Morgunblaðið - 05.11.2019, Side 17

MINNINGAR 17
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 5. NÓVEMBER 2019
✝ Sigmar Jörg-ensson fæddist
12. maí 1945 á
Hellisfjörubökkum,
Vopnafirði. Hann
lést á krabbameins-
deild Landspítalans
Hringbraut 27.
október 2019.
Hann var sonur
hjónanna Jörgens
Kerúlf Sigmars-
sonar, f. 29. mars
1913, d. 18. mars 1999 og Hrafn-
hildar Helgadóttur, f. 25. júní
1917, d. 23. júní 1991.
Systkini Sigmars eru Laufey,
f. 1942, Sverrir, f. 1943, Helgi, f.
1947, Hjalti, f. 1951, Flosi, f.
1951, d. 2012, Jónína Sigríður, f.
1956. Hálfsystir Sigmars var
Margrét Katrín Jónsdóttir, f.
1937, d. 1999.
Eiginkona Sigmars er Jón-
heiður Björnsdóttir, f. 1946, frá
Hrísey. Þau eignuðust tvær
dætur: a) Sigfríður
Birna, f. 1972. Synir
hennar eru Sigmar
Freyr, f. 1990. Son-
ur hans er Steinar
Óli, f. 2015. Kristinn
Björn, f. 1994. b)
Hrafnhildur, f.
1982. Fyrir átti Sig-
mar soninn Ólaf
Kristin, f. 1965.
Eiginkona hans er
Aðalheiður Stefáns-
dóttir, f. 1968. Dætur þeirra eru
Lilja Katrín, f. 1990 og Jenný Sif,
f. 1994.
Sigmar ólst upp á Hellisfjöru-
bökkum. Hann fór ungur suður
til Reykjavíkur og lærði þar járn-
smíðar og vann á ýmsum stöðum,
s.s. í Lýsi, Stólpa og síðustu árin
hjá Jarðborunum, allt þar til
hann hætti vegna veikinda.
Útför Sigmars fer fram frá
Áskirkju í dag, 5. nóvember
2019, klukkan 13.
Elsku pabbi minn, ég sit hérna í
stólnum þínum við borðstofuborðið
og hugsa til þín og ég verð bara
svolítið lítil. Ég var mikil pabbas-
telpa, sat alltaf á bríkinni á stóln-
um þínum og við horfðum á sjón-
varpið og stundum gleymdir þú að
segja mér að fara að sofa, viljandi
held ég, og náði ég þá einni og einni
Carry On-mynd, það var toppur-
inn.
Þú varst mjög duglegur að fara
með mig í sunnudagsbíltúr. Alltaf á
höfnina, bílasölurnar og oft var ís-
búðin á Hjarðarhaga heimsótt. Ég
fékk mikið að brasa með þér í bíl-
skúrnum og þar var nú ýmislegt í
gangi. Ég man sérstaklega eftir
hillunum sem þú smíðaðir og leyfð-
ir mér að mála í öllum regnbogans
litum, þær hillur eru núna í bíl-
skúrnum í Álheimunum. Þú varst
lítið fyrir að henda nytsamlegum
hlutum, svolítill safnari. Ég hafði
mjög gaman af því að standa í end-
anum á stofunni á Sogaveginum
með litina mína og láta þig segja
mér hvernig þeir voru á litinn. Þú
varst nefnilega litblindur og yfir
þessum leik gátum við bæði
skemmt okkur.
Þú varst ótrúlega þolinmóður
skutlari. Sast í rússajeppanum
(Súðinni) og reyktir pípuna fyrir
utan Hagkaup í Skeifunni og
beiðst eftir því að ég væri búin að
vinna. Keyrðir svo allar vinkonur
mínar heim, aldrei vandamál.
Þið mamma rákuð mjög mynd-
arlegt heimili og aldrei skorti neitt,
allir velkomnir. Þið voruð heima öll
kvöld þannig að lítið þurfti að
passa okkur systurnar.
Það var alveg sama hvað kom
upp á í lífinu; þið voruð alltaf til
staðar. Ég hef sem betur fer átt
heima í sama hverfi og þið síðan ég
flutti að heiman þannig að í uppeldi
strákanna minna eigið þið mikinn
hlut. Þú varst frábær afi og langafi.
