Morgunblaðið - 23.07.2019, Síða 26

26 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 23. JÚLÍ 2019
✝ Þóra Valgerð-ur Antons-
dóttir fæddist í
Hólakoti á Höfða-
strönd í Skaga-
firði 7. desember
1936. Hún lést 11.
júlí 2019.
Foreldrar
hennar voru hjón-
in Björn Anton
Jónsson, f. 6.4.
1896, d. 28.10.
1969, og Steinunn Guðmunds-
dóttir, f. 17.8. 1894, d. 21.5.
1979.
Systkini Þóru voru Guð-
rún, f. 9.2. 1930, d. 23.10.
2016, og Friðrik Valgeir, f.
31.1. 1933, d. 17.7. 2017. Þeg-
ar Þóra var eins árs flutti
fjölskyldan að Höfða á Höfða-
strönd og ólust börnin þar
upp. Þóra gekk í barna- og
unglingaskólann á Hofsósi og
síðar í Húsmæðraskólann
Löngumýri.
Þóra giftist Ólafi Hrafni
Þórarinssyni 13. apríl 1957, f.
26.7. 1933, d. 29.6. 1971, og
hófu þau búskap í Hafnar-
firði. Þau eignuðust tvö börn;
a) Steinunni Önnu, f. 14.4.
1956, d. 25.10. 1991, sonur
hennar var Þór Willemoes
Person, f. 13.10. 1990, d.
24.3. 2008, og b)
Ólaf Þór, f. 21.10.
1957, hann giftist
Hjördísi Jóns-
dóttur, f. 20.9.
1960, en þau slitu
samvistum, börn
þeirra eru a)
Þóra, f. 31.5.
1983, sonur henn-
ar er Anton Óli
Hartmanns, f.
13.9. 2000, og b)
Gísli Hrafn, f. 16.6. 1988.
Þóra Valgerður stundaði
ýmis störf sem til féllu utan
heimilisstarfa s.s. í síldar-
vinnu o.fl. Eftir að Þóra
missti eiginmann sinn, en
Ólafur lést 29. júní 1971, þá
réðst hún til skrifstofustarfa
á Bæjarskrifstofu Hafnar-
fjarðar og vann þar í rúm 30
ár.
Þóra giftist 17. ágúst 1978
seinni manni sínum Friðþjófi
Sigurðssyni, f. 20.7. 1924.
Börn Friðþjófs eru Sigurður,
f. 21.8. 1951, Gunnar, f. 16.8.
1955, d. 5.5. 2008, Arnór, f.
7.7. 1958, Sigrún, f. 12.3.
1960, og Gunnvör, f. 6.2.
1966.
Útför Þóru fer fram frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag,
23. júlí 2019, klukkan 13.
Það var fallegan vordag árið
1975 að pabbi renndi í hlaðið á
Nesjaskóla í Hornafirði þar sem
við Gyða höfðum kennt um vet-
urinn. Með í för voru systkini
mín, Arnór, Sigrún og Gunnvör.
Einnig var myndarleg kona með
í för. Það var hún Þóra. Þetta
voru fyrstu kynni okkar af
henni.
Skömmu áður hafði faðir
minn hringt og spurt hvort ekki
væri í lagi að hann kæmi í heim-
sókn til okkar og með honum
væri kona sem hann ætti í sam-
bandi við en Elín móðir mín
hafði látist tveimur árum fyrr.
Þóra var samstarfskona
pabba á bæjarskrifstofum Hafn-
arfjarðar og hafði misst Ólaf
maka sinn árið 1971. Hún var
tólf árum yngri en faðir minn,
stórglæsileg kona sem bauð af
sér þokka og lífsgleði. Þessi
fyrstu kynni okkar einkenndust
á báða bóga af feimni og óöryggi
sem von var en það hvarf svo til
strax eftir að við höfðum kynnt
okkur.
Þóra varð fyrir ýmsum áföll-
um í lífinu. Hún missti fyrri eig-
inmann sinn Ólaf Hrafn Þór-
arinsson þegar hann var
tæplega 38 ára að aldri. Stein-
unn Anna dóttir hennar var
einnig kornung, einungis 34 ára
þegar hún lést af völdum
krabbameins og Þór sonur
Steinunnar lést innan við tvítugt
úr sama sjúkdómi og móðir
hans. Þessi reynsla hafði eðli-
lega mikil áhrif á Þóru og átti
sinn þátt í því að hún var betur
undir eigin örlög búin en marg-
ur annar, en Þóra háði margra
ára baráttu við krabbann áður
en hún að lokum varð að játa sig
sigraða.
