. Hann vissi að hann
væri mikilvægur okkur öllum og
hans yrði sárt saknað.
Afi lifði lífinu með reisn og
kvaddi þetta tilverustig að sama
skapi þannig.
Minning hans mun lifa um
ókomna tíð. Minning um mann
sem elskaði lífið.
Söknuður
Mér finnst ég varla heill né
hálfur maður
og heldur ósjálfbjarga, því er verr.
Ef værir þú hjá mér, vildi ég glaður
verða betri en ég er.
Eitt sinn verða allir menn að deyja.
Eftir bjartan daginn kemur nótt.
Ég harma það en samt ég verð að
segja,
að sumarið líður allt of fljótt.
Við gætum sungið, gengið um,
gleymt okkur með blómunum.
Er rökkvar ráðið stjörnumál.
Gengið saman hönd í hönd,
hæglát farið niður á strönd.
Fundið stað, sameinað beggja sál.
Horfið er nú sumarið og sólin,
í sálu minni hefur gríma völd.
Í æsku léttu ís og myrkur jólin;
nú einn ég sit um vetrarkvöld.
Eitt sinn verða allir menn að deyja.
Eftir bjartan daginn kemur nótt.
Ég harma það en samt ég verð að
segja,
að sumarið líður allt of fljótt.
Ég gái út um gluggann minn
hvort gangir þú um hliðið inn.
Mér alltaf sýnist ég sjái þig.
Ég rýni út um rifurnar.
Ég reyndar sé þig alls staðar.
Þá napurt er, það næðir hér
og nístir mig.
(Vilhjálmur Vilhjálmsson)
Eyþór Ingi Kristinsson.
Höfðinginn hann afi minn er
farinn til systkina sinna og for-
eldra. Það voru forréttindi að
hafa átt hann sem afa. Ég er
þakklátur fyrir að börnin mín
hafi fengið að kynnast honum og
njóta samvista við hann í nokkur
góð ár.
Allt til síðasta dags hafði hann
húmorinn að leiðarljósi og ótrú-
lega lífsgleði sem hann sýndi alla
sína lífsdaga.
Skemmst er frá því að segja að
svo vandaður var hann að ekki
var hægt að láta það ógert að
skíra eins og einn dreng í höfuðið
á honum. Ekki eru nema 90 ár á
milli þeirra félaga, Eysteins Ara
og Eysteins afa. Við höfum oft
rifjað það upp hvernig hann brást
við í skírn þess yngri því ekki átti
hann von á því að fá nafna. Þegar
presturinn spurði „hvað á barnið
á heita“ og svarað var „Eysteinn
Ari“ þá stóð afi mjög hissa upp en
hann hélt að við værum að kalla á
sig.
Fjölskyldurækni, auðmýkt og
samkennd eru orð sem gætu lýst
afa en erfitt er að fanga öðlinginn
sem hann var. Afi var einstaklega
barngóður maður og í seinni tíð
var fátt sem gladdi hann meira en
þegar litlu barnabarnabörnin
hans komu í heimsókn.
Þegar ég fæddist bjó ég hjá
föðurfjölskyldu minni, sem afa
fannst ósanngjarnt. Til þess að
tryggja það að hann fengi sinn
tíma með afabarninu krafðist
hann þess að hann fengi að hafa
drenginn annan hvern föstudag í
næturgistingu. Þetta þótti sér-
stakt á sínum tíma þar sem afi
var af þeirri kynslóð að dregið
var fyrir glugga þegar hann
vaskaði upp. Lengi vel var ég
eina barnabarnið og fékk því gott
atlæti hjá afa og ömmu sem slík-
ur. Afi leyfði mér að koma með í
utanlandsferðir, þá í hlutverki
litla bróður Rúnu, móðursystur
minnar. Allt var látið eftir manni
og ekki leiðinlegt að vera aðal-
maðurinn hjá þessum höfðingja.
Minnisstætt er þegar hann átti
og rak Bílaskálann en þangað
kom maður oft sem krakki og
fékk þá að skyggnast inn í líf
verkstjórans. Ekki skemmdi fyr-
ir að hægt var að skrifa á hann
appelsín og prins póló og í
kveðjugjöf gaf hann mér iðulega
seðil.