Ég er óendanlega þakklát fyrir
allt sem þú gerðir fyrir mína fjöl-
skyldu. Að fylgjast með þér í bar-
áttunni við krabbameinið var aðdá-
unarvert. Yfirvegunin og
æðruleysið fylgdi þér í gegnum
þessi ár og fram á síðasta dag. Ég
er svo þakklát fyrir að hafa fengið
að fylgja þér síðasta spölinn og
hafa reykt með þér síðustu rett-
una, og ég reyki ekki.
Langur dagur að kvöldi kominn er
kærar minningar ylja okkur hér.
Okkur kenndir það lífsins leyndarmál
að lífsgleðin er sótt í eigin sál.
Þá stóru brimskafla og boðaföll
sem buldu á, þú tókst á við þau öll.
Á æviskeiðinu lagðir mörgum lið
nú loks þú hvílist, öðlast ró og frið.
Þitt sólarlag, svo er komin nótt
þitt sólarlag, þú hvílir vært og rótt.
Þitt sumarland, bjart nú bíður þín
þitt sumarland, bæna þinna sýn.
Senn vaknar þú á björtum betri stað
sem bíður þín, þú sagðir okkur það.
Þar læknast allt sem áður þjáði þig
þú ert kominn á nýtt tilverustig.
Við söknum þín en vitum það víst öll
að vegurinn í þína draumahöll
liggur beinn, þar brosir allt þér við
brátt þar finnur vini þér við hlið.
Þitt sólarlag, svo rís sólin hlý
þitt sólarlag, við tekur veröld ný.
Þitt sumarland, sem að þráðir þú
þitt Sumarland, sem þig faðmar nú.
(Jón Ingi Arngrímsson)
Mig langar að þakka starfsfólki
á krabbameinsdeild 11E við
Hringbraut fyrir að hugsa svona
vel um pabba og Helga Sigurðs-
syni lækni fyrir hlýhug og um-
hyggju. Einnig vil ég þakka líkn-
arþjónustunni Heru en síðast en
ekki síst henni Móniku sjúkra-
þjálfara sem gladdi bæði mömmu
og pabba með heimsóknum
sínum.
Elsku pabbi minn, sjáumst
þegar minn tími kemur. Ég veit
þú tekur á móti mér
Þín
Sigfríður Birna (Siffa Birna).
Þögul reisn er eiginleiki sem ég
held að sé fágætur kostur í dag.
Pabbi minn hafði þennan eigin-
leika. Hann var rólegur, þögull og
heimakær og lifði einföldu lífi.
Hann tók veikindum sínum af
æðruleysi og sagði í upphafi
þeirra að ekkert ætti að breytast.
Hann vildi lítið ræða veikindin eða
líðan sína og vildi að allt hefði sinn
vanagang. Barátta hans við
krabbameinið síðastliðin 5 ár ein-
kenndust af mikilli seiglu, þraut-
seigju og dugnaði. Baráttuhugur
sem skal taka sér til fyrirmyndar.
Hann var hörkunagli af gamla
skólanum með húmor. Hann
kunni allt. Hann byggði handa
mér íbúð, keyrði alla um allt og
hann og mamma hjálpuðu mér að
hefja lífið. Ég gat komið til hans
þegar lífið lék mig grátt eða þegar
ég fór fram úr mér. Hann rausaði
reyndar alltaf eitthvað yfir mér en
ég held hann hafi skilið að maður
þarf að reka sig á og gera sín eigin
mistök. Við vorum góðir vinir en
sjaldnast sammála og úr því
spruttu oft fjörugar umræður.
Mamma og pabbi byggðu heim-
ili sem allir voru velkomnir á, ætt-
ingjar jafnt sem vinir. Vinir mínir
voru alltaf allir velkomnir heim
þótt pabbi segði lítið og hefði sig
lítið í frammi við þá. Hann hafði þó
húmor og þegar unglingsaldurinn
færðist yfir og strákarnir komu í
heimsókn átti hann það til að sitja
í eldhússtólnum sínum, reykjandi
í hlýrabol með brunagötum,
hreinsandi riffilinn sinn. Margir
þeirra minnast hans enn með ótta-
blandinni virðingu.
