Morgunblaðið - 26.07.2019, Side 18

18 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 26. JÚLÍ 2019
✝ SigurbjörnSkarphéð-
insson fæddist á
Sauðárkróki 28.
september 1955.
Hann lést 18. júlí
2019 á Heilbrigð-
isstofnun Norður-
lands Sauðárkróki.
Foreldrar hans
voru Skarphéðinn
Pálsson, f. 5. sept.
1906, d. 8. des.
1978, og Þórleif Elísabet Stef-
ánsdóttir, f. 27. mars 1918, d. 10.
júní 2016.
Alsystkin hans eru Guðrún
Fanney, f. 28. okt. 1943, Pálína
Sumarrós, f. 18. des. 1944, Þur-
íður, f. 12. mars 1946, Stefán Jón,
f. 28. mars 1947, Sóley Anna, f.
15. júní 1949, Símon Baldur, f.
12. ágúst 1950, Elísabet, f. 9.
sept. 1951, Alda Jósefína, f. 17.
sept. 1952, Sigurjóna, f. 19. maí
1957, Hafdís, f. 5. apríl 1960, og
Sveinn, f. 25. ágúst 1962.
Samfeðra systkin hans eru Ás-
björn, f. 3. apríl 1934, d. 1. jan.
1994, Páll Ágúst, f. 10. maí 1935,
d. 2. jan. 1954, Gunnar Þór, f. 23.
ágúst 1936, d. 26. júlí 1969, Sig-
ríður Kristín, f. 27. nóv. 1937,
Halla Sigríður, f. 26. des. 1939,
og Hjálmar Steinar, f. 11. mars
1941.
Sigurbjörn var
kvæntur Ingibjörgu
Margréti Valgeirs-
dóttur, f. 11. maí
1958. Foreldrar
hennar eru Valgeir
Guðjónsson, f. 17.
jan. 1929, d. 21. des.
1981, og Guðbjörg
Guðrún Felixdóttir,
f. 1. jan. 1937.
Börn Sigurbjörns
og Ingibjargar eru:
1) Guðbjörg Vala, f. 17. jan.
1977, maki Haukur Vigfússon, f.
29. des. 1975. Þau eiga tvo syni,
Vigfús Hauk, f. 29. júlí 2004, og
Björn Inga, f. 19. sept. 2006. 2)
Efemía Rún, f. 15. feb. 1980,
maki Rúnar Sveinsson, f. 9. maí
1981. Þau eiga þrjú börn, Rúnar
Magna, f. 19. feb. 2011, Ingi-
björgu Rún, f. 7. feb. 2015, og
Jakob Rúnar, f. 29. okt. 2016. 3)
Jón Geir, f. 20. apríl 1989.
Sigurbjörn ólst upp í stórum
systkinahópi á Gili í Skagafirði.
Hann byrjaði ungur að vinna
ýmis störf en árið 1975 eignaðist
hann sýna fyrstu gröfu og stofn-
aði sitt eigið fyrirtæki, Vinnu-
vélar Sigurbjörns Skarphéðins-
sonar, sem varð hans ævistarf.
Útför Sigurbjörns fer fram
frá Sauðárkrókskirkju í dag, 26.
júlí. 2019, klukkan 14.
Þegar ég kynnist Effu eigin-
konu minni fyrir 20 árum vissi ég
ekki hver Bjössi pabbi hennar var,
en fljótlega komst ég að því og síð-
an þá hefur hann ekki aðeins verið
tengdapabbi minn heldur einn af
mínum bestu vinum. Ég hef lengi
haft áhuga á vélum og talaði
mamma mín heitin oft um það
þegar við keyrðum hringinn í
kringum landið og ég taldi upp all-
ar dráttarvélarnar á öllum sveita-
bæjunum sem við keyrðum fram
hjá. Þessi áhugi kom sér vel þegar
við Bjössi kynntumst og fékk ég
fljótlega að fara með honum niður
í skemmu og í framhaldi grípa í
vélarnar sem skipuðu svo stóran
sess í lífi Bjössa. Fyrir mér var
þetta eins og draumur sem verður
að veruleika og höfum við farið í
alls konar verkefni saman síðan þá
og stendur þar upp úr verkefni
sem við fórum í fyrir nokkrum ár-
um sem fólst í gerð slóða upp við
Ingólfsskála.
