Morgunblaðið - 21.08.2019, Page 19

MINNINGAR 19
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 21. ÁGÚST 2019
ljós hvað hann átti létt með að
semja ljóð og kasta fram stökum
sem hittu í mark með glettnis-
legri kímni sem kitlaði hlátur-
taugarnar. Sem dæmi lýsti hann
skíðakennslu tveggja vina sinna
svona:
Eiríkur með ungmeyjar
er þar hægur skriður
en Kobbi skrensar klofvega
á Kerlingunni niður.
Kerlingin er 30 metra hár
drangur sem fjöllin draga nafn
sitt af. Á einni kvöldvökunni var
keppt í mælskulist og var um-
ræðuefnið líkþorn og hvernig
best væri að lækna þau. Niður-
staðan var þessi:
Líkþorn eru ljót að sjá,
í lauk þó felist bótin,
að strjúka sína stórutá
og standa í neðri fótinn.
Valgarð æfði leikfimi með
vöskum öldungum í marga vetur.
Þar varð þessi vísa til:
Ævi sína enginn veit,
öll því fögnum vetri,
en ætli við tökum Thor og Teit,
í tímunum hjá Sankti-Pétri.
Kempurnar Thor og Teitur
gerðu mjaðmahnykksæfingar
með slíkum tilþrifum að þær voru
kallaðar eftir þeim.
Valgarði var tónlist í blóð bor-
in, hafði góða söngrödd og átti til
að grípa gítarinn eða setjast við
píanóið í góðra vina hópi og taka
lagið. Undraðist ég hversu auð-
velt hann átti með að ná gítar-
gripunum svona gamall maður
(94 ára). „Það á ég henni Bentu
minni að þakka. Hún lét mig
prjóna svo mikið fyrir sig.“
Já, Benta var hans mesta happ
í lífinu, móðir sona þeirra þriggja,
stolt þeirra og yndi. Þeir hafa
sýnt foreldrum sínum aðdáunar-
verða umhyggju alla tíð.
Kveð ég nú kæran vin með síð-
ustu hendingum úr Sólsetursljóði
sem hann hafði miklar mætur á
og við sungum oft saman:
„Gefi þér Guð sinn frið, góða
nótt“.
Bentu og fjölskyldu sendi ég
innilegustu samúðarkveðjur.
Valdimar Örnólfsson.
Norðan heiða er hljótt. Lyngið
dökknar og stráin gulna, og fugl-
ar, bæði stórir og smáir, æfa sig
fyrir leiðina löngu suður um höf.
Engu að síður eru á þessari
stundu myndir frá æsku- og ung-
lingsárunum efstar í huga okkar,
ljúfar og leikandi léttar minning-
ar um eilíft vor og björt sumur,
því við eigum von á góðum
gestum.
Augun hvarfla endurtekið upp
í Krók, beygjuna á heiðarbrún-
inni, í leit að gráum bíl. Tíminn
teygir úr sér, og í minningunni er
stundin endalaus, en þegar von
og þolinmæði eru gjörsamlega á
þrotum birtist hann, og enginn er
í vafa um hvor bílstjóranna, Val-
garð eða Benta, sitji við stýrið.
Við hlaupum upp að hliði, opnum
og stöndum spennt og bíðum.
Við taka blíðir dagar og góðir,
þar sem mikið er spjallað, hlegið,
tíst og hjalað. Vinkonurnar og
frænkurnar, sem fóru fimm eða
sex ára gamlar með afa sínum og
ömmu á Alþingishátíðina á Þing-
völlum árið 1930 og standa nú
hlið við hlið á gjárbarmi á mynd í
gamla albúminu inni í stofu og
brosa breitt til ljósmyndarans,
mala endalaust, hjala og hlæja,
tísta og pískra, matbúa og ganga
frá og sjá til þess, að öllum líði
vel, að allir séu öruggir, að allir
leiki sér saman, að farið sé í
lautarferð, að enginn týnist, og að
börnin geti leikið sér með bros á
vör, meðan birtu nýtur við.
