Úti - 15.12.1931, Síða 10

8
Ú T I
Enda var honum veitt athygli. Hann
hafði ekki komið áður á eyrina. Hann
var bersýnilega bráðungur og feiminn af
tilhugsuninni um það að ætla að hjóða
sig fram til vinnu á meðal fullvaxinna
og vanra manna.
Verkamennirnir stóðu í hópum og
röbbuðu saman. Þeir töluðu um veðrið,
vinnuna, og ýmislegt annað. Sumir voru
drýldnir og sögðu alt liægt, en ákveðið,
eins og' þeir vildu með því gefa i skyn, að
í þessu væru þeir vissir og öðrum þar
ekki betur treystandi. Aðrir töluðu hátt
og vildu láta sem flesta heyra, hvað þeir
sögðu. En flestir voru yfirlætislausir og
mæltu fátt, rjett skutu orði og orði inn,
eins og þeir vildu gefa til kvnna, að þeir
væri þarna staddir og fylgdust með glað-
vaknaðir.
Þegar Hreiðar gekk, hægur og niður-
lútur, fram lijá einum af þessum hópum
og var jafnvel að hugsa um að nema stað-
ar, þvi að einhversstaðar mátti liann til
að stansa, heyrði liann hlátur og að sagt
var:
„Hver er þessi á hosunum?“
Sá, er sagði þetta, þóttist auðheyrilega
vera maður með mönnum. Hann var ekki
hár vexti, en teygði furðanlega úr sjer,
svo að hann sýndist jafnvel stærri en
hann var í raun og veru. Ekki var liann
ófríður, en óskemtileg hrukka var fyrir
ofan vinstra munnvikið. Hún hafði smátt
og smátt myndast við það, að maðurinn
hafði snemma vanið sig á að segja ýmis-
legt, sem honum sjálfum fanst vera
fyndið, og um leið setti hann beyglu á
munninn. Þetta gerði manninn svip-
ljótan.
Menn litu á „þennan á hosunum". En
hann fór enn meira hjá sjer og var eins
og liann þyrði varla að lireyfa sig. Hon-
um varð liorft til mannsins, sem kastað
hafði að honum þessari háðglósu. Svipur
hans, einkum drættirnir i kringum munn-
inn, festist honuin í minni.
Hreiðari leið illa. Skap hans var æst
og með hverri mínútu varð liann biturri.
Ósjálfrátt reyndi hann að láta allagremju
sina bitna á einhverju, er hann hjelt að
stjórnaði þessu. En liann náði ekki tök-
um á neinu, engu áþreifanlegu, aðeins
hverfulli ímyndun, sem hann fann, að
hánn gat elcki kent um neitt. Fyrir þá
sök varð hann enn reiðari. Og svo fór
liann að ávíta sjálfan sig. Fyrir hvað?
Hann gat ekki gert sjer það Ijóst.
í fyrstu ásakaði hann ekki manninn,
sem í rauninni átti sök á þessu ástandi
hans. En þegar hann liafði jafnað sig' svo,
að liann áræddi að líta umhverfis varð
þessi maður fyrir augum lians. Þá bloss-
aði upp í honuin heift lil mannsins. Þessi
andstyggilegi skakkkjaftur! Hann þurfti
endilega að verða til þess að gera gys að
honum, svo að allir heyrðu. Hreiðar
skyldi muna honum það. Seinna myndi
liann áreiðanlega liefna sín.
Á nokkrum mínútum dreymdi Hreiðar
um, að hann væri orðinn verkstjóri, er
rjeði menn í vinnu. Það er atvinnuleysi
og þessi maður kemur til hans og biður
um vinnu, eins og aðrir. En verkstjórinn
veit, hve voldugur hann er, og lætur sem
liann sjái ekki manninn. Ilann tekur
menn alt i kring um hann, og maðurinn
stendur að lokum einn eftir. Þá segir
verkstjórinn lionum, af hverju hann fær
ekki vinnu. Það sje af því, að liann hafi
eitt sinn að ástæðulausu sært umkoniu-
lítinn dreng, er feiminn og kjarklitill leit-
aði sjer atvinnu i fyrsta skipti á æfinni.
Þá hafi liann þóst maður að meiri, er
hann gat með fyndni sinni leitt athygli
manna að „þessum á hosunum“. Nú sje
drengurinn orðinn verkstjóri og taki ekki
svona mann í vinnu.
Hreiðar lirekkur upp úrþessumdraum-
órum við að sjá menn vera að byrja að
vinna. Ef liann yrði nú ekki tekinn, fengi
ekkert að gera? Fullorðnu mennirnir
voru auðvitað miklu færari til vinnu en
hann. Ef til vill þyrfti á svo mörgum að
halda, að allir fengju eitthvað — og liann