En það var ýmislegt annað
brasað sem við seinna gerðum
grín að og hlógum hátt. Við áttum
til dæmis saman „bát“ sem við
kölluðum Seinfara og stóð hann
undir nafni. Einnig fórum við í
nokkrar ógleymanlegar jeppa-
ferðir sem voru ekki fyrir byrj-
endur. Veiðiferðir, hvort sem það
var á sjó eða á landi með stöng eða
byssu. Að ógleymdum utanlands-
ferðunum sem við fórum í og þá
sérstaklega „strákaferðunum“ á
Bauma-vélasýninguna í München
í Þýskalandi. Mikið er ég glaður
að við skyldum komast í eina slíka
ferð í apríl síðastliðnum. Bjössi
gaf okkur ekki neitt eftir í þeirri
ferð þó svo að mig gruni að honum
hafi nú ekki alltaf liðið vel. Ég mun
seint gleyma þessum ferðum.
Þá eru þau ófá símtölin sem við
Bjössi áttum í gegnum tíðina þar
sem málin voru rædd, hvort sem
um var að ræða verkefnin fram
undan, vélarnar, skipulagningu
veiðiferða eða önnur ævintýri.
Alltaf gekk þó vinnan fyrir og
var til dæmis mjög erfitt að fá
staðfest hvort Bjössi væri á leið-
inni suður á morgun í heimsókn til
að dvelja yfir helgi eða ekki, en svo
birtist hann yfirleitt seint á föstu-
dagskvöldi. Fljótlega á laugardeg-
inum var Bjössi svo farinn að tala
um að hann þyrfti að fara að koma
sér norður og það helst snemma á
sunnudeginum.
Bjössa þótti mjög vænt um
barnabörnin sín, hvert á sinn hátt,
og fengu þau oft að vera með hon-
um á vélunum.
Ég tek mér orð Bjössa í munn á
þessari erfiðu kveðjustund og
segi: „Nú ríður á að vera rólegur.“
Elsku vinur og tengdapabbi,
hvíl í friði.
Rúnar Sveinsson.
Það oft sagt að dauðinn muni
alltaf koma manni á óvart. Þannig
var það svo sannarlega í tilfelli
Bjössa okkar, þrátt fyrir að hann
hafi verið slappur og ólíkur sjálf-
um sér kom úrskurðurinn um að
hann væri með ólæknandi krabba-
mein öllum á óvart. Það tók ekki
nema rúma tvo mánuði frá því að
sjúkdómurinn uppgötvaðist og
þar til yfir lauk hinn 18. júlí. Bjössi
nýtti tímann vel og barðist fram á
síðasta dag þrátt fyrir að hann
vissi að framlengingu fengi hann
ekki, þannig var Bjössi.
Sigurbjörn Skarphéðinsson,
eða Bjössi eins og hann var jafnan
kallaður, ólst upp á Gili í Skaga-
firði í stórum systkinahópi, þau
voru alls 12 alsystkinin en einnig
átti hann sex hálfsystkini. Faðir
hans vann mikið utan heimilisins
og því kom það í hlut systkinanna
á Gili að sjá um stórt bú. Kallaði
það á mikla samheldni, þótt ef-
laust hafi líka stundum gustað
hressilega hjá þeim eins og annars
staðar. Lífið var líka leikur og leik-
svæðið var nágrennið, lækurinn,
Miklavatnið og gripið í spil þegar
gafst. Þar smitaðist Bjössi af
veiðiáhuga sem fylgdi honum alla
tíð og þar var líka lagður grunn-
urinn að ást hans á landinu og
náttúrunni sem kom vel í ljós þeg-
ar lífsstarfið var ákveðið.
Eldri bróðir hans minnist þess
þegar hann var að byrja að vinna á
fyrstu gröfunni sem faðir þeirra
átti, þá vildi Bjössi fá að vera með
og sótti það fast. Ef til vill var það
þá þegar ákveðið hjá honum að
þetta vildi hann gera þegar hann
yrði stór, og það varð. Bjössi hóf
snemma atvinnurekstur á eigin
vélum og ávann sér strax orð fyrir
að vera duglegur, útsjónarsamur
og laginn. Hann var ákaflega nat-
inn við vélarnar sínar, alltaf að
laga þær til og snyrta, enda entust
þær bæði vel og lengi hjá honum.