Síðsumars er stefnunni snúið
við. Norðlendingarnir halda suð-
ur um heiðar og njóta samveru
sama fólks við góðan viðurgjörn-
ing og endalausan leik bæði úti og
inni. Í minningunni er neðsta
skúffan í eldhúsinu ætíð full af
Prince Polo, og uppi á heiði eru
hestar, sem riðið er á um fjöll og
dali.
Nú hefur lyngið látið á sjá.
Fljótið er hljóðlátt. Aftur er hald-
ið suður yfir heiðar, en í þetta
skipti til að kveðja góðan mann
og þakka honum fyrir vináttu og
hlýju í garð okkar fólks, fyrir
endalausa gestrisni, fyrir að
hlusta, fyrir kímnina og kveð-
skapinn, og fyrir synina og allt
þeirra fólk, sem er órjúfanlegur
hluti af lífi okkar og verður það
áfram.
Þeim og Bentu, frænku okkar,
sendum við okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Ingvar, Þóra og Fríða.
Við þökkum af alhug áratuga-
langa og dýrmæta vináttu við for-
eldra okkar, Sigurð og Guðnýju,
svo og okkur systkinin. Valgarð
reyndist sannur vinur og félagi
allt frá verslunarskólaárunum
ásamt Bentu eiginkonu sinni.
Þau áttu góðar stundir saman
þar sem glaðværð ríkti og vinátta
var ræktuð; dagleg símtöl, tíðar
heimsóknir og margvísleg ferða-
lög.
Valgarð hafði marga mann-
kosti; var skarpgreindur, íhugull
og vel ritfær en undir alvarlegu
yfirbragði leyndist kímni og kát-
ína og var nærvera þeirra hjóna
ævinlega lífleg og skemmtileg.
Við sendum Bentu, sonum
þeirra og fjölskyldum einlægar
samúðarkveðjur.
Halldóra, Anna Sjöfn
og Ólafur Njáll.
Ekki lifði hann „fjórðu bana-
leguna“ af, einstakur vinur minn,
Valgarð Briem. Ég kom nokkrum
sinnum til hans á hjartadeildina, í
síðasta skipti daginn áður en
hann dó, og ekki fór á milli mála
að hann var tilbúinn í sína hinstu
ferð. Að tala um banalegur í fleir-
tölu sýnir einstakt skopskyn
hans, en þessi orð sagði hann við
mig fyrir mörgum árum á Land-
spítalanum þar sem hann var í
þriðja skipti í krabbameinsmeð-
ferð, hafði það af og taldi víst að
sá sem öllu ræður vildi hreint
ekkert með sig hafa. Í afar ein-
lægu samtali okkar, nokkrum
dögum áður en hann dó, ræddum
við um lífsins gang og óumflýj-
anleg endalok, og þá allt í einu
spurði vinurinn góði: „Heldurðu
að það sé ekki hægri umferð
þarna uppi?“ Það taldi ég víst og
sagðist sjá hann fyrir mér í ekils-
sæti á hægra kanti í gullvagni
himinhvels. Þá brosti kappinn og
strauk klút um augu.
Valgarð kynntist ég fyrst árið
1982 þegar Sigurjón Sigurðsson,
þáverandi formaður Umferðar-
ráðs, leiddi okkur saman, en þá
var ákveðið að Valgarð tæki við
formennskunni 1. janúar 1983, á
norrænu umferðaröryggisári.
Allir sem til þekkja vita að sam-
starf okkar varð með miklum
ágætum, ýmsir merkir áfangar
náðust í málaflokknum, og vin-
átta okkar óx með degi hverjum.
Við fórum saman í margar utan-
landsferðir og þá kom strax í ljós
að Benta og Þurý, kona mín, náðu
einnig einstaklega vel saman.
Alls þessa minnumst við með ein-
lægri þökk.