Þóra reyndist okkur systkin-
unum á Smyrló vel eftir að hún
flutti þangað. Gunnvör systir
var barn og gekk Þóra henni í
móðurstað. Samband okkar
hinna við hana var frekar í ætt
við vináttu þar sem við vorum
uppkomin. Á hún mikla þökk
skilið fyrir hvernig hún reyndist
föður okkar og okkur systkinun-
um.
Þóra var fædd og uppalin á
Höfða í Skagafirði og voru
tengsl hennar við æskustöðvarn-
ar alltaf mikil. Á hverju sumri
fóru þau pabbi norður og dvöldu
þar um hríð og nutu náttúrunnar
við berjatínslu og göngur. Líkt
og Toni, faðir Þóru, sem Friðrik
Þór frændi hennar sagði frá í
Bíódögum varð Þóra vör við ým-
islegt sem okkur hinum var
meinað að sjá.
Hún var berdreymin. Þegar
Sunna Elín dóttir okkar eign-
aðist Ester Gyðu þá hafði Þóra
samband við mig rétt fyrir fæð-
inguna. Hún sagði mér að sig
hefði dreymt Sunnu standandi á
milli Gyðu og Esterar ömmu
sinnar. Sunna vissi ekkert af
þessum draumi en þegar hún
fékk barnið í fangið eftir fæð-
inguna sagði hún að stúlkan ætti
að heita Ester Gyða. Ég hringdi
strax í Þóru og tilkynnti henni
nafngiftina og virtist það ekkert
koma henni á óvart.
Þóra var ómetanlegur föru-
nautur föður míns, yngdi hann
upp um áratugi, og sameiginlegt
lífshlaup þeirra var litríkt og
spennandi. Tvær sálir sem dauð-
inn hafði skilið frá mökum sínum
sameinuðust í ást og áttu gjöfult
líf saman.
Sumarnótt í Skagafirði
Gullbúinn himinvagn kvöldsins
er horfinn við eyjar í þögul grunn.
Fjörðurinn lognblár og landið
lögzt til værðar með munn við
munn.
Hestar að nasla á votum völlum.
Vinnulúnir menn
sofa í ró, fá heilnæma hvíld
undir herðabreiðum fjöllum.
Með þessari skagfirsku ljóð-
mynd Hannesar Péturssonar
kveðjum við Þóru.
Sigurður Á. Friðþjófsson.
Fallin er frá mágkona mín
Þóra Antonsdóttir, en okkar
kynni spanna yfir rúmlega 60 ár.
Mér finnst eins og það hafi
verið í gær sem Óli heitinn bróð-
ir kom akandi heim til foreldra
minna með þessa yndislegu
konu, man ég vel eftir því
hversu spennt ég var að hitta
hana og varð ég svo sannarlega
ekki fyrir vonbrigðum.
Þóra var hávaxin og stór-
glæsileg kona og ávallt vel til-
höfð, sterkur persónuleiki með
mikinn húmor, glettin og gerði
ekki síst grín að sjálfri sér, og
alltaf var stutt í brosið. Þóra var
mér og minni fjölskyldu alla tíð
afskaplega kær.
Hún fékk svo sannarlega sinn
skerf af áföllum í lífinu, en ung
varð hún ekkja með tvö ung
börn er Ólafur Hrafn féll frá
langt fyrir aldur fram, aðeins 37
ára gamall, Steinunni dóttur
sína missti hún 35 ára gamla og
dótturson sinn Þór aðeins 17 ára
og létust þau bæði úr krabba-
meini.
Seinni maður Þóru er Frið-
þjófur Sigurðsson og hafa hann
og börn hans staðið við hlið
hennar í gegnum öll hennar
áföll.
Elsku Friðþjófur, Ólafur Þór
og fjölskyldur, okkar innilegustu
samúðarkveðjur til ykkar.
Guð faðmi glæsilegu Þóru
okkar.
Hrafnhildur Þórarins-
dóttir og börn.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Þóra móðursystir mín hefur
nú kvatt þetta líf. Komið er að
kveðjustund og minningarnar
streyma fram. Þóra var ekki að-
eins frænka mín, hún var besti
vinur minn sem alltaf var hægt
að leita til og treysta jafnt í
blíðu og stríðu.
Þóra var glæsileg kona sem
tekið var eftir og hafði góðan
smekk fyrir vönduðum og glæsi-
legum fatnaði. Hún var alltaf
einstaklega vel til fara og var
kölluð fína frænka af börnum
mínum Steinunni og Þórarni.