Sem vélamaður og gröfumaður
kom í hans hlut að grafa og vinna
land. Kom þá í ljós virðing hans
fyrir landinu, hann var sannkall-
aður náttúruunnandi og lagfærði
allt sem hann gat til að sem
minnst rask sæist eftir hann að
verki loknu. Bjössi vann mikið fyr-
ir Vegagerðina og meðal fastra
verka hjá honum var að opna leið-
ina upp úr Vesturdal í Laugafell á
hverju vori. Þessu verki var hann
búinn að lofa í vor og þegar ljóst
var að hann gæti ekki gert það
sjálfur, hlupu sonur hans og
tengdasonur í skarðið og kláruðu
verkið, en Bjössi stýrði því í gegn-
um síma af sjúkrabeði sínum.
Bjössi var afskaplega dagfars-
prúður maður, hægur, yfirvegað-
ur, hnyttinn í tilsvörum og velti
engum um koll með yfirgangi.
Hann hafði gaman af að skemmta
sér eins og sönnum Skagfirðingi
sæmir og var þá gjarnan hrókur
alls fagnaðar. Hann var mikill fjöl-
skyldumaður og fyrir nokkrum
árum keyptu þau hjónin býlið Ás-
múla og þar voru þau samhent um
að byggja upp sælureit fyrir fjöl-
skylduna.
Nú þegar kveðjustundin er
runnin upp vilja systkini, makar
og ættingjar þakka Bjössa fyrir
allt sem hann gaf þeim á liðnum
árum. Hans verður sárt saknað.
Einnig færum við Ingu Möggu,
börnum, tengdabörnum og afa-
börnunum okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Sigríður, Steinar, Guðrún,
Pálína, Þuríður, Stefán,
Sóley, Símon, Elísabet,
Sigurjóna, Sveinn og
fjölskyldur.
Elsku mágur og bróðir minn er
fallinn frá. Hann lést 18. júlí á
Heilbrigðisstofnun Sauðárkróks
eftir stutta en harða baráttu við
krabbamein.
Mín fyrstu kynni af Bjössa voru
fljótlega eftir að við Hafdís kynnt-
umst. Ég fann það strax að þar
var góður félagi sem hægt var að
treysta á. Við brölluðum margt
saman og höfðum oft gaman af
hlutunum. Spjölluðum um allt
milli himins og jarðar. Lyftum
stundum staupum á góðri stund
og skáluðum og þó að hrikti stund-
um í fór það alltaf vel. Bjössi var
einstaklega hjartahlýr maður og
mikill húmoristi, hafði góða og
skemmtilega nærveru. Hann hafði
lúmskan og skemmtilegan húmor
og við hlógum mikið saman. Við
hefðum viljað hafa hann miklu
lengur hjá okkur og eigum eftir að
sakna hans óendanlega mikið.
Við vinnu var Bjössi duglegur,
vandvirkur og fljótur að finna
bestu lausnirnar á ýmsum vanda-
málum sem upp komu. Alltaf já-
kvæður og tilbúinn að rétta öðrum
hjálparhönd. Bjössi kom oft í
skúrinn til mín til að athuga stöðu
líðandi stundar eða þá að hann
hringdi ef hann gat ekki komið.
Það var alltaf gott að heyra í
Bjössa. Sérstakt samband mynd-
aðist milli yngstu dóttur okkar og
hans, hún gaf honum rós þegar
hann átti afmæli og hann gaf
henni bland í poka, sem var ekki
lítill og gjöf í afmælisgjöf.
Stuttu áður en Bjössi kvaddi
komu hann og Inga Magga kona
hans af sjúkrahúsinu heim til okk-
ar Hafdísar með gjafir handa litlu
barnabörnunum okkar. Þau voru
á leiðinni í Ásmúla til barnanna
sinna. Við fjölskyldan fórum þá
um kvöldið í heimsókn á tjald-
svæðið í Ásmúla og skáluðum í
bjór fyrir tjaldsvæðinu, eins og
Bjössi var búinn að tala um. Takk
fyrir, elsku Inga Magga.
