Brautin - 15.12.1999, Blaðsíða 11

BRAUTIN
11
Engillinn
Jólasaga eftir Kristmann Guðmundsson
Þessi litla saga er 1940 ára
gömul. En eigi að síður gæti hún
gerzt enn þann dag í dag - og
ætíð meðan góð böm og gott
fólk kunna að biðja Guð sinn
um hjálp og lækningu við því,
sem að þeim gengur. Jæja,
sagan gerðist í lítilli borg á
stærð við Akureyri, í landi sem
nú heitir Israel. Borgin stóð við
stórt vatn undir lágum hæðum,
og í útjaðri hennar var lítið hús í
dálitlum garði. Húsið var aðeins
eitt herbergi, sem í senn var
dagstofa, svefnherbergi og eld-
hús, því að hjónin sem áttu það
voru fátæk. En garðurinn
kringum það var býsna fallegur,
og þar uxu nokkur ávaxtatré,
döðlupálmar og olífuviður, auk
fíkjutrjáa, berjarunna og blóma,
því þetta land var ákaflega
frjósamt.
Hjónin, sem þarna bjuggu áttu
sjö ára gamla telpu, er hét Sara,
og morguninn, sem þessi saga
gerðist, sat hún úti í einu horni
garðsins, er sneri að götunni, en
þar óx einmitt mikið af rauðum
draumasóleyjum, og hún var að
horfa á þessi fallegu blóm. En
hún gaf líka gaum að krökkum á
hennar aldri, sem voru að leika
sér hinum megin við götuna - og
hana langaði mikið til að vera
með í þeim hópi. En sá hængur
var á að þessi litla telpa var
mesti aumingi til heilsunnar.
Hún hafði orðið fyrir slysi,
þriggja ára gömul, þannig að
annar fóturinn á henni var styttri
en hinn, svo að hún var draghölt
og gat alls ekki hlaupið. En auk
þess hafði hún fengið bólusótt á
unglingsaldri, og eftir það var
hún útsteypt í mjög Ijótum örum
um allan líkamann og andlitið.
Og það sem verra var: þessi ör
vildu ekki gróa, svo oft vall úr
þeim gröftur og vilsa. Af þeim
sökum verkaði aumingja litla
stúlkan talsvert óhugnarlega á
annað fólk, ekki sízt bömin. Það
er auðvitað ljótt að hrekja frá sér
lítil börn, sem eru eitthvað veik
og eiga bágt, og góðir krakkar
gera það náttúrlega ekki. En því
miður eru ekki öll börn góð, og
sum eru líka kjánar, sem skilja
ekki hvað þau eru að gera undir
slíkum kringumstæðum. Og
fyrir bragðið var þessi litla stúlka
fjarska einmana.Ef hún fór út á
götuna og reyndi að fara í leik
með jafnöldrum sínum, þá gerðu
vondu krakkarnir hróp að henni
og sögðu að hún væri ljót og
andstyggileg og ráku hana
burtu. - Ljót var hún nú reyndar
alls ekki, því að þrátt fyir
bóluörin hafði hún hreinan og
fagran svip, liðað, kolsvart hár,
og stór, falleg augu sem voru þó
oftast dapurleg, því að henni
leið sjaldanst vel.
Nálega eina yndi hennar var
að horfa á blómin í garðinum.
Og sem hún sat þama í horninu
hjá rauðu draumasóleyjunum
þennan morgun, þá sá hún allt í
einu sérkennilegan mann koma
gangandi eftir götunni. Hann var
klæddur hvítum kyrtli, hávax-
inn, með gulljarpt hár niður á
herðar og mjög bjartan svip.
Henni varð starsýnt á hann, því
að henni fannst hann svo falleg-
ur - hún hafði aldrei séð jafnfall-
egan mann. - Mamma hennar
hafði sagt henni frá englunum,
og henni datt strax í hug að þetta
væri kannski einn af þeim. Hann
fór séi' hægt og rólega, var
ekkert að flýta sér, eins og flest-
ir aðrir, virtist djúpt hugsi, en
var þó góð legur og hýr, og
telpan tók strax eftir því, hvað
hann hafði fögur og dimm Ijóm-
andi augu. Hún starði á hann,
meðan hann nálgaðist hægt og
hægt, unz hann var kominn á
móts við hana, hinum megin við
lágu grjóthleðsluna milli
garðsins og götunnar. Þar nam
hann staðar, leit á hana og brosti
til hennar. Og nú sannfærðist
hún hreint og beint um að þetta
væri raunverulega engill, því að
hún hafði aldrei séð nokkra
manneskju brosa svona fallega.