Það veit ég að þáverandi
fulltrúar í Umferðarráði, og
starfsfólk þess, gerir einnig, og
ég gerist svo djarfur að þakka
höfðingjanum fyrir hönd ís-
lenskrar þjóðar fyrir mikilvæg
störf hans að umferðarmálum,
bæði í tengslum við hægri breyt-
inguna, þar sem hann gegndi
lykilhlutverki, og síðar á vett-
vangi Umferðarráðs.
Að sjálfsögðu gæti ég skrifað
langa grein um samskipti okkar
öll, en verð hér að stikla á stóru.
Minnist hæfileika Valgarðs í
mannlegum samskiptum, margra
ánægjulegra heimsókna til þeirra
hjóna í Sörlaskjól, Jökulgrunn og
á DAS, samskipta okkar í HL-
stöðinni og eftirminnilegs kvölds
með þeim hér í Kvistalandinu.
Síðast en ekki síst minnist ég
með miklu þakklæti sérstaklega
skemmtilegra ferða okkar í
Borgarfjörðinn undanfarin
sumur, þar sem Valgarð hóaði í
nokkra vini sína, og við fórum
með Gunnlaugi að Grund, Arn-
bjargarlæk, í Einkunnir o.fl., síð-
ast núna 11. júní.
Hjá Guðrúnu og Davíð á Arn-
bjargarlæk bað Valgarð okkur
Ólaf Egilsson að lesa upphátt fyr-
ir viðstadda mjög skemmtilega
frásögn af dvöl hans á bænum
fyrir 85 árum, en hún beið þá
birtingar í Borgfirðingabók 2019.
Við Þurý sendum Bentu og
fjölskyldunni allri innilegar sam-
hryggðarkveðjur – það er ein-
staklega bjart yfir minningu
heiðursmannsins Valgarðs
Briem.
Óli H. Þórðarson.
Í dag kveðjum við kæran vin
og spilafélaga, Valgarð Briem
hæstaréttarlögmann.
Fyrir tæpum sjötíu árum
komu nokkrir ungir menn í
Reykjavík saman til að spila
brids.
Þetta var upphaf spilaklúbbs
sem á sér samfellda sögu til þessa
dags.
Valgarð Briem var í upphaf-
lega hópnum og hefur nú staðið
upp frá spilaborðinu síðastur
stofnfélaganna.
Á langri sögu klúbbsins hafa
margir spilafélagar horfið á braut
og aðrir tekið sæti þeirra. Lengst
af mættu átta félagar til leiks
hverju sinni og því var spilað á
tveimur borðum en síðustu árin
hefur einungis þurft eitt borð.
Sem vænta mátti hafa allar leik-
reglur verið í föstum og öruggum
skorðum. Vínarsagnkerfið hefur
alltaf verið notað hjá klúbbnum
enda þótt einn klúbbfélaganna
héldi því fram fyrir nokkrum ár-
um að þetta kerfi væri hvergi not-
að í hinum siðmenntaða heimi
nema í einhverju þorpi í Úral-
fjöllum.
Valgarð var einstaklega þægi-
legur og eftirsóknarverður spila-
félagi. Hann nýtti möguleika Vín-
arkerfisins mjög vel og spilaði af
kunnáttu og innsæi úr hverri
þeirri spilastöðu sem upp kom.
Rósemd hans og kurteisi við
spilaborðið brást aldrei.
Í kaffihléum frá spilamennsk-
unni nutum við samvista við fróð-
leiksmanninn og lögmanninn Val-
garð Briem. Víðfeðm þekking
hans og lífsreynsla var jafnan
kveikja að skemmtilegum og
fræðandi umræðum. Minni hans
á menn og málefni var með ólík-
indum.
Við erum þakklát fyrir að hafa
átt Valgarð Briem að vini og
spilafélaga.
Við sendum Bentu og fjöl-
skyldunni innilegar samúðar-
kveðjur.
Hjördís, Guðmundur
og Sveinn.