Bjössi var miklu meira en bara
bróðir Hafdísar. Hann og hans
fjölskylda voru sérstakir fjöl-
skylduvinir okkar og var mjög
traust og gott samband milli okk-
ar allra. Bjössa verður sárt saknað
í stórfjölskyldunni.
Elsku Inga Magga, Guðbjörg,
Effa, Jón Geir og fjölskyldur, inni-
legar samúðarkveðjur til ykkar
allra.
Hrólfur, Hafdís og
fjölskylda.
Lífið er ekki alltaf sanngjart.
Það fannst mér ekki þegar Bjössi
bróðir kom heim til mín þegar
hann var búinn að fá dóminn
stóra. Við Bjössi vorum alltaf
mjög náin sem systkini, hann
þremur árum yngri en ég og við
vorum mjög samstiga í öllu því
sem við tókum okkur fyrir hend-
ur, hvort sem var í leik eða starfi.
Við fórum oft saman í ferðalög á
sumrin og nutum samvista við
hvort annað. En svona er lífið, því
getum við víst ekki breytt. Takk
fyrir samfylgdina, kæri bróðir.
Farinn ertu minn kæri bróðir
elsku, ljúfi vinur minn.
Eftir standa margir góðir
en hvergi er faðmur þinn.
Kæri bróðir, við sjáumst ekki um hríð
ég mun sakna þín og aldrei gleyma.
Í huga mér og hjarta um ókomna tíð
munu blíðar minningar ævi þína
geyma.
(KÖJ)
Elsku Inga Magga og fjöl-
skylda, okkar innilegustu samúð-
arkveðjur til ykkar allra.
Alda og fjölskylda.
Stórt skarð hefur verið höggvið
í fjölskylduna við fráfall Sigur-
björns Skarphéðinssonar mágs
míns. Ég var ekki gömul þegar
Volkswagen bjalla fór að sniglast í
kringum hér heima á Daufá ásamt
eiganda sínum, honum Bjössa, til
að hitta Ingu Möggu systur. Varð
hann fljótt einn af fjölskyldunni og
í minningunni finnst mér hann
hafi verið það alla tíð. Bjössi kom
með hestinn sinn, hann Jarp, með
sér sem við systur fengum enda-
laust að skottast á og gekk hann
alltaf undir nafninu Bjössa Jarp-
ur.
Bjössi var mjög duglegur og
helst alltaf að og fannst óþarfi að
hanga yfir hlutunum og voru þau
Inga Magga eins með það. Marg-
ar ferðirnar komu þau í sveitina
eftir að þau fluttu út á Sauðárkrók
til þess að hjálpa til í heyskap,
baggatínslu, gröfuvinnu og hverju
sem var. Þegar ég fór í Fjöl-
brautaskólann á Sauðárkróki
dvaldi ég hjá þeim og varð það
ómetanlegt. Þegar pabbi féll frá
þá var það Inga Magga sem flutti
tímabundið fram eftir til að bjarga
málunum ásamt dætrunum. Eru
mér mjög minnisstæðar nokkrar
ferðirnar á milli í stórhríðarbyl og
slæmu færi og Bjössi undir stýri á
bláa Land Rovernum. Það skipti
ekki máli hvort það var fært eða
ófært alltaf komumst við á leiðar-
enda klakklaust því áræðinn og
frábær bílstjóri var hann. Bjössi
hafði gaman af því að fara á gæsa-
skyttirí á haustin ásamt Gísla
frænda og voru það óskráð lög hjá
móður minni að þeir einir mættu
skjóta hér á landareigninni.