Mér finnst ég forréttindapési
fyrir það að hafa fengið að njóta
alls þess tíma sem afi gaf af sér.
Hvíl í friði, elsku afi.
Þinn
Arnar.
Þetta ljóð, sem samið var fyrir
mig í tilefni 90 ára afmælis afa,
lýsir honum best.
Eysteinn afi níræður
Þegar Eysteinn afi minn
í ágúst forðum fæddist,
þá fundu menn í fyrsta sinn
að fegurð heimsins glæddist.
Og núna er hann níræður
og nánast aldrei gramur,
í tilsvörum svo tvíræður
og tíðum gamansamur.
Hann hefur fagra ævi átt
á okkar góða landi,
hans töfrar sýna tryggð og sátt
með traustu handabandi.
Sá snillingur er afi enn,
hann aldrei þykir galinn,
en varla eins og aðrir menn
hann afi verður talinn.
Við bræður munum bröltið mest
í bíltúr oft var gaman,
þá jazz-tónlist var bítið best,
svo blístruðum við saman.
Hann afi kenndi okkur margt
svo indælt forðum daga
en hérna reifuð verður vart
hans veigamikla saga.
Ef lífsbókina skoða skal
þá skín hann eins og forðum;
er góður vinur Gunnar Dal
hér gladdi hann með orðum.
Ennþá fær hann okkur glætt,
já, enn í lífsins blóma
hann getur talað hátt og hratt
með harða sleggjudóma.
Hann ennþá hérna hefur völd,
hans hjarta sterkt má tifa,
hann hefur brátt í heila öld
hamast við að lifa.
(Ort fyrir Brynjar í ágúst 2013,
Kristján Hreinsson)
Hvíl í friði afi minn.
Brynjar.
Elsku afi. Það er erfitt að
ímynda sér heiminn án þín.
Mínar fyrstu minningar um
þig eru frá því ég var pínulítill og
þú varst að passa mig á virkum
dögum. Áður en þú dróst glugga-
tjöldin frá á morgnana sagðirðu
alltaf: „Nú skulum við láta daginn
koma.“ Svo kubbuðum við risa-
stóra turna sem voru tvöfalt
stærri en ég og fórum í feluleik.
Þegar ég var byrjaður í skóla
varst þú alltaf heima til að taka á
móti mér eftir skólann og bauðst
mér upp á bakkelsi. Við spiluðum
mikið olsen olsen og þú leyfðir
mér oftast að vinna. Alltaf á slag-
inu hálffjögur heyrði ég kallað úr
eldhúsinu „kaffi!“ og þar beiðst
þú með afakex og mjólk handa
mér. Hvern einasta föstudag
bauðstu upp á snúða eftir skóla
fyrir mig og vini mína og þurftum
við fyrst að svara einni spurningu
eða gátu rétt til að fá okkar hlut.
Oftast hringdir þú kvöldið áður
og spurðir: „Hvað eru margir í
snúðunum á morgun“ til að vera
viss um að nóg væri til fyrir alla.
Það sem var mest einkennandi í
þínu fari var gjafmildi, hjálpsemi
og væntumþykja. Þú skildir eng-
an útundan og allir máttu vera
með. Ég man líka þegar það var
maður að vinna við blokkina okk-
ar og þú bauðst honum inn í kaffi
og hann var orðinn daglegur
kaffigestur á meðan hann sinnti
sínu verki.
Þú varst alltaf til í að fara með
mig út um allt og gera allt með
mér. Í kennaraverkfallinu þegar
ég var sjö ára fór ég til þín í pöss-
un hvern einasta dag og þú tókst
mig með þér í alla þína rútínu,
hvort sem það var í púttið með fé-
lögunum eða sundið með heitu-
pottagenginu. Við fórum líka í
bíltúra og gáfum öndunum brauð.