Mér er það mikið hjartans mál
að skrifa hér nokkur hlý orð um
stórkostlegan mann, sem ég mun
alltaf minnast með mikilli virð-
ingu. Við vorum bæði fyrir um
það bil hálfu ári vistmenn á
Hrafnistu (DAS) og sátum hlið
við hlið í borðsalnum á matmáls-
tímum.
Ég er þýsk að uppruna. Hef
samt búið í þessu fagra landi í 62
ár.
Ég þýddi heitið „Hrafnista“ í
mínum huga „Rabennest“. En
Valgarð Briem, sem var aðdáun-
arvert fróður og vel menntaður
maður, fræddi mig um að þessi
þýðing nafnsins væri „alveg út í
hött“.
Hrafnista er nefnilega lítil eyja
nyrst við vesturströnd Skotlands
hjá Suðureyjum. Þetta heiti á
dvalarheimilinu var valið vegna
þess að á þessari eyju bjuggu fá-
dæma fengsælir sjómenn.
Mig langar að nefna það að við
öll sem vorum vistmenn á Hrafn-
istu dáðumst að því og fylgdumst
með því hve hugulsamur og
elskulegur hann var við konu
sína, hana Bentu.
Ég er sjálf á biðlista sem til-
vonandi vistmaður á Hrafnistu og
mun svo sannarlega minnast Val-
garðs þar.
Ég vil votta öllum aðstandend-
um þessa mæta manns mína inni-
legustu samúð.
Kætumst meðan kostur er,
knárra sveina flokkur.
Æskan líður ung og fjörleg.
Ellin bíður þung og hrörleg.
Moldin eignast okkur.
Megi Valgarð hvíla í guðs friði.
Ingrid Maria Paulsen.
Það var víðfeðmt og vanda-
samt verkefni sem blasti við Val-
garð Briem formanni Fram-
kvæmdanefndar hægri umferðar
síðla sumars og haustið 1967, því
að vorið eftir átti að breyta yfir í
hægri umferð á Íslandi. Sá merk-
isatburður átti sér stað 26. maí
1968 og hefur sá dagur síðan ver-
ið kallaður H-dagurinn. Þeir fé-
lagar í H-nefndinni: Valgarð,
Einar B. Pálsson verkfræðingur
og Kjartan Jóhannsson læknir
ásamt Benedikt Gunnarssyni
framkvæmdastjóra nefndarinnar
höfðu í mörg horn að líta þessa
daga.
Þeir fylgdust með umferðar-
breytingunni í Svíþjóð í septem-
ber þetta ár, og tóku síðan til
óspilltra málanna hér heima. Það
var hlutverk Valgarðs og félaga
að ráða fólk til hinna ýmsu starfa
vegna umferðarbreytingarinnar
og þar var að mörgu að hyggja.
Alltaf var Valgarð sami rólegi
og yfirvegaði maðurinn. Spurði
okkur starfsmennina um hitt og
þetta á okkar sviði. Hlustaði og
tók svo í flestum tilfellum undir
með okkur og hvatti okkur til
dáða. Þetta var mikið átaksverk-
efni sem þurfti að vinna á stuttum
tíma.
Í byrjun árs 1968 fór svo að
hitna í kolunum ef svo má að orði
komast, því að þá risu upp hávær-
ir mótmælendur vegna breyting-
arinnar. Það var hafísár og svo
kom fram þingsályktunartillaga
um að umferðarbreytingunni
skyldi fresta. Ekki bifaðist þó
Valgarð og hélt sínum góða húm-
or og reisn hvað sem á gekk.
Allt fram á þetta ár kallaði
hann svo saman helstu starfs-
menn breytingarinnar á H-dag-
inn og var þá ósjaldan boðið til
veglegrar veislu hjá þeim hjónum
Bentu og Valgarð í Sörlaskjóli. Í
vor brá hann ekki út af vananum,
þótt fækkað hafi í hópnum.
Við þessi tækifæri rifjaði hann
gjarnan upp ýmislegt sem á daga
H-nefndarinnar dreif. Kannski
voru tvö atvik sem hann sagði frá
oftar en öðrum á sinn spaugilega
hátt. Það fyrra var á almennum
fundi um umferðarbreytinguna í
Borgarfirði, en þar var staddur
frjótæknir héraðsins.