Það var eins og andlitið á
honum ljómaði af hvítri og
gullinni birtu. Góðleikinn í svip
hans kom henni til að gleyma
öllu öðru, og þess vegna varð
hún ekkert feimin við hann,
þegar hann heilsaði henni og
spurði hvað hún héti.
„Eg heiti Sara,“ svaraði hún.
„Og ég er sjö ára.“
„Hvers vegna ert þú ein hérna,
barnið mitt?“ spurði hann þá, og
hún tók eftir því, hvað hann
hafði mildan og huggandi mál-
róm. „Af hverju ertu ekki að
leika þér við hina krakkana?"
Þá varð litla stúlkan mjög
döpur á svipinn, en áður hafði
hún brosað alveg ósjálfrátt við
ókunna manninum. „Þau vilja
ekki leika við mig,“ anzaði hún
niðurlút. „Það er af því að ég er
svo ljót. Svo er ég líka hölt og
get ekkert hlaupið.“
„Ertu ljót?“ sagði ókunni
maðurinn undrandi og brosið
hans verð eilítið glettið. „Ekki
get ég séð það. Mér finnst þú
vera falleg lítil stúlka.“
Þá varð telpan heldur betur
hissa, því að hún hafði aldrei
heyrt neinn segja þetta fyrr. Hún
leit upp til hans og spurði,
dálítið snaggaralega, því að
henni datt í hug, að hann væri
kannski að gera gys að henni:
„Sérðu þá ekki bóluörin alls
staðar á mér - þau er með versta
móti í dag, af því að ég var of
lengi úti í sólarhitanum í gær.
Og sjáðu svo bara hvað annar
fóturinn á mér er styttri en
hinn.“
„Jú,“ sagði maðurinn í hvíta
kyrtlinum. „Eg sé þetta hvort-
tveggja. En ég sé þig líka eins
og Guð sér þig; Hann hefur
skapað þig og honum finnst þú
falleg.“
Nú gekk alveg fram af Söru
litlu. Hún starði á manninn, stei-
ni lostin af undrun. „Já, en,“
stamaði hún. „Öllum öðrum
finnst ég ljót - og mér sjálfri
líka. Eg hef nefnilega speglað
mig í Kapernaumlindinni 0£ það
var ósköp að sjá mig. Eg er
hreint ekkert hissa á því þó
krakkarnir vilji ekki hafa mig
með sér. Mér þykir líka best að
horfa á allt sem er fallegt og
leiðist allt sem er ljótt, svo ég
skil þau bara vel.“
Maðurinn varð nú alvarlegur á
svipinn og horfði um stund
þegjandi á telpuna. Loks mælti
hann: „Hefurðu aldrei beðið
Guð að lækna þig og gera þig
heilbrigða?“
„Jú,“ svaraði Sara litla. „Það
hef ég svo sannarlega. Og ég
held líka að hann geri það ein-
hvern tíma. Já, ég er nærri viss
um það, enda þótt pabbi og
mamma segi að það sé víst ekki
hægt. Þau hafa farið með mig til
prestanna og þeir hafa lagt
hendur fyrir mig og reynt að
hjálpa mér. En þeir hafa líka
sagt að ég muni sennilega aldrei
fá bót á þessu, það sé þannig
lagað. Samt bið ég nú Guð á
hverjum degi að lækna mig, og
því hætti ég aldrei, hvað sem
hver segir.“
„Þú heldur þá að hann geti það,
jafnvel þótt foreldrar þínir og
prestarnir séu á öðru máli?“
spurði ókunni maðurinn.
„Já,“ svaraði telpan, róleg og
ákveðin. „Eg er alveg viss um
að hann getur læknað mig, en
það er náttúrlega ekki víst að ég
hafi unnið til þess; ég er stun-
dum að hugsa um það. Reyndar
hef ég víst aldrei gert mikið illt
af mér - og þó - stundum
svolítið óhlýðin við hana
mömmu, en ég hef líka alltaf
beðið hann að fyrirgefa mér það.