Hún hafði mikið skopskyn en
stundum dálítið svartan húmor.
Lífið lék ekki alltaf við Þóru,
hún varð fyrir miklum missi og
sorg á lífsleiðinni en sýndi mik-
inn styrk og reisn þegar á
reyndi.
Á sumrin, oftast í ágúst,
komu þau Þóra og Friðþjófur
norður í Skagafjörð. Það fylgdi
því ávallt gleði og tilhlökkun að
fá þau norður og slegið var upp
veislu. Þá var glatt á hjalla og
við Þóra tókum oft dansspor í
stofunni. Það eru ljúfar minn-
ingar frá þessum stundum.
Undir lokin átti Þóra við erfið
veikindi að stríða og um miðjan
desember hringdi hún til mín og
sagðist eiga eftir sex til átta
mánuði ólifaða. Hún sagðist
vera tilbúin og hlakka til ferða-
lagsins. Og nú hefur hún lagt
upp í þessa ferð og án efa glæsi-
lega búin, kannski með Bur-
berry-slæðuna sína.
Ég kveð Þóru frænku með
söknuði og þakklæti. Söknuði yf-
ir því sem var og þakklæti fyrir
það sem hún var mér. Blessuð
sé minning hennar. Ég votta
Friðþjófi, Óla Þór og Gunnvöru
innilega samúð mína.
Jón Svavarsson (Nonni
frændi).
Elsku Þóra frænka.
Það var alltaf gott að koma til
þín. Heimilið ævinlega gullfal-
legt og ljúfar veitingar bornar
fram. Þú spurðir rækilega eftir
hverjum og einum og þegar þú
gekkst eftir líðan fjölskyldumeð-
lima komst maður ekki upp með
moðreyk og lagði oftast spilin á
borðið. Um leið og þú hikaðir
ekki við að ræða erfiðu málin
var stutt í kátínuna og kaldhæð-
ið sjónarhorn sem gerði hvers-
dagslega hluti bráðfyndna. Svo
varst þú ekki einungis góð heim
að sækja heldur líka mjög mik-
ilvægur gestur í fjölskylduboð-
um þar sem þú mættir gjarnan
bæði flottust og skemmtilegust.
Það eru góðar minningar. Sorgir
þínar voru stórar í lífinu og þeg-
ar þú talaðir um missi ástvina
þinna komstu oft inn á andlega
tengingu sem dýpkaði og styrkti
persónuleika þinn í okkar aug-
um. Eitt sinn sagðirðu að á erf-
iðustu tímum hefði þér alltaf
tekist að eiga einhverjar góðar
stundir. Við viljum trúa því og
leggja okkur fram um að taka
það í veganesti frá þér.
Nú er kveðjustundin runnin
upp og við þökkum fyrir okkur.
Elsku Friðþjófur, Óli Þór og
fjölskyldur. Innilegar samúðar-
kveðjur til ykkar.
Hjördís Svavarsdóttir
og Steinunn Guðbjörg
Svavarsdóttir.
Þóra Valgerður Antonsdóttir
var systir hans pabba. Þau
systkin voru alin upp á Höfða á
Höfðaströnd. Guðrún var elst,
næstur kom pabbi og yngst var
Þóra, eftirlæti heimilisfólksins.
Um tvítugt giftist Þóra fyrri
manni sínum Ólafi Þórarinssyni
og stofnuðu þau heimili í Hafn-
arfirði. Börnin urðu tvö, Stein-
unn Anna og Ólafur Þór. Þóra
hafði alla tíð sterka tengingu við
æskustöðvarnar og þrátt fyrir
að hún hefði hleypt heimdrag-
anum snemma kom fjölskyldan
flest sumur á Höfða, í fríum, og
hjálpaði til við sveitastörfin.
En líf Þóru var ekki alltaf
dans á rósum og hún kynntist
svo sannarlega sorginni. Á lífs-
leiðinni missti hún Ólaf eigin-
mann sinn, Steinunni einkadótt-
ur sína og Þór dótturson sinn.
Sorgin mótaði líf hennar á
margan hátt en alltaf hélt hún
reisn og var ákveðin í að njóta
þess sem lífið hafði upp á að
bjóða.
Eftirlifandi eiginmaður Þóru
er Friðþjófur Sigurðsson. Þau
giftu sig árið 1978 og samband
þeirra einkenndist alla tíð af
virðingu og kærleika. Þau upp-
lifðu saman gleði og sorgir.
