Jólatíðindin - 01.12.1927, Blaðsíða 4

4
JÓLATÍÐINDJN
Ðesember 1927

'syf’....' , i. ,.x,; :*•*• ...;..•:•;*•.•••#•*
„Guð sjer það“ ||
(Þýtt).
.•'•Jí4.
„Viljið þjer gera svo vel og gefa á þennan söfnunarlista,
til fatakaupa handa fátækum börnum?“
Það var í einu af stærri kaffihúsum höfuðstaðarins, að pessi
orð voru töluð. Ung stúlka i einkennisbúningi Hjálpræðis-
hersins, gekk frá borði til borðs í veitingastofunni og sýndi
gestunum samskotalistann, sem hún var með. Hún endurtók
stöðugt fyrnefnda spurningu. Sumir gáfu á listann, en aðrir
ekki. — Við eitt borð sátu tvær miðaldra konur. Þegar list-
inn kom að peim, sagði önnur þeirra: „Við höfum sjálfar
innsöfnun með höndum. Við erum meðlimir i fjelagi, sem
gefur 50 fátækum börnum föt fyrir jólin. Hversu mörg börn
ætlar Hjálpræðisherinn að klæða?“
„Fjögur hunrduð", svaraði stúlkan glaðlega.
„Fjögur hundruð! — Jeg verð að játa, að pað er mikið: en
pið eruð nú líka svo dugleg að betla í Hjálpræðishernum“.
Veikur roði færðist fram í kinnar ungu stúlkunnar. „Við
betlum ekki, frú“, sagði hún; „við gerum nákvæmlega pað
sama og þjer, — við söfnum; en við erum ef til vill kost-
gæfnari i viðleitni okkar, pví við látum okkur pað miklu skifta,
að sem allra flestum verði hjálpað“.
Ung stúlka, sem sat við næsta borð, leit upp frá dagb'aðinu,
sem hún var að lesa. Tillit hennar lýsti aðdáun og virðingu
fyrir hinni ungu, fórnfúsu stúlku, og pegar hún lagði listann á
borðið hjá henni, pá gaf hún 50 krónur. Augu stúlkunnar
ljómuðu af gleði yfir pessari rausnarlegu gjöf. „Viljið pjer
ekki skrifa nafnið yðar á listann, ungfrú?“ spurði hún.
„Þess parf ekki“, svaraði hún, „setjið pjer bara ónefndur".
„Já, jeg skil yður, Guð sjer pað, og hann mun vissulega launa
petta ríkulega. — Guð blessi yður“, sagði hún, og gekk út úr
veitingastofunni. Ungfrúin sat eftir og hugsaði um orð stúlk-
unnar: „Guð sjer pað!“ — Var petta pess eðlis, að Guð
skifti sjer af pvi? Hún hafði alls ekkert hugsað um Guð, peg-
ar hún gaf þessar 50 krónur. Það voru fátæku börnin, sem
á þeirri stundu höfðu ráðið yfir huga hennar, samfara djúpri
lotnigu fyrir hinni duglegu og hugdjörfu stúlku, sem af frjáls-
uin vilja og með fúsu geði gekk erindi hjálpseminnar og
poldi háð og fyrirliíningu, svo að hægt yrði að bæta kjör hinna
bágstöddu. En svo vöknuðu pessi orð ritningarinnar eins og
ósjálfrátt í huga hennar: „Það, sem pjer gerið einum af
mínuni minstu bræðrum, pað gerið pjer mjer“. Það var sem
heitur straumur færi um hana alla. Hvað gat þetta verið?
Var pað óskin um blessun Guðs, seni hafði snert sál hennar?
„Guð“, hvíslaði hún, „ef petta er að gera eitthvað fyrir einn
af smælingjum pínum, pá veit jeg, að pú sjer það“.
Hún vaknaði upp af þessum hugleiðingum við pað, að nafn
hennar var nefnt. Það voru konurnar, sem fyr er getið.