Eftir að við Egill tókum við bú-
skap á Daufá breyttist ekkert, þau
hjón og börn þeirra voru alltaf
tilbúin að aðstoða okkur með hvað
sem var. Við vorum svo lánsöm að
hafa besta gröfumanninn í fjöl-
skyldunni og má sjá verk hans allt
í kringum okkur. Vandvirkur og
úrræðagóður var hann og sagði
hann oft „þetta er ekkert mál,
bara vinna“, sama hversu stórt
verkið var eða snúið og svo var
gengið í verkið. Bjössi vann alla
sína tíð á allskonar gröfum og
stækkaði vélakosturinn jafnt og
þétt og var aðdáunarvert að sjá
hversu vel hann hugsaði um öll
tækin. Einnig var hann þeim kost-
um búinn að skila alltaf vel unnu
verki. Á síðasta ári fengum við
heldur betur að njóta krafta hans
þegar við réðumst í fjósbyggingu
og það var ómetanlegt að hafa
hann sér við hlið í því stóra verk-
efni. Megnið að allri gröfuvinn-
unni sá hann um hvort sem var
grunnurinn, jarðvegsskipti, vatns-
leiðslur eða frárennsli. Svo var
hann mjög liðtækur í málningar-
vinnunni og mörgu fleiru og alltaf
var gott að fá góð ráð hjá honum.
Þegar maður lítur til baka sér
maður hve harður hann var þar
sem hann var greinilega búin að
vera með krabbamein í nokkur ár
en sló aldrei slöku við.
Ófáar samverustundirnar átt-
um við saman í faðmi stórfjöl-
skyldunnar og var alltaf gott að
koma í Brennihlíðina og Ásmúla.
Maður fékk alltaf hlýjar móttökur
og oft var glatt á hjalla. Ég man
aldrei eftir að okkur hafi orðið
sundurorða og ég gat alltaf treyst
á hann.
Elsku Bjössi, takk fyrir allt og
allt. Elsku Inga Magga, Guðbjörg,
Effa, Jón Geir og fjölskyldur
missir ykkar er mikill en minning
um góðan mann lifir.
Efemía Fanney
Valgeirsdóttir.
Nokkur orð til minningar um
frænda minn sem lést eftir bar-
áttu við krabbamein.
Í gamla daga fór ég oftast norð-
ur á sumrin með foreldrum mín-
um. Það var alltaf tilhlökkun að
koma í Skagafjörðinn. Ég hlakk-
aði til að heimsækja krakkana á
Gili, Bjössa og frænkur mínar
Siggu Jónu og Hafdísi.
Það var alltaf gaman að koma
norður að Gili, en þaðan er
mamma mín ættuð. Foreldrar
mínir voru um tíma með sumar-
hús uppi í gilinu. Mamma mín á
systkini á mínum aldri og þar á
meðal var Bjössi. Ég skokkaði oft
niður gilið til að hitta þau.
Það var ýmislegt skemmtilegt í
sveitinni, alltaf verið að leika sér.
Á leiðinni niður gilið fann ég alltaf
einhverja fallega steina og ýmis
falleg blóm. Í þá daga voru heilu
búin með skeljum og leggjum.
Uppi á gilbakkanum á einum stað
var bú með nautgripum og kind-
um úr ákveðnum beinum. Allt vel
girt í kringum gripina.
Í „Gamla húsinu“ á Gili var ým-
islegt brallað. Upp í rjáfri hékk
stór róla eða prammi líklega úr
skipi sem hékk fyrir miðju.
Skemmtilegast var að „róla“ ról-
unni nógu hátt upp í þakið sitt
hvorum megin og skella laglega í
klæðninguna. Í þetta þurfti mik-
inn kraft og þá var Bjössi til í tusk-
ið, tveir í rólunni að stjórna og allt
á fleygiferð.
Einu sinni ákváðum við krakk-
arnir að við þyrftum að eignast
íbúð í „Gamla húsinu“. Sigga Jóna
og Hafdís bjuggu öðrum megin og
við Bjössi hinum megin. Þarna var
reglulega fínt, algjörlega „Bo-
Bedre“. Borð, stólar, gardínur,
blóm og dúkur á borðinu, allt var
fundið til. Grænu gömlu rúmin
komu að góðum notum, eitt var
notað til sem milliveggur á milli
íbúða.
Lífið í húsinu gekk ljómandi
vel. Við Bjössi vorum sem sagt
„pabbinn og mamman“ og frænk-
urnar nágrannar okkar. Mig
minnir að stundum hafi Hafdís
þurft að vera krakkinn á heimilinu
ef það vantaði barn í leikinn.
Ég minnist góðra stunda niðri
við vatnið, að fara út á bát og vitja
um, athuga hvort það væri
kannski silungur í netunum.
Bjössa fannst gaman að hrella mig
smá og stríða mér og láta bátinn
vagga óþarflega mikið, þar til ég
var farin að kvarta.
