Hlynur - 15.10.1966, Blaðsíða 15

kosti. Og ég er nú þannig gerður að
mér þykir eitt bros betra en tíu fýlu-
svipir. Eða þá hún Gunna í kaup-
félaginu handan við götuna. Hún er
búin að afgreiða þarna í ég veit ekki
hvað mörg ár, enda er hún ekki ung
lengur. En sú kann til verka. Ég tala
nú ekki um snyrtimennskuna og
klæðnaðinn og allt það, sem er eins
og hún væri prímadonna í Ævintýri
á gönguför, ég tala heldur ekki um
flýtinn og öryggið í að verzla við
svona manneskju. En það er viðmót-
ið, hlýjan og hjálpsemin. Maður fer
alltaf glaðari út úr búðinni, heldur
en maður kom inn, jafnvel þó maður
hafi ekki fengið það sem beðið var
um. Kannski hún hafi lært þetta í
skóla. En ég veit fyrir víst að þetta
er nokkuð, sem hægt er að læra af
lífinu sjálfu, ef menn hafa augun
opin og vilja læra.
Eða þá á skrifstofunum. Þarna
kemur maður inn og heldur að mað
ur sé rétt þokkalega til fara og ekki
verri útlits en gengur og gerist með
rnenn, sem farnir eru svolítið að
velkjast. Og svo býður maður góðan
daginn og þarna er fullt af fólki, en
enginn sér mann og enginn lítur upp
og enginn kemur að afgreiðsluborð-
inu og þarna bíður maður eins og
illa gerður hlutur og veit ekki svo
mikið sem hvar maður á að leggja
hattinn sinn. Og svo fer maður að
horfa í kringum sig hvort ef til vill
einhver standi úti í horni með upp-
reidda svipu tilbúinn að berja vesa-
lings fólkið ef það skyldi líta upp
frá prótókollunum. En þar er enginn
slíkur dýratemjari. Og svo þegar
maður ræskir sig eða segir aftur
góðan dag eins og maður væri að
kalla á ferju yfir stórfljót og blessað
fólkið lítur loksins upp, þá eru and-
litin eins og illa gerð vaxmynd og
líkust því að þau vilji segja öll í
kór: éttu ann sjálfur. Þetta góða fólk
hefur sjálfsagt verið á skólum en
hvað það hefur lært þar veit ég ekki.
Og ekki er þetta svona alls staðar,
nei, fjarri þvi. Til dæmis í ferðinni
um daginn, ég man ekki hvort það
var á fjórðu eða fimmtu skrifstof-
unni. Þar var ég ekki fyrr kominn
inn úr dyrunum en ungfrúin stóð
upp og var á undan mér að bjóða
góðan daginn og er ég þó vel liðtæk-
ur til þeirra hluta þó ég segi sjálfur
frá. Og þessi blessuð gleði yfir að
sjá mig. Ég hefi sjaldan séð glaðari
manneskju og þó er mér eiður sær
að hún hafði aldrei séð mig fyrr,
eða ég hana. Og þarna lét hún ekki
laust né fast fyrr en hún hafði gert
allt fyrir mig, sem hægt var að gera
kröfu til á þessari stundu og stað og
reyndar miklu meira en ég bað um,
því hún tók kort af borginni og sýndi
mér hvaða leið ég ætti að taka til
næstu skrifstofu, sem var sú fimmta
eða sjötta. Og þó hún gæti ekki leyst
úr erindi mínu, þá var það ekki
henni að kenna og eiginlega varð ég
sárfeginn, því það gefur mér ef til
vill ástæðu til að koma þarna aftur.
En því miður láðist mér að spyrja
hana á hvaða skóla hún hefði verið,
því annars hefði ég getað sagt ykkur
hvert þið ættuð að senda fólkið til
að mennta það.
Jú, auðvitað þarf að mennta íólkið
og kenna því að verzla og nota ekki
dagsláttu af pappír utan um smá-
skítti af kramvöru og kenna því á
allar þessar vélar ykkar ■— sem við
eldri mennirnir höldum nú reyndar
að séu mesta húmbúkk margar hverj-
ar en eru sjálfsagt nauðsynlegar á
þessari vélamenningaröld sem þið
eruð alltaf að tala um. En það þarf
þá líka að kenna því, að við, við-
skiptamennirnir og skrifstofurápar-
arnir erum líka menn og viljum held-
ur eitt bros þótt það kosti eitthvað
en tíu fýlusvipi gratís.
Með kærri kveðju,
Völsi hestvingull.
HLYNUR 15