„Frú Mörk vildi ekki gefa neitt á söfnunarlistann minn“,
sagði önnur þeirra. „Hún sagði, að pað væru aðrir, sem hún
pyrfti að hjálpa,-en því trúi jeg nú ekki. Hvað segið pjer, frú
Hansen ?“ hjelt hún áfram. „Jeg held, að frú Mörk sje nísk.
Ef hún væri pað ekki, pá væri engin ástæða fyrir hana, að
sitja frá morgni til kvölds og sauma fyrir aðra. Hún erfði pó
nokkuð eftir manninn sinn, og auk pess hefir einkadótíir
hennar ágæt laun, svo að pær ættu að geta komist sómasamlega
af án pess. Jeg þekki ekki dóttur hennar, en jeg hefi heyrt,
að hún bærist töluvert á“.
Ungfrú Mörk laut mjög yfir blaðið, sem hún var að lesa.
Það var móðir hennar, sem pær voru að tala um. Það var
móðir hennar, sem þær kölluðu niska. Þessi ummæli særðu
hjarta hennar; og pað, sem særði hana mest, var þetta, að
móðir hennar saumaði fyrir fólk vegna nísku. Hversu oft
höfðu ekki vinir hennar talað um petta sama; og seinast í
gærkvöldi hafði unnusti hennar sagt, að hann fyrirverði sig
fyrir pað, og hann hafði spurt hana, hvort pað væri nú svo í
raun og veru, að pær kæmust ekki af án pess, og ef svo
væri, pá gæti hann hjálpað þeim. Til hvers ætli mamma noti
peningana? Ekki Iifðu pær í pví óhófi, að pær gætu ekki
komist af með pað, sem hún lagði til heimilisins, — og svo
höfðu pær erft talsvert eftir föður hennar.
: Ungfrú Mörk stóð á fætur, borgaði fyrir sig og gekk út.
Hún hafði ætlað sjer að fara til unnusta síns, en nú breytti
hún um áform, og gekk einsömu! langa leið, áður en hún fór
heim. Móðir henuar sat við saumavjelina, pegar hún kom
heim um kvöldið. Útlit hennar var mjög preytulegt. „Jeg
bjóst ekki við pjer svona snemma, elskan mín“, sagði frú
Mörk, „en nú skal jeg leggja frá mjer saumana og búa til
niat handa okkur, og svo skulum við gera okkur glaöa stund
hjer heima í kvöld“.
Þegar pær mæðgur sátu við kvöldverðinn nokkru síðar,
sagði ungfrú Mörk: „Mamma, pað voru tvær frúr i kaffihús-
inu I dag, að tala um pig. Þær sögðu, að pú værir nísk.
Önnur þeirra hafði leitað samskota hjá pjer, til pess að kaupa
fyrir föt handa fátækum börnum, núna fyrir jólin. Jeg gaf
Hjálpræðishernum 50 krónur á söfnunarlista, i satna tilgangi,
en ef jeg hefði vitað það, að pú hafðir ekkert til að gefa, pá
hefði verið betra, að pú hefðir fengið þessar 50 krónur til að
gefa á lista frúarinnar".
„Hvers vegna pað, barnið gott?“ sagði frú Mörk brosandi.
„Þá hefðu pær ekki sagt, að pú værir nísk, og þá„ — ung-
frú Mörk fór að gráta — „þá hefðu pær ekki haft orð á pvi,
Jólakerti
og margt fleira
nauðsynlegt til
jólanna, fæst í
Kaupfjelagi
Verkam.
VÍÐBOÐSTÆKI |MH|.
Alt efni í útinet, rafvakar (Batterí), lampar,
heyrnartól o. fl., ávalt fyrirliggjandi.
Seljum aðeins fyrsta flokks vörur,
öíektvo Go.
9dÓTEL §ULLFOSS
9ÍKUREYRI
óskar öllum viðskiftavinum sínum gleðilegrar
jójahátíðar og góðs og farsœls komandi árs,
þakkar undanfarin góð og greið viðskifti og
vonar að mega njóta trausts og viðskiýta
framvegis.
Qlannveig Œjavnardóttir.
□□
□□
□□
□□
■ ■
■ ■
□□
□□
□□
□□
■ ■
■■
□□
□□
□□I
□□I
■□□iiBaai
IŒ»SlJPI
IŒMBŒWI
lúOgBJGBI
■□□SSBQI
I □□!■□□!