Á leiðinni heim eftir bátsferð
var stundum lagst á lækjarbakk-
ann og einn og einn fiskur hand-
samaður með berum höndum, þar
sem þeir lágu í vari.
Einu sinni fórum við krakkarn-
ir í fjallgöngu upp í gilið, sem er
frekar hættulegt. Inni í gilinu í
klettabeltinu sést mynd eins og af
karli og konu sem eru að ferðast
með hestinn sinn.
Við vildum komast nær þessari
sýn og klöngruðumst þarna í
gilinu, þá hrasaði ég í klettunum.
Bjössi var næstur og var snöggur
að bjarga mér. Mikið var ég fegin,
ég er ennþá lofthrædd eftir þessa
lífsreynslu.
Bjössi frændi minn átti auðvit-
að að fá að heyra þessa upprifjun
áður en hann kvaddi lífið en veik-
indin gengu hratt yfir og hann fór
alltof fljótt frá okkur.
Elsku Bjössi, far þú í friði,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Ég vil votta allri fjölskyldunni
mína dýpstu samúð og bið Guð um
að styrkja þau og vera með þeim.
Áslaug frænka.
Það voru illskiljanlegar fréttir
sem komu hinn 8. maí, að Bjössi
okkar væri með illvígan sjúkdóm.
Hann barðist hetjulega við erfið
veikindi fram á síðasta dag, hinn
18. júlí, er hann lést, enda alla tíð
verið harðduglegur maður. Bjössi
náði í Ingu Möggu á unglingsár-
um og hefur því alltaf verið stór
hluti af okkar fjölskyldu. Í gegn-
um tíðina hefur hann tekið að sér
fjölmörg verkefni fyrir fjölskyld-
una og aðra, þau leysti hann alltaf
með jákvæðni, stakri prýði og
samviskusemi. Ef það þurfti að
ráðfæra sig við einhvern, þá var
talað við Bjössa og hann kom með
lausnir. Hann stóð alltaf okkur við
hlið, hvort sem það voru góðir eða
erfiðir tímar.
Hans ævistarf og aðaláhugamál
var allt í kringum gröfur. Lýsandi
fyrir hann Bjössa var að í eitt
skiptið þegar ég var í menntaskól-
anum og vildi komast frá Akureyri
yfir í Skagafjörð var ófært yfir
Öxnadalsheiði og snarvitlaust veð-
ur. Þegar hann kom á Akureyri
hafði skollið á enn verra veður og
Sigurbjörn
Skarphéðinsson
Þökkum samúð og hlýhug vegna andláts
og útfarar ástkærrar móður okkar,
tengdamóður og ömmu,
KRISTÍNAR HAGALÍNSDÓTTUR,
Skólavörðustíg 26.
Sérstakar þakkir til starfsfólks á deild A4
Landspítala Fossvogi og starfsfólki líknardeildar Landspítala í
Kópavogi fyrir alúð og hjúkrun í veikindum móður okkar.
Guð blessi ykkur öll
Guðrún Haraldsdóttir
Einar Ólafur Haraldsson Helga Hrönn Elíasdóttir
Ómar Ingi Magnússon
Guðrún Kristín Einarsdóttir Vilhjálmur Vilhjálmsson
Eydís Björk Einarsdóttir
Karen María Einarsdóttir
Heittelskaður eiginmaður minn og besti
vinur, faðir okkar, tengdafaðir og afi,
ÓLAFUR JÓNSSON,
fv. sérfræðingur Landsbanka og
áður verkstjóri,
Áslandi 2, Mosfellsbæ,
lést á krabbameinsdeild Landspítalans 11E
23. júlí. Útförin fer fram frá Fríkirkjunni í Reykjavík hinn 31. júlí
klukkan 11.
Kristín Sæunnar Sigurðardóttir
Sæunn Ólafsdóttir Benedikt Arnarson
Iðunn Ólafsdóttir Árni Valur Skarphéðinsson
Ólöf Rún Árnadóttir, Skarphéðinn Stefán Árnason,
Ríkharður Rafn Árnason, Þula Guðrún Árnadóttir,
Baldur Benediktsson og Freyja Benediktsdóttir