Morgunblaðið - 26.07.2019, Síða 10

10 MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 26. JÚLÍ 2019
G
löggt er gests augað og
kannski að besta leiðin til
að fá góða mynd af lífinu í
Vestmannaeyjum sé að
ræða við aðkomumann sem hefur
skotið þar rótum.
Gíslína Dögg Bjarkadóttir lista-
maður fluttist til Eyja árið 2006 með
manni sínum, Guðmundi Erni Jóns-
syni sóknarpresti. Er skemmst frá
því að segja að í dag gætu þau varla
hugsað sér að búa annars staðar og
ekkert fararsnið á fjölskyldunni.
Gíslína ólst upp á Akureyri en
Guðmundur er sveitastrákur, uppal-
inn á bænum Illugastöðum í
Fnjóskadal. Leiðir þeirra lágu sam-
an í Verkmenntaskólanum á Akur-
eyri og þaðan héldu þau til Reykja-
víkur þar sem Gíslína stundaði nám
í textíl- og fatahönnun við LHÍ en
Guðmundur guðfræðinám. Staða
prests í Eyjum var auglýst um það
leyti sem Guðmundur var að út-
skrifast og eftir að hafa skotist ör-
stutt á svæðið til að kynna sér að-
stæður ákváðu þau í sameiningu að
slá til og sækja um. „Okkur langaði
að prófa en ímynduðum okkur að
við myndum ekki staldra við miklu
lengur en í nokkur ár.“
Með þeim Gíslínu og Guðmundi
barst ÍBV ágætis liðsauki, því með í
för árið 2006 voru tvær litlar dömur:
önnur fjögurra ára og hin níu mán-
aða. Þeim fæddist síðan sonur árið
2011 og taka börnin öll virkan þátt í
starfi íþróttabandalagsins.
Yndislegt samfélag góðs fólks
Hjónin þekktu varla nokkurn mann
í Eyjum þegar þau mættu á staðinn
en Gíslína segir þau hafa fengið
hlýjar móttökur strax á fyrsta degi.
„Við vissum í sjálfu sér ekki hvers
við áttum að vænta, vissum lítið um
Vestmannaeyjar og höfðum ekki
myndað okkur neinar sérstakar
skoðanir heldur fluttum hingað með
opinn huga,“ segir Gíslína og bætir
við að þau Guðmundur hafi upp-
götvað frábært samfélag þar sem
býr yndislegt fólk. „Jákvæðni og
samvinna einkenna bæjarfélagið og
væntumþykja í garð náungans. Þá
er leitun að betri stað til að ala upp
börn enda byggðin friðsöm, allt í
göngufæri og sjaldan að maður hafi
fyrir því að læsa útidyrunum.“
Spurð hvort hún hafi nokkuð ótt-
ast að börnin gætu farið sér að voða
ef þau stælust til að leika sér á
bryggjusvæðinu eða príla upp á
Heimaklett segir Gíslína að það
þurfi ekki að hafa áhyggjur því
börnin í Vestmannaeyjum læri fljótt
hvað eigi að varast og sýni aðgát án
þess að þurfa að vera undir stöðugu
eftirliti fullorðinna. „Þá myndi ég
frekar hafa gætur á aðkomubörnum
sem hafa ekki lært á staðhætti,“
segir Gíslína en bætir við að mörg
augu séu í bænum og ekki erfitt að
hafa uppi á krökkunum ef þau eru
einhvers staðar að leik. Nóg er að
setja fyrirspurnir inn á facebook-
hópa í Eyjum ef að finna þarf barn
og kemur þá svarið yfirleitt um hæl;
að það sé að leika sér í bakgarði ein-
hvers staðar.