Friðþjófur var ekkill og átti
börn frá fyrra hjónabandi og því
má segja að fjölskylda Þóru hafi
stækkað til muna. Þegar þau
giftu sig var Gunnvör dóttir
Friðþjófs enn á barnsaldri og
varð samband hennar og Þóru
afar náið.
Þóra var einstaklega glæsileg
kona, örlát og eftirminnileg.
Hún var með skarpa hugsun,
beittan húmor og stundum örl-
aði á kaldhæðni. Þóra var
frændrækin og alltaf var gott
að heimsækja þau hjónin. Þau
voru gestrisin og heimili þeirra
notalegt og fallegt. Saman voru
þau dugleg að sækja menning-
arviðburði, ferðast og rækta
fjölskyldu og vini. Í rúm þrjátíu
ár hefur frændgarðurinn hist á
þorrablóti. Þessi árlegi viðburð-
ur var fyrst haldinn að frum-
kvæði Þóru og hefur styrkt fjöl-
skylduböndin.
Þóra fylgdist vel með tísku
og klæddi sig smekklega. Hún
átti fallega og vandaða hluti.
Hún las mikið og deildi því
áhugamáli með pabba okkar.
Þau systkin áttu gjarnan löng
símtöl þar sem skeggrætt var
um nýjasta lesefnið. Þau brutu
bækur og höfunda til mergjar
og yfirleitt voru þau sammála.
Þóra hafði áhuga á andlegum
málefnum. Hún var berdreymin
og las í drauma sína og ann-
arra.
Um nokkurra ára skeið hefur
Þóra barist við veikindi. Þegar
ljóst var í hvað stefndi undirbjó
hún brottför sína úr þessu jarð-
lífi. Í ágúst í fyrra heimsótti
Þóra bernskustöðvarnar í síð-
asta skiptið. Hún reikaði um
Höfðahólana og naut þess að
finna lyktina af lynginu, finna
bragðið af berjunum og sjá sól-
ina setjast. Veðurguðirnir voru
henni hliðhollir því þrátt fyrir
rigningarspá skartaði Skaga-
fjörðurinn sínu fegursta. Þóra
talaði oft um þessa dýrðardaga.
Þóra ræddi opinskátt um
dauðann og hræddist hann
ekki. Hún var sátt við líf sitt og
spennt fyrir nýju tilverustigi.
Við systur dáðumst að æðru-
leysi hennar, hún var tilbúin í
ferðalagið.
Í dag kveðjum við Þóru
frænku sem hefur verið stór
þáttur í lífi okkar frá því við
fæddumst. Kæri Friðþjófur, Óli
Þór og fjölskyldan öll, við send-
um okkar dýpstu samúðar-
kveðjur. Minning hennar lifir.
Þórleif Valgerður,
Guðný Þóra, Anna
Steinunn og Elfa
Hrönn.
Við Þóra Antonsdóttur hitt-
umst fyrir nokkrum vikum á
heimili hennar. Hún var sárlas-
in, raunar dauðvona og hún
vissi það. En æðruleysið og
viljastyrkurinn voru á sínum
stað. „Guðmundur minn. Ég
veit að ég er að deyja. En það
eru örlög okkar allra. Og
veistu: Ég hlakka svo til endur-
fundanna með Þór mínum og
Steinunni minni.“ Við sátum
hálfagndofa þegar hún sagði
þetta, en ég vissi auðvitað að
hún saknaði alla tíð einkadóttur
sinnar Steinunnar, sem fór langt
fyrir aldur fram. Og aftur sótti
sorgin hana heim þegar dótt-
ursonurinn, Þór, lést aðeins 17
ára gamall. Krabbameinið var
banamein þeirra mæðgina. Þóra
bognaði við þetta andstreymi en
brotnaði ekki.
Já, hún Þóra Antonsdóttir var
töffari og gaf ekki eftir. Hún var
mörgum Hafnfirðingum kunn.
Var andlit bæjarins þegar gestir
og gangandi mættu á bæjar-
skrifstofur Hafnarfjarðar, þar
sem hún var hægri hönd bæj-
arstjóra um langt árabil. Ég
naut liðveislu hennar í þeim efn-
um á árunum 1986-1993 og það
voru góð ár. Hún gætti mín eins
og sjáaldurs auga síns; var jafn-
an hvetjandi og uppbyggileg en
skammaði mig ef ástæða var til
– þó ávallt með jákvæðum hætti.