- Nei, ég veit ekki hvort ég á
það skilið, en stundum finnst
mér hvíslaði ofurlágt í eyrað á
mér, einkum þegar ég er að
sofna á kvöldin: Eg mun lækna
þig, ég mun lækna þig. Þess
vegna er ég nærri viss um að
hann gerir það einhvern tíma. -
Veiztu hvað: þegar ég vakna á
morgnana, þá þreifa ég alltaf
framan í mig, til að vita, skilur-
ðu. En æ, það eru ætíð sömu
örin og vilsan. - og ekkert
lengist fóturinn á mér heldur. En
samt - einhvern tíma - já, ein-
hver tíma -.“
Ókunni maðurinn brosti. Svo
steig hann yfir lága grjótgarðinn
og gekk til telpunnar. Hún sá
brosljómann á andliti hans og þo
var hann alvarlegur á svipinn.
„Já,“ sagði hann. „Eg held lfka
að Guð bæði geti og vilji lækna
þig. En hvað myndir þú gera
fyrir hann í staðinn, ef hann
gerði það?“
„Eg myndi náttúrlega reyna
að vera góð stúlka,“ anzaði Sara
litla. „ Og ég myndi alveg
áreiðanlega aldrei vera vond við
þá sem eiga bágt, því að ég veit
hvað manni getur sárnað það
ósköp mikið.“
Maðurinn í hvíta kyrtlinum varð
nú fjarska alvarlegur í bragði.
Hann kraup á annað kné sitt
fyrir framan telpuna, horfði á
hana andartak með Ijómandi
augum sínum oglagði svo aðra
hönd sína á kollinn á henni.
„Verði þér að trú þinni, góða
barn,“ mælti hann mildum rómi.
Þau horfðust í augu andartak,
og telpan fann undarlegan titring
fara um allan líkama sinn. Og
nú sá hún greinilega ljómann
hvíta og gullna um höfuð
mannsins. Á þessari stundu var
hann var svo fallegur að hún
varð enn sannfærðari um hann
væri engill.
Svo reis hann á fætur, brosti
til hennar og steig aftur yfir lága
grjótgarðinn út á götuna.
I þeim svifum kom móðir
telpunnar út úr húsinu og kallaði
á hana: „Komdu nú inn, Sara
mín,“ sgði hún. „Þú hefur ekki
gott af því að vera úti í
hádegishitanum.“
Sara litla stökk á fætur - og
hún varð þess alls ekki vör í
fyrstunni að báðir fætur hennar
voru orðnir jafnlangir; hún hljóp
í spretti heim að húsinu.
„Mamma!“ hrópaði hún.
„Mamma - það kom engill og
talaði við mig! Ja, ég held að
það hafi verið engill, hann var
svo fallegur. Sjáðu, hann er
þarna ennþá!“
Móðirin leit út á götuna, þar
sem maðurinn í hvíta kyrtlinum
fjarlægðist hægum skrefum, og
það brá fyrir brosi á andliti
hennar. „Engill! sagði hún. „Eg
sé nú ekki betur en að þetta sé
hann Jesús Jósefsson smiður,
fra'Nasaret, sem var héma um
árið með bræðrum sínum að
byggja samkunduhúsið. Það er
annras orðið langt síðan hann
var hér á ferð.“
Svo leit hún á dóttur sína, og í
sama bili náflölnaði hún og
riðaði, eins og ætlaði að hníga
niður. Því að þetta var nfnilega
ekki halta Ijóta og bólugrafna
telpan hennar, sem henni þótti
þrátt fyir allt svo vænt um. Nei,
þarna fyrir framan hana stóð
yndisfagurt, alheilt barn, með
ljósbrúnt fallegt og lýtalaust
andlit. Hún ljómaði öll af heil-
brigði og gleði, horfði á móður
sína og sagði: „Eg er nærri viss
um að þetta var enginn - eða
heldurðu, mamma - heldurðu
kannski að það hafi verið Guð -
sjálfur?"
Góð heilsa gulli betri
Sendum Vestmannaeyingum
bestu óskir um
gleðilegjól
farsælt komandi ár
HEILSUSTOFNUN
N.F.L.Í. HVERAGERÐI