Á bólakafi í listinni
En hvernig er það fyrir listamann
að búa í Eyjum? Finnst Gíslínu hún
aldrei einangruð frá listasenunni á
höfuðborgarsvæðinu? Hún segir
flutningana ekki hafa komið að sök
og listsköpunin verið sett á ís allra
fyrstu árin enda í nógu að snúast
með barnaskarann á heimilinu. Í
dag er hún með ágætis vinnustofu
heima fyrir og skýst í bæinn endr-
um og sinnum til að sækja list-
viðburði eða komast í stærri vinnu-
aðstöðu. Þannig vann Gíslína mörg
verk fyrir sýningu sem efnt var til í
tilefni goslokahátíðar og þurfti að
leigja aðstöðu í Reykjavík til að
sinna listsköpuninni sem skyldi. Þá
dregur ekki úr innblæstrinum að
vera í návígi við náttúruna og auð-
velt að finna lausa stund í dagsins
amstri til að vinna að listinni.
Gíslína segir að það væri óskandi
að einn daginn yrði opnað hús gagn-
gert til nota fyrir listsýningar,
vinnustofur og listkennslu. Ímyndar
hún sér að bæði aðkomufólk og
heimamenn hefðu gaman af að geta
skoðað sýningar í Eyjum og að er-
lendir jafnt sem innlendir listamenn
myndu stökkva á tækifærið ef þeim
stæði til boða að taka vinnulotur á
staðnum í nokkrar vikur eða mán-
uði. „Það væri líka skemmtileg við-
bót við bæjarlífið að geta haldið þar
námskeið í myndlist af öllum toga
og þannig bætt við frístunda- og
menntaflóru Vestmannaeyja,“ segir
Gíslína og bendir á að bæði full-
orðnir og börn myndu hafa gaman
af að sækja þannig námskeið.
„Margir finna sér samastað í öflugu
starfi íþróttafélaganna og leik-
félagsins en hjá sumum stefnir hug-
urinn annað. Sjálf var ég t.d. ekki
mikil íþróttamanneskja og er mjög
þakklát fyrir það í dag að hafa getað
frá unga aldri sótt námskeið við
Myndlistaskólann á Akureyri.“
ai@mbl.is
„Jákvæðni
og samvinna
einkenna
bæjarfélagið“
Gíslína vissi ekki við hverju hún ætti að búast
þegar hún flutti með manni sínum og börnum
til Vestmannaeyja fyrir röskum áratug.
Morgunblaðið/Árni Sæberg
Gaman væri, að mati Gíslínu, ef Vestmannaeyjar gætu eignast hús helgað myndlist, með sýningar- og vinnuaðstöðu.
Gíslína og Guðmundur fengu hlýjar móttökur og eru alls ekki á förum í bráð.
Elsta barn Gíslínu og Guðmundar er komið á
unglingsár og myndu sumir halda að á þeim
aldri gæti unga fólkinu farið að þykja sam-
félagið í Eyjum æði smátt og byrjað að sjá fjör-
ið í Reykjavík í hillingum. Gíslína segist lítið
verða vör við þess háttar viðhorf hjá dóttur
sinni enda hafi ungmenni nóg að gera í
Vestmannaeyjum og fái líka á silfurfati eina
mestu tónlistarskemmtun landsins: „Þjóðhátíð
er toppurinn á tilverunni hjá börnunum og ung-
lingunum og krakkarnir okkar hafa ekki tekið
það í mál þegar þeim hefur verið boðið að
skreppa til útlanda á meðan hátíðin stendur yf-
ir. Jólin og allt annað fer í annað sæti á eftir
Þjóðhátíð.“
Þá upplifi börnin í Eyjum ekki mikla ein-
angrun – sér í lagi ef þau eru virk í íþrótta-
starfi: „Íþróttirnar kalla á regluleg ferðalög upp
á land til að taka þátt í mótum og ungviðið er
mikið á ferðinni á milli Vestmannaeyja og
Reykjavíkur. Þau eru svo miklir harðjaxlar að
þeim þykir ekki tiltökumál að sigla í þrjá tíma
með Herjólfi, taka þátt í knattspyrnumóti og
halda svo strax aftur heim á leið.“
Morgunblaðið/GSH
Unga fólkið unir sér vel í Vestmannaeyjum