Hann var mjög fylgjandi
breytingunni og Valgarð hafði á
orði að það væri nú ekki amalegt
að hafa þennan mann í okkar liði,
því hann færi heim á hvern ein-
asta bæ þar sem væru kýr og
messaði yfir fólkinu um leið og
hann sæddi kýrnar. Hitt atvikið
var frá almennum fundi á Selfossi
þar sem hitnaði verulega í kol-
unum.
Ekki síst fyrir tilstilli séra
nokkurs úr Reykjavík sem pré-
dikaði, að um götur og torg
myndu streyma blóð og tár ef af
breytingunni yrði.
Valgarð talaði þarna til
fundargesta á sinn rólega og yf-
irvegaða hátt. Ekki rættist spá
kennimannsins, því að stórlega
dró úr umferðarslysum hér á
landi eftir breytinguna.
Þrátt fyrir háan aldur tók Val-
garð virkan þátt í því að halda
upp á 50 ára afmæli umferðar-
breytingarinnar 26. maí 1968.
Hann meira að segja settist sjálf-
ur undir stýri í uppgerða gamla
bílnum sínum, sem hann ók yfir á
hægri kantinn fyrir framan þá-
verandi Útvarpshús við Skúla-
götu 50 árum áður og endurtók
leikinn.
SJÁ SÍÐU 20
Frímann & hálfdán
Útfararþjónusta
Frímann
897 2468
Hálfdán
898 5765
Ólöf
898 3075
Sími: 565 9775
www.uth.is
uth@uth.is
Cadillac 2017
Móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
ÓLÖF FRIÐJÓNSDÓTTIR,
Eystri-Leirárgörðum,
Leirársveit,
lést 30. júlí.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hinnar látnu.
Pálmi Þór Hannesson Valgerður Kristjánsdóttir
Magnús Ingi Hannesson
Susanne Kastenholz Karl Ulrich Kastenholz
barnabörn og barnabarnabörn
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug vegna andláts og útfarar ástkærs
eiginmanns míns, föður okkar, fósturföður,
tengdaföður, afa og langafa,
GUÐBRANDS ÞÓRIS
KJARTANSSONAR
læknis,
Fjallalind 22.
Alda Gunnarsdóttir
Kjartan Guðbrandsson
Eydís Gréta Guðbrandsdóttir Kjartan Antonsson
Gunnar Örn Haraldsson Ásta E. Arnardóttir
barnabörn og barnabarnabörn
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir og amma,
JÓHANNA MARÍA GUNNARSDÓTTIR,
Lindasíðu 27,
Akureyri,
lést á heimili sínu föstudaginn 9. ágúst.
Útför hennar fer fram frá Akureyrarkirkju
föstudaginn 30. ágúst kl. 13.30.
Kristján Sævar Þorkelsson
Sólveig Kristjánsdóttir Gauti Valur Hauksson
Gunnar Óli Kristjánsson Nína Jensen
Þorsteinn Sævar Kristjáns.
Kristján, Tómas, Jóhanna, Vésteinn og Hrafnkell
Okkar innilegustu þakkir fyrir auðsýnda
samúð og hlýhug við andlát og útför
elskulegs eiginmanns, föður, sonar,
tengdasonar, tengdaföður og bróður okkar,
JÓHANNS SIGURÐSSONAR,
Seljuskógum 14, Akranesi.
Sigurrós Ingimarsdóttir
Þórhildur Orradóttir Einar Gestur Jónasson
Guðný Sigurrós Jóhannsdóttir
Sigurður Kai Jóhannsson
og fjölskyldan Skarði,
Skeiða- og Gnúpverjahreppi
Eiginkona mín,
HELGA ALICE VILHJÁLMSSON,
lést fimmtudaginn 15. ágúst á
Landspítalanum í Fossvogi.
Magnús Magnússon