Árbók Nemendasambands Samvinnuskólans - 01.06.1983, Blaðsíða 207

og taldi nú að konan ætti að vera manninum algerlega
undirgefin.
Þuríður Ragnarsdóttir áleit ágætt fyrir piparkerlingar
að hugsa um kvenréttindamál. Vöggustofur og barna-
heimili væru skaðræðisstofnanir.
Vigdís Bjarnadóttir taldi hlutverk þeirra sem rækju
hæli fyrir vangefna að styrkja slík heimili. Nefndi hún
dæmi um þannig heimili í Danmörku, sem væru mjög vel
rekin.
Eyrún Gísladóttir sagði tæknina orðna það mikla að
konan hefði ekki lengur næg verkefni á heimilinu og gæti
þess vegna farið út að selja merki fyrir Vetrarhjálpina.
Þorbjörg Jónasdóttir minnti á, að barnaheimilismál væru
ekki komin eins langt hér og erlendis og þó sérstaklega
hvað snerti vangefin börn. Ekki taldi hún barnaheimilin
neitt skaðleg.
Margrét Jónsdóttir sagði, að ekki hefðu allir efni á því
að ýta bara á takka og yrðu þær konur því að vinna
heima. Vitnaði í orð Margrétar Ólafsdóttur að skipta um
menn og spurði hver vildi fullorðnar margra barna mæður?
Margrét Ólafsdóttir taldi að konur ættu að skipta um
karla á 5 ára fresti.
Vigdís Bjarnadóttir benti Margréti á að það væri
það sama að skipta um mann og að skipta um peysu.
Elín Sigurgeirsdóttir mælti með 5 ára samningi.
Þorbjörg Jónasdóttir mælti einnig með því en minntist
á, að bömin gætu orðið nokkuð mörg ef konan ætti eitt
til tvö með hverjum manni.
Margrét Ólafsdóttir hafði hugsað sér að karlmaðurinn
tæki við börnunum við skilnaðinn.
Ósk Axelsdóttir benti þá á nauðsyn barnaheimilanna
því þangað færu börnin víst fljótlega ættu mennirnir að
sjá fyrir þeim.
Vigdís Bjarnadóttir bjóst við að hver kona mundi hugsa
sig um tvisvar áður en hún tæki að sér mann með fjölda
af börnum.
Var nú liðið að lokum þessa líflega fundar. Ritari skóla-
203