Morgunblaðið - 25.10.2019, Side 17

MINNINGAR 17
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 25. OKTÓBER 2019
✝ Kristján Krist-jánsson fæddist
í Stege á eyjunni
Møn í Danmörku
18. desember 1932.
Hann lést á dvalar-
og hjúkrunar-
heimilinu Hlíð á
Akureyri 12. októ-
ber 2019.
Foreldrar hans
voru Dusine Elisa-
bet Kristjánsson,
fædd Nilsen, f. 22. október 1900,
d. 5. október 1983, og Jakob
Kristjánsson prentari, f. 8. mars
1887, d. 3. ágúst 1964. Kristján
ólst upp hjá foreldrum sínum í
Stege til 14 ára aldurs en þá
fluttust þau til Íslands og sett-
2002. Eiginkona Kristjáns er
Björg Þórðardóttir, f. 30. apríl
1938 á Kleifum í Ólafsfirði. For-
eldrar hennar voru Helga Sig-
ríður Sigvaldadóttir, f. 3. júní
1914, d. 22. desember 1986, og
Þórður Halldór Ólafsson, f. 10.
júlí 1909, d. 3. júní 1953. Synir
Bjargar og Kristjáns eru: 1)
Kristján, f. 28. júní 1962, kvænt-
ur Kristínu S. Hjálmtýsdóttur, f.
10. janúar 1963. Börn þeirra eru
Þórunn Bryndís, f. 2. apríl 1992,
Högni Hjálmtýr, f. 10. apríl
1994, Brynja Björg, f. 4. janúar
2000, og Kári, f. 24. júlí 2004. 2)
Jakob Þór, f. 18. mars 1965.
Útför Kristjáns verður gerð
frá Akureyrarkirkju í dag, 25.
október 2019, klukkan 13.30.
ust að á Akureyri.
Kristján lærði
prentsetningu í
Prentverki Odds
Björnssonar á
Akureyri, hann
lauk námi sem
prentari frá Graf-
isk höjskole í Kaup-
mannahöfn 1952 og
sem auglýs-
ingateiknari frá
Kunsthånd-
værkerskolen 1961. Þegar námi
lauk vann hann sem auglýs-
ingateiknari í Prentsmiðju
Odds Björnssonar í 10 ár en
stofnaði svo eigin teikni- og
auglýsingastofu sem hann starf-
rækti allt til starfsloka haustið
Pabbi minn og alnafni dó tæpra
87 ára, aðfaranótt laugardagsins
12. október. Hann var vissulega
lítið fyrir tilfinningasemi og hefði
ekki viljað láta mæra sig í minn-
ingargrein en ég læt slag standa.
Hann var auglýsingateiknari og
rak stofu á Akureyri um áratuga
skeið og akureyrskur iðnaður sem
var svo stór á sjöunda, áttunda og
níunda áratugnum bar hand-
bragði hans skýrt merki. Hann
teiknaði og teiknaði í 40 ár, fram
yfir aldamótin og maður sá hann á
hverjum degi birtast í verkum sín-
um, á mjólkurfernunum fyrir
Mjólkursamlagið, á sápuvörunum
fyrir Sjöfn, á plastvörum fyrir
Plasteinangrun og Sæplast,
smjörlíki og djús frá Flóru,
kaffinu fyrir Kaffibrennsluna,
matvælum frá Kjötiðnaðarstöð-
inni, á umbúðunum fyrir Lindu-
súkkulaðið, á gosflöskunum frá
Sanaverksmiðjunni, á rassinum á
Duffys-gallabuxunum og á öllum
vörum KEA og Sambandsverk-
smiðjanna meira eða minna, í
sjónvarpsauglýsingum og út-
varpsauglýsingum og blaðaaug-
lýsingum, í bókum og á plötuum-
slögum. Það hressir Braga kaffið.
Jafnvel Egill sterki drekkur Thule
og allt þetta og endalaust af fleira
dóti, firmamerki, Slippurinn, Sæ-
plast, Sjöfn og fleiri og fleiri. Þá
eru ótalin mörg önnur verk við
auglýsingar og sýningahald á
vörusýningum víða um lönd.