»□□■■□□■■□□1
Nýkomnir hattar,
silki i kjóla og svuntur, slifsi, kjólatau, kjólaskraut,
blóm silkiróbur í miklu úrvali, silkisjöl, slæður,
svört tausjöl, plyds, ullarsokkar á börn og fullorðna,
drengjakragar, kjólahárspennur, afarfalleg cenelíu-
kögur á slifsi, skerma og kjóla.
Valg. & Halld. Vigfúsd.
!□□!
■□□ni
iimi
«□□■
!□□!
■□□1
iqqi
ISqi
■□□■■□□■
!□□□■□□!
!■□□!
!■□□!
imnai
!■□□■
■□□I
■□□I
!□□■
■ ■
■ ■
□□
□□
□□
□□
■ ■
■ ■
□□
□□
□□
□□
■■
■■
□□
□□
Jóla-skófatnaður.
Úrval svo mikið og fallegt, meira en
nokkru sinni áður.
Karltnenn, konur og börn!
Komið og sjáið, því að sjón er sögu ríkari. AIIs
konar skrautskór úr lakkskinni fyrir börn,
tvílitir og Ijósir, margar teg.
Heppilegir til jólapjafa.
SjerJega fallegir lakkskór karlmanna.
Kvenskór svo margar tegundir, að ekki
verður talið. Munið einnig, að samfara
gæðum og fjölbreylni, er verðið alt af
lægst hjá
Hvannbergsbræðrum
Skóverslun.
N Ý R K Ó R .
Matt. 14, 31. og Jóh. 14, 1.
>
«
::
að pú saumaðir fyrir fólk, og að dóttir pín bærist svo mikið
á, að pú kæniist ekki af á annan hátt, en leggja svona
mikið á pig við saumana". Frú Mörk roðnaði við pessi orð.
Hún horfði á dóttur sína grátandi: „Þetta tekur mig sárt pin
vegna", sagði hún, „en jeg get ekki breytt öðruvísi. Við
komumst ágætlega af án peirra peninga, sem jeg fæ I sauma-
laun, svo — “.
„En hvers vegna ertu pá að sauma, mamma, ?“ tók dóttir-
in fram í fyrir henni.
„Leyfðu mjer að komast hjá pví, að svara þessu, barnið
mitt. Láttu pjer nægja pað, að jeg fullvissa þig um, að engu
er eytt til óþarfa“. — „Lofaðu mjer að vita, hverjum pú hjálp-
ar, mamma, og svo vil jeg segja þeim pað, sein segja að pú
sjert nisk“. — „Mikið blessað barn ertu“, sagði frú Mörk;
„vilt pú segja öllum frá pví, sem pú gerir fyrir aðra, t. d.
unnustann pinn? Jeg held ekki. Ætti jeg þá að segja frá
öllu pví, sem jeg ef til vill get gert fyrir Frelsara minn og
besta vin hjer á jörðu? Nei, barnið mitt, mjer er nóg, að
Guð veit pað“.
Ungfrú Mörk lá iengi vakandi fram eftir nóttunni og hugs-
aði um samræðuna við móður sína. Að móðir hennar skyldi
ekki reiðast þeirri ásökun, að hún væri nísk! En Guðs orð
segir: „Sælir eruð pjer, pá er menn atyrða yður og ofsækja
og tala ljúgandi alt ilt um yður niín vegna“. Móðir hennar
var alveg ánægð með pað, að besti vinurinn hennar skiidi
hana, og henni nægði, að honuni var kunnugt uin alt viðvíkj-
andi henni. Ungfrú Mörk bað til Jesú og sagði: „Kæri
Jesús, breyttu hjarta minu, svo að jeg verði eins og móðir
mín, giöð og ánægð, pótt jeg eigi einkis samhygð, nema þína“.