Vel tilhöfð og glæsileg til orðs
og æðis. Við urðum miklir vinir.
Þurftum svo sem ekki langt
að sækja vinskapinn því dóttir
hennar Steinunn og ég vorum
vinir í æsku. Og einnig naut ég
samskipta við Þór, sem hlaut
gott uppeldi hjá nánum vinum
mínum eftir fráfall móður hans,
þeim Guðmundi Jónssyni og
Sigrid Foss.
Og svo var það eiginmaður
hennar síðustu áratugina, Frið-
þjófur Sigurðsson, sem missti
sína konu á besta aldri frá
mörgum börnum. Hann þekkja
allflestir Hafnfirðingar sem
komnir eru yfir miðjan aldur.
Þóra og Friðþjófur áttu góðan
tíma saman. Og umhyggja hans
fyrir Þóru síðustu árin, þegar
veikindin ágerðust, var einstök.
Hann hlúði að henni með alúð
og elsku fram á síðasta dag.
Friðþjófur er nú 95 ára gamall.
Hann var vinur föður míns í
barnaskóla og sonur hans heit-
inn, Gunni Friðþjófs, minn
æskuvinur.
Svona er Hafnarfjörður lítill,
svona er nándin mikil, þótt bær-
inn í dag telji um 30 þúsund
íbúa.
Þóra Antonsdóttir missti
mann sinn og barnsföður ung að
árum; varð ekkja með tvö börn,
Steinunni og Ólaf. En hún lét
ekki deigan síga, það var ekki
hennar háttur. Hélt sínu striki.
Bar höfuðið hátt – fram á síð-
asta dag.
Ég á vinkonu minni margt að
þakka. Ekki aðeins traustan vin-
skap sem aldrei bar skugga á,
heldur einnig stuðning hennar
og hjálp í blíðu og stríðu. Sama
gilti gagnvart fjölskyldu minni.
Fyrir þetta og svo margt
fleira þökkum við Jóna Dóra að
leiðarlokum. Við viljum senda
okkar innilegustu samúðar-
kveðjur til eftirlifenda, ættingja
og vina.
Guð blessi minningu góðrar
konu.
Þóra Valgerður
Antonsdóttir
Okkur langar að minnast
kærra vina okkar með nokkrum
orðum. Við áttum með þeim mjög
Heimir Björn
Ingimarsson og
Stefanía Rósa
Sigurjónsdóttir
✝ Heimir BjörnIngimarsson
fæddist 19. janúar
1937. Hann lést 7.
júní 2019.
Útför hans fór
fram 18. júní 2019.
Stefanía Rósa
Sigurjónsdóttir
fæddist í Reykjavík
28. janúar 1940.
Hún lést 15. febr-
úar 2019. Rósa var
jarðsett í kyrrþey 1. mars 2019. góð ár á Bíldudal, einkum á sjö-
unda áratug síðustu aldar. Þar
voru þau bæði mjög virk í fé-
lagslífinu. Heimir rak trésmiðj-
una Kvist og reisti margar bygg-
ingar á þessum tíma. Hann sat í
sveitarstjórn og ýmsum ráðum
og nefndum og lét að sér kveða á
mörgum sviðum, enda mjög
framfarasinnaður og röskur til
allra verka. Rósa var mjög virk í
starfi kvenfélagsins Framsókn
og öðru félagslífi á staðnum.
Heimir var mikil driffjöður í
leiklistarmálum og lék sjálfur
fjölmörg hlutverk með Leikfélag-
inu Baldri, en hann var aðal-
hvatamaður að stofnun félagsins.
Áður hafði Kvennadeild Slysa-
varnafélagsins á Bíldudal haldið
uppi leikstarfinu. Það var einmitt
í leikferð með leikritið Bör Börs-
son sem hugmyndin að stofnun
leikfélags fæddist. Heimir lék
sjálfan Bör Börsson og fór á kost-
um. Eftirminnilegt hlutverk
Heimis af mörgum var séra Sig-
valdi í Manni og konu og stórt
hlutverk sem einn af skálkunum í
leikverki Gandrups, Þrír skálkar,
sem sýnt var alls sextán sinnum
bæði á Vestfjörðum og í Tjarn-
arleikhúsinu. Heimir var mikill
baráttujaxl og leiðtogi Leik-
félagsins Baldurs. Baldur var
ávallt í fyrsta sæti.
Sálm. 6.3
biblian.is
Líkna mér, Drottinn,
því að ég er
magnþrota,
lækna mig, Drottinn,
því að bein mín
tærast af ótta.