Pabbi var fæddur og uppalinn í
Danmörku, sigldi til Íslands með
skipi strax eftir seinna stríð ásamt
foreldrum sínum, Jakobi Krist-
jánssyni prentara og Dusine El-
isabet Nielsen frá Stege á eynni
Mön. Hann var alltaf mikill Dani
og lærði aldrei alveg að beygja ís-
lenskuna rétt. Kaupmannahöfn
var hans heimili fjarri Akureyri,
hann flæktist um borgina, þekkti
hana eins og lófann á sér og á
vinnuferðum sínum eyddi hann
kvöldunum við að hlusta á djass og
endurheimta sambandið við föður-
landið. Hann var með Danmörku í
blóðinu þó að hann byggi lengst-
um á Íslandi og á endanum varð
hann hálflandlaus, Íslendingur í
Danmörku, Dani á Íslandi. Pabbi
og mamma, Björg Þórðardóttir,
kynntust 1955, giftu sig 1958, þau
bjuggu saman í Kaupmannahöfn
þegar pabbi var að læra og nutu
þess alla tíð að flakka saman um
heiminn en líka um Ísland. Pabbi
naut sín á ferðalögum og nýtti
ferðirnar oft til að auka þekkingu
á hönnun og arkitektúr og útliti og
stíl og öllu sem þessu tengdist.
Hann var nákvæmur og agaður og
stundum óhóflega samviskusamur
en líka umhyggjusamur, oft mjög
fyndinn, úrræðagóður og traustur
en ekkert sérstaklega mannblend-
inn eftir því sem á ævina leið,
reyndar var hann allur annar á
dönsku en íslensku, þá skipti hann
um ham og opnaðist allur. Pabbi
minn reyndist mér alltaf óendan-
lega vel og vildi allt fyrir mig og
mína fjölskyldu gera, örlátur og
dýrmætur pabbi og tengdapabbi
og afi ekki síst. Hann lifði góða
ævi, athafnasamur og metnaðar-
fullur en varð ólíkur sjálfum sér
síðustu árin, hjálparþurfi og utan
við sig og líkaði það ekki vel.
Mamma mín og Jakob bróðir
minn önnuðust hann af mikilli þol-
inmæði og væntumþykju, þar til
yfir lauk. Hann fékk fremur frið-
sælt andlát, saddur lífdaga og
óljóst hvort hann tók eftir okkur
sem vorum hjá honum síðustu
dagana. Hans verður sárt saknað.
Kristján Kristjánsson.
Afi minn var hálfur Dani og
mér verður það alltaf minnisstætt
að fyrsta ferðin mín til útlanda var
með fjölskyldunni til Danmerkur
með afa í farabroddi þar sem hann
dró okkur alla leið á eyjuna Fanø
þar sem við leigðum hús og synt-
um í sjónum. Alltaf var ég jafn
stoltur af því fyrstu árin í grunn-
skóla að geta sagt við félagana að
ég væri af dönskum uppruna þeg-
ar verið var að státa sig af því að
eiga ættir að rekja til útlanda.
Afi vann sem auglýsingateikn-
ari og var mjög fær. Hann nýtti
sér það einnig í þágu fjölskyldunn-
ar en sem dæmi voru öll jólakort
unnin í tölvu frá grunni og sér-
hönnuð fyrir hvern og einn. Alltaf
sást langar leiðir þegar verið var
að skoða pakkana á aðfangadag
hvaða gjafir voru frá ömmu og afa,
því kortin báru af.
Akureyri hefur lengi vel verið
talinn fremsti skíðabær landsins
og fyrir þann sem stundaði skíði
og bjó fyrir sunnan var einkar
heppilegt að eiga ömmu og afa í
bænum. Farnar voru ótal ferðir
norður í land í æfinga- og keppn-
isferðir og í stað þess að taka
svefnpokann með og gista á bedda
í skíðaskála breiddi ég úr mér í
húsinu hjá ömmu og afa í Hamra-
gerðinu. Afi útbjó aðstöðu í bíl-
skúrnum hjá sér til þess hægt
væri að gera skíðin klár fyrir
næsta dag, brýna kanta og bera á
vax. Amma breytti sjónvarsher-
berginu í svefnherbergi og passaði
upp á að enginn færi svangur upp í
fjall á æfingu. Allt var gert fyrir
barnabörnin á meðan heimsóknin
stóð yfir.
Með tímanum tók skíðaferðun-
um norður að fækka en alltaf var
þó jafn gott að skreppa í heimsókn
til ömmu og afa, það breyttist ekk-
ert. Síðustu ár voru afa erfið og
maður fann á sér undir lokin að
hann hafði ekki orku í mikið
meira, en alltaf er það erfitt þegar
stundin rennur upp.
Það er erfitt að hugsa til þess að
þú verðir ekki áfram með okkur
þegar förinni er heitið norður.
Takk fyrir allar góðu minningarn-
ar, elsku afi.
Högni Hjálmtýr Kristjánsson.