Ég sakna hans sárt og það
verður skrýtið að hafa hann ekki í
næstu götu. Skrýtið að hitta þau
ekki bæði saman því þau voru allt-
af saman. Við lítum á foreldra sem
eina órjúfanlega heild og það
skiptir engu máli hversu gamall
maður verður, maður er alltaf
barn foreldris síns. Stór hluti af
heildinni er farinn og ég á eftir að
sakna hans lengi.
Elsku pabbi, ég skal passa
steinana þína.
Þín dóttir,
Hrafnhildur.
Það verður seint sagt að hann
afi okkar hafi verið hress eða
mannblendinn en skemmtilegur
var hann og mjög góður afi og
langafi.
Hann hefur verið okkur mikil
fyrirmynd síðan við vorum litlir
snáðar og hann kenndi okkar
margt, við bræðurnir eyddum
mörgum sumrum með afa og
ömmu á Hellisfjörubökkum í
Vopnafirði þar sem afi kenndi
okkur strákunum að smíða og
mála, oftar en ekki klæddur rauð-
um jólasveinaaxlaböndum, ber að
ofan með sígarettu í munnvikinu.
Það var gaman að sjá hvað
hann lifnaði yfir gamla þegar
Steinar Óli fæddist fyrir fjórum
árum; þá var búið að greina afa
með krabbamein og hann átti ekki
að lifa mikið lengur. En afi var
þrjóskasti harðjaxl sem við höfum
kynnst og honum tókst að berjast
við krabbann í fjögur ár í viðbót án
þess að það sæist mikið á honum. Í
hvert skipti sem Steinar Óli kom í
heimsókn til afa og ömmu gítar,
eins og sá stuttu kallar þau, leið
ekki á löngu þar til gamli var far-
inn að brosa og leika við litla, þeir
voru góðir vinir.
Við erum þakklátir fyrir öll árin
sem við áttum með honum og við
munum minnast hans með hlýju í
hjarta.
Þínir afastrákar og vinir,
Sigmar Freyr Eggertsson,
Kristinn Björn Eggertsson,
Steinar Óli Sigmarsson.
Sigmar bróðir hefur kvatt okk-
ur eftir erfið veikindi, minninga-
brot koma fram í hugann. Jólaball
á Torfastöðum, Sigmar bróðir
kemur í stutta heimsókn frá
Reykjavík. Hann labbar með litlu
systur um allan salinn og leiðir
mig. Ég lít mjög upp til hans.
Mamma situr á bekk og brosir til
okkar.
Seinna meir flyt ég til Reykja-
víkur þar sem Sigmar og Heiða
áttu sitt heimili á Sogaveginum og
má með sanni segja að það hafi
verið okkar annað heimili. Alltaf
pláss við borðið í eldhúsinu og
pláss fyrir alla biluðu bílana í bíl-
skúrnum.
Síðar flytja Sigmar og Heiða í
Álfheimana og alltaf var jafn gott
að koma til þeirra. Kaffispjall á
laugardags- eða sunnudags-
morgnum, málin rædd, brandarar
fuku og mikið hlegið.
Ég votta Heiðu, Olla, Siffu,
Hröbbu og fjölskyldum þeirra
mína dýpstu samúð.
Farðu í friði bróðir minn.
Jónína Sigríður
(Jonna systir).
Við vorum fimm, sem skírðir
vorum í höfuðið á Sigmari Jörg-
enssyni (1882-1960) bónda í
Krossavík í Vopnafirði. Hann var
fósturfaðir eins okkar, Sigmars
Björnssonar (1915-2003), en afi
okkar hinna, Sigmars Frímanns-
sonar (1941-1995), Sigmars Jörg-
enssonar (1945-2019), undirritaðs
Sigmars Karlssonar (1949) og Sig-
mars Sigurðar Björnssonar
(1953). Af börnum Sigmars bónda
og Sigríðar Grímsdóttur (1887-
1968) konu hans bjuggu fjögur á
Vopnafirði en móðir mín kvaddi
heimahagana fyrst allra afkom-
endanna og settist að í Reykjavík.