Ekki má gleyma húmornum og
gamanseminni sem alltaf var
stutt í hjá þér. Ég held ég þekki
engan sem er jafn hnyttinn í til-
svörum og þú varst.
Þín og þinnar nærveru verður
sárt saknað, en þessar stundir
sem við áttum munu vara að ei-
lífu. Hvíldu í friði elsku afi.
Þinn
Ísak.
Elsku Steini okkar dó í nótt
(15. júlí). Hann varð 95 ára og í
ágúst 96, svo saddur lífdaga eins
og skrifað er í Biblíuna.
Móðir mín og ég viljum minn-
ast hans með örfáum orðum.
„Sigga litla systir“ kallaði Ey-
steinn móður mína og passaði
hana frá fæðingu, en hún er nú 88
ára. Kærleikurinn deyr aldrei.
Systkinin voru aðskilin í harm-
leik fyrri ára, en aldrei samt skil-
in að.
Steini frændi minn var höfuð
fjölskyldunnar og næstelstur níu
systkina.
Mamma er eitt af þeim. Ey-
steinn hafði fallegt hjartalag og
sterkan vilja, einnig var hann af-
ar músíkalskur og spilaði með
lúðrasveitinni Svani. Jonni
frændi, elsti bróðirinn, fór alltaf
með okkur systkinin á árlega tón-
leika í Háskólabíói og við vorum
svo stolt að þessi flotti og fallegi
maður væri frændi okkar.
Stillt vakir ljósið
í stjakans hvítu hönd,
milt og rótt fer sól
yfir myrkvuð lönd.
Ei með orðaflaumi
mun eyðast heimsins nauð.
Kyrrt og rótt í jörðu
vex korn í brauð.
(Jón úr Vör)
Ég minnist við fráfall hans hlý-
lega heimilisins þeirra Völu á
Ljósvallagötunni og síðar Kjalar-
landi. Við systkinin fórum oft
með pabba og Jonna frænda að
skiptast á jólagjöfum. Alltaf hafði
Vala heitt kakó og Ellý og Vil-
hjálmur sungu jólalögin á plötu-
spilaranum.
Elsku Þór, Viðar, Kolla og
Rúna Magga og Valgerður eig-
inkona Eysteins, sendum ykkur
innilegar samúðarkveðjur.
Sigríður (Sigga systir)
og Anna.
Eysteinn
Guðmundsson
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar,
fósturmóðir, dóttir, systir og frænka,
ÁSDÍS ÍSHÓLM ÓLAFSDÓTTIR,
launafulltrúi hjá ÁTVR,
Bleikjulæk 25, Selfossi,
lést föstudaginn 19. júlí á líknardeild
Landspítalans. Útför hennar fer fram frá Selfosskirkju
föstudaginn 26. júlí klukkan 13.
Ólafur Gunnar Pétursson
Andrea Katrín Ólafsdóttir
Ólafur Íshólm Ólafsson
Andri Snær Ólafsson
Auður Sólrún Ólafsdóttir Magnús Níels Sigurðsson
Ólafur Íshólm Jónsson Katrín Erla Gunnlaugsdóttir
Auður Ólafsdóttir Guðlaugur Stefánsson
Dagný Björk Ólafsdóttir Gunnar Bragi Þorsteinsson
Elfa Íshólm Ólafsdóttir Halldór Halldórsson
Harpa Íshólm Ólafsdóttir Gissur Kolbeinsson
og frændsystkin
Ástkær eiginmaður minn, faðir, tengdafaðir
og afi,
SIGURBJÖRN SKARPHÉÐINSSON,
Brennihlíð 4,
550 Sauðárkróki,
lést á Heilbrigðisstofnun Norðurlands,
Sauðárkróki, fimmtudaginn 18. júlí. Útförin fer fram frá
Sauðárkrókskirkju föstudaginn 26. júlí klukkan 14.
Ingibjörg Margrét Valgeirsdóttir
Guðbjörg Vala Sigurbjörnsd. Haukur Vigfússon
Efemía Rún Sigurbjörnsd. Rúnar Sveinsson
Jón Geir Sigurbjörnsson
og barnabörn