Í dag kveðjum við afa minn
Kristján. Minningin um hann er
sterk, þar sem hann sat inni í stofu
eða úti í garði, sagði sögur frá
Danmörku, reytti af sér brandara
eða stríddi ömmu smávægilega til
að láta okkur systkinin hlæja.
Hann vildi allt fyrir okkur barna-
börnin gera. Hvort sem það var að
spila við okkur Matador, sem gat
staðið yfir í nokkra daga, skutla
okkur upp í Hlíðarfjall á skíðaæf-
ingu eða -mót eða keyra yfir í
næstu bæjarfélög til þess að horfa
á okkur keppa í fótbolta. Hann
virtist aldrei þreytast á því að snú-
ast í kringum okkur, sama hvað
okkur datt í hug að gera eða við
báðum hann um.
Að fara norður í Hamragerði
var alltaf tilhlökkunarefni þar sem
afi tók alltaf fagnandi á móti
manni og faðmaði þétt að sér áður
en hann dró fram skál af af-
anammi sem við systkinin skipt-
um á milli okkar.
Afi sagði okkur oft sögur af
ferðalögunum sínum en eina sögu
sagði hann mér þó oftar en aðrar,
og þá sérstaklega þegar honum
fannst ég vera orðin aðeins of
gömul, en það var þegar hann kom
til Freiburg og við hittumst í
fyrsta skipti. Þá var hann að verða
sextugur og ég nokkurra mánaða.
Með sögunni fylgdi iðulega ferð
inn í bílskúr þar sem hann sýndi
mér hvítvínsflösku í kassa sem ég
hafði gefið honum í sextugsgjöf og
sagði að við myndum drekka hana
saman við tækifæri.
Ég á margar einstaklega góðar
minningar um afa minn úr heim-
sóknum mínum til Akureyrar,
ferðalögin um landið og einstaka
ferð til Danmerkur þar sem hann
leiddi okkur um götur Kaup-
mannahafnar eins og honum ein-
um var lagið. Nú þegar hann er
farinn verður Hamragerðið óneit-
anlega aðeins tómlegra en eftir
lifa minningar og sögur um ynd-
islegan afa sem ég mun sakna
mikið og var einstaklega heppin
að eiga í öll þessi ár. Takk fyrir
samveruna, elsku afi.
Þórunn Bryndís.
Í dag kveðjum við Kristján
Kristjánsson, auglýsingateiknara
og hönnuð, til heimilis í Hamra-
gerði 31 á Akureyri. Kristján og
kona hans Björg Þórðardóttir
ásamt sonunum Kristjáni og Jak-
obi, voru nágrannar foreldra
minna og okkar systkinanna til
margra ára á 8. og 9. áratug síð-
ustu aldar. Þá mynduðust vina-
tengsl sem tengja okkur sterkum
böndum enn í dag eftir ósýnileg-
um streng sem liggur frá Kotár-
gerði til Hamragerðis rétt ofan
gatnamóta þessara gerða og rétt
neðar þar sem iðulega skóf í snjó-
skafl allsvakalegan þegar gekk á
með norðan vetrarstormi. Við
Jakob urðum æskuvinir og ég var
heimagangur í Hamragerði 31 um
árabil. Ef ég var ekki hjá Kobba,
þá var Kobbi hjá mér. Þegar ég
heyrði af andláti Kristjáns Krist-
jánssonar brá strax fyrir mynd í
hugskoti mínu úr stofuglugganum
á Hamragerði 31. Þessu glæsilega
húsi sem mér fannst minna á
hulduheima. Það var eins og að
ganga í hamar að koma þar inn.
Hverfa inn í náttúruna, sameinast
henni – og þegar inn var komið
tóku við upplýstir salir og hlut-
fagrir. Þaðan er útsýn mikilfeng-
legt, horft af brekkunni út Eyja-
fjörð sem hlykkjast norður í
eilífðina, þangað sem miðnætur-
sólin kyssir Kaldbak á björtum
sumarkvöldum. Síðast sá ég
Kristján í sumar, einmitt í þessari
stofu útsýnisins, þegar ég fagnaði
stúdentsafmæli á Akureyri. Þá
kom ég aftur í Hamragerði til Jak-
obs, Bjargar og Kristjáns, inn á
fallega heimilið þeirra þar sem
hugsað er fyrir hverjum hlut.
Kristján sat í stól með teppi yfir
sér. Það var augljóslega af honum
dregið. Hann þekkti mig þó og það
brá fyrir „glimt í öjet“, hann
nefndi nafn mitt, við heilsuðumst
og brostum. Það var stutt í glensið
hjá Kristjáni sem hló smitandi
hlátri.
Heimili Bjargar og Kristjáns
var einstaklega fallegt og stíl-
hreint enda húsráðendur fagur-
kerar með næmt auga fyrir hlut-
föllum og því sem passar saman.
Kristján var flinkur auglýsinga-
teiknari og hönnuður, menntaður í
Danmörku þar sem móðurfólk
hans bjó og býr enn. Hann teikn-
aði og hannaði margt snjallt, eins
og umbúðir og auglýsingar sem
urðu hluti af tilverunni fyrir norð-
an. Um það var ekki rætt sérstak-
lega en maður heyrði af því og
fannst mikið til þess koma. Krist-
ján hafði fallega rithönd og útbjó
verðlaun þegar við félagarnir í
neðri gerðunum kepptum í íþrótt-
um og skák. Ég fann uppi á lofti
eitt slíkt fyrir nokkru – skákvið-
urkenningu Rauða riddarans. Þá
lyftist brún og lifnuðu tímar. Fyrir
nokkrum árum nutum við aftur
leiðsagnar Kristjáns þegar hann
aðstoðaði við bókakápur og útlit
skákbóka og tímarita. Nú vitja ég
hennar æsku norður á Akureyri
og gamla tímans sem rennur í
gegnum mig eins og lítil elfur sem
mann langar að setjast við og
blístra í strá um leið og ég kveð
góðan mann. Hugur minn er hjá
Jakobi og Björgu, Kristjáni og
Kristínu og börnum þeirra. Bless-
uð sé minning Kristjáns Krist-
jánssonar.
Pálmi Ragnar Pétursson.
Kristján Kristjánsson
HINSTA KVEÐJA
Elsku afi okkar.
Takk fyrir að vera til
staðar. Takk fyrir að hafa
dyrnar alltaf opnar í
Hamragerði. Takk fyrir að
sækja okkur upp í Hlíðar-
fjall sama hvernig viðraði.
Takk fyrir að fylgjast með
okkur á skíða- og fótbolta-
mótum og hafa trú á okkur.
Takk fyrir að hugsa alltaf
vel um – og dekra við okk-
ur. Takk fyrir að vera æv-
intýragjarn og sýna okkur
að allt er hægt. Takk fyrir
afanammið.
Takk fyrir allt, við
sjáumst seinna. Þín,
Brynja Björg og Kári.
✝ Regína Vil-helmsdóttir
var fædd 3. apríl
1931 á Sauð-
árkróki í húsinu
Klöruminni. Hún
lést á Dvalarheim-
ili aldraðra á Sauð-
árkróki 19. októ-
ber 2019.
Hún var dóttir
hjónanna Baldeyj-
ar Reginbalds-
dóttur, f. 22.8. 1898, d. 15.5.
1973, og Jónasar Vilhelms Lár-
ussonar f. 15.2. 1902, d. 22.11.
1963. Systkini hennar voru Sig-
ríður Björg, f. 23.8. 1923, d.
7.12. 2016, Sigurður Kristján, f.
27.10. 1925, d. 7.1. 2007, Lára,
f. 17.9. 1928, d. 19.10. 2018, og
Guðmundur Vignir f. 20.5.
1943, sem lifir systkini sín.
Fullt skírnarnafn hennar var
Regína Bjargey en hún notaði
aldrei seinna nafnið.
Á fyrsta ári flutti hún að
Tungu í Gönguskörðum og það-
an fjögurra ára gömul, 7. júní
1935, að Sævarlandi í Laxárdal
Ytri Skefilstað-
arhreppi.
Hún hlaut hefð-
bundna barna-
skólamenntun í
formi farskóla.
Mestallan starfs-
aldur sinn vann
hún á Sævarlandi
að undanskildum
tíma þegar hún
vann á Hótel
Tindastóli og Hótel
Villa Nova á Sauðárkróki og
einnig við barnapössun í
Reykjavík hjá Ingunni frænku
sinni.
4. ágúst 1956 eignaðist hún
einkadóttur sína Jósefínu E.
Hansen. Faðir hennar var Er-
lendur Hansen, f. 26.8. 1924, d.
26.8. 2012. Maður Jósefínu er
Tryggvi G. Eymundsson, f.
8.10. 1940, og dóttir þeirra
Regína Petra, f. 30.4. 1991.
Maður hennar er Ingi Valur
Haraldsson, f. 26.3. 1991.
Regína verður jarðsungin frá
Sauðárkrókskirkju í dag, 25.
október 2019, klukkan 14.
Enn er höggvið skarð í raðir
þess fólks sem taldist fullorðið
eða komið á miðjan aldur þegar
ég var að alast upp í Skefils-
staðahreppi, eins og sveitarfé-
lagið hét þá á austanverðum
Skaga, og er nú orðið æði fáliðað
í þeim hópi. Nú er fallin frá Reg-
ína Vilhelmsdóttir frá Sævar-
landi, en þar átti hún heima nær
alla sína ævi og bjó þar með for-
eldrum sínum og bræðrum og í
framhaldi dóttur sinni og hennar
fjölskyldu.
Nokkrar fyrstu minninga
minna eru tengdar Sævarlands-
fólkinu, heimsóknum eða öðrum
samskiptum. Við kaffispjall og
góðar veitingar hefur maður oft
setið í litla eldhúsinu á Sævar-
landi, þar sem alltaf virðist vera
nóg pláss og nægur tími. Ekki
var Regga kona sem tranaði sér
fram eða var með óþarfa orða-
gjálfur, heldur var hún fremur
hlédræg en gat verið föst á mein-
ingunni ef því var að skipta. En
það var líka stutt í spaugið og
gamansemina. Ekki ræddi hún
mikið sína hagi eða langanir í líf-
inu enda lagði hún sig fremur
fram við að þjóna öðrum en huga
að eigin hag. Það mun ekki hafa
verið létt fyrir hana á sínum tíma
að vera einstæð móðir og maður
fann hve þakklát hún var þeim
sem þá reyndust henni vel. Mik-
ill gleðigjafi hefur þó dóttirin og
hennar fjölskylda orðið henni.
Regga var létt á fótinn á sín-
um yngri árum, hún var dugnað-
arforkur og afar handlagin, sem
kom fram í fallegri handavinnu
og ýmsu öðru sem hún tók sér
fyrir hendur, sem ekki var heigl-
um hent.
Í þau ófáu skipti sem ég fór í
göngur í Tindastóli var alltaf séð
til þess að klæðnaður væri góð-
ur, nægilegt nesti, vasahnífur og
snærisspotti í vasa.
Já, enn er gott að koma í eld-
húsið á Sævarlandi, þó er ekki
allt sem áður var, við borðsend-
ann situr ekki lengur gömul
kona sem býður mann velkominn
með kossi.
Heimilisfólkinu á Sævarlandi
og öðrum aðstandendum færum
við Margrét innilegar samúðar-
kveðjur.
Kári Sveinsson, Hafragili.
Regína
Vilhelmsdóttir
Innilegar þakkir fyrir samúð og hlýhug
vegna andláts og útfarar móður okkar,
tengdamóður, ömmu og langömmu,
ÖNNU GUÐRÚNAR BJARNARDÓTTUR,
Diddu í Holti.
Sérstakar þakkir til starfsfólks
lyflækningadeildar Heilbrigðisstofnunar Suðurlands fyrir góða
umönnun og hlýju.
Jóhanna Sigríður Harðard. Már Ólafsson
Sigurður Jónsson
Björn Harðarson
Anna Harðardóttir Sigurður Kristinsson
Sigurður Harðarson Manon Laméris
barnabörn og barnabarnabörn
Við sendum innilegar þakkir öllum þeim
sem sýndu okkur samúð, hlýju og vináttu
við andlát og útför eiginmanns míns, föður,
tengdaföður, afa og langafa,
GUÐNA SVEINS JÓHANNSSONAR,
Sunnubraut 6,
Þorlákshöfn.
Geirlaug Sveinsdóttir
Jóhann Sveinsson Hafdís Björk Guðmundsdóttir
Ólafur Helgi Ólafsson
Bjarni Ágúst Sveinsson Þóra Birna Gísladóttir
barnabörn og langafabörn
Hjartans þakkir fyrir auðsýnda samúð og
hlýhug við andlát og útför ástkærs
eiginmanns míns, föður okkar, tengdaföður
og afa,
DR. HALLDÓRS I. ELÍASSONAR,
stærðfræðings og prófessors emeritus
við Háskóla Íslands.
Sérstakar þakkir til alls starfsfólks blóðlækningadeildar
Landspítala fyrir alúð og góða umönnun.
Björg Cortes Stefánsdóttir
Stefán V. Halldórsson
Anna Margrét Halldórsdóttir Haraldur Darri Þorvaldsson
Steinar Ingimar Halldórsson Xue Li
Halldór Alexander Haralds. Jökull Ari Haraldsson
Hugrún Eva Haraldsdóttir
Ari Cortes Li Steinarsson Aron Cortes Li Steinarsson