Synirnir þrír kvæntust og dæt-
urnar tvær giftust og öll eignuðust
þau börn með sínum mökum.
Á Bökkum bjó Jörgen Sig-
marsson (1913-1999) með konu
sinni Hrafnhildi Helgadóttur
(1917-1991) og eignuðust þau átta
börn, fimm stóra og sterka syni og
tvær öflugar dætur en frumburð-
ur þeirra dó tveggja mánaða gam-
all. Sigmar nafni minn var fjórða
barn þeirra hjóna. Hann fluttist
fyrstur barnabarna afa okkar og
ömmu frá Vopnafirði, fleiri fylgdu,
settist að í Reykjavík og hóf nám
og störf í vélsmiðju. Honum þótti
lítið til bóknáms koma, en var
maður verka. Á þessum árum var
heimili foreldra minna nokkurs
konar miðstöð ættingja okkar frá
Vopnafirði, bæði þeirra sem áttu
stutt erindi til höfuðborgarinnar
sem og þeirra sem flust höfðu
suður. Þeir voru velkomnir og
margir komu. Sigmar kom oft og
unglingnum mér líkaði það vel.
Hann var bæði fyndinn og
skemmtilegur, hnyttinn í tilsvör-
um og sagði skemmtilegar sögur.
Sveitadrengnum frá Bökkum
þótti mikið til skemmtanalífsins í
höfuðborginni koma og tók drjúg-
an þátt í því. Hann sagði mér frá
böllum í Þórscafé og á Röðli svo og
partíum í heimahúsum fyrir og
eftir dansleiki. Eftir að ég fékk
ökuréttindi ók ég honum stundum
á skemmtanir. Mér fannst hann
flottur og ég leit upp til hans.
Árin liðu, nafni minn frá Bökk-
um sneri baki við skemmtanalíf-
inu, kvæntist og eignaðist börn.
Hann var orðinn heimakær heim-
ilisfaðir í Reykjavík. Sjálfur hef ég
lengst af búið erlendis og því hitt-
umst við sjaldan. En ég hugsa
með hlýju til þess tíma þegar hann
var tíður gestur á heimili okkar í
Skipasundinu.
Eiginkonu Sigmars, syni hans,
dætrum og fjölskyldum þeirra
sem og systkinunum frá Bökkum í
Vopnafirði sendi ég samúðar-
kveðjur.
Sigmar Karlsson.
Áfram tíminn streymir stríður
stöðvar enginn framgang hans.
Æviskeið að lokum líður,
lokast augu dauðlegs manns.
Nú er brostinn sterkur strengur,
stríði hörðu lokið er.
Gengið hefur góður drengur
götu sína’ á jörðu hér.
(Birgir Helgason)
Hringt var í mig að morgni
sunnudagsins 27. október sl., Sig-
mar Jörgensson var látinn. Ég hef
vitað lengi af baráttu hans við
sjúkdóm sem fellir marga, samt
koma lífslokin jafnan á óvart og
snerta aðstandendur sárt þó að
þau leggi líkn með þraut. Eftirfar-
andi eru fáein kveðjuorð, en mér
kunnugri rekja trúlega ætt hans
og uppruna.
Fyrstu kynni voru á Sogaveg-
inum í Reykjavík í gamla daga.
Sveitamaðurinn tekinn saman við
systur Heiðu (Jónheiðar), konu
Sigmars. Hann sagði ekki margt á
þessum fyrsta fundi, spurði þó um
ýmislegt og reykti pípuna sína í
rólegheitum við eldhúsgluggann.
Raddmikill og stór.
Heimsóknum fjölgaði, enda
systur nánar. Brátt kom í ljós
mikið ljúfmenni undir dálítið
hrjúfu yfirborði. Ég í námi, alltaf á
bíldruslum sem biluðu. Þá var
kærkomið að fá inni í bílskúrnum
og fá hjálp sem var fúslega veitt,
enda var Sigmar einstaklega hag-
ur maður. Gat gert við bíla og
smíðað margt og var afar hagur
bæði á tré og járn.
Það sýndi sig vel þegar hann
stækkaði húsið á Sogaveginum,
þar sem ég sá svila minn fyrst.