Það var á Þorláksmessukvöld. Ungfrú Mörk hafði verið
í úthverfi bæjarins, að heimsækja konu þá, sem gerði hreina
skrifstofuna, er hún vann á; lá hún nú veik í rúminu. Konan
hafði orðið svo glöð yfir heimsókninni, og sjerstaklega yfir
100 krónu seðlinum, sem ungfrú Mörk færði henni að gjöf
frá starfsfólkinu á skrifstofunni. Ungfrú Mörk átti eftir að
kaupa ýmislegt, áður en búðunum yrði lokað, en svo ætiaði
hún heim. I einni hliðargötu kom hún auga á nióður sína,
sem bar tvo stóra bögla. — Hvert ætli niatnma sje að fara ?
Hún átti enga kunningja í þessum hluta bæjarins. Alt í einu
datt henni í hug, að nú gæti hún fengið að vita, til hvers
móðir hennar notaði saumalaunin sín. Hún hægði á sjer og
ljet móður sína komast hæfilega langt á undan, en pó ekki
lengra en svo, að hún alt af gat sjeð hvað henni leið. Frú
:,: Sjá, Guðs eilífa náðarhönd er nær. :,:
Giaður pví jeg er,
á hans vegum hjer,
að hans eilífa náðarhönd er nær.
Mörk staðnæmdist framan við tvílyft timburhús og hringdi
dyrabjöilunni. Það var strax lokið upp og hún hvarf inn í
húsið. Ungfrú Mork staönæmdist við húshorn par nálægt og
beið hennar. Eftir stundarkorn koin frú Mörk út aftur, en nú
vantaði báða böglana, sem hún hafði meðferðis, er hún fór
inn í húsið. Þegar hún var komin í dálitla fjarlægð, gekk
ungfrú Mörk heim að húsinu. Á hlið pess stóð með stórum
stöfum: „S . . . . gamalmennaheimi!i“. Hún hringdi dyra-
bjöllunni, og lauk ein „systirin" upp fyrir henni. „Fyrirgefið
pjer,“ sagði ungfrú Mörk; „konan, sem var hjerna rjett áðan,
er móðir mín, og langar mig til pess að fá að vita, hvert
erindi hennar var hingað".
„Einmitt pað, svo pjer eruð ungfrú Mörk“, sagði „systirin".
„Móðir yðar hefir oft talað um yður. Ó, hvað pjer megið
vera Guði þakklátar fyrir svo góða móður, sem þjer eigið“.
„Já, pað er satt“, sagði ungfrú Mörk, „en pó held jeg, að
jeg hafi misskilið hana, og ekki til fuilnustu sjeð, hversu góð
hún er í raun og veru“. Svo sagði hún „systurinni" frá öilu,
eins og pað var; sagði henni frá atvikinu i kaffihúsinu og pví,
sem gerst hafði til pessa kvölds, þegar hún, af tilviljun, varð
vör við ferð móður sinnar. Þegar hún hafði ljett pessari
byrði af hjarta sínu, sagði „systirin": „Jeg veit ekki, hvort
móðir yðar vildi leyfa injer, að sýna yður innihald böglanna.
Jeg hefi lofað henni að þegja yfir því, sem hún gerir; en til
pess að þjer getið sjeð, hvað kærleiksríkt hjarta getur gert
fyrir Frelsara sinn, pá komið með mjer hjerna inn í herbergið".
Á borðinu í herberginu lá stór hrúga af nýjum og góðum
nærfatnaði. „Hjer eru 15 gamalmenni“, sagði „systirin", „sem
móðir yðar hefir nú í tíu ár gefið nýjan nærfatnað fyrir jólin.
Ekkert gamalmennanna veit hver hún er. Ekkert peirra hefir
persónulega getað vottað henni þakklæii sitt; en hin pakkláts-
sömu hjörtu þeirra hafa, með fyrirbænum sínum, kaliað bless-
un Drottins yfir hana“.
Stór tár runnu niður kinnarnar á ungfrú Mörk. Hún strauk
fötin varlega, hver saumur var henni svo dýrmætur, pegar
hún hugsaði um fórnfýsi móður sinnar. Hún leit framan í
„systurina" og sagði: „Jeg held* að jeg hafi nú samt seni
áður ekki verið Guði nógu þakklát fyrir pá góðu móður,