Einnig í sumarbústaðnum við
Meðalfellsvatn í Kjós. Síðast en
ekki síst þegar tekið var til hend-
inni á æskuslóðunum, en þær voru
á Bakka í Vopnafirði, þaðan sem
sést yfir fjörðinn til þéttbýlisins.
Þar naut Sigmar sín á hverju
sumri við viðgerðir og endurbæt-
ur á æskuheimilinu, sem hann
unni mjög, og sannaðist á honum
að „römm er sú taug er rekka
dregur föðurtúna til“, eins og seg-
ir í Hávamálum.
Þarna átti ég eitt sinn góðar
stundir með minni fjölskyldu. Ég
fékk að sjá „hrútinn“ sem dældi
vatni upp í íbúðarhúsið og margt
minnti mig á gamla daga frá
æskuárum. Þetta var bæði gott og
gefandi og húsbóndinn hafði frá
mörgu skemmtilegu að segja við
liðandi reykinn frá pípunni. Syst-
ur í eldhúsinu, krakkarnir að ólm-
ast úti á hlaðvarpanum og von á
góðum kvöldverði. Gat það verið
betra? Held varla.
Árin hafa liðið. Samverustund-
um fækkað. Sú síðasta var þegar
ég heimsótti Heiðu og Simma í
nýju íbúðina þeirra í Bryggju-
hverfinu í Grafarvogi í Reykjavík.
Allt að komast í horfið. Átti bara
eftir að hengja upp nokkrar
myndir og laga fleira sem ég efast
ekki um að húsbóndinn hafi gert
með láði. Bakkelsi á borði (hver
skyldi trúa?). Skemmtileg sam-
verustund og góð sem ég vil muna
og mikið þakka fyrir.
Nú er komið að leiðarlokum. Þá
er gott að geta hugsað til baka
með þakklæti fyrir margvíslega
hjálp mér og mínum til handa.
Kveð með orðum uppáhalds-
skáldsins míns:
Flýt þér, vinur, í fegri heim.
Krjúptu að fótum friðarboðans
og fljúgðu á vængjum morgunroðans
meira að starfa guðs um geim.
(Jónas Hallgrímsson)
Ég votta aðstandendum öllum
mína dýpstu samúð og alveg sér-
staklega Heiðu, börnum og barna-
börnum. Kær kveðja frá mér og
mínum. Í Guðs friði.
Valtýr Sigurbjarnarson.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sigurður Jónsson)
Fyrir hartnær 30 árum kynnt-
ist ég Sigmari. Hann var maður
mikill á velli, með sterka nærveru,
hrjúfur á yfirborðinu og með
sterkar skoðanir. Við frekari
kynni kom í ljós að undir niðri var
þarna á ferð einstakur maður. Sig-
mar var mér einstaklega hjálp-
samur og enginn betri til að leita
ráða hjá fyrir ungan mann sem
var að takast á við verkefni lífsins í
leik og starfi. Þó er mér efst í huga
einstök umhyggja og alúð hans við
syni mína Simma og Kidda, sem
ávallt nutu nærveru og stuðnings
af hálfu afa síns. Fyrir það verð ég
ævinlega þakklátur.
Um leið og ég kveð gamlan vin,
færi ég ykkur elsku Heiða, Olli,
Siffa og Hrabba mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Eggert Kristinsson.
Sigmar
Jörgensson
✝ Sturlína Sturlu-dóttir fæddist
8. september árið
1924 á Ísafirði.
Sturlína átti heima
á Hrafnistu í Hafn-
arfirði og lést þar
27. október 2019.
Foreldrar henn-
ar voru hjónin Ingi-
björg Ásgeirsdóttir
og Sturla Þorkels-
son. Var hún yngst
þriggja barna þeirra. Eldri voru
Högni, f. 15. apríl 1919 á Látrum
í Aðalvík, d. 27. maí 2009, og
Guðrún, f. 6. maí 1923 í Hnífsdal,
d. 5. janúar 2010.
Faðir þeirra var sjómaður.
Fórst hann með vélbátnum Nirði
þegar Sturlína var á fyrsta ári.
Sturlínu var komið í fóstur, fyrst
í Svansvík við Ísafjörð, fluttist
síðar að Keldu í Mjóafirði þar
sem hún ólst upp.
Hún vann fyrir sér frá því um
fermingu, í Reykjavík frá 17 ára
aldri. Fór í kaupavinnu að
Fróðastöðum í Hvít-
ársíðu. Kynntist þar
Sigurði Jóhannes-
syni mjólkurbíl-
stjóra frá Hallkels-
stöðum í Hvítár-
síðu. Þau giftu sig
árið 1947. Þau hófu
búskap á Þorvalds-
stöðum í sömu sveit
árið 1949 og bjuggu
þar til vors 1997, þá
fluttu þau í Borgar-
nes, síðar til Hafnarfjarðar. Sig-
urður lést árið 2003.
Synir þeirra eru: Ásgeir, f.
1946, kvæntur Sigrúnu Finn-
jónsdóttur, Kristján, f. 1952,
kvæntur Sigurveigu Sjöfn
Einarsdóttur, og Halldór, f.
1958.
Ásgeir og Sigrún eiga þrjú
börn, Kristján og Sigurveig eiga
þrjú börn, Halldór er ókvæntur
og barnlaus.
Sturlína verður jarðsungin
frá Reykholtskirkju í dag, 5.
nóvember 2019, klukkan 11.
Eldhúsið á Þorvaldsstöðum,
Lína að útbúa matinn raulandi
lagstúf, falleg og glöð, Siggi kíkir í
pottinn, Lína danglar í hann segir
honum að fara að þvo sér! Stríðni
og kærleikur umvefur okkur öll.
Já, við vorum sannarlega hepp-
in að fá að vera hjá þeim hjónum í
sveitinni, fyrst Edda elsta systirin
og svo Inga og Sigga, samfellt vor-
um við hjá þeim í sjö ár frá 1948.
Finnur, elsta barnabarn Ingu, var
svo hjá þeim í fjögur sumur frá
1991.
Aðalstarf okkar systra var að
líta eftir eldri strákunum Ásgeiri
og svo Kristjáni, en Halldór
fæddist eftir að við hættum.
Umhverfið þarna er stórkost-
legt, Litla fljót fyrir neðan túnið,
eyrarrósir og fallegir steinar, m.a.
hrafntinna á bakkanum, hraunið
með allar sínar ævintýramyndir
og oft var nú svolítill skrekkur í
manni þegar þurfti að sækja kýrn-
ar þangað.
Lína var óþreytandi að kenna
okkur ýmislegt, s.s. að baka þrjár
sortir úr sömu grunnuppskrift-
inni, læra kvæði og lög með mis-
jöfnum árangri, en Lína hafði fal-
lega rödd og söng oft fyrir okkur.
Finnur á margar góðar minn-
ingar frá sinni veru, en þá voru
eldri strákarnir farnir að heiman
svo þeir Halldór nutu þess að vera
dekraðir af þeim hjónum. Alltaf
mikill og góður matur og svo lagt
sig eftir matinn meðan Lína gekk
raulandi frá. Siggi var mikill
barnakarl, kunni mikið af sögum,
var mátulega stríðinn og ljúfur og
Lína sívinnandi en hafði samt allt-
af tíma til að spjalla við okkur
krakkana.
Við deilum öll minningunni um
hve mikil góðmennska og kærleik-
ur var á heimilinu. Það var auðvit-
að mikið vinnuálag, sérstaklega á
fyrstu búskaparárunum þeirra á
Þorvaldsstöðum, það þurfti m.a.
að bera allt vatn inn í bæ úr brunni
í bæjarlæknum, fara með þvottinn
niður að Fljóti til að skola og rog-
ast svo aftur með allt blautt upp
bratt túnið, en alltaf var gaman.
Við kveðjum Línu og þökkum
alla vináttu og elskusemi sem við
nutum alla tíð frá þeim hjónum.
Innilegar samúðarkveðjur til
Ásgeirs, Kristjáns, Halldórs og
fjölskyldna þeirra.
Edda, Inga, Sigurbjörg
og Finnur.
Sturlína Sturludóttir
Sálm. 17.5-6
biblian.is
Skref mín eru örugg
á vegum þínum,
mér skrikar ekki
fótur. Ég hrópa til
þín því að þú svarar
